1191

Ο Βενετός οικουμενικός πατριάρχης Δοσίθεος εξαναγκάζεται πάλι σε παραίτηση. Αντικαθίσταται από τον μέγα σκευοφύλακα Γεώργιο Β΄ Ξιφιλίνο, γόνο αρχοντικού οίκου του Πόντου, από τον οποίο προέρχεται και ο πατριάρχης Ιωάννης Η΄.

Ως πατριάρχης, ο Γεώργιος Β' (1191-98) παραχωρεί «τόπον εις στάσιν» σε κλίτος του ναού της Αγίας Σοφίας, για την τέλεση της λατρείας κατά το λατινικό τυπικό. Δηλαδή ένα τμήμα του επιφανούς ναού παραχωρείται προς χρήσιν των Ρωμαιοκαθολικών που διαμένουν στην Πόλη. Ακόμα παραχωρείται η εγκαταλελειμμένη Μονή Χιλανδαρίου στο Άγιον Όρος, για να επανιδρυθεί με κτίτορες τους Σέρβους άρχοντες Αγίους Σάββα και Συμεών (αντίστοιχα, οι Ράστκο Νέμανιιτς, και ο πατέρας του, μέγας ζουπάνος της Ράσκας & σεβαστοκράτωρ Στέφανος Νεμάνια). Στην εποχή του Γεωργίου Β' επίσης είναι που δυστυχώς ξεκινά η θεολογική έριδα για το εάν το μεταλαμβανόμενο σώμα του Χριστού είναι φθαρτό ή άφθαρτο (περί αφθαρσίας ζήτημα).

Ο βασιλεύς αυτοκράτωρ Ισαάκ Β΄ Άγγελος συναντιέται σε Φιλιππούπολη και Σίρμιο, με τον πεθερό του, Bela/Μπέλο Γ', ρήγα της Ουγγαρίας, πρώην δεσπότη της Ρωμανίας, και τον ενδοξότερο των Αρπάντ, για διαβουλεύσεις προς άρση παρεξηγήσεων και κοινή αμυντική πολιτική εις βάρος των Ασέν/Ασαν. Μέσα στον επόμενο χρόνο, οι Βούλγαροι κατορθώνουν να επεκταθούν προς όλες τις κατευθύνσεις, κατακτώντας μια σειρά από σημαντικές πόλεις όπως Αχιαλώ (<-- Αγχίαλος), Βάρνα (αρχ. Οδησσός), Σόφια (Σαρδική), Νις (Ναϊσσός).

η Άκρα/Ακκών,

κύριο προπύργιο της φραγκολεβαντίνικης Χριστιανοσύνης στην Παλαιστίνη

Ενώ ο Φρειδερίκος της Σουαβίας πέφτει νεκρός μπροστά από τα τείχη της Άκρας, ο Φίλιππος Β΄Αύγουστος αναχωρεί για την Άκρα από την Γαλλία. Ο Ριχάρδος (ο επονομαζόμενος και Λεοντόκαρδος) μένει λίγο ακόμα στην λεηλατημένη Μεσσίνα, μαζί με τη μητέρα του, Ελεονώρα της Ακουιτανίας, την αδελφή του, Ιωάννα, χήρα του προηγούμενου ρήγα της Σικελίας και τη μνηστή του, Βερεγκάρια της Ναβάρρας. Όπως καταγράφει ο αββάς Βενέδικτος, ηγούμενος του Πετερμπόροου, διασχίζοντας τις ελληνικές θάλασσες, η στρατιά του Ριχάρδου, που επιβαίνει σε 200 πλοία πηγαίνοντας προς το Λεβάντε, διαπιστώνει ότι αρκετά νησιά είναι ακατοίκητα, ενώ άλλα, όπως η Αίγινα, η Σαλαμίνα (ή Κούλουρη) και η Μακρόνησος, αποτελούν ορμητήρια πειρατών. Δηλαδή, διαπιστώνεται ότι η Αυτοκρατορία της Ρωμανίας, καταρρέει με μη αναστρέψιμο τρόπο.

Στους Αγίους Τόπους, έχουν μαζευτεί πάνω από 100.000 σταυροφόροι: Γενουάτες, Πισανοί, Βενετοί, Δανοί, Φρίσιοι, Φλαμανδοί, Φράγκοι, Γερμανοί, Λομβαρδοί, Ιταλονορμαννοί, Αγγλονορμαννοί και άλλοι Χριστιανοί πολιορκούν την Άκρα, όμως έχουν διχαστεί από τον ανταγωνισμό ανάμεσα στον Γουίδο (Γκυ ντε Λουζινιάν, γαλλόφωνος) και τον Κορράδο το Μομφερρατικό (ιταλόφωνος). Ο Ριχάρδος (γαλλόφωνος κι αυτός) συμμαχεί με τον Γκυ, ενώ αποσπά και την Κύπρο από τον αχρείο βασιλέα Κύπρου & Κιλικίας, Ισαάκ Κομνηνό, με την βοήθεια του εξίσου μουλωχτού Λουζινιάν, αλλά και δηλητηριωδών βελών, προφασιζόμενος ότι προσβλήθηκε επειδή οι ντόπιοι συνέλαβαν το πλήρωμα ενός αγγλικού πλοίου που ναυάγησε, ενώ επιχείρησαν να πλιατσικολογήσουν και τρία που προσάραξαν, περιλαμβανομένου και αυτού στο οποίο επιβαίνει τόσο η Βερεγκάρια, όσο και η τετραπέρατη Ιωάννα, που αμέσως έστειλε να ειδοποιήσουν τον στόλο του αδελφού της. Στη συνέχεια, οι δυτικοευρωπαίοι σταυροφθόροι του Λεοντόκαρδου τσακίζουν την άμυνα της Κύπρου. Κάθε ιθαγενής του νησιού υποβάλλεται σε 50% κεφαλικό φόρο, και αναγκάζεται να κουρέψει το μούσι του ως ένδειξη ταπείνωσης.

ρήξ Ρισάρντ των Πλανταζενέτ

δουξ Νορμανδίας τε και Ακουιτανίας

κόμης Μαΐν & Ανζού (ήτοι Κενομαννικόν & Ανδεγαυίαν)

βασιλεύς Ιγγλιτέρας (Αγγλίαν)

Ύστερα από το γάμο του με την Βερεγκάρια της Ναβάρρας στην Λεμεσό, ο Ριχάρδος επιτίθεται με σφοδρότητα στις συριακές ακτές. Λίγο αργότερα, οι Μουσουλμάνοι υπερασπιστές της Άκρας παραδίνονται υπό όρους, όμως τελικά ο Ριχάρδος θα σφάξει όσους αιχμαλωτίσει, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου. Ανάμεσα στα αντίποινα που θα εξαπολύσουν, οι δυνάμεις του Σαλαδίνου ισοπεδώνουν τον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου, στην γενέτειρα του αγίου, Λύδδα.

Πάντως, ο τετραπέρατος ρηξ των Φράγκων, Φίλιππος Αύγουστος, αποστασιοποιείται από το Ριχάρδο και τις ωμότητές του, τασσόμενος με την παράταξη του Κορράδου ντ’Αλεράμο, ενώ ο ευφυής Σαλαδίνος με τον αδελφό του επιχειρούν να κλείσουν Ειρήνη χωριστά με κάθε μια από τις δύο παρατάξεις. Παράλληλα με τις εχθροπραξίες εναντίον των Μουσουλμάνων, ο Ριχάρδος πουλάει την Κύπρο στο Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών, όταν ο Φίλιππος Αύγουστος απαιτεί να του δοθεί το μισό νησί.

Τελικά, ο Φίλιππος Αύγουστος αποφασίζει να γυρίσει στην Φραγκία (Γαλλία). Ο γιος του Μπαρμπαρόσσα, Ερρίκος Στ΄, ανακηρύσσεται αυτοκράτωρ των Νεμιτζών από τον μόλις μια μέρα πριν εκλεχθέντα πάπα, Κελεστίνο Γ΄. Ο Ερρίκος Στ΄ ο Σκληρός ξεκινάει αμέσως εκστρατεία για την κατάκτηση του ρηγάτου της Σικελίας, διεκδικώντας το μέσω του γάμου του (από το 1186) με την κόρη του ρήγα Ρογήριου Β΄ και θεία του ρήγα Γουλιέλμου Β΄ του Αγαθού, την Κωνσταντία. Οι δημοκρατίες της Πίζας και της Γένουας πείθονται να συμμετάσχουν στο εγχείρημα του Ερρίκου Στ΄. Η Γένουα δελεάζεται με την υπόσχεση παραχώρησης του Μονακό, του Γκάβι, της Συρακούσας και της Κοιλάδας του Νότο, μεταξύ άλλων. Με το ξέσπασμα των εχθροπραξιών, πόλεις του Βορρά, όπως η Κάπουα, η Αβέρσα και το Σαλέρνο, παραδίδονται αμαχητί στον Γερμανό αυτοκράτορα.

Όμως ο Νικόλαος, ο Ιταλός αρχιεπίσκοπος του Σαλέρνου, εγκαταλείπει την άπιστη πόλη και καταφεύγει στη Νάπολη, όπου αντικαθιστά τον τραυματισθέντα Ριχάρδο, κόμητα της Ακέρρας, και ηγείται με επιτυχία της άμυνας μαζί με τον Γραικό αμιράλη & αμιρά αμιράδων (= Έλληνα ναύαρχο & αρχηγό ΓΕΕΘΑ) Μαργαρίτο, αναγκάζοντας τους Γερμανούς του Ερρίκου Στ΄ να υποχωρήσουν. Ο Μαργαρίτος αναχαιτίζει τον στόλο των Πιζανών, ενώ καταστρέφει τον στόλο των Γενουατών. Τελικά η στρατιά του Ερρίκου Στ΄ εγκαταλείπει την προσπάθεια κατάληψης της Νάπολης, και αποχωρεί. Σύντομα, οι πόλεις που είχαν αποστατήσει διακηρύσσουν τώρα την πίστη τους στον Τανκρέδο, ενώ το Σαλέρνο του παραδίδει την σύζυγο του Ερρίκου Στ΄, Κωνσταντία ντε Χωτβίλ. Ο Τανκρέδος επιδιώκει την αναγνώρισή του ως ρήγα από τον πάπα Κελεστίνο Γ΄, με αντάλλαγμα την αποστολή της ομήρου στην Ρώμη. Όμως αυτοκρατορικές δυνάμεις πετυχαίνουν την απελευθέρωση της αυτοκράτειρας Κωνσταντίας και την ασφαλή διαμετακόμισή της πέρα από τις Άλπεις, πριν υλοποιηθεί η προσέγγιση της Αγίας Έδρας με το ρηγάτο.

Ο Τούρκος πολέμαρχος, Μοχάμμεντ του Γκορ, επεκτείνει την ισλαμική αυτοκρατορία των Γουριδών (1148–1215), συντρίβοντας τους πολεμόχαρους πρίγκηπες Ρατζπούτ, προσαρτώντας στη συνέχεια εδάφη τους, βαθιά μέσα στις Ινδίες. Οι απανωτές εισβολές, με μισαλλόδοξα ασκέρια νεοφώτιστων στο Ισλάμ Τούρκων, αυτού του Μουχάμμαντ του Γουρ, θα σημάνουν και το οριστικό τέλος για το Βουδισμό στην Βόρειο Ινδία, ύστερα από έντονη αντιπαράθεση δύο κυριαρχικών θρησκειών στην περιοχή, του Ισλάμ και του Ινδουισμού.

Διαχρονικά πάντως, ο Βουδισμός έχει ήδη αποδείξει ότι αποτελεί ένα καλό παράδειγμα φιλοσοφίας/κοσμοθεωρίας/θρησκείας, που μπορεί να εξαπλωθεί ακόμα και παγκόσμια, χωρίς γενοκτονίες και άλλα μισαλλόδοξα έκτροπα. Στην μακρινή Νιππόν (Ιαπωνία), ιδρύεται φέτος το μοναχικό τάγμα του Ζεν, από ντόπιους Βουδιστές.

11-12ος αι

1190

1192

πίσω στην αρχική σελίδα