1296

H Ευδοξία Λασκαρίνα χτίζει τη Μονή της Θεομήτωρος (Mare de Déu de la Serra) στο Λευκόν Όρος (Montblanc) της Αραγόνας, όπου και θα μονάσει από το 1306 και μετά.

Στα πλαίσια των επίμονων αναμετρήσεων που χαρακτηρίζουν τους πολέμους Βενετίας-Γένουας, Βενετοί καταδρομείς καίνε τη γενοβέζικη συνοικία στο Πέραν, ενώ σε αντίποινα οι Γενοβέζοι σφάζουν τους Βενετούς που δραστηριοποιούνται στην Κ/πολη. Ο Ρουτζέρο Μοροζίνι (Ρογήρος Μαυρογένης), ναύαρχος της Βενετίας, εισβάλλει στις κτήσεις του γενουατικού οίκου των Ζακκαρία και καταστρέφει τη Φώκαια. Επίσης, ο Μάρκος Β΄ Σανούδος (1296-1303), ξεκινάει την αποκατάσταση του δουκάτου του Αρχιπελάγους, στην έκταση που είχε πριν από τη δράση του μέγα δούκα (= αρχηγός ΓΕΝ) της γραικικής Ρωμανίας, του τρομερού Λικάριου.

Ο λόγιος και ανηψιός του μετέπειτα μεγάλου λογοθέτη (= πρωθυπουργός, το 1320-28), του σοφού Θεοδώρου Μετοχίτη, ο Λέων Βαρδαλής, διορίζεται πρέσβης στη Βενετία, από τον βασιλιά αυτοκράτορα Ανδρόνικο Β΄. Είναι μια πρώτη προσπάθεια προσέγγισης κι ενδεχομένης συμφιλίωσης με την ισχυρή Γαληνοτάτη Δημοκρατία. Στα επόμενα χρόνια η Βενετία θα επωφεληθεί κι από αυτήν την πολιτική, π.χ κατά την διάρκεια της Έριδος των δύο Ιωαννών (ο Στ΄ ο Καντακουζηνός εναντίον του Ε΄ του Παλαιολόγου, το 1347-54).

Το Αμάλφι στασιάζει εναντίον του φραγκικού ρηγάτου της Νάπολης, κι εισβάλλει στη νήσο Ίσχια, την μεγαλύτερη των Πιθηκουσών Νήσων, στ’ανοικτά του Κόλπου της Νάπολης. Όμως ύστερα από κάμποσα χρόνια, οι Αμαλφηνοί θα ηττηθούν και θα χάσουν οριστικά τη ναυτική τους υπεροχή, η οποία είχε συνεισφέρει τόσο για το μεγαλείο της Ρωμανίας, όσο και για την ισχύ του νορμανικού ρηγάτου της Σικελίας. Σεισμός του 1343, αλλά και καταιγίδα που θα επακολουθήσει, θα καταστρέψουν το λιμάνι και το μεγαλύτερο μέρος του Αμάλφι, οριστικοποιώντας την παρακμή της πόλης.

ο συνδυασμός των σημαιών της Αγγλίας και της Σκοτίας,

ως η αρχική σημαία-αμάλγαμα του Ηνωμένου Βασιλείου της Βρετανίας (1606-1801)

Η συγχώνευση των Σκωτσέζων στο αγγλικό/βρετανικό έθνος θα επέλθει με φυσικότητα, αφού σε αντίθεση με τους ιθαγενείς των βορείων υψιπέδων της Σκοτίας (the Highlands) που μιλούν μία κελτική διάλεκτο, τα γαελικά, η άρχουσα τάξη και οι ρηγάδες της Σκοτίας, αλλά και τα λαϊκά στρώματα στ’ανατολικά και τα νότια της χώρας (νότια από το τείχος του Αδριανού) μιλούν τα σκωτσέζικα, που είναι μια αγγλοσαξονική διάλεκτος.

Στην Βουλγαρία, ο τσάρος Σμίλετς, και η Ρωμιά σύζυγός του, η Σμίλτσενα Παλαιολογίνα, θυγατέρα του σεβαστοκράτορος Κωνσταντίνου (ετεροθαλής γιος του Μιχαήλ Η'), προσφέρουν την θυγατέρα τους, Θεοδώρα, στον Σέρβο αρχοντόπουλο Στέφανο Ντετσάνσκι, τώρα γενικώς υπό δυσμένεια του πατρός του, Στεφάνου Μιλούτιν, αλλά που θα καταφέρει να τον διαδεχτεί ως ο επόμενος μεγάλος ζουπάνος (Στέφαν Ουρώς Γ', 1322-31), εξουδετερώνοντας αρκετούς ανταπαιτητές της δυναστείας Νεμάνια. Παράλληλα, ο Άλντιμιρ Τάρταρος (αλταϊστί Έλτιμιρ Τέρτερ), νεώτερος αδελφός του προπροηγούμενου τσάρου, του Γκεόργκι Τερτερ, νυμφεύεται την άλλη κόρη της τσάριτσας Σμίλτσενας, Μαρίνα, και διορίζεται δεσπότης της Κραν, προασπίζοντας την νότιο μεθόριο της Βουλγαρίας, τόσο απέναντι προς τ' αρχοντάτα των αδελφών του Σμίλετς, όσο και προς την εχθρική πια Ρωμανία του Ανδρονίκου Β' Παλαιολόγου.

13ος αι

1295

1297

πίσω στην αρχική σελίδα