1229

Ο κόμης της Τουλούζης, Ραϊμόνδος Ζ΄, καταφέρνει να διαπραγματευτεί ειρήνη με τους ζηλωτές του πάπα, παραχωρώντας εδάφη στο βασίλειο των Φράγκων, αλλά και στο πατριμόνιο του Πέτρου (= παπικό κράτος), το οποίο προσαρτά την περιοχή της Αβινιόν. Έτσι λήγει η σταυροφορία κατά των Καθαρών, που σαν στόχο είχε κυρίως το λαό της κομητείας.

Ο ρήγας της Αραγόνας, (γιος της Μαρίας του Μονπελλιέ, εγγονός της Ευδοκίας Κομνηνής και δισέγγονος του πρωτοσεβάστου & πρωτοβεστιαρίου Αλεξίου Κομνηνού), Ιάκωβος Α', αποβιβάζεται φέτος στη Μαγιόρκα. Σύντομα ο ρήγας Ιάκωβος θα κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος από τις Βαλεαρίδες Νήσους, νησιώτικο σύμπλεγμα αραβοκρατούμενο από το 798 μ.Χ, που όμως έχει αποτελέσει γι'αρκετό καιρό και το τελευταίο κατάλοιπο του εξαρχάτου της Αφρικής (585-698), η δυτική εσχατιά της ρωμαϊκής επικράτειας, που πρέπει να φυλάσσονταν με τον ερυθρέχρυσο στόλο.

Ύστερα από επίσκεψη στην Κύπρο, ο Νεμιτζός αυτοκράτωρ, Φρειδερίκος Β΄, αρκετά χρόνια μετά από την εξαγγελία της σταυροφορίας, αλλά και χωρίς την ευλογία του πάπα (ένα τετελεσμένο που θα επαναληφθεί αργότερα, και από βασιλιά της Γαλλίας (Ζ΄ & Η΄ σταυροφορία), αλλά και από βασιλιά της Αγγλίας με την Θ΄ σταυροφορία), αποβιβάζεται επιτέλους στη Συρία, για να διεκδικήσει τους Αγίους Τόπους από τους απίστους.

Όμως σύντομα ο Φρειδερίκος Β' υπογράφει αμαχητί συνθήκη 10ετούς ειρήνης με τον Αγιουβίδη σουλτάνο της Αιγύπτου, Καμίλ Ναζιραλντίν, παίρνοντας για λογαριασμό της Χριστιανοσύνης την Αγία Πόλη Ιερουσαλήμ, τη Βηθλεέμ, τη Ναζαρέτ και μια στενή ζώνη πρόσβασης προς την Άκρα. Επίσης συμφωνείται αμοιβαία απελευθέρωση αιχμαλώτων, αλλά και διατήρηση των ιερών χώρων των Μουσουλμάνων εντός των Ιεροσολύμων, όρος που εξοργίζει τον Κλήρο και τους φανατικούς Χριστιανούς.

"εν έτει 1229 από την ενσάρκωση του Κυρίου Ιησού του Μεσσία"

αραβική επιγραφή, όπου ο Φρειδερίκος Β' ανακοινώνει θριαμβευτικά

στους νέους υπηκόους του ότι στο εξής είναι βασιλεύς της Ιερουσαλήμ

Ο Λατίνος πατριάρχης απαγορεύει στους πιστούς τη μετάβαση στη νεοαποκτηθείσα Ιερουσαλήμ. Γενικότερα η συμφωνία με τον Καμίλ απογοητεύει τους σταυροφόρους, αλλά και τους ντόπιους Χριστιανούς που θεωρούν ότι δεν μπορούν να προστατεύσουν την ισχνή ζώνη εδαφών που τους παραχωρείται. Επιπλέον, λίγοι εκτός από τους Τεύτονες Ιππότες του, ανέχονται τους δεσποτικούς τρόπους του Φρειδερίκου Β΄ και των τοποτηρητών του, που φροντίζουν για το γέμισμα των αυτοκρατορικών ταμείων κι επιδιώκουν την ολοκληρωτική προσάρτηση του Λεβάντε στην αυτοκρατορία της Γερμανίας. Έτσι γρήγορα ξεσπούν ταραχές στην Άκρα, ενώ ο Φρειδερίκος Β΄ αναχωρεί απαθής για την Ιταλία, όχι χωρίς λόγο πάντως, αφού κατά την απουσία του, η Αγία Έδρα (= παπικό κράτος) παρακινούσε τους Ιταλούς σε εξέγερση εναντίον του (εναντίον του “Αντιχρίστου”) και της αυτοκρατορίας του, ενώ οργάνωνε εκστρατεία Λομβαρδών από τη βόρεια Ιταλία εναντίον του ρηγάτου της Σικελίας.

η Άκρα,

νευραλγικό προπύργιο της φραγκολεβαντίνικης Χριστιανοσύνης στην Παλαιστίνη

Ολοκληρώνοντας την εφαρμογή της παραλλαγής του σχεδίου του Καμίλ, ο Ασράφ θα προσαρτήσει τη Συρία, αν και παράλληλα αναγνωρίζει την κυριαρχία του σουλτάνου της Αιγύπτου, Καμίλ. Στο γιο του Μουαζζαμ, τον ευσεβή Δαυίδ που προβάλλει σθεναρή αντίσταση στη Δαμασκό, παραχωρείται η διοίκηση του Καρακ, στη σημ. Ιορδανία, μελλοντική πηγή ενδοδυναστικών αναστατώσεων για τους κατ'άλλα ακαταμάχητους Αγιουβίδες.

Στο Καρακορούμ της Μογγολίας, ύστερα από αντιπαράθεση, ανακηρύσσεται μέγας χαν ένας από τους γιους του Τζεγκις Χαν, ο Ογκαταϊ, ο οποίος θα δώσει εμπνεύσει νέα ορμή στις στρατιές των Μογγόλων.

13ος αι

1228

1230

πίσω στην αρχική σελίδα