Embedded Files
δαχτυλίδι
Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τα πάντα για τους μινωίτες Κρήτες. Π.χ. ο Δίσκος της Φαιστού είναι, ή δεν είναι, πλαστός τελικά; Και αν είναι αυθεντικός, είναι επιτραπέζιο παιχνίδι, προσευχητάρι, ανάθημα, τι; Εν τούτοις, κυκλοφορούν ευρέως και διάφορες ξεκάθαρα ανακριβείς ιστορίες σχετικά με τον πολιτισμό τους. Η αλήθεια είναι ότι ο Μινωικός Πολιτισμός:
δεν δημιουργήθηκε από ομιλούντες την ελληνική, αλλά από λαό που συνίδρυσε τους κλασικούς Έλλανες (--> Έλληνες).
δεν καταστράφηκε από την έκρηξη (1628 π.Χ.) της νήσου-ηφαιστείου Καλλίστη (--> Θήρα --> Σάντα Ειρήνη --> Σαντορίνη).
δεν κατακτήθηκε απότομα και καταστροφικά από τους "Έλληνες", δηλαδή τους Αχαιούς, αλλά υπέστη ταραχώδη αλλαγή πολιτεύματος, από ολιγαρχική δημοκρατία (με ταξική κορυφή τους Τιτάνες, εμποροβιοτεχνική αριστοκρατία, και με ανώτατο άρχοντα αιρετό, με θητεία "εννεάωρον", δηλαδή εννεατή!), σε κληρονομική μοναρχία (~1450 π.Χ, ύστερα από την Τιτανομαχία!),
η γραφή του, η Γραμμική Α', υιοθετήθηκε από τους Αχαιούς της ηπειρωτικής Ελλάδος, προσαρμοσμένη βέβαια στην ελληνική λαλιά, ως Γραμμική Β΄.
αρκετά αργότερα υπέστη αλλαγή δυναστείας από ιθαγενή, σε ηπειρωτική (ύστερα από πραξικόπημα, από τον Αχαιό μισθοφόρο Τέκταμο, περίπου το 1380 π.Χ.), και
τέλος βίωσε την πτώση της Ανακτορικής Οικονομίας που έπληξε και όλο σχεδόν το Αιγαίο (~1200 π.Χ.).
Κρήσσες εντός του ανακτόρου της Κνωσού
Το πιθανότερο είναι ότι οι Κρήτες/Χερεθίτες/Μινωίτες αποτελούν μίξη Ευρωπιδών αβοριγίνων με Χαμίτες εκ της Αφρικής, ως γλωσσικοί συγγενείς με τους Γαραμάντες, όπως καταγράφει και ο Ηρόδοτος, άρα και με τους σύγχρονους Βέρβερους, όπως π.χ. οι Τουαρέγκ. Δημοφιλή τοτεμικά σύμβολα των Μινωιτών, υπήρξαν το δελφίνι, ο ταύρος και το φίδι.
αγγείο Νεοανακτορικής Εποχής, από τα Ισόπατα των Μαλίων,
με τυποποιημένο μοτίβο στροβιλοειδούς κυματισμού
Ο περιλάλητος αφέντης της Κρήτης, Μίνως Β', υπήρξε Έλληνας στην εθνικότητα, γόνος του αχαϊκού οίκου του Δευκαλίωνος. Οι Ελληνικοί Μύθοι, αποκρυσταλλωμένοι στην κλασική Αθήνα, παρουσιάζουν τον Μίνωα Β' και την δυναστεία του υπό απολύτως αρνητικό πρίσμα (για εξοργιστικές, όσο και γαργαλιστικές, λεπτομέρειες, όρα Ωγυγία ή Αρχαιολογία).
Ακόρεστα πάθη φέρονται να μαστίζουν την Κρήτη, άμετρες παραφορές όπως αδικία, ατιμία, αλαζονία, απληστία, αιμοβορία, ανθρωποφαγία (ο Κρόνος και ο Μινώταυρος/Αστέριος) αλλά και ακατάσχετη φιληδονία & επικίνδυνες σχέσεις (Les Liaisons Dangereuses), όλα κατά τι πιο ζοφερά από τ'αντίστοιχα κρούσματα στην ηπειρωτική Ελλάδα. Ουσιαστικά βέβαια, αντικατοπτρίζεται η εμπάθεια των κλασικών Αθηναίων τόσο για ένα ανώτερο πολιτιστικά κράτος του παρελθόντος, όσο και για την δύναμη που κράτησε υποταγμένους τους προγόνους τους κατά το αποκορύφωμα της Εποχής των Μύθων. Φαίνεται άλλωστε, ότι εκείνα τα χρόνια η Αθήνα κυβερνήθηκε από μινωικής προέλευσης άνακτες (πιθανότερα από Ακταίο σε Ερεχθέα Β', ίσως όμως ακόμα και καθ'όλη την διάρκεια της περιόδου: από Ακταίονα σε Κόδρο!), όσο π.χ και η Ρώμη θα κυβερνηθεί αργότερα από Ετρούσκους βασιλείς (616-509 π.Χ)!
ταυροκαθάψια:
ιερό άθλημα των Κρητών, unisex, όσο και αναίμακτον
Χαρακτηριστικό παράδειγμα εσκεμμένης προπαγάνδας αποτελεί η προβολή των πραγματικά ελευθέρων γυναικών της Κρήτης, που παρουσιάζονται διαστρεβλωμένα ως παραδομένες στην ακολασία, με συνήθεις τις προφανώς ανυπόστατες κατηγορίες της αιμομιξίας, της κτηνοβασίας και της πορνείας: Ευρώπη, Πασιφάη, Ακκάλη, Αριάδνη, Φαίδρα, Αερόπη, Κλύμενη, Απημοσύνη, Ευλίμενη (αλληγορία του όρμου της Σούδας)...
Η σύζυγος του Μίνωος Β', Πασιφάη,
απεικονίζεται από τους Μύθους παραδομένη στον πόθο της για έναν ...ταύρο,
ένα από τα τοτεμικά ζώα των μινωικών Κρητών.
Σύμφωνα με την αθηναϊκή εκδοχή, την αχόρταγη Πασιφάη την διευκολύνει ομοίωμα αγελάδας
που φτιάχνει ο εφευρετικός Δαίδαλος, Κρης (ή ..Αθηναίος) πανεπιστήμων, ο οποίος και θ'αποτελέσει την Νέμεση
που θα επιφέρει την παρακμή του κράτους του Μίνωα Β', εξαντλώντας τους πόρους της Κρήτης κι επιφέροντας τον άκαιρο
θάνατο του θρυλικού της βασιλιά, κατά την διάρκεια Σικελικής Εκστρατείας,
που δήθεν ότι εξαπολύεται ως καταδίωξη του Δαιδάλου..!
Παρόμοια εμπάθεια τρέφουν οι Αθηναίοι της Κλασικής Αρχαιότητας και για άλλους Έλληνες, όπως π.χ για τους όλβιους Αβδηρίτες, για τους καλλιεργημένους Βοιωτούς (με τις Ταναγραίες και την Κόριννα) και για τους εντίμους Σπαρτιάτες (το αυτό βεβαιώνει και ο φιλοσπαρτιάτης Αθηναίος Ξενοφών), αλλά και -ακόμα γενικότερα- για όλους όσους μπορούν να ταξινομήσουν ως "Δωριείς". Αντίστοιχα με την Πασιφάη, και εξίσου ρατσιστικά, αναφέρεται στους Μύθους και η μητέρα της Ωραίας Ελένης, της Κλυταιμνήστρας, της Τιμάνδρας, της Χιλονόης και των Διοσκούρων Κάστορα & Πολυδεύκη, η Λήδα (<-- λάδα = γυναίκα στην λουβική/λελεγική ομογλωσσία, εξού και η θεομήτωρ Λατώ --> Λητώ), που απεικονίζεται να υποκύπτει σε "στιγμιαίο λάθος" με έναν ...κύκνο, το τοτεμικό ζώο των Λελέγων.
Βέβαια, γενικά δεν τις έχουν σε υπόληψη τις γυναίκες οι Μύθοι, όπως προδίδει και το στερεότυπο της προδοσίας, ανοσιούργημα στο οποίο υποπέφτουν π.χ η Κρήσσα/Μινωίτισσα Αριάδνη που δήθεν ότι υπέκυψε στον Θησέα (στην πραγματικότητα επρόκειτο περί διπλωματικού συνοικεσίου που μάλιστα δεν τελεσφόρησε, με την Αριάδνη τελικά να παντρεύεται τον κραταιό Διόνυσο Γ'), η Λελέγισσα Κομαιθώ που δήθεν ότι υπέκυψε στον Αμφιτρύωνα (την ίδια στιγμή που η σύζυγός του, Αλκμήνη, τον κεράτωνε με τον Δία, που ως παντοδύναμος αλλά και μεγάλος λιγούρης, της ενεφανίσθη με την μορφή του ανδρός της), η Λεσβία/Μηθυμναία Πεισιδίκη (που υπέκυψε στην γοητεία του Αχιλλέως, παραδίδοντάς του την Μηθυμνα, κατά την διάρκεια του Τρωικού Πολέμου), η θυγατέρα του Μανδρολύτου, Λευκοφρύη, φυσικά και οι φερόμενες ως ερωμένες του Μίνωος, Παρεία, Άρνη, Δεξιθέα, Σκύλλα και Πρόκριδα!
Όσο για το πως διακρίνεται η αλήθεια πίσω από την υπερβολή, την προπαγάνδα και την σαπουνόπερα, χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Μινωταύρου. Από τις ποικίλες παραλλαγές του εν λόγω μύθου μπορούμε να κρατήσουμε με σιγουριά ότι ο φερόμενος ως "Μινώταυρος", δηλαδή ο πρωτότοκος γιος της Πασιφάης και του Μίνωα Β', ο Αστερίων [Γ΄] ήταν για κάποιο λόγο ακατάλληλος για να διαδεχτεί τον πατέρα του. Ίσως να υπήρξε άτομο με ειδικές ανάγκες, όπως π.χ. ο Φίλιππος Γ' Αρριδαίος των Μακεδόνων, ίσως ακόμα ο Αστέριος [Γ΄] να υπήρξε ανθρωπόμορφο τέρας, όπως π.χ. ο Ουντάι, γιος του δικτάτορα του Ιράκ, Σαντάμ Χουσεΐν. Σίγουρα πάντως, ο Μινώταυρος υπήρξε και μέσον λοιδορίας της Κρήτης, μιαν αφορμή για την περιφρόνηση του ιμπεριαλιστικού καθεστώτος που κατέκτησε στρατιωτικά τα κρατίδια των γιων του Πανδίονος Β', Αιγέα (σε Αθήνα), Νίσου (σε Μέγαρα), Λύκου (σε νότια Εύβοια, ήτοι Καρυστία) και Πάλλα (σε Τετράπολη (Μαραθών, Τρικόρινθος, Προβάλινθος, Οινόη) & Παλλήνη).
Μίνως Β΄ 8 Πασιφάη => Αστερίων Γ΄ (ο Μινώταυρος),
πρωτότοκος, μα ακατάλληλος για διαδοχή..!
=> Ανδρόγεως,
σκοτώθηκε ή φονεύτηκε, προκαλώντας την οργή του Μίνωος Β΄
για τον οίκο του Πανδίονος Β΄.
=> Κατρεύς,
διαδέχτηκε τον πατέρα του,
αλλά φονεύτηκε "ακουσίως" από τον γιο του, τον Αλθαιμένη,
ενώ πρωτύτερα είχαν ψυχρανθεί οι σχέσεις τους (Κρήτη><Ρόδος).
Ο Κατρεύς κυβερνούσε το Ανατολικό Αιγαίο από την Ρόδο, κάπως σαν "αντιβασιλιάς"
ενδεχομένως, ολόκληρη την προς Ανατολάς μεθόριο. Ιστορικό ανάλογο αποτελεί η διένεξη
του Γιοάο (Ιωάννης) Στ΄, βασιλιά σε Πορτογαλία, Βραζιλία και Αλγκάρβες, με τον γιο του,
Πέδρο ντε Αλκανταρα, ο οποίος θ'αποστατήσει ως "αυτοκράτωρ της Βραζιλίας" το 1822.
Οπότε κατά την βασιλεία του Κατρέως, πρέπει να απωλέσθηκαν για την "κρητική Αχαΐα"
οι Νότιες Σποράδες, μαζί και οι μικρασιατικοί θύλακες (η νήσος Σάμος (= Βαθύ ?,
που με το όρος Κέρκη ή Κερκετέα, ενδεχομένως αποτελούσε το απόρθητο "ύστατο
καταφύγιο" των ιθαγενών της Ανατολίας εναντίον της χετταϊκής επεκτατικότητας:
το όρος Αριννανδα!), Ζεφυρία (η κατοπινή Αλικαρνασσός = αλς + καρνασσός,
δηλαδή το "κέρατο" -ήτοι η γλώσσα γης- στην ακροθαλασσιά), Κνίδος
(= τσούχτρα), Μίλατος (Μίλητος), Ιασούς).
=> Ακκάλη ή Ακκακαλίς,
ήτοι η "Ακάλυπτη" => Δευκαλίων => Ιδομενεύς,
κατά την διάρκεια του Τρωικού Πολέμου,
προσάρτησε την ασιατική Πελασγία (η μτγ Ιωνία)
με έδρα την Κολοφώνα. Εξού και οι μεταγενέστερες αγαθές σχέσεις
Κρητών (Χερεθίτες) με Πελασγούς (Πελεθίτες) αποίκους στην Παλαιστίνη,
τις οποίες βεβαιώνει και η Βίβλος. Από την μίξη των δύο εθνών στην Παλαιστίνη,
θα δημιουργηθεί τελικά το έθνος των Φιλισταίων!
=> Αριάδνη 8 Διόνυσος Γ΄,
συμφιλίωση του Μίνωα Β΄ με τον οίκο του Ραδάμανθυ Γ΄
(του συζύγου της Αλκμήνης και πατριού του Ηρακλή του Νεώτερου),
ύστερα από εισβολή του Διονύσου Γ΄ στην Κρήτη,
με παράπλευρη συνέπεια και την απελευθέρωση του Θησέως.
το ιερό ζώο του θεού Βάκχου/Διονύσου
(και Ίακχος, ένας θεός μινωικός --> Ιαβέ, Γιαχβέ)
=> Φαίδρα 8 Θησεύς,
συμφιλίωση του οίκου του Μίνωα Β΄, και με τον οίκο του Πανδίονος Β΄,
αρκετά χρόνια μετά από τον πόλεμο του Διονύσου Γ΄ εναντίον της Κρήτης του Μίνωα Β΄.
=> Ξενοδίκη
=> Γλαύκος,
πνίγηκε μέσα σε πιθάρι με μέλι, αναστήθηκε από τον σοφό Πολύιδο.
το σκουλαρίκι των μελισσών:
επισήμως, το μοναδικό χρυσό εύρημα στον ..Χρυσόλακκο, την νεκρόπολη των Μαλίων
O Μίνωας Β΄ κατέστρεψε την συντροφιά των Κριτών, δηλαδή την συμμαχία των απογόνων του Τέκταμου του Δωρίδη, επιτιθέμενος εναντίον όλων τους (Ραδάμανθυς Γ΄, Αιακός Β΄, Σαρπηδών), προσαρτώντας όσα από τα εδάφη τους μπορούσε. Επίσης, επεκτείνονταν όπου φέρεται ότι είχε ερωμένες, και όπου φέρεται ότι είχε παιδιά η "Ακκάλη":
Μίνως => Ακκάλη 8 Απόλλων => Αμφιθέμης ή Γάραμας 8 Τριτωνίς => Νασαμών, Κάφαυρος > Κυδωνία, Γαραμαντία στην Λιβύη
8 Ερμής => Κύδων > Κυδωνία
8 Απόλλων => Κυδρόλαος > Σάμος & πέριξ
Επίσης: => Μίλητος > θύλακας Μιλάτου
8 Απόλλων => Νάξος > Νάξος & πέριξ
=> Φίλανδρος
=> Φυλακίδης
Ερωμένες του Μίνωος Β΄:
1. Παρεία: Κατάκτηση Πάρου (τέκνα του ζεύγους: Ευρυμέδων, Νηφαλίων, Φιλόλαος, Χρύσης)
2. Άρνη: Κατάκτηση Σίφνου
3. Δεξιθέα: Τελχίνες Κέας, νότιων Κυκλάδων γενικότερα (καρπός του ζεύγους: Ευξάνθιος)
Ο Ευξάνθιος, μυθικός άνακτας στην Κέα, φέρεται να είναι καρπός παράνομου δεσμού της Τελχίνισσας (δηλαδή Κυκλαδίτισσα) Δεξιθέας και του Κρητικού (Μινωίτης) Μίνωα.. Η ιστορία της Δεξιθέας και του Ευξάνθιου, περιέχει ανάμνηση της ολοκληρωτικής καταστροφής νήσου από σεισμό. Κατά την Εποχή που περιγράφουν οι Ελληνικοί Μύθοι (17ος ~ 12ος π.Χ), μόνο μία τέτοια καταστροφή έχει καταγραφεί αρχαιολογικά: η νήσος Καλλίστη --> Θήρα --> Αγία Ειρήνη |
--> Σάντα Ερίνα| --> Σαντορίνη, το 1628 π.Χ.
η πόλις όπως περιγράφεται από τον Πλάτωνα
Άλλωστε ταιριάζει και η περιγραφή της μυθικής Ατλαντίδας, με την αναφορά σε κυκλική πρωτεύουσα, χτισμένη ανάμεσα σε ομόκεντρους δακτυλίους νερού, με μιαν ενδεχόμενη φυσική μορφολογία στην προ του 1628 π.Χ Σαντορίνη, προκληθείσα κατόπιν βυθίσεων & πλημμυρίσματος των τότε καλδερών.
Δηλαδή, η νήσος Καλλίστη / Ατλαντίς αποτελεί την πραγματική Ατλαντίδα,
πριν από την εκδοχή του Πλάτωνα, η οποία συγχωνεύει ευφάνταστα στην ιστορία και μιαν αχανή χώρα, μεγαλύτερη από την Λιβύη και την Ευρώπη μαζί,
την "Μεροπίδα" του Θεοφράστου, την "Δυτική Ήπειρο που περικλείει τον Ωκεανό" του Πλούταρχου, δηλαδή την Αμερική. Άλλωστε, η Αμερική
δεν είναι άγνωστη για τους Αρχαίους. Ενδέχεται να είχε εξερευνηθεί δεόντως τόσο από Μινωίτες, όσο και από άλλους λαούς της Αρχαιότητας.
4. Σκύλλα Νίσου: Κατάκτηση των Μεγάρων, δηλαδή του βασιλείου του Νίσου, ενός από τους γιους του Πανδίονος Β' των Αθηνών
5. Πρόκρις: Επιρροή στην Αθήνα. Για χάρη του Μίνωος Β΄, εφηύρε το προφυλακτικό (κόλπου?), είτε η ίδια, είτε ο Δαίδαλος.
6. Κατά την παράδοση της πρωτεύουσας των Σικανών, Ιμύκου ή Καμίκου, στην διάρκεια εκστρατείας για την κατάκτηση της Οινωτρίας (η σημ. Καλαβρία) και της Θρινακίας (η νήσος Σικελία), ο Μίνωας φονεύεται από τις θυγατέρες του αντιπάλου του, του άνακτα των Σικανών, Κώκαλου, όχι στο πεδίο της μάχης, αλλά ενώ λούζεται, όπως ο Ζαν Πωλ Μαρά. Αναφέρεται ότι τώρα περίπου χτίζεται και το Σατύριον, από Κρήτες αποίκους στα πέριξ του κατοπινού Τάραντα, κατά την διάρκεια αυτής της "σικελικής εκστρατείας", ή κατά την επιστροφή του στόλου.
Page updated
Google Sites
Report abuse