αλτάια έθνη & Πολιτισμός

σχετικό άρθρο στο friesian.org

Ακόμα και σήμερα επιζούν οι Γιουγκαγίρ, υπόλειμμα εξάπλωσης της ουραλικής ομοεθνίας σε όλη την βόρειο Ασία, και μέχρι τις ακτές του Ειρηνικού Ωκεανού. Είναι πολύ πιθανή η γλωσσική συνάφεια της ουραλικής ομογλωσσίας και με την Εσκιμο- Αλεουτική Ομογλωσσία, η οποία εκτείνεται από τις ανατολικές παρυφές της Σιβηρίας, έως και την Γροιλανδία. Η ανά τους αιώνες διηπειρωτική επικοινωνία, τουλάχιστον μεταξύ Ασίας και Αμερικής είναι πλέον αδιαμφισβήτητο και καθόλου μεμονωμένο γεγονός. Υπάρχει, επίσης, και η περίπτωση της μεμονωμένης εθνικής ομάδας των Κετ -Οστυακ (=“ξένοι”, όπως αποκαλούνται από τους ανήκοντες στην αλταϊκή ομοεθνία γείτονές τους), αυτοχθόνων της κοιλάδας του π. Γενισέι. Αυτοί οι Γενισεανοί, τελευταίο υπόλειμμα των οποίων αποτελούν οι Κετ, συγγενεύουν γλωσσικά και φυλετικά με τους Να-Ντένε ιθαγενείς της Βορείου Αμερικής!

Oι προς Ανατολάς γλωσσικοί συγγενείς των λαών της ουραλικής ομοεθνίας, δηλαδή οι λαοί της αλταϊκής ομοεθνίας, ήταν oι πιο βάναυσοι του Παλαιού Κόσμου, λόγω του αντίξοου κλίματος και των περιορισμένων πόρων στην βόρειο Ασία. Ειδικά οι Τούρκοι, δηλαδή οι λαοί που ανήκαν στον κλάδο της αλταϊκής ομοεθνίας που πραγματικά είχε ως αρχική κοιτίδα τα Όρη Αλτάι, ανέπτυξαν μια σαμανιστική κοσμοθεωρία με την οποία ταύτιζαν τοτεμικά τους εαυτούς τους με αγέλη από λύκους, απογόνους της μυθικής λύκαινας με την μπλε χαίτη, την "Ασινας". Αυτός ο μύθος δημιουργίας και εθνογένεσης έχει αλλοιωθεί με το πέρασμα των αιώνων και των αυτοκρατοριών, όμως μοιράζεται μοτίβα με τον λατινικό μύθο του Ρωμύλου και του Ρέμου.

Προσπαθώντας να τους ξεχωρίσουν, πέραν από τις συγκεχυμένες πληροφορίες και τις αδιάκοπες αναμείξεις των νομάδων, Ρωμιοί χρονικογράφοι όπως ο Ιορδάνης, ο Προκόπιος, ο Αγαθίας ο Σχολαστικός, ο Μένανδρος ο Προτέκτωρ, ο Θεοφύλακτος Σιμοκάττης, και ο Ιωάννης Τζέτζης, καταγράφουν αρκετές πληροφορίες για τους λαούς που ξεχύνονται από τα βάθη της Ασίας.

Ανάμεσα στα γεγονότα του σωτηρίου έτους 568, ο ιστορικός Μένανδρος ο Προτήκτωρ καταγράφει και την σύναψη νέας συμμαχίας ανάμεσα στην Αυτοκρατορία, και το νομαδικό χαγανάτο των Ουρανίων Τούρκων. Συγκεκριμένα για την συμμαχία επέμειναν και εργάστηκαν οι κάτοικοι της Σογδιανής, όντας από τα μέσα του αιώνος υπήκοοι του Σιζαβούλου ή Στέμβι (Dizabul ή Istämi, 553-575), αντιβασιλέως των Δυτικών Τούρκων, και συναυτοκράτορος του αδελφού του, Μουκαν (554-72), του χαγάνου των Γκιόκ Τιουρουκλαρί ( = Μπλε ή Ουράνιοι Τούρκοι).

Έτσι ο αυτοκράτωρ Ιουστίνος Β' αποστέλλει ως πρέσβυ τον Ζήμαρχο, που με ξεναγό και μεσάζοντα τον πρόκριτο των Σόγδιων, Μανιαχ, καταφτάνει στην πρωτεύουσα των Δυτικών Τούρκων, πάνω στο Χρυσόν Όρος, κάπου εντός των Αλτάιων Ορέων, όπου γίνεται αποδεκτός με τιμές και λούσα, όπου και εκπονείται και η συμφωνία για τον σχηματισμό συνασπισμού εναντίον των Σασσανιδών Περσών.

Η διαμάχη των Αριμασπών με τους Γρύπες, για την κυριότητα του χρυσού που φυλάνε με συνέπεια οι δεύτεροι, ως πληροφορία που παραδόθηκε στον Ηρόδοτο από τους κατοίκους της Ολβίας, ελληνικής πόλης στην θέση της σημερινής Οντέσσας (ή "Οδησσός"), αντανακλά την αέναη διαμάχη των αλταϊκών φυλών με τα πλούσια σηρικά και σινικά/θινικά έθνη, πέραν από τα Αλταϊκά Όρη, και πέραν από τα Μακρά Τείχη (ή "Σινικόν Τείχος"), ήδη από την Αρχαιότητα.

Όσον αφορά τους λαούς που αναφέρει ο Ηρόδοτος, τουρκική θηριωδία παρουσιάζουν οι Ταύροι στην Ταυρίδα/Κριμαία. Δεν αποκλείεται να μετακινήθηκε ομάδα πρωτοΤούρκων προς Δυσμάς, την ίδια εποχή που ομάδα Αρίων διέσχιζε τα Αλταΐα Όρη, οι Τόχαρες.

• Αριμασποί: Ούννοι/Ζιόνγκ-Νου

• Γρύπες: Κινέζοι της δυναστείας των Ανατολικών Τσου

• Ταύροι: πρωτο-Τουρκοι

• Βουδινοί: πρωτο-Σλαύοι

• Μελάχλαινοι: πρωτο-Βάλτοι

• Γελωνοί: Έλληνες άποικοι εντός των Βουδινών, πέραν από τις Στέππες, στη ζώνη των Δασών.

• Καλλιππίδες: Έλληνες άποικοι εντός των Σκυθών, στα πέριξ της Ολβίας.

• Σαυρομάτες: Σαρμάτες, το αποτέλεσμα επιμιξίας Αμαζόνων με Σκύθες

• Αμαζόνες: Αντιγαμπσα/πρωτο-Κιρκάσσιοι

Καταγράφεται και νέα πρεσβεία προς τους Τούρκους, το 575. Αυτήν την φορά, ο πρόξενος Βαλεντίνος επιστρέφει με εκατοεξαμελή διπλωματική αντιπροσωπεία του Τάρδου(575-603), γιου του Σιζαβούλου, ο οποίος και εργάζεται υπονομευτικώς για ν'αποσχιστεί από τον θείο του, Τασπαρ (572-81), γινόμενος και ο ίδιος χαγάνος, αν και μονάχα για το δυτικό μισό της αυτοκρατορίας τους (επισήμως από το 582 και μετά).

Η συμμαχία της ανατολικής Ρωμανίας με το δυτικό χαγανάτο των Ουρανίων Τούρκων δεν θα μακροημερεύσει, επειδή το χαγανάτο αυτό θα καταρρεύσει, τυπικά το 659. Όμως οι Ρωμιοί συνεχίζουν να συμμαχούν με πρώην υπηκόους του Τούρκου χαγάνου, και συγκεκριμένα τόσο οι πρώιμοι Βούλγαροι, όσο και οι ιουδαιόθρησκοι Χάζαροι, χρησιμοποιούνται από τηv ρωμαϊκή διπλωματία για την αντιμετώπιση πιο άμεσα εχθρικών λαών.

Η κραταιά «Μεγάλη Βουλγαρία» που εκτείνεται στην σημερινή Ουκρανία και την μεσημβρινή Ρωσία επιβιώνει μέχρι το 679 (απομεινάρι του αρχικού κράτους, μάλλον αποτελεί το σύγχρονο έθνος των Μπαλκάρων), όταν καταστρέφεται από δυνάμεις του χαγανάτου των Χαζαρων. Οπότε οι Ρωμιοί θα πορευτούν στους επόμενους τρεις αιώνες, με τους Χάζαρους ως στρατηγικούς συμμάχους, όπως και με Βούλγαρους που προσφεύγουν στον Νότον ως μισθοφόροι, και έτσι είναι που καθίσταται ευκολότερη η ρωμαϊκή αναχαίτιση των Περσών, των Αβάρων, των Λομβαρδών, αργότερα δε, και των Αράβων.

η επικράτεια των ευρωπαϊκών Ούννων,

που εξελίσσεται στην Παλαιά Μεγάλη Βουλγαρία

Π.χ. ο Σιμοκάττης αναφέρει ότι, σύμφωνα με ισχυρισμό των Ουρανίων Τούρκων (του οίκου Ασίνας), οι Άβαροι, που τρομοκρατούν την Ευρώπη στην εποχή του είναι ψευδο-Άβαροι, που έχουν καπηλευθεί το κύρος της ονομασίας των Αβάρ & Ρουραν. Οι φυλές αυτών των ψευδο-Αβάρων, που καταγράφονται ως "Ουαρ & Ούννοι", και που ενδεχομένως είναι εξίσου ογουρικής προέλευσης με τους ανταγωνιστές τους τους Ασίνας, εισήλθαν στην Ευρώπη κατατρομοκρατώντας και υποτάσσοντας τα κατάλοιπα των Ούννων, δηλαδή τους Βαρσιλίτες (ογουρική φυλή στη Σαρματία), τους Ονογούρους (κλάδος των πρωτο- Βούλγαρων) και τους Σαβίρους (πιθανοί πρόγονοι των Μαγυάρων).

Προερχόμενη από κλάδο των Ογούρων Τούρκων, η δυναστεία Ασινας επιβάλλεται εντός της πρωτοαβαρικής ομοσπονδίας Ρουάν Ρουάν ή Ρουραν, και αναπτύσσει μιαν αχανή αυτοκρατορία, αν και μόνο κατά το διάστημα 552-82, ως ενιαίο χαγανάτο. Η αυτοκρατορία των Ασινας, γνωστή και ως "χαγανάτο των Ουρανίων/Γαλάζιων Τούρκων (= Γκιόκ Τουρουκλαρί)", σχηματίζεται εντός των εθιμικών και εδαφικών πλαισίων, που χαρακτηρίζουν και τ'άλλα πανίσχυρα, αν και ρευστά, νομαδικά κράτη της Ευρασίας, όπως αυτά των Ούννων στην Ασία (36 πΧ - 170 μΧ), και την Ευρώπη (170-558 [και μέχρι το 679, όταν ως πρωτο- Βούλγαροι συντρίβονται από τους Χαζάρους]), όπως και των Μογγόλων (στην Ασία ως το κράτος «Ζιάν Μπέι (1ος - 3ος αι μ.Χ)» και το «χαγανάτο Ρουραν (330 ~ 550 μ.Χ)», στην Ευρασία από το 13ο αι κι εξής, αλλά και κατά το διάστημα 558-803, ως Άβαροι στην Ευρώπη), αν και δεν θα επεκταθεί τόσο προς Δυσμάς, όπως αυτές. Δηλαδή, οι Ουράνιοι Τούρκοι δεν θα προλάβουν να ξεχυθούν προς την Ευρώπη, γιατί θα διασπαστούν το 582. Πάντως, η δυτική εσχατιά του δυτικού μισού από την Τουρκική αυτοκρατορία (582-659), θα εξελιχτεί ως το χαγανάτο των Χαζάρων (620~1223). Το ανατολικό μισό του αρχικού χαγανάτου των Ουρανίων Τούρκων (582-745), θα καταστραφεί κατόπιν εισβολής Ουιγούρων, ορμώμενων με άγριες διαθέσεις από τα πέριξ της λίμνης Βαϊκάλης το 745. Οι Ουιγούροι Τούρκοι ανήκουν στους κατακτητές που παραδόξως θα ξεχαστεί η ιδιαιτέρως αποτελεσματική τους δράση.

οι Ουιγούροι αφού έχουν επικρατήσει στην Ανατολική Αυτοκρατορία των Τούρκων,

επεκτεινόμενοι και προς Δυσμάς (745 - 840), αν και οι Χάζαροι παραμένουν ανεξάρτητοι.

Ύστερα από το 745, οι Ουιγούροι επικρατούν στην Ανατολική Αυτοκρατορία των Τούρκων, και επεκτείνονται μέχρι την Κασπία Θάλασσα (745 - 840). Ύστερα από την κατάλυση του κράτους τους από τους Κιργίζιους, γύρω στο 840, οι Ουιγούροι ανεβαίνουν στα υψίπεδα των Ιμαλαΐων, κατακτώντας ολόκληρη την λαμαϊστική θεοκρατία των Θιβετανών (840 - 860).

Άλλα παραδείγματα αφανών καταχτηταράδων στην Ασία, αποτελούν οι Θιβετανοί, που πρωτύτερα είχαν στήσει και αυτοί παρασιτική αυτοκρατορία, κατακτώντας την Βόρειο Ινδία (κοιλάδα π. Γάγγη και κόλπο της Βεγγάλης), αποσπώντας και τις δυτικές εσχατιές της Κινεζικής Αυτοκρατορίας (620 - 860). Άλλοι κατακτητές ακόμα είναι οι Κιργίζιοι, οι Καλμούκοι/Οϊράτοι, οι Κουμάνοι και οι Μαντσού.

Είτε θυμούνται την ταυτότητα συγκεκριμένης ορδής, είτε όχι,

οι πολύπαθοι Χριστιανοί της Ευρώπης και της Ασίας βλέπουν τους αλτάιους καταδρομείς

ως την βιβλική συμφορά "Γωγ και Μαγώγ", ή πιο απλά, ως δραπέτες από την Κόλαση...

μογγολικές φυλές:

i. Μπουρυάτ (ως επί το πλείστον Λαμαϊστές Βουδιστές)

ii. Οϊράτ

iii. Μερκίτες

iv. Κυργύζιοι ή Κιργίζιοι (απόγονοί τους, οι Κιπτσάκ τουρκόφωνοι Καρά-Κιργίζ ή απλά Κιργίζιοι, και οι Καϊσακ Κιργίζ ή απλά Καζάκοι)

v. Μογγόλοι (με υπομάδες όπως π.χ. οι Ουριανχαϊ, η δυτικοτέρα φυλή τους, οι Μονγκόλ στήνουν ομοσπονδιακό κράτος, ήδη τριακόσια έτη πριν από τον Τζέγκις Χαν, το "Ηνωμένο Μονγκόλ", 900-1206)

vi. Τάταροι (απόγονοί τους, οι Μουσουλμάνοι Κιπτσάκ τουρκόφωνοι Τάταροι, σε Αστραχάν (π. Βόλγα), Κριμέα, Καζάν, Σιμπήρ (Σιβηρία), και οι Χριστιανοί Λίπκα Τάταροι σε Λιθουανία, Πολωνία και Λευκορωσία)

vii. Ναϊμάνοι (ως επί το πλείστον Μαχαγιάνα Βουδιστές)

viii. Κεραΐτες (ως επί το πλείστον Νεστοριανοί Χριστιανοί)

ix. Χιτάνοι (όντας οι ηγεμόνες των Καρά-Κιτάι, θα είναι πάγιοι εχθροί των Τζιγκιδών, σε Τακλαμακάν και Μαντσουρία)

τουρκικές φυλές:

i. σιβηριανός κλάδος (Όπως οι Τουβανοί, οι Χάκα, οι Σάχα ή Γιακούτοι).

ii. Ουιγούρ (Με κοιτίδα ανατολικά της λίμνης Βαϊκάλης, και με απομεινάρι τους να παραμένει ως μειονότητα στη σημ. Κίνα, στο Σινκιάνγκ),

iii. Αργου (Όπως οι τουρκόφωνοι Χαλάτζ στο Ιράν),

iv. Ογούρ (Με κοιτίδα στην θρυλική κοιλάδα Ορχον, νοτίως από την λίμνη Βαϊκάλη, οι Ογούροι κάποτε αποτέλεσαν τους ηγήτορες των τουρκικών φυλών. Μέλη τους μετανάστευσαν νωρίς προς την Ευρώπη, μέσω της ρωσικής [σαρματικής] στέπας, σε πολλαπλά κύματα: μεγάλη μερίδα των Ούννων (οι πρωτο- Βούλγαροι), οι Χάζαροι, και φυλές που ακολούθησαν τους αρχικά πρωτο-Μογγόλους Άβαρους. Απόγονοί τους υπάρχουν πολλοί, και σε αρκετά σύγχρονα έθνη, αλλά μοναδικό γλωσσικό υπόλειμμά τους, αποτελούν σήμερα οι Τσουβάσοι στην ευρωπαϊκή Ρωσία),

v. Ογούζ (Με αρχική κοιτίδα νοτιοδυτικά από την κοιτίδα των ηγεμονικών Ογούρων, με μεταγενέστερο ορμητήριο την περιοχή (Γουζ) ακριβώς βορειοανατολικά της λίμνης Αράλης, και με φυλές όπως οι Ούζοι, οι Πατζινάκες (Πετσενέγοι), οι Σελτζούκοι, οι Ανατολό- Τουρκοι και οι Ατροπατηνοί, σήμερα αποτελούν τον πολυπληθέστερο κλάδο τουρκoφωνων, ιδίως ύστερα από την ευρεία διάδοση των ελκυστικών ογούζικων διαλέκτων σε πολιτισμένα έθνη της Κεντρικής Ασίας και της Καθ' Ημάς Ανατολής, όπως Χοράσμιοι, Ατροπατηνοί και λοιποί λαοί του ευρύτερου Ιράν (που αποτελεί και την σφαίρα πολιτιστικής επιρροής των αυθεντικών Αρύων), αλλά και Καππαδόκες, Αρμένιοι, Έλληνες, Φρύγες, και λοιποί λαοί της Ανατολίας και της ευρύτερης Ρωμανίας (σφαίρα επιρροής του Ελληνισμού). Χριστιανοί Ογούζοι ρωμέικης ταυτότητας, είναι οι Γκαγκαούζοι/Γκαγκαβουζλάρ),

vi. Κυμτσάκ ή Κιπτσάκ (Όπως π.χ. οι Κυργύζιοι ή Κιργίζιοι, που εξορμώντας από την αρχική τους κοιτίδα, δυτικά της λίμνης Βαϊκάλης, τσάκισαν την αυτοκρατορία των Ουιγούρων το 840. Με εστίες και στην περιοχή ακριβώς ανατολικά από την Κασπία Θάλασσα (στην μεθόριο της Χορασμίας, εντός της σφαίρας επιρροής του Ιράν), ένα κραταιό δυτικό χανάτο (743-1223), που θ'αποτελέσει και την μαγιά για το μογγολικό Ουλούς Τζόσι/Χρυσή Ορδή (~ 1240->1502), κλάδος από Κυμτσακλάρ μετακινείται και προς την Ευρώπη, ως Κουμάνοι/Κομμάνοι/Κομάνοι/Πόλοφτσοι).

Οι ευρωπαϊκοί Κουμάνοι θα συμμετέχουν σε στρατούς της Ουγγαρίας, της Σερβίας, της Ρωμανίας, της Γαλικίας και της Βλαχίας. Ο βασιλεύς αυτοκράτωρ Ιωάννης Δούκας Βατάτζης, ο Καλογιάννης, προσεταιρίζεται 5000 μάχιμους Κουμάνους με τις οικογένειές τους (δηλαδή 20000 άτομα), ενώ αργότερα ο Σέρβος κράλης Μιλούτιν προσέφερε άλλους 2000 μάχιμους Κουμάνους (συν τις οικογένειές τους) στον σύμμαχο του, Ανδρόνικο Παλαιολόγο. Εν τέλει πολλοί από τους Κουμάνους εγκαταστάθηκαν στα νησιά Θάσο, Λήμνο και Λέσβο, ενώ ακόμα και ο στρατός που ελευθέρωσε την Κ/πολη από τους Φράγκους το 1261, αποτελούνταν κυρίως από Κουμάνους! Ένας εξ αυτών των πολεμιστών, και από τους πιο διαπρεπείς, υπήρξε ο λεγόμενος «Συργιάννης», εξελληνισμένη μορφή του κουμανικού του ονόματος Σουτζιγάν.

η μογγολική/ταταρική Ουλούς Τζόσι/Χρυσή Ορδή (~ 1240->1502),

μαζί με τα ρωσικά προτεκτοράτα της

ενδεικτικές μετακινήσεις λαών της στέππας, λαών-καταλυτών, συλλογικώς γνωστών ως "Ούννοι" μεταξύ 4ου και 6ου αι μ.Χ:

• • Χσιούνγκ-Νού

  • Χιονίτες

    • Ερυθροί Χιονίτες / Κερμιχίονες

      • Κιδαρίτες/ Κιδάρα Ούννοι

      • Αλχόννοι

    • Λευκοί Ούννοι / Εφταλίτες

      • Χούνα/Ινδοεφταλίτες

  • Ονόγουροι / πρωτοΒούλγαροι

Στην Κεντρική Ασία, οι Ούννοι διακόπτουν την θεσμική συνέχεια των κρατών της ελληνοσκυθικής συμβίωσης, συμβάλλοντας και στην υπονόμευση της βουδιστικής παρακαταθήκης αυτών στην περιοχή των βορειοδυτικών Ινδιών, από τις Παροπαμισάδες μέχρι την Μαθούρα, και μέχρι την Οζηνή, και μέχρι την Σουραστρηνή:

Έχουν διατυπωθεί αρκετές θεωρίες, συνήθως ως εικασίες βέβαια, για την φύση της κουλτούρας των Τούρκων, αλλά και για την ύπαρξη -ή μη- νεωτερικής δημιουργικότητας, για την ομοεθνία που από τις παρυφές των πολιτισμών έδρασε ως ο κατεξοχήν καταλύτης τους!

Όσον αφορά πολιτιστικά στοιχεία που έχουν αποδοθεί εσφαλμένως στα τουρανικά έθνη:

• Το γιαούρτι μάλλον εφευρέθηκε στον Καύκασο, την κοιτίδα των Αλαρόδιων, των Αντυγαμπάζα, και των Καρτβέλιων.

• Το χαλί εφευρέθηκε στην Εγγύς Ανατολή, την κοιτίδα των Αφροασιανών (Χαμιτοσημίτες), των Αριοευρωπαίων (Ινδοευρωπαίοι) και των Σουμερίων.

Άβαροι ιππείς, με αναβολέα στον εξοπλισμό τους (6ος-9ος αι)

• Ο "μόνιμος επαγγελματικός στρατός" εφευρέθηκε στη Σουμερία, από τους ιθαγενείς της περιοχής, αλλά και από Σημίτες εποίκους, όπως ο τσίφτης ο Σάργων.

• Ο αναβολέας υιοθετήθηκε από τον 5ο αι μ.Χ από τους Χιονίτες (αμάλγαμα γενισεανό-αλταϊκών ουννικών φυλών με ιρανικά έθνη), και από τους Αβάρους (σύντηξη των πρωτο- Μογγόλων Juan Juan, με τους Χιονίτες), γιατί εφευρέθηκε ακόμα νωρίτερα στην Άνω Ασία (πχ στις Ινδίες, ή την Αριάνα).

Ωστόσο, οι τουρκικές φυλές συγχρωτίστηκαν νωρίς με πιο εξελιγμένα, αριοευρωπαϊκά έθνη, όπως οι Σόγδιοι, οι Σάκες (ανατολικοί Σκύθες), οι Τόχαρες/Τόχαροι, οι [Ελληνο-] Βάκτριοι, και οι Κουσάνοι, από τους οποίους υιοθέτησαν ανώτερο υλικό πολιτισμό και γονίδια που τους διαφοροποίησαν από τους γείτονές τους, τους Τουγκούσους (απόγονοι συγγενών των πρωτο- Ούννων), τους Μογγόλους (συνεισέφεραν πάντως οι Τούρκοι στην μεσαιωνική παντοδυναμία του μογγολικού οίκου του Τζέγκις Χαν!), τους Κορεάτες, και τους Ιάπωνες.

Σπουδαίοι πολιτισμοί της Οικουμένης επηρεάστηκαν από τα βαρβαρικά έθνη της βόρειας Ασίας, και υιοθέτησαν τους αποτρόπαιους τρόπους των ιπποτοξοτών τους, για να πετυχαίνουν στρατιωτικά. Η Κίνα, το Ιράν, η Ρωσία, αλλά και η Ουγγαρία αποτελούν παραδείγματα χωρών που μεγαλούργησαν, χάριν -και όχι παρά- τις προσμείξεις με ουραλοαλταϊκούς λαούς, που κατά καιρούς προσεταιρίστηκαν και αφομοίωσαν.

Η μέγιστη έκταση της δυναστείας Ταγκ, μέχρι τα τέλη του 8ου αι,

με ακόμα πιο ευρεία ηγεμονική και πολιτιστική επιρροή

Στην Κίνα, οι δυναστείες Τουόμπα Βέι, Ύστερων Χαν, Σούι και Ταγκ ήταν μερικώς τουρκικές, ή τουρκο-μογγολικές, ενώ η Γιουάν ήταν μογγολική, όπως και οι Λιάο (Χιτάν ή Κιτάι) και Καρα Χιτάν (ή Καρακιτάι) ήταν πρωτο-μογγολικές, ενώ η Τζιν (του λαού Τζουρσεν, Jurchen), και η Κιγκ (του λαού Μαντσού), ήταν τουγκουσικές.

Χιτάνοι πολεμιστές

Επιπλέον, τo Ιράν δε σταμάτησε ποτέ να ακτινοβολεί, παρόλο που η πλειονότητα των λαών του συμβιβάστηκε αποδεχόμενη το Ισλάμ, ενώ μέχρι και σήμερα αποτελεί χώρο συμβίωσης άρυων με αλταϊκούς λαούς.

Όμως, ακόμα και οι πιο πρόσφατες αυτοκρατορίες της Ασίας, αυτές του τουγκουσικού έθνους των Μαντσούριων (16ος & 17ος αι), του δυτικού αριοευρωπαϊκού έθνους των Ρώσων(με καθοριστική την συμβολή Ογούρων αποστατών από το χαγανάτο των Χαζάρων (9ος - 10ος αι, μάλιστα χρονικογράφοι αναφέρονται σε ένα πρώιμο "χαγανάτο των Ρως", με ότι αυτό συνεπάγεται), αλλά και των Τσέρνγιε Κλομπούκι (11ος - 13ος αι) και των Κοζάκων / Καζάκων, 15ος - 19ος αι), του άρειου έθνους των Περσών (16ος - 19ος αι), όπως και του συγγενούς με την αλταϊκή ομοεθνία έθνους των Ιαπώνων (19ος - 20ος αι), χρωστάνε όλες την επιτυχία τους ως κατακτητές, και στην επιρροή της πολεμικής κουλτούρας που χαρακτηρίζει τους αλταϊκούς λαούς.

Η τουρκική επιρροή επί του Ιρανικού Κόσμου επισφραγίζεται καθοριστικά με την συμβολή της δυναστείας των Σαφαβιδών (τουρκικός οίκος ή εκτουρκισθείς ιρανικός, αλλά και μερικώς ...ρωμέικης προέλευσης, μέσω επιγαμιών με Παλαιολόγους και Μεγαλοκομνηνούς), που συντήσσει τους Ιρανούς με έθνη όπως οι Αζέροι και οι Κασκάι. Επίσης η στρατιωτική ισχύς των Σαφαβιδών δομείται με τον προσεταιρισμό ιλών από Τουρκομάνους ιπποτοξότες με προέλευση κυρίως από την Ατροπατηνή (Αζερμπαϊτζάν), από την Ασσυρία (Κουρδιστάν) και από την Ανατολία (Μικράν Ασία), που επανδρώνουν μονάδες από Κιζύλ Μπασί (= Κοκκινοκέφαλοι, από τις ερυθρές κορωνίδες πάνω από τα λευκά τους σαρίκια). Οι συνήθως τουρκόφωνοι Σιιίτες Κιζύλ Μπασί αποδεικνύονται στυλοβάτες της νέας Περσίας, συμβάλλοντας στην απόκρουση άλλων ηγεμονικών δυνάμεων, όπως οι Ακ Κογιονλού, οι Οθωμανοί, οι Τιμουρίδες (απόγονοι του Ταμερλάνου), οι Σαϋμπανίδες κ.ά.

Ως επί το πλείστον, οι κοκκινοκέφαλοι Κιζύλ Μπασί είναι Ογούζοι Δωδεκατιστές Σιίτες πολεμιστές, καταγόμενοι από την Ανατολία, την Ατροπατηνή και το Κουρδιστάν.

διοικήσεις των Κιζύλ Μπασί:

• Ρουμλού (= Ρωμέικη, όπου αρ-Ρουμ η ονομασία της περί την Κόνυα/Ικόνιο, Ανατολίας: Δηλαδή το επίκεντρο του αρχικού σουλτανάτου.)

• Σαμλού (= Συριακή, αφού αλ-Σαμ είναι η αραβική ονομασία της [ευρύτερης] Συρίας)

• Ουσταντζλού

• Ντουλκαντίρ (Δου'λ-Κανταρ, επί της οροσειράς Ταύρος)

• Αφσαρ

• Κατζρ

• Τακκαλού

• Μπαχαρλού

• Καραμανλού (η περί την Καραμανία/Καππαδοκία)

• Βαρσάκ

• Μπαγιάτ

Είναι χαρακτηριστικό το ότι ακόμα και η ελληνοπρεπής τρίαινα που κοσμεί το εθνόσημο της Ουκρανίας, ουσιαστικά αποτελεί μια στυλιζαρισμένη αλταϊκή ταμγα!