1ος αι

Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, επί Οκταβίου

λεγεωνάριος

με θώρακα LORICA · LAMINATA

αριστουργηματική απολλώνειος προτομή του Σάκυαμουνι Βούδα, Γανδάρα, 4ος αι μΧ

Οι Ινδίες την εποχή του Ιησού Χριστού, με παρόντες, Έλληνες, Σάκας/Ινδοσκύθες, και Πάρθους

Η Ρώμη αποτελεί μία από τέσσερις όμορες αυτοκρατορίες που κυβερνούν πλέον την πολιτισμένη Οικουμένη, από τον Ατλαντικό Ωκεανό μέχρι την αντίπερα όχθη του Ωκεανού:

i. Ρώμη, η Μεσόγειος και ο Κελτικός Κόσμος, υπό την Ιουλία-Κλαυδία γενιά

ii. Περσία, το δυτικό μισό του Ιρανικού Κόσμου, υπό τον παρθικό οίκο των Αρσακιδών

iii. Αρειανή, το ατίθασο ανατολικό μισό του Ιρανικού Κόσμου, υπό την κουσανική φυλή Γκουισαγκ

iv. Σηρική, η Κίνα του οίκου Χαν, ακόμα και Σινική/Θινική, αν και "Σίνες" αποκαλούνται ακόμη αυτήν την εποχή, οι λαοί ανάμεσα στην Κίνα/Σηρική, και την Χρυσή Χερσόνησο, όπου οι πρωτο-Χμερ ανθούν με το βασίλειο Φουνάν.

Οι τέσσερις αυτοκρατορίες, αλλά και περιφερειακά τους κράτη

(όπως οι αφρικανικές Μερόη & Αξώμη στην πάλαι ποτέ Νουβία, η ινδική Σαταβαχανα, οι «Δυτικές Σατραπείες» των Σάκας/Ινδοσκυθών, η Φουνάν (με δυναστεία Βραχμάνων, επί Αυστρονήσιων και Χμερ υπηκόων),

και οι κορεάτικες Κογκούρυο, Σίλλα και Παεκτσε),

συνδέονται από ποικίλες διαδρομές του Δρόμου του Μεταξιού.

~~~~~~~~~~

η Κουσανική Αυτοκρατορία

Ενώ παράλληλα συνεχίζεται και η επέκτασή τους προς τις Ινδίες,

οι κτήσεις πέντε κεντρασιατικών νομαδικών φυλών ενώνονται βαθμιαία

από Κουσάνους πολέμαρχους ως νέα αυτοκρατορία στην ευρύτερη Αρειανή.

Κουσάνοι ηγεμόνες όπως π.χ ο Ηραίος, προσεταιρίζονται και τους προηγούμενους

κατακτητές της περιοχής, Πάρθους (Παχλάβας, στο Σιστάν του παρθικού οίκου Σουρήν),

Ινδοσκύθες (Σάκας, στην Αριακή των ανεξαρτήτων σατραπών/ξατράπας Σάκας),

κι Ελληνοβάκτριους (Γιαβάνας, σε Παροπαμισάδες & Γανδάρα ("οι Ινδίες") των Ελλήνων).

Η Αριανή, ή Αριακή, η Άνω Ασία, ήτοι το ανατολικό τμήμα του Ιρανικού Κόσμου,

οι «άνω σατραπείες» των Αχαιμενιδών, «η χώρα με τις χίλιες πόλεις» των Σελευκιδών,

ακόμα βρίθει από Έλληνες αποίκους, κυρίως σε:

• Πενταποταμία (= Παντζάμπ, εντός του οποίου περιλαμβάνεται και η Γανδάρα (Γανδαρίτις & Γανδαρίς)), και

• Παροπαμισάδες (= η πυκνά ελληνοαποικούμενη περιοχή του Ινδοκαυκάσου, με έδρα την Αλεξάνδρεια την Καυκασία, την μσν Καφίσα ή Καπίσα, στο Μπέγκραμ, κοντά στην Καβουρα, ήτοι την σημ. Καμπούλ).

• Αριακή (= με χώρες όπως η Σουραστρηνή/Σουράστρα, η Οζηνή, και η παράλιος Ινδική/Σινδική/Σιντ, με την μητρόπολη Μιννάγαρ, την Βαρβαρική, την Παταληνή και την Αβιρία, όπου οι πόλεις των Ελλήνων βοηθούν την κυριαρχία των σακικών Δυτικών Σατραπών στην περιοχή).

Τα πλούτη των κατακτημένων χωρών, μεταξύ των οποίων και το έμψυχο δυναμικό τους, συμβάλλουν στο μεγαλείο της Ρώμης, όπως και στην οικιστική της ανάπτυξη. Ο Οκταβιανός Αύγουστος καμαρώνει, προς το τέλος της βασιλείας του, ότι "ενώ παρέλαβε την Ρώμη πλίνθινη, την παραδίδει μαρμάρινη". Η Αρχιτεκτονική γίνεται ιδιαζόντως επιβλητική, όσο και μαζική, με ομοιόμορφα επιτεύγματα απ'άκρη σ'άκρη στην επικράτεια της Ρώμης. Όμως, αντιθέτως με ότι αναφέρεται στην ορθόδοξη Βιβλιογραφία, η Αρχιτεκτονική, και γενικότερα η Τεχνολογία, δεν αποτελεί παρά σκυτάλη του Ελληνιστικού Πολιτισμού, ο οποίος διαφοροποιείται από την Κλασική Ελλάδα, μονάχα μέσω της προσθήκης δύο σημαντικών παραμέτρων:

i. της μαζικής χρήσης της θόλου -παλαιάς εφεύρεσης των λαών και στις δυο όχθες του Αιγαίου, και της αψίδας -παλαιάς εφεύρεσης των Βαβυλωνίων, που έχει υιοθετηθεί τόσο από τους Πέρσες, όσο και από τους Έλληνες, οι οποίοι στη συνέχεια έχουν εφεύρει και την οξυγώνια αψίδα, που τελικά θα υιοθετηθεί και από τον Γοτθικό Ρυθμό στην Δυτική Ευρώπη του ύστερου Μεσαίωνα, και μάλιστα ως θεμελιώδες χαρακτηριστικό του.

ii. της μαζικής χρήσης του τσιμέντου (<--caementicivm, επίσης "θηραϊκή γη (σε χρήση από τους Έλληνες, ήδη από το 600 π.Χ)" ή "ποτσολάνα (επίσης ηφαιστειογενής γη εκ των Ποτιόλων, πόλης στην Ιταλία)", που πρωτο-εφευρέθηκε στην ευρύτερη Συρία της Νεολιθικής Εποχής (7.000 π.Χ), αλλά που τελειοποιήθηκε από κάποιο κράτος της Ανατολικής Μεσογείου κατά τα τέλη του 3ου αι π.Χ, το μεσαιωνικό "κουρασάνι").

οι επιχειρήσεις των λεγεώνων

του Αχιβάρβου και του Τιβερίου στην

Γερμανία, που θ'αποτύχουν εκ νέου

να εμπεδώσουν την δημιουργία

μιας Germania Magna

Οι αυλοκόλακες της Αρχαίας Ελλάδας βρίσκουν «άξιους» συνεχιστές στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Με εντολή του ιμπεράτορος Οκταβιανού Αυγούστου, οι μεγιστάνες Μεσσάλας και Μαικήνας αναλαμβάνουν αυτό που θα κάνουν αιώνες αργότερα οι κυβερνητικές και κομματικές επιδοτήσεις: να διαφθείρουν με χρήματα και δόξα μιαν ολόκληρη γενιά διανοουμένων, όπως ο Βιργίλιος, ο Οράτιος και ο Προπέρτιος, μετατρέποντας σπουδαίους δημιουργούς σε πιστούς υπηρέτες του κατεστημένου συστήματος..

Με την παύση των εμφύλιων συρράξεων, αναδιοργανώνονται πλέον ο στρατός και η δημόσια διοίκηση. - Αυτό αποτελεί βελτίωση, αφού παρ'όλο που ως αυτοκράτορες συνήθως αναρρήσσονται ακατάλληλα άτομα, το κράτος λειτουργεί υποδειγματικά, με εξαίρεση ίσως την εξαντλητική απομύζηση της επαρχίας της Αιγύπτου. Στην κυβερνώσα αυτοκρατορική δυναστεία, την Ιουλία/Κλαυδία γενιά, που σε αυτήν την μετά Καίσαρα εποχή βρίθει από ποταπά μέλη, συνήθως οι χείριστοι είναι που γίνονται αυτοκράτορες, ανθρώπινα κτήνη όπως οι Τιβέριος, Καλιγούλας και Νέρων.

Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί ο Κλαύδιος (41-54), ένας αξιόλογος ηγεμόνας, ήπιος (αρνάκι μέσα σε αγέλη λύκων και λυκαινών: θα δολοφονηθεί από την σύζυγό του Αγριππίνα Β' την Νεώτερη), διαλλακτικός, αποτελεσματικός (οργανώνει και φέρνει εις πέρας την από χρόνια πολυπόθητη για τους Ρωμαίους κατάκτηση της Βρετανίας, αν και ο πόλεμος θα κριθεί με την συντριβή της ιθαγενούς ηγεμόνισσας Βοαδίκειας, το 60/61) και διανοούμενος (αν και το πόνημά του, μιαν πολύτομος Ιστορία του ετρουσκικού έθνους, επίσης λοιδορείται και περιφρονείται από τους Ρωμαίους συγχρόνους του, και τελικά θα χαθεί).

Συνεχείς δολοπλοκίες και συνωμοσίες εντός κι εκτός του “οίκου του καίσαρος”. Η Αυτοκρατορία γίνεται ολοένα και πιο απολυταρχική, πάντα με υποκριτικά τυπικό σεβασμό στους δημοκρατικούς θεσμούς. Ο συγγραφέας Πούμπλιος Έννιος Φλώρος επισημαίνει αυτήν την εγγενή κόπωση της Αυτοκρατορίας, ως καισαρική αδράνεια.

Αλλά και ο στρατός συχνά φέρεται απείθαρχα και τυχοδιωκτικά με αποκορύφωμα την πτώση του οίκου της Ιουλίας-Κλαυδίας γενιάς, και την εδραίωση στρατηγού ως αυτοκράτορα, ύστερα από τον θάνατο του ιδιόρρυθμου Νέρωνα το 68, και ύστερα από το “μακρύ έτος”, την ταραχώδη χρονιά των 4 αυτοκρατόρων, το 69.

Εν τω μεταξύ, η περιφρόνηση της θρησκείας και της ταυτότητας των Ιουδαίων προκαλεί την κλιμακούμενη δυσαρέσκειά τους. Είναι που η συνήθης κάκιστη διοίκηση από διεφθαρμένους και αδιάφορους Ρωμαίους αξιωματούχους κορυφώνεται με τον Γέσσιο Φλώρο, έναν Έλληνα κυβερνήτη (procvrator ~ επίτροφος) της Ιουδαίας, που είχε διοριστεί με μέσον την σύζυγο του Νέρωνα, Ποπαία. Το 66 αποδέχτηκε πεσκέτσι για να εξετάσει την υπόθεση βεβήλωσης συναγωγής, αλλά στη συνέχεια φυλάκισε τους αιτούντες. Με αφορμή αυτό το επεισόδιο, αγανακτισμένοι Ιουδαίοι ξεσπούν σε ανοικτή εξέγερση (66-73).

η Ρώμη γυμνόστηθος, σε νόμισμα του Δομιτιανού,

όπως η “πόρνη Βαβυλών” που αλληγορεί ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη.

Ο τρίτος και χειρότερος από αυτούς τους αυτοκράτορες, ο Δομιτιανός (Τίτος Φλάβιος Δομιτιανός, 81-96) στιγματίζεται ως ο “Αντίχριστος” από τους Χριστιανούς (<-- Ναζωραίοι), οι οποίοι διώκονται εξίσου με τους υπολοίπους Ιουδαίους –Η εμπάθεια των αντιμαχόμενων καταγράφεται μεταξύ άλλων στην Αποκάλυψη του Ιωάννου. Αισθανόμενοι έντονα αδικημένοι οι απανταχού Ιουδαίοι επιθυμούν διακαώς να βλάπτουν όπως μπορούν την Ρώμη και τους υπάκουους σε αυτήν "Εθνικούς" λαούς: Έτσι, η Κύπρος, η Κυρηναϊκή και η Αίγυπτος θα δεινοπαθήσουν από οχλικές εξεγέρσεις σιωνιστών πατριωτών, σε μια γενιά από τώρα.

~ ο περί ου λόγος 666 - χξϛ΄ - DCLXVI ~

ο Τίτος Φλάβιος Δομιτιανός, TITVS·FLAVIVS·DOMITIANVS, 81-96 μ.Χ

απεικόνιση της Επταφώτου Λυχνίας,

κατά την διάρκεια της πομπής θριάμβου του Τίτου το 70 μ.Χ.

αψίδα θριάμβου του Τίτου, Ρώμη

~ οι τέσσερις Ιππείς ~

αλληγορία από την Αποκάλυψη του Ιωάννου,

από δεξιά προς τα αριστερά:

i. Πάρθος εισβολέας

ii. εμφύλιος σπαραγμός

iii. ύφεση και λιμός

iv. λοιμός και θανατικό

Ύστερα από τον συμβιβασμό του οικουμενιστή Σαύλου (<--Σαούλ)/Παύλου με τον συντηρητικό Σίμωνα/Πέτρο, μέσω της διαιτησίας του αρχηγού της Εκκλησίας, Ιακώβου του Αδελφοθέου (αδελφός του Ιησού Χριστού), η ιουδαϊκή σέκτα των Ναζωραίων ή Χριστιανών έχει ανοιχθεί προς τα Έθνη. Έτσι, ήδη από αυτήν την εποχή, η Χριστιανοσύνη αποκτά πινελιές από την επαφή της και με τις -μέχρι τώρα- πεποιθήσεις των Εθνών.

συμφιλιωτικός εναγκαλισμός Πέτρου & Παύλου,

σε αγκράφα από ελεφαντοστούν του 5ου αι, Antiquarium Castellmmare di Stabia.

Παράδειγμα τρανό του ανοίγματος προς τα έθνη, είναι η απότιση τιμής στον μεγαλομάρτυρα Ευστάθιο, που υπήρξε καταξιωμένος στρατηγός του Τίτου και του Τραϊανού, ως Πλακίδας. Ο στρατηγός Πλακίδας θα στραφεί στην αληθινή πίστη, ύστερα από προσωπικό όραμα, που όμως θυμίζει έντονα την λατρεία του Καρνόνου/Κερνούνου, δημοφιλούς θεού του Κελτικού Κόσμου, αντίστοιχου με τον ελληνικό θεό Παν. Στη συνέχεια, θα πείσει και την σύζυγό του, Τατιάνα/Θεοπίστη και θα αναθρέψουν αναλόγως και τα παιδιά τους, Αγάπιο και Θεόπιστο.

το όραμα του Αγίου Ευσταθίου / Πλακίδα

Λόγω της πεποίθησης τους για μεταθανάτια ζωή, και συγκεκριμένα μιαν επικείμενη Δευτέρα Παρουσία, που θα επιφέρει Ανάσταση νεκρών, οι Χριστιανοί χτίζουν εκτεταμένες νεκρουπόλεις, τις κατακόμβες, που σήμερα αποτελούν ασφαλή αρχαιολογική υπογραφή της παρουσίας τους. Έχουν βρεθεί σε διάφορα σημεία της Παλαιστίνης, στην Μήλο, και στην πρωτεύουσα Ρώμη. Οι νεκρουπόλεις προϋπήρχαν στους λαούς της Μεσογείου. Οι κατακόμβες όμως ξεχωρίζουν, επειδή οι τάφοι είναι πιο λιτοί, μαζικοί, και ομοιογενείς, ενώ την ίδια εποχή οι υπόλοιποι Ρωμαίοι προτιμούν άλλους τρόπους κηδείας και ταφής, και συγκεκριμένα καύση και φύλαξη σε τεφροδόχους, π.χ σε πέτρινες ή μαρμάρινες ληκύθους, ή σε κίστες με επιτύμβιες στήλες.

Ενώ ο Βεσπασιανός (TITVS · FLAVIVS · VESPASIANVS, 69-79 μ.Χ) και ο γιος του και διάδοχος, Τίτος (TITVS · FLAVIVS · VESPASIANVS, 79-81 μ.Χ), παραδόξως αποδεικνύονται καλοί κυβερνήτες, ο τρίτος της δυναστείας, Δομιτιανός, παρουσιάζει αλαζονία και αυταρχισμό, κατάσταση που δυσαρεστεί την Σύγκλητο, μέλη της οποίας συνωμοτούν και τον δολοφονούν. Στη συνέχεια, η Σύγκλητος εκλέγει ως ιμπεράτορα τον άτεκνο Νέρβα (MARCVS · COCCEIVS · NERVA, 96-98 μ.Χ), ακριβώς για να μην δημιουργηθεί νέα κληρονομική δυναστεία! Έτσι με μιαν δολοφονία τυράννου, η Ρώμη εξασφαλίζει τον Χρυσούν Αιώνα της (96-180 μ.Χ)!

από αριστερά προς τα δεξιά:

• λίκτωρ με fascia,

• o θεός Άρης/Mars,

• η θεά Αθηνά/Minerva,

• ο αυτοκράτωρ Νέρβας,

• δυο πραιτωριανοί στο φόντο,

• η Ρώμη αλληγορούμενη ως αμαζόνα, με γοργόνειον ασπίδα,

• πραιτωριανός στο φόντο,

• η ψυχή της Συγκλήτου (= GENIVS·SENATVS), αλληγορούμενη ως σκηπτροφόρος Έλληνας φιλόσοφος, που επικροτεί τα έμπροσθεν τεκταινόμενα,

• πραιτωριανός στο φόντο,

• η ψυχή του Λαού της Ρώμης (= GENIVS·POPVLI·ROMANVS), αλληγορούμενη ως νέος Αλεξανδρόμορφος, που φέρει κέρας αφθονίας,

• άλλοι τέσσερις στρατιωτικοί, εναλλάξ μπροστά και σε φόντο.

Πρόκειται για τμήμα από διάσημη ζωφόρο/διάζωμα, αγνώστου κτηρίου που έχει βρεθεί στα θεμέλια της Παπικής Καγκελαρίας. Αποτελεί αλληγορική καταγραφή της βασιλείας του αυγούστου Δομιτιανού (TITVS · FLAVIVS · DOMITIANVS, 81-96 μ.Χ), αν και την οικειοποιήθηκε ο διάδοχός του, Νέρβας (96-98 μ.Χ).

Κατ'άλλα ο Νέρβας αποτελεί τον πρώτο από μιαν σειρά αρίστων κυβερνητών (96-180 μ.Χ), ένα σερί που θα σπάσει με τον ανίκανο και φρικτό Κόμμοδο (180-192 μ.Χ)!