Βενετών πλιάτσικο

H Βενετία, ή Βενέτσια, έχει ιδρυθεί από Ιταλούς πρόσφυγες που συρρέουν στις λιμνοθάλασσες της Βενετίας Επαρχίας, ύστερα από την εισβολή των Λομβαρδών (επίσης γνωστοί ως Λογγιβάρδοι ή Λογγοβάρδοι) στην Ιταλία (κατά τη διάρκεια της τελευταίας από τις "βαρβαρικές" μεταναστεύσεις, το 568 μ.Χ). Δηλαδή, η κατοπινή πόλη της Βενέτσιας (Βενετία) ξεκίνησε ως ασφαλής καταυλισμός ιθαγενών προσφύγων από την ευρύτερη περιοχή. Η πόλη αυτή θ'αναβαθμιστεί όταν θα καταστεί έδρα αυτοκρατορικού τοποτηρητή, "τριβώνου", και αργότερα "δούκα" (στο τοπικό ιδίωμα "ντότζε", εξού και "δόγης").

Στη συνέχεια θα γίνει αυτόνομη πολιτεία όταν κατά την εποχή της Εικονομαχίας (8ος αι), ο δούκας θα σταματήσει να τοποθετείται από τη Ρωμανία, εκλεγόμενος πλέον απευθείας από την τοπική κοινωνία. Όταν ο ρήγας των Φράγκων, Καρλομάγνος, πασχίζει επίμονα για ν'αποδεχτεί η Αυτοκρατορία των Ρωμιών (Ρωμανία), ότι όντως είναι και αυτός "ιμπεράτωρ Ρωμαίων", τελικά ο ιμπεράτωρ Μιχαήλ Ραγκαβής θα τον αναγνωρίσει ως ομόλογό του, με αντάλλαγμα την κυριότητα του δουκάτου της Βενετίας, αν και ..χωρίς τον όρο "Ρωμαίων"! Στη συνέχεια, η Βενετία ευημερεί, αφού από προμαχώνας της Ρωμανίας, σταδιακά καθίσταται διαμετακομιστική πύλη προς την Ευρώπη.

Οι Βενετσιάνοι διαπρέπουν ως πραματευτές/πραγματευτάδες, ήτοι έμποροι, έμποροι-εκμεταλλευτές των εθνών. Επιπλέον, οι δόγες και οι άρχοντες των Βενετσιάνων συνάπτουν συμμαχίες και επιγαμίες με ρωμέικους οίκους Δυνατών. Έτσι, ενώ η Βενέτσια /Βενετία αναπτύσσεται οικονομικά και πολιτιστικά, στην πόλη καταφτάνουν και Ρωμιές αρχόντισσες με τις συνοδείες τους, αλλά και τα ..πιρούνια τους, αρνούμενες να φάνε με τα χέρια, όπως είθισται στη Δύση ύστερα από την κατάκτησή της από τους Βαρβάρους. Από τις πιο επιφανείς αφιχθείσες είναι η Μαρία Αργυροπούλαινα, νύφη του 26ου δόγη Πιέτρου Β' Ορσεόλο, και η Θεοδώρα Άννα Δούκαινα, σύζυγος του 31ου δόγη, Δομήνικου Σέλβο.

Όταν το Αμάλφι εξασθενεί από την νορμαννική άλωση του 1131 και την πιζανή λεηλασία του 1135, οι απαίσιοι Βενετοί δράττονται της ευκαιρίας, πετυχαίνοντας κάποια στιγμή μέσα στον 12ο αι, να τους εκχωρηθεί η εκτεταμένη ακίνητη περιουσία που διατηρούν οι Αμαλφηνοί εντός της Ρωμανίας.

πρόσωπο κυρίας από αναπαράσταση της Πεντηκοστής, σε ψηφιδωτό μωσαϊκό του 12ου αι,

εκ του δυτικού τρούλου του Αγίου Μάρκου, καθεδρικού ναού της Βενετίας

Σταδιακά, η Βενετία μετατρέπεται από ημιαυτόνομη προκεχωρημένη στρατιωτική διοίκηση, σε εύρωστη και κυρίαρχη πόλη-κράτος που δρα ανταγωνιστικά ως προς την Ρωμανία, διαδικασία με κρίσιμο ορόσημο τον προδοτικό αστραπιαίο πόλεμο (1124-26) που εξαπολύει ο “Terror Graecorvm / Τρόμος των Γραικών” Δομήνικος Μικιέλι, ο 35ος δόγης της Βενετίας, καίγοντας τον εντυπωσιακό αυτοκρατορικό στόλο, που είχε στα σκαριά ο φιλόδοξος βασιλεύς αυτοκράτωρ Ιωάννης Β΄ Κομνηνός (ο επονομαζόμενος και “Καλός”, o A' Καλογιάννης, τόσο για την καλοσύνη του, όσο και για την ομορφιά του), για ν'αποκαταστήσει την ισχύ της Ρωμανίας στη θάλασσα. Συγκεκριμένα ο Καλοϊωάννης είχε σκοπό να προβεί στην ανάκτηση του Κατεπανάτου με απόβαση στην Πούλια/Απουλία. Όμως η εκστρατεία ακυρώνεται όταν ο βασικός σύμμαχος εναντίον των Νορμαννών, οι Βενετοί, όχι μόνον αλλάζουν παράταξη, αλλά και πυρπολούν τα ναυπηγεία του αυτοκράτορα, και λεηλατούν δεόντως τις Κυκλάδες και τα νησιά του Ιονίου. Κατά την διάρκεια αυτού του άτιμου πολέμου, η Βενετία μετατρέπεται σε αδυσώπητο παράσιτο κράτος, παρ'όλο που αρχικά εμφανίζονταν με το προσωπείο του φίλου και συμμάχου κατά των Νορμαννών, που έχουν κατακτήσει τις ιταλικές κτήσεις της Ρωμανίας, και παγίως παρενοχλούν τις ελλαδικές.

Ο 41ος δόγης, ο υπερήλικας, αλλά ασυνήθιστα ενεργητικός, Ενερίκος ή Ερρίκος Δάνδολος, πατρονάρει τους βαρώνους της Γ' Σταυροφορίας, την οποία και εκτρέπει, χρησιμοποιώντας την για να κυριεύσει τη Ρωμανία το 1203-04, ηγούμενος μάλιστα και της καθοριστικής επίθεσης εναντίον της Βασιλεύουσας Πόλης, με τη σκαρλάτη γαλέρα του. Η δουκική γαλέρα είναι κόκκινη, μιμούμενη το "ρούσσιον δρομώνα" του Ρωμαίου αυτοκράτορα, όπως και η gondola ducale, που έχει ο δόγης για τις μετακινήσεις του εντός της πάτριας λιμνοθάλασσας, μιμείται τα "ρούσσια αγράρια" του αυτοκράτορα..

Αυτή η πρώτη άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1203, αποτελεί σημείο καμπής για την Αυτοκρατορία, λόγω της θεσμικής και πολιτιστικής ρήξης. Ανάμεσα στους αμέτρητους θησαυρούς που χάνονται οριστικά αυτήν την εποχή, όχι απαραίτητα περνώντας στα χέρια των Βετσιάνων, αλλά πάντως λόγω της λεηλασίας από την νεοβάρβαρη στρατιά που εισέρχεται στην Βασιλεύουσα, είναι τα εκπληκτικά υδραυλικά και ατμομηχανικά -τρόπον τινά Steampunk- όργανα εντυπωσιασμού της αυλής του αυτοκράτορος Θεοφίλου.

άγια ποτήρια,

μερικώς φτιαγμένα από σαρδόνυχα, λάφυρα και αυτά,

που κατέληξαν στην "Βασίλισσα της Αδριατικής"

οι ίπποι του Λυσίππου

τμήμα από αρχαίο άγαλμα φτιαγμένο από τον γλύπτη Λύσιππο,

ένα ολόκληρο τέθριππο που κοσμούσε για 800 έτη την μνημειώδη είσοδο του Ιπποδρόμου της Νέας Ρώμης

-

γνωστότερο παράδειγμα μίμησης αποτελεί το τέθριππο που κοσμεί την Πύλη του Βρανδεμβούργου,

το μνημείο-ορόσημο του Βερολίνου

πίσω στο 1204