Βουλγαροι & Ρωμιοσύνη

Οι Χσιογκ-Νου / Ούννοι διαφεντεύουν την βόρεια Ασία των τελευταίων προχριστιανικών αιώνων, με μιαν πανίσχυρη γενισεο- ουραλο- αλταϊκή νομαδική αυτοκρατορία. Η αρχική φυλή που τους δημιούργησε, ξεκίνησε με κοιτίδα την κοιλάδα του π. Γενισεϊ, όπου διαβιούσαν λαοί και της Ντένε-Γενισεανής Ομογλωσσίας, αλλά και της τουγκουσικής υποομάδας της αλταϊκής ομοεθνίας.

Αρκετά νωρίς, και πριν ακόμα οι Ούννοι ηττηθούν από τους Χαν Κινέζους, και σαρώσουν και την Ευρώπη, θα αναμειχθούν και θα συντηχθούν με ογουρικά τουρκικά φύλα. Έτσι κάπως διαμορφώνονται οι Κατριγούροι και οι Ουτιγούροι, φυλές Ούννων που μεταναστεύουν και δραστηριοποιούνται στην Ανατολική Ευρώπη (= Σαρματία), και που όταν θα ενωθούν, θα μετονομαστούν σε [πρωτο-] Βούλγαρους.

Αρχικά αυτό το ογουρικό αμάλγαμα λαών, οι [πρώτο]Βούλγαροι αποτελούν υπηκόους της Γαλάζιας/Ουράνιας [ογουζικής Τουρανικής] Αυτοκρατορίας (Göktürks, 545-582). Το 582 αυτή η ΓκιόκΤιουρούκ Αυτοκρατορία διασπάται σε ανατολικό και δυτικό μισό. Η Ανατολή καταλύεται το 630, με τα κάμποσα απομεινάρια της να προσαρτώνται το 745 από τους επόμενους καταλύτες-κατακτητές της στέπας, τους Ουϊγούρους. Η Δύση καταρρέει το 659. Όμως όταν το δυτικό μισό της αυτοκρατορίας καταρρέει το έτος αυτό, οι [πρώτο]Βούλγαροι, που αποτελούν την δυτική απόληξη του δυτικού μισού της αχανούς -αλλά βραχύβιας- ΓκιόκΤιουρούκ Αυτοκρατορίας, συνεχίζουν για λίγα χρόνια ακόμα -για μιαν γενιά, το δικό τους γκουβέρνο, ως Μεγάλη Βουλγαρία (659-679), πριν χτυπηθούν από ομογλώσσους τους, εισβολείς, τους εξίσου ογούρους Χαζάρους, που μεταναστεύουν από την καρδιά της πρώην Δυτικής Αυτοκρατορίας, συντρίβοντας και διασκορπίζοντας τους Βούλγαρους το 679.

Στην σημερινή Ουκρανία & νότια Ρωσία, όπου οι πρωτο- Βούλγαροι οργανώνουν την Μεγάλη Βουλγαρία (πριν διαιρεθούν: i. σε Ονογούρους Βούλγαρους, ii. σε Μαύρους Βούλγαρους, οι του π. Βόλγα, και iii. σε Βούλγαρους της Ρωμανίας), οι Βούλγαροι αφέντες συσχετίζονται και αναμειγνύονται με τους υπηκόους τους, δηλαδή με Αντυγάμπζιους (απόγονοι των οποίων είναι οι Τσερκέζοι και οι Αμπχάζιοι), με Σαρμάτες (Αλανοί, Ροξολανοί), με Γότθους (πρωτογερμανική φυλή με απώτερη καταγωγή από την σημερινή Σουηδία), με Έλληνες της Κριμέας (Χερσωνίτες και Βοσπορίτες), αλλά κυρίως με σλαβικά έθνη, όπως είναι οι Πολυάνες (η κύρια συστατική φυλή των Ουκρανών), οι Ντρεβλιάνες (ζόρικη φυλή, που κατοικεί ακριβώς νότια από την κοιτίδα των Ντρεγκόβιτσων, και που θ’αργήσει να χάσει την ταυτότητά της), οι Δούλεβοι, οι Βολύνιοι, οι Μπούζανες, οι Άντες, οι Τίβερτσοι, οι Ουχλιχοι, οι Χρωβάτες ή Κροάτες, και άλλα έθνη, που επίσης θ’αποτελέσουν το σλαβικό υπόστρωμα πάνω στο οποίο θα κτιστεί αρκετά αργότερα το έθνος των Ρουσσηνών/Ρουθηνών/Ουκρανών, από την σουηδική φυλή των Ρως.

Η κραταιά "Μεγάλη Βουλγαρία" επιβιώνει μέχρι το 679 (απομεινάρι του αρχικού κράτους, μάλλον αποτελεί το σύγχρονο έθνος των Μπαλκάρων), όταν κατακτάται και καταλύεται από δυνάμεις του χαγανάτου των Χαζάρων. Αυτά τα χρόνια, οι φυλές των πρωτο- Βουλγάρων, όπως και οι ιουδαιόθρησκοι Χάζαροι άλλωστε, χρησιμοποιούνται από την ρωμαϊκή διπλωματία για την αναχαίτιση των Περσών, των Αβάρων και των Αράβων.

ξίφος φτιαγμένο από τοπικό (στα βόρεια του Εύξεινου Πόντου) ρωμέικο εργαστήρι

για τον Χριστιανό αρχηγό των πρωτο- Βούλγαρων, Χούβρατο, ή Κούβρατο (Κουμπρατ, 632-65),

ο οποίος τσακίζει τους Αβάρους (σύντηξη των πρωτο- Μογγόλων Juan Juan, με τους Χιονίτες),

αποσπώντας τους την περιοχή της Σαρματίας (η σημ. Ουκρανία, η Ανατολική Ευρώπη, γενικότερα),

όπου και δημιουργεί την Μεγάλη Βουλγαρία.

Όπως και ένας από τους γιους του, ο Ασπαρίχ ([681] 688 - 700) λίγο αργότερα,

ο Κούβρατ έχει ζήσει στην Κ/πολη, όπου κι έχει χριστεί και πατρίκιος.

από την Σύντομον Ιστορία

του οικουμενικού πατριάρχου Νικηφόρου

η Αβαρική Αυτοκρατορία επί της μεθορίου της Ρωμανίας και της Φραγκίας γύρω στο 626,

και οι μετακινήσεις πρωτο-βουλγαρικών ομάδων μέχρι το 679

Βουλγαρικοί κλάδοι που ξεπηδούν από την παλαιά Μεγάλη Βουλγαρία (απομεινάρι του αρχικού κράτους, μάλλον αποτελεί το σύγχρονο έθνος των Μπαλκάρων),

με αρχηγούς γιους του κραταιού Κούβρατου, που διαφωνούν με τον αδελφό τους Μπαγιαν, διάδοχο του πατέρα τους,

"παίρνουν των ομματιών τους" και εγκαταλείπουν τη χώρα τους:

1) η ομάδα του Ασπαρίχ/Ασπαρουχ, στο Παρίστριον ή Μικρή Σκυθία, την πέριξ του π. Δάνουβη Ρωμανία

2) η ομάδα του Κούμπερ, του εργοδότη του πατρικίου Μαύρου, μετακινείται από την περιοχή του Σιρμίου (εξού και Σερμισιανοί, στη βόρειο Σερβία), στην γύρω από τη Θεσσαλονίκη σκλαβηνίες (ιστορική Μακεδονία), ύστερα από την αποστασία της από την κυριαρχία των Αβάρων, και την προσχώρησή της στις δυνάμεις της Ρωμανίας.

3) η ομάδα του Άλτσεκ, παρακλάδι της ομάδας της Παννονίας, που επιχείρησε να εγκατασταθεί στην πολυεθνική (με κελτικό και γερμανικό υπόστρωμα) χώρα της Βαυαρίας, προτεκτοράτο των Φράγκων, αλλά σχεδόν εξολοθρεύτηκε (επέζησαν περίπου 700, από 9.000) κατόπιν άτιμου αιφνιδιασμού τους από τον ίδιο τον ρήγα της Φραγκίας, Δαγοβέρτο, και που στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, υπό τις διαταγές του ρήγα των Λομβαρδών, Γριμοάλδου, για να μάχεται εναντίον του ρωμαίικου εξαρχάτου της Ραβέννας. Τελικά, οι Βούλγαροι αυτοί εγκαθίστανται στο λογγιβαρδικό, αλλά αυτόνομο, δουκάτο του Μπενεβέντου, όπου και συνεισέφεραν στην ισχύ του, βοηθώντας το να παραμείνει ανεξάρτητο από Λομβαρδία, Αγία Έδρα, Φραγκία, Αραβία και Ρωμανία, εν καιρώ αναβαθμιζόμενο και σε πριγκηπάτο.

4) η ομάδα της Παννονίας, βαθμιαία συγχωνεύεται με τους άλλους νομάδες της περιοχής, Άβαρους και Μαγυάρους. Άλλωστε σύντομα η περιοχή ενσαματώνεται στον ζωτικό χώρο ενός νέου κράτους, που δημιουργεί ο Σαμο (623-658), χαρισματικός Σλάβος πολέμαρχος.

5) η ομάδα του Κότραγ, που εγκαθίσταται στην κοιλάδα του π. Βόλγα, όπου δημιουργεί τη "Μαύρη Βουλγαρία", ή Βουλγαρία του Βόλγα, ένα κράτος που παραδόξως εξισλαμίζεται γύρω στο 922 μ.Χ. Απόγονοί τους σαφώς και είναι οι σημ. Τάταροι του Βόλγα, αλλά γλωσσικοί τους απόγονοι περισσότερο είναι οι Τσουβάσοι.

Έχοντας ζήσει ως πριγκιπικός όμηρος στην Κωνσταντινούπολη, ένας από τους γιους του Κούβρατου, και χαρισματικός φυσικός ηγέτης, ο Ασπαρύχ ή Ασπαρούχ (γοτθο-αλανικό όνομα: ιρανικό "ίππος" = άσπα + ριχ = γερμανικό "ρήγας"), αποφασίζει να κατευθυνθεί προς τον Νότον με την δική του ομάδα υπηκόων, εντός της Ρωμανίας. Είναι ο Ασπαρούχ ή Ασπαρίχ (γοτθο-αλανικό όνομα: ιρανικό "ίππος" = άσπα + ριχ = γερμανικό "ρήγας"), που επαναλαμβάνει με τους νομάδες του το εγχείρημα της μετανάστευσης των Γότθων από την Σαρματία (περίπου από την σημερινή Ουκρανία), προς την Μικρή Σκυθία (σημ. Δοβρουτσά) και την ευρύτερη Κάτω Μοισία, ιδρύοντας την Βουλγαρία του π. Δάνουβη (το μεταγενέστερο "Παρίστριον"), με έδρα στην Πλίσκα, αλλά και με κατεξοχήν θρησκευτικό τόπο, το οροπέδιο Μαντάρα, όπου σώζεται μνημείο των κατακτητών, φτιαγμένο από Ρωμιούς τεχνίτες. Το έθνος του Ασπαρίχ ηγείται και 7 σλαβικών φυλών (προερχομένων κι αυτών από την σημερινή Ουκρανία), ενώ προσεταιρίζεται και τους ιθαγενείς της περιοχής, καταφέρνοντας έτσι να οργανώσει και πυκνό δίκτυο οχυρωματικών έργων. Δηλαδή, ο Ασπαρουχ φέρνει τον λαό του για να κατοικήσει στην Ρωμανία για πάντα (681 μΧ).

Αυτοί οι πρωτο- Βούλγαροι θα κυβερνηθούν από μια σειρά συνήθως άξιων ηγετών, μια γενεαλογία (Ντουλο -> Ουοκιλ -> Ουγαϊν -> Ντούλο εκ νέου -> Κομητόπουλοι) η οποία καθ'αυτή προδίδει τόσο την αρχική αλταϊκή προέλευση του βουλγαρικού έθνους, όσο και τις επακόλουθες προσμείξεις, π.χ αλανικές & σλαβικές: Ασπαρίχ , Τερβέλης, Κέρμης, Σεβαρ, Κορμήσιος, Βινεχ, Τέλετς, Σαμπιν, Ουμορ, Τοκτου, Παγαν, Τελεριγ, Καρντάμ, Κρούμος, Ομουρντάγ, Μάλαμιρ, Πρεσιανός, Μπόρις / Μιχαήλ, Βλάντιμιρ & Συμεών, Πέτρος, Μπόρις Β' & Ρωμανός, Σαμουήλ Κομητόπουλος

πρωτο- Βούλγαρος ιππέας και Σλαύος πεζός, κατά τον 7ο αι μ.Χ

Οι Βούλγαροι (10^ος - 15^ος αι μΧ), όπως και οι μιμητές τους οι Σέρβοι (14^ος - 15^ος αι μΧ), έδρασαν ανταγωνιστικά ως προς την Ρωμιοσύνη, διεκδικώντας με διακριτά κρατικά μορφώματα την πρωτοκαθεδρία εντός της αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, κατά το διάστημα 10ος – 15ος αι μΧ οι Βούλγαροι, και 14ος – 15ος αι μΧ οι Σέρβοι. Ακόμα και ύστερα από την κατάληψη της Βουλγαρίας (971---> 1018) από τον Ιωάννη Τσιμισκή και τον Βασίλειο Β' Πορφυρογέννητο, επιβιώνει θύλακας αντιφρονούντων στα κεντρικά Βαλκάνια, υπό την ικανή ηγεσία των γιων του Αρμενίου αξιωματούχου Νικολάου του Κόμητος, θύλακας που θα διατηρήσει την εθνική ταυτότητα των Βουλγάρων σε όλη την διάρκεια του Ρωμαίικου αποκορυφώματος (~1000-1180), και μέχρι την εμφάνιση των Ασάν.

Σλάβοι πολεμιστές, με ρωμέικο εξοπλισμό

Διπλωματικά πάντως, ο εκάστοτε χαγάνος, και αργότερα τσάρος & αυτοκράτωρ της Βουλγαρίας, θα θεωρείται πάντα "γιος" του βασιλέως αυτοκράτορος των Ρωμαίων, αν και το βουλγαρικό κράτος παρέμεινε πολυεθνικό για αρκετούς αιώνες, διεκδικώντας έτσι με φυσικότητα και την οικουμενικότητα της αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, εκτός από την επιδίωξη ηγεμόνευσης επί των νομαδικών λαών του Βορρά, όπως προδίδει ο προσεταιρισμός π.χ. ομάδων όπως οι Ούζοι, δυσαρεστημένοι "Τούρκοι"/Μάγυαροι και αποσχισθέντες "Πατζινάκες"/Πετσενέγοι.

η επικράτεια των Κομητόπουλων,

πριν η στάση τους κατασταλεί από τον Βασίλειο Β' Πορφυρογέννητο

Σημαντικές δυναστείες της Βουλγαρίας αποτέλεσαν οι αρμενικής καταγωγής Κομητόπουλοι ([971] 997-1018), ο Δραγοβίτης Τιχ (1257-77), όπως και ο οίκος Ασάν (1186-···-1422) που ιδρύθηκε από Βλάχους του Παριστρίου, οι οποίοι είναι γνωστοί και ως Μοισο-Ρωμάνοι.