Embedded Files
άγια ποτήρια,
από άργυρο, χρυσό, και σαρδόνυχα
Όπως αναφέρει και ο Κωνσταντίνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος, μοναχογιός του ιμπεράτορα Λέοντα Στ΄ Σοφού, σε ένα από τα αξιόλογα σύγγραματά του, το "Πρὸς τὸν ἴδιον υἱὸν Ρωμανόν (De Administrando Imperio)", παραθέτοντας ρήση από την Χρονογραφία του Θεοφάνους του Ομολογητού:
Σαρακηνοί της Αφρικής/Ιφρίκιγια και της Κρήτης/Κέριετ
900-960 μ.Χ
970-1058 μ.Χ
Οι Κρήτες Σαρακηνοί κυριαρχούν στο Αιγαίο, και με ορμητήρια σε στρατηγικά μέρη όπως την Αίγινα και την Πάρο, λεηλατούν κυρίως ότι έχει γλιτώσει από τις δηώσεις των Αβαροσλάβων (~600-800 μ.Χ). Συχνά συνεργάζονται με Μουσουλμάνους καταδρομείς και από άλλα μέρη της Μεσογείου, όπως κατά την άλωση της Δημητριάδος (αρχ Ιωλκός, σημ. Βόλος) το 901, όταν της επιχείρησης ηγείται ο Ρωμιός εξωμότης Δαμιανός ο εκ Τύρου, ορμώμενος από την Συρία, ή κατά την άλωση της Θεσσαλονίκης το 904, όταν της επιχείρησης ηγείται ο Ρωμιός εξωμότης Λέων Τριπολίτης, επίσης ορμώμενος εκ Συρίας. Οι Χριστιανοί Ρωμιοί δεν είχαν αντιληφθεί τότε την σοβαρότητα της κατάστασης, ειδικά ύστερα από την αποπομπή ενός αποδεδειγμένα άξιου δρουγγάριου του πλωίμου (= ναύαρχος), του εξόχου Ευσταθίου του Πατρικίου, και την ατυχή αντικατάστασή του από τον Ιμέριο.
Ρωμιοί προπονούνται στην ιπποτοξοβολία, με τον επικεφαλής να φορά κοκκινοκόρυφο σαρίκι,
όπως αυτά που θα φορούν αργότερα οι ως επί το πλείστον Ογούζοι Κιζύλ Μπασί,
Δωδεκατιστές Σιίτες μαχητές της δυναστείας των Σαφαβιδών (1502-1736)
Ο Ιταλιώτης οικουμενικός πατριάρχης Νικόλας Μυστικός (901-07, 912-25), παλιός συνεργάτης του Φωτίου, εμφανίζει έντονο ιεραποστολικό έργο, κυρίως στα πολυάριθμα έθνη του Καυκάσου, όπου εγχριστιανίζει π.χ τους Αλανούς (οι πρόγονοι των Οσσετών), αλλά και στην υπόλοιπη Ανατολική Ευρώπη. Όμως, στα βάθη της κατοπινής Ρωσίας, η Βουλγαρία του π.Βόλγα παραδόξως προσηλυτίζεται στο Ισλάμ (~922 μ.Χ).
ο άρχων των Ρως, Όλεγκ (879-912)
Προς το παρόν, εντείνονται οι εχθροπραξίες της ανανεωμένης πια Ρωμανίας με την ομόδοξη (φευ!) Βουλγαρία του π. Δούναβη, που αποτελεί ένα εδραιωμένο "κράτος-εξομοίωση" της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας στην ευρωπαϊκή πλευρά, χάριν στις προσπάθειες του ικανότατου κνυάζ (= ηγεμών) / τσάρου (= καίσαρ) Συμεών του Μέγα.
Ο εξισλαμισμός των Βολγάρων του π. Βόλγα (ο αρχ. π. Ρα) το 922,
σε συνδυασμό και με τον προσηλυτισμό της Χαζαρίας στον Ιουδαϊσμό ήδη από τα μέσα του 8ου αι, και με τον προσηλυτισμό της Ουγγαρίας στην Ρωμαιοκαθολική Χριστιανοσύνη ([945]-973 [1000]), θα οδηγήσει τους σουηδικής καταγωγής άρχοντες του σλαυο-σκανδιναυικού έθνους των Ρως στις στοργικές αγκάλες της Ανατολικής Χριστιανοσύνης. Αυτή η διαδικασία λατρευτικής σύγκλισης με την Ρωμιοσύνη ξεκινά ήδη από τους χρόνους του Φωτίου. Επίσημα όμως η πρώιμη Ρωσία του Κιάβου (σημ. Κίεβ/Κίιφ), ενστερνίζεται την Ορθή Πίστη το 988, με εντολή της πριγκήπισσας από το Πσκοφ, χήρας του μεγάλου δουκός Ιγκορ/ Игорь/Ingvar (913-945), της βασιλομήτορος Όλγας/Ольга/Heilagr
(η Αγία Όλγα, βασιλεύσασα 945-965).
τσάρ της Βουλγαρίας Συμεών (893-927),
ο ημι-Έλλην αφέντης των Βαλκανίων,
ο πρώτος ηγεμόνας που όχι μόνο θ'αντιγράψει την Ρωμιοσύνη,
αλλά θα επιχειρήσει και να την απορροφήσει στην δική του
προσωπική αυτοκρατορία..
Η Ρωμανία χρησιμοποιεί το άρτι αφιχθέν στην Σαρματία (ήτοι Ουκρανία & νότια Ρωσία) τουρκικό έθνος των Πατζινάκων, ως εξισορροπιστή εναντίον των Βουλγάρων, των Ρώσωνκαι των "Τούρκων (όπως αποκαλούνται αυτήν την εποχή οι Μαγυάροι, λόγω της προσχώρησης σε αυτούς, αλταϊκών φυλών)", αλλά και εναντίον των μέχρι τώρα φιλικών Χαζάρων!
iv. καίει ολοκληρωτικά την πρωτεύουσα των Ντρεβλυάνων, Ισκοροστεν, το 947.
iii. οργανώνει κηδεία για τον μακαρίτη τον Ιγκορ, όπου η φρουρά της εκτελεί 5.000 Ντρεβλυάνους καλεσμένους, αφού πρώτα τους αποδυναμώνουν με άφθονο φαΐ και μεθύσι.
ii. αποδέχεται την πρόταση του Μαλ, αλλά τον καλεί να της στείλει άγημα με τους ικανότερους πολεμιστές του και αξιωματούχους, για να την συνοδέψουν με ασφάλεια στην έδρα των Δρεβλυάνων. Τους καίει όλους, βάζοντάς τους φωτιά στο [σκυθικό] λουτρό που τους προσφέρει "για να χαλαρώσουν".
Ύστερα από τον φόνο του ανδρός της, στην γη της σλαβικής φυλής των Ντρεβλυάνων, του μεγάλου κνυάζ (μέγας ηγεμών ή δουξ) των Ρως (913-945), Ίγκορ/Ίγκβαρ, η χήρα του αποκλεισμένη στο Κίεβο, καλείται να νυμφευτεί τον ηγεμόνα των Ντρεβλυάνων, Μαλ! Η χήρα δεν είναι άλλη από την
Όλγα/Ольга (945-65), γεννημένη Heilagr, ως Ρως πριγκιποπούλα από την πόλη Πσκοφ, από τον μακρινό Βορρά. Η εκδίκησή της επί των θρασυτάτων Ντρεβλιάνων θα είναι φοβερή, τετραπλή και με αυξανόμενη σκληρότητα:
i. θάβει ζωντανούς 20 απεσταλμένους του ηγεμόνος Μαλ που ζητά το χέρι της.
Ύστερα από τους θανάτους του Λέοντος Στ' Σοφού (912+) και του αδελφού του, Αλεξάνδρου (913+), ο οικ. πατριάρχης Νικόλαος Μυστικός αναλαμβάνει και την επιμελητεία του νεαρού βασιλέως αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Ζ' μέχρι το 920, επικουρούμενος από τους μαγίστρους Στέφανο και Ιωάννη Γαριδά, ανεπισήμως και από την βασιλομήτωρ Ζωή Καρβωνοψίνα και τον θείο της, Ιμέριο.
Αλέξανδρος ο Πορφυρογέννητος
Ο Ιησούς Χριστός ευλογών τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο [Ζ΄ Πορφυρογέννητο], τον πιστό εν Θεώ βασιλέα Ρωμαίων (913-59). O τίτλος "αυτοκράτωρ" αντί του "ιμπεράτωρ (imperator)" ή του "βασιλεύς (bαcιλεύς)", πρωτοχρησιμοποιείται από τον θείο και προκάτοχο του Κωνσταντίνου Ζ΄, τον μοχθηρό και απαράδεκτο Αλέξανδρο τον Ερωτόληπτο (886-912), ο οποίος προφανώς αντιγράφοντας τον τίτλο "στρατηγός αὑτοκράτωρ" του Αλεξάνδρου του Μέγα (336-23 π.Χ),
εορτάζει την έναρξη της αποκλειστικής του βασιλείας (912-13),
αυτοαποκαλούμενος "αὑτοκράτωρ πιcτὸς εὑcεbὴς bαcιλεὺς".
+Ιηs ΧΡS REX REgNANTIUM => +Ιησούς Χριστός βασιλεύς βασιλέων
consτAn+τ AVT' CRAT B R => Κωνσταντίνος αυτοκράτωρ βασιλεύς Ρωμαίων
+ IhS XRS REX + ALEXAndROS AYGYSτΟS ROm
ήτοι, Ιησούς Χριστός Ρήγας ήτοι, Αλέξανδρος Αύγουστος Ρωμανών
Ο Κωνσταντίνος Ζ΄ γεννιέται στο πολυτελές κτίριο "Πορφύρα" των ανακτόρων, γι'αυτό και θα ονομαστεί "Πορφυρογέννητος", ένα επίθετο που θα καταστεί επώνυμο για την αποκαλούμενη "Μακεδονική Δυναστεία", δηλαδή τον άσημο αρμενικό οίκο (867-1056), που θα οδηγήσει την Ρωμανία στην μεγαλύτερή της ακμή, συνεχίζοντας την αναβίωση που έφερε η φρυγική Δυναστεία του Αμορίου (820-67).
κούπα από σαρδόνυχα, Λούβρο
Με την αγάπη του λαού της Κ/πόλεως, ο ακριβός γιος του Λέοντος Στ΄του Σοφού (886-912, "Σοφός" αποκαλείται ήδη εν ζωή για την ευρυμάθειά του, και παρόλο που καθίσταται σκανδαλωδώς τετράγαμος, μέχρι να αποκτήσει βιολογικό διάδοχο), αλλά και πιθανός εγγονός του Μιχαήλ Γ΄του Φρυγός (842-67), δηλαδή ο Κωνσταντίνος Ζ΄, επιβιώνει από:
από τις κακές προθέσεις του θείου του, του Αλεξάνδρου (912-13), ο οποίος θα επιδιώξει να τον ..ευνουχίσει,
από απανωτά πραξικοπήματα:
i. Κωνσταντίνος Δουξ, γιος του Ανδρονίκου Δουκός, τον Ιούνιο του 913,
ii. μάγιστρος Λέων Φωκάς, το 919,
αλλά και από το υστερόβουλο πατρονάρισμα του πεθερού του, του Ρωμανού Λακαπηνού (αρμενιστί: Ռոմանոս Ա Լակապենոս, που θα κυριαρχήσει στην Ρωμανία, δήθεν "συμβασιλεύοντας" με τον γαμπρό του, Κωνσταντίνο Ζ', το διάστημα 919-944), ο οποίος επίσης επιθυμεί διακαώς τον παραγκωνισμό του Κωνσταντίνου Ζ΄, όπως και την έκπτωση της Μακεδονικής Δυναστείας, με την επικράτηση του Χριστοφορου Λακαπηνού, ή κάποιου άλλου από τους γιους του.
Με διαρκώς αυξανόμενη επιρροή στην Αυλή, και με πρόφαση στρατιωτικές ήττες από τους Σαρακηνούς της Κρήτης, ο μάγιστρος & μέγας εταιρειάρχης Ρωμανός, Αρμένιος από την πολίχνη Λακάπη της Κομμαγηνής, και απόστρατος δρουγγάριος του πλωίμου -δηλ. ναύαρχος, ανατρέπει από την εξουσία την ανηψιά του λογοθέτου του Δρόμου Ιμερίου, και τέταρτη σύζυγο του εκλιπόντος Λέοντος Στ΄, την βασιλομήτωρ Ζωή Καρβωνοψίνα (913-19). Συγχρόνως, παντρεύει την κόρη του Ελένη, με τον γιο της αυγούστας Ζωής, το νεαρό Κωνσταντίνο Ζ', στις 27 Απριλίου του 919. Στις 17 Δεκεμβρίου του 920, ο "βασιλεοπάτωρ" Ρωμανός Λεκαπηνός ενδύεται και επίσημα την πορφύρα. Στη συνέχεια παραμερίζει ολοένα και περισσότερο τον γαμπρό του, αν και είχε δεσμευτεί για το αντίθετο στον οικ. πατριάρχη Νικόλα Μυστικό. Π.χ στέφει αυτοκράτορα τον πρωτότοκο γιο του, Χριστόφορο Λακαπηνό στις 20 Μαΐου 921, ενώ στις 25 Δεκεμβρίου 924 αναγορεύει ως bαcιλείς και τους υστερότοκους γιους του, Στέφανο και Κωνσταντίνο. Ύστερα από τον θάνατο του Χριστοφορου το 931, καθίστανται αυτοκράτορες οι Στέφανος και Κωνσταντίνος, και μάλιστα "αρχαιότεροι" σε φήμη (= αυτοκρατορική ιεραρχία), από τον Κωνσταντίνο Ζ'!
Τελικά, ενώ ο Ρωμανός Λακαπηνός παραμερίζεται από τα ίδια του τα παιδιά, και πεθαίνει απομονωμένος στα Πριγκηπονήσια το 948, ο Κωνσταντίνος Ζ' δράττεται της ευκαιρίας και επιβάλλεται ως ο μοναδικός δικαιούχος της πορφύρας, με την αγάπη του λαού, αλλά και με την κρίσιμη βοήθεια του δομέστικου των Σχολών Βάρδα Φωκά, αλλά και του παρακοιμωμένου Βασιλείου, παραδόξως νόθου γιου του Ρωμανού Λακαπηνού.
Το παρεκκλήσι που χτίζει ο Ρωμανός Λεκαπηνός συγχρόνως και παραπλεύρως στο οικογενειακό του παλάτι, στην γειτονιά του Μυρελαίου, βρίσκεται
πάνω στα ερείπια επιβλητικής Ροτόντας του 3ου - 4ου αι, που όμως έχουν καταστεί κιστέρνα (= δεξαμενή υδάτων, εξού και στέρνα), ήδη
από το πρώτο μισό του 6ου αι. Ο βασιλοπάτωρ Ρωμανός προόριζε το παρεκκλήσι για οικογενειακό μαυσωλείο, διακόπτοντας την
παράδοση ταφής στο αυτοκρατορικό μαυσωλείο των Αγίων Αποστόλων. Με την αποδυνάμωση των Λεκαπηνών,
ο ναός θα καταστεί καθολικό για την γυναικεία μονή που θα αποτελέσει πλέον το παλάτι των Λακαπηνών.
Ύστερα από την Άλωση, και συγκεκριμένα το 1500, το καθολικό θα μετατραπεί σε ισλαμικό ναό από τον
Ρωμιό μεγάλο βεζύρη Μεσίχ Πασά Παλαιολόγο, ως Μποντρουμ Τζαμί, λόγω του εκτεταμένου υπογείου..
Με το Λάτιο να ελέγχεται από οικογένειες που δρουν με τρόπο που θυμίζει τακτικές μαφίας, η Ρώμη βιώνει περίοδο πολιτικής αστάθειας, με παράλληλη έκλυση των ηθών, από την πλέμπα μέχρι την Αγία Έδρα. Κυριότεροι ηγεμονικοί οίκοι είναι οι Κρεσέντιοι (Κρεσέντσοι, οίκος με την ευρεία έννοια, αφού απαρτίζονταν από κάμποσους μικρότερους οίκους, όπως οι Στεφανιάνοι και οι Οτταβιάνοι, με αρχηγείο στην Αιώνια Πόλη, το διάσημο Καστέλ Σαντ'Άνζελο), και οι Θεοφύλακτοι από το Τούσκουλον. Ο οίκος Τεοφυλάττι αποδεικνύεται εξόχως φιλογραικικός, αν και επίσης διεφθαρμένος και ..σεξόχως φιλήδονος, που από το κομιτάτο (κομητεία) του Τούσκουλου, θα κυριαρχήσει για έναν αιώνα στο Λάτιο, την Ρώμη και στα ζητήματα της Αγίας Έδρας, και μάλιστα και με επιφανείς γυναίκες, τις περιλάλητες συγκλητικές (= senatrix) και πατρικίες, Θεοδώρα, Μαροζία/Μαρούτσια και Θεοδώρα Β', εξού και ο στιγματισμός της εποχής, ως Πορνοκρατία. Πρόκειται για περιβόητη περίοδο, αν και ο όρος πηγάζει από την μεροληψία των Γερμανών θεολόγων της Μεταρρύθμισης. Πάντως, ο φατριασμός στις πολιτικές υποθέσεις της Αγίας Έδρας, διευκολύνει τις πάγιες επεκτατικές βλέψεις επί της Ιταλίας, τόσο των Ρωμιών, όσο και των Γερμανών. Η αυτοκρατορική εξουσία των Ρωμιών αναγνωρίζεται από Λομβαρδούς άρχοντες σε μεγάλο μέρος της Ιταλικής Χερσονήσου, περιλαμβανομένων και Παπικών Κρατών!
το δουκικό παλάτι στο προπύργιο των φιλορωμαίων Λομβαρδών, Κοριλιάνο
Εν τω μεταξύ, ο σφετεριστής αυτοκράτωρ Νικηφόρος Β' Φωκάς (963-69) αντιμετωπίζει με σχετική επιτυχία την Βουλγαρία, ναι μεν διπλωματικό της «τέκνον» -αν και συγχρόνως και γεωπολιτικός ανταγωνιστής της Ρωμανίας στον ευρωπαϊκό τομέα της αυτοκρατορίας. Όμως, επέρχεται νέα ρήξη των Ρωμιών με τους "Λατίνους (= οι δυτικοευρωπαίοι: κυρίως Ιταλοί, Φράγκοι (οι δυτικοί Φράγκοι (Francs) μονάχα, πια), και Γερμανοί (οι ανατολικοί Φράγκοι (Franken), που μαζί με τους ημιπαγανιστές Σάξονες (Sachsen) και τους μεικτής καταγωγής Βαυαρούς (Bayern), αρχίζουν να επεκτείνονται προς την σλαυική & βαλτική Ανατολή: Drang nach Osten))". Είναι που οι νέοι ηγέτες της Γερμανίας κολακεύονται με την προσφορά του αυτοκρατορικού τίτλου από τον πάπα Ρώμης, ενώ αντιθέτως με τον αέρα του νικητή, ο νέος Ρωμιός αυτοκράτορας καυχιέται στον εριστικό και ανθέλληνα Λιουτπράνδο, τον Λομβαρδό πρεσβευτή του κατά τι ισχυροτέρου Γερμανού ομολόγου του, του Όθωνα της Σαξονίας ([936] 962-973), ότι «navigatio mihi est», ήτοι «η ναυσιπλοΐα μου ανήκει». Τελικά, η μπλόφα έχει αίσιο τέλος το 972, με τον γάμο του διαδόχου Όθωνος [ο μελλοντικός ιμπεράτωρ Όθων Β΄ ([962] 973-983), του σαξονικού οίκου των Λιουντολφιγκς: 919-1024, οι Όθωνες], και της Θεοφανούς, κόρης του Κωνσταντίνου Σκληρού και της Σοφίας Φώκαινας, ανηψιάς του Νικηφόρου Φωκά, και εξ αγχιστείας ανηψιάς του επόμενου αυτοκράτορα, του Ιωάννου Τσιμισκή.
Μαγκιές επιφυλάσσει ο Νικηφόρος Β' και για την Αραβία. Σ'επιστολή του προς τον χαλίφη της Αραπιάς, αλ-Μουτι των Αββασιδών, τον Ιούλιο του 964, αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Γιατί θα οδηγήσω τον στρατό μου στην Βαγδάτη και θα την κατακάψω.
Τα τείχη της θα ρίξω, και τα παιδιά της, αιχμάλωτα θα πάρω. Από εκεί θα πάω στη Σιράζ και την Ράυυ (αι αρχ. Ράγαι),
γι' αυτό ενημερώστε το Χωρασάν (Αριάνα: η ανατολική εσχατιά του Ιράν, σημ. Αφγανιστάν & Τατζικιστάν),
για τις προθέσεις μου. Η Μέκκα θα γίνει δική μου, αιωνίως. Θα χτυπήσω και νότια, κυριεύοντας την Υεμένη,
και βόρεια, φτάνοντας στην Ιερουσαλήμ. Θα κατακτήσω Ανατολή και Δύση,
και θα προαγάγω την Αληθή Πίστη και τον Σταυρό παντού»
Πέραν από διπλωματικές μεγαλοστομίες, καταστέλλονται διάφορα ακριτικά αμιράτα στο Λεβάντε, π.χ. της Ταρσού, της Μελιτηνής και της Γερμανικείας, μεταξύ άλλων με εξαιρετικό λάφυρο και την ακριβή --αν και μπαταρισμένη από το τακτικό άγγιγμα του Εγκελάδου-- Αντιόχεια!
Ενώ, ο κύριος κορμός του αυτοκρατορικού στρατού δραστηριοποιείται νικηφόρα στην ευρύτερη Συρία, ο Φωκάς θα στείλει στο Κίαβον (Κίεβο, σημ. Κίιφ) τον Καλοκύρη από την Χερσώνα, καλώντας τον μεγάλο ηγεμόνα (βέλικιυ κνυάζ) των Ρως, Σβιατοσλάβο, για να συμβάλλει στην οριστική υποταγή της Βουλγαρίας του τσάρου Μπόρις/Βόρη Β'. Όμως, ο Σβιατοσλάβος, δεινός πολέμαρχος που ήδη έχει τσακίσει Βούλγαρους του π. Βόλγα, Χάζαρους και Πατσινάκες (Πετσενέγοι), σύντομα θα διεκδικήσει αλαζονικά και την κυριότητα της Βουλγαρίας, αλλά και της ευρωπαϊκής Ρωμανίας, γενικότερα.
Ο βασιλεύς αυτοκράτωρ Νικηφόρος Β' κερδίζει χρόνο, προσεγγίζοντας με επιτυχία μεγάλη μερίδα της βουλγαρικής αριστοκρατίας. Όμως, έχει ήδη μαζέψει θανάσιμους εχθρούς στο ανακτορικό περιβάλλον, κυρίως την ίδια του την σύζυγο, την αυτοκράτειρα Θεοφανώ. Έτσι θα δολοφονηθεί το 969, από τον Αρμένιο ανηψιό του, και εραστή της βασιλομήτωρος Θεοφανούς, τον Ιωάννη Τσιμισκή ή Τζιμισχή από τον οίκο Κουρκούα.
Προς τιμήν τους, και οι δυο σφετεριστές, και σύζυγοι της Θεοφανούς, θα σεβαστούν τα πορφυρογέννητα τέκνα της από τον Ρωμανό Β', ήτοι τον Βασίλειο Β' ([958]976-1025) και τον Κωνσταντίνο Η' ([960]976-1028).
Όθων Β΄ των Λιουντολφιγκς (919-1024, οι Όθωνες) ~ Όθων Β΄ & Θεοφανώ Σκλήραινα ~ ρηξ Αλαμανών και ιμπεράτωρ Δύσεως, Όθων Γ'
Germania + Sclavenia + Gallia + Roma
allegorized as four ladies standing by the coronation of Otto III by both saints Peter & Paul
Liudolfings/Οθωνίδες (919-1024) Salier/Σάλιοι (1024-1125)
Είναι εξαιρετική η περίπτωση του αυτοκράτορα της Δύσης, Όθωνα Γ΄ (983-1002). Eίναι γιος του Όθωνα Β΄, του σαξονικού οίκου των Λιουντολφιγκς ή Οθώνων, και της Θεοφανούς, κόρης του Κωνσταντίνου Σκληρού και της Σοφίας Φώκαινας, ανηψιάς του Νικηφόρου Φωκά, και εξ αγχιστείας ανηψιάς του τρέχοντος αυτοκράτορος Ιωάννου Τσιμισκή.
Ο Όθων Γ΄ θα οραματιστεί μιαν ευρεία θεοκρατική αυτοκρατορία με διττή ηγεμονία από έναν Αυτοκράτορα (τον ίδιο), και έναν Πάπα & Πατριάρχη (αυτόν της Ρώμης, όπου τοποθετεί τον παιδαγωγό του, τον άξιο Γκερμπερτ του Ωριγιάκ, έναν πανεπιστήμονα από την νότια Γαλλία, ως Σύλβεστρο Β΄ (999-1003), τον πρώτο Φράγκο πάπα), και με στυλοβάτες τέσσερα "έθνη", τους Γερμανούς, τους Γραικούς, τους Ιταλούς και τους Σλάβους.
Βέβαια παρά τον φιλελληνισμό του Όθωνος Γ', στα επόμενα έτη αναπτύσσεται ψυχροπολεμική άμιλλα μεταξύ των Ρωμιών Λακαπηνών (919-944), Πορφυρογεννήτων (867···1057), Δουκών (1059···78), Κομνηνών (1157-59, 1081-1185), και Αγγέλων (1185-1203/4), με τους Γερμανούς Οθωνίδες της Σαξονίας (919-1024), Σαλίους της Φραγκονίας (1024-1125), τον Σούπλινμπουργκ της Σαξονίας (1125-38), Χόενστάουφεν της Σουαβίας (1138-1254) για:
i. την κυριότητα της Ιταλίας,
ii. το ονοματικό δικαίωμα της Αυτοκρατορίας (brand-name copyright), και το
iii. υποτιθέμενη παγκόσμια κυριαρχία, στο πρότυπο του DOMINIVM MVNDI της αρχαίας Ρώμης
Εξαιρέσεις στην ομοιογένεια της διοικητικής οργάνωσης της Αυτοκρατορίας, αν και όχι παράταιρες, αν ληφθεί υπόψιν η φεντεραλιστική αποδοχή της συνεισφοράς έτερων ηγεμόνων και πολιτειών:
~οι πολιτείες (συνήθως δουκάτα)~
της Σαρδηνίας (ιουδικάτα ή αρχοντάτα)
giudicato di Cagliari, με έδρα στην Santa Igia/ Αγία Υγεία, αργότερα την Κάλιαρι (καρχηδονιακή Κάραλις)
της Νεαπόλεως (Νάπολι, 661-1137 [1647-48]),
της Συρρεντού (Σορρέντο, 839-1137),
της Γαέτης (Γκαέτα, 839-1140),
της Αμάλφιδος (Αμάλφι, 958-1137),
της Αγκώνας ( ~1000-1203),
της Ζάρας (αρχ. Ιάδειρα, σημ. Ζανταρ, 1060-1203 [1409]),
της Ραγούσας (σημ Ντουμπροβνικ, ~ 867-1203 [1807]),
της Μονεμβασιας (583-1248), και
της Περατείας (αρχ. Ταυρική, κατοπινή Κριμέα):
οι Χερσωνίτες στη δυτική και νότιο Κριμέα, με έδρα την Χερσώνα (αρχ. Χερσόνησος, 422 π.Χ):
Δημοκρατία, επικεφαλής της Ταυρικής Πενταπόλεως (Χερσόνησος, Ολβία, Κερκινίτις, Τύρας, Βορυσθένης), 4ος π.Χ κι εξής.
Οικειοθελής ένταξη στην σφαίρα επιρροής του βασιλέως του Πόντου, Μιθριδάτου Στ' του Ευπάτορος, 108 π.Χ κι εξής
η επιρροή των Γότθων της Οίας (σημ Ουκρανία) εξασθενεί την ρωμαϊκή εξουσία στην περιοχή, 250-375 μ.Χ., με τους Έρουλους να καθιστούν τα λιμάνια της Κριμέας ορμητήρια για τις επιδρομές τους στο Αιγαίο περί το 267 μ.Χ.
Οι Ρωμαίοι και οι Ούννοι ανατρέπουν σταδιακώς την γοτθική επιρροή επί της Ταυρικής, 343-375 μ.Χ.
Ο Κωνσταντίνος Ζ' Πορφυρογέννητος μας βεβαιώνει ότι στην εποχή του η Χερσώνα είναι Δημοκρατία μ'επικεφαλής αιρετό άρχοντα, τον "πρωτεύοντα", ενδεχομένως πρόεδρο γερουσίας. Αν και η Χερσών παραμένει ανεξάρτητος πολιτεία, από το 839 καθιερώνεται και η παρουσία αυτοκρατορικού αντιπροσώπου, που διοικεί τα γειτονικά Κλίματα (= Περιοχές) ως στρατηγός του θέματος των Κλιμάτων [που καταχρηστικώς μονάχα αποκαλείται της Χερσώνος]. Ως πρώτος στρατηγός των Κλιμάτων διορίζεται ο πρωτοσπαθάριος Πετρωνάς Καματηρός από την Παφλαγονία, ήδη με επιτυχημένη προϋπηρεσία ως σπαθαροκανδιδάτος σ'αυτά τα μέρη, π.χ ως ο οικιστής του Σαρκελ, οχυρής πόλεως βαθιά μέσα στην Χαζαρία με μόνιμη παρουσία αγήματος 300 Ρωμαίων φρουρών. Κλίματα ονομάζονται οι πόλεις: i. Φόρος/Φόριον, ii. Αλώπεκα/Αλώπηξ/Αλούπκα, iii. Καυλίτα/Γιάλτα, iv. Αλούστον/Αλούστα/Λούστα, v. Σογδαία/Σολδαία, vi. Κάφφα/Κάφα, πόλεις δηλαδή κείμενες στη νότιον ακτή της Κριμέας, ανατολικά από την [ανεξάρτητον] Χερσώνα, και μέχρι τα σύνορα με τους Βοσπορίτες, που συνήθως ήταν στην Κάφφα (αρχ. Θεοδοσία), αν και ενίοτε έφταναν μέχρι το Κυβερνικόν (αρχ. Κιμμερικόν). Ως όρος η λέξη κλίμα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην Γεωγραφία των Αρχαίων Ελλήνων. Στην Γεωγραφία του Ιππάρχου και του Πτολεμαίου, υποδηλώνουν λωρίδα γης, πλάτους 400 σταδίων από κάθε πλευρά παραλλήλου Γεωγραφικού Πλάτους (Φ΄). Θεωρούσαν τότε ότι για πρακτικούς λόγους, οι κάτοικοι του ίδιου κλίματος βιώνουν τις ίδιες γενικές κλιματικές συνθήκες, τα ίδια ουράνια και αστρονομικά φαινόμενα, τα μήκη των μακρύτερων και συντομότερων ημερών και άλλα τινά. Μπορούμε να συγκρίνουμε αυτήν την θεώρηση, με την σύγχρονη αντίληψη των συμβατικών χρονικών ζωνών (Time Zones), κάθε μιαν από τις οποίες κατέχει τον δικό της κανονικό - αν και αυθαίρετο - χρόνο. Όμως, ενώ οι χρονικές ζώνες Γεωγραφικού Μήκους, συνήθως είναι συνεχόμενες μεταξύ τους, οι ζώνες Γεωγραφικού Πλάτους που χρησιμοποιούσαν οι Αρχαίοι (τα Κλίματα), δεν είναι απαραιτήτως παρακείμενες.
Η Χερσών αλώνεται από τους Μογγόλους το 1299.
δεσποτάτον Γοτθίας ή Θεοδώρου, κληρονομική κτήση κλάδου των Γαβράδων: 1332-1475.
αλλά και οι ανταγωνιστές των Χερσωνιτών, οι Βοσπορίτες, στο Κουμπάν και την ανατολική Κριμέα (συνήθως ανεξάρτητο βασίλειο από το 480 π.Χ):
χαζαρικό προτεκτοράτο, 600-969, με έδρα την Φαναγόρεια.
ποντιακή κτήση, 1238-[1266] 1275, με έδρα τον Βόσπορο (αρχ. Παντικάπαιον, σημ. Κέρτς).
βενετσιάνικη κτήση, 1258-61, με έδρα την Σογδαία (Σουγδαία).
γενοβέζικη αποικία, 1266 [1275]-1475, με έδρα την Κάφφα (Θεοδοσία/Φυοντοσία).
~και τα αρχοντάτα (κατά τι πιο αυτοτελή, που βαθμιαία αναβαθμίζονται σε ρηγάτα)~
της Αβασγίας (Αμπχαζία + Αμπαζινία, αρχικά αρχοντάτο, αλλά από τα τέλη του 8ου αι, βασίλειο),
της Χροβατίας (Κροατία),
της Ζαχλουμίας (με εδάφη σε Δαλματία & Βοσνία),
της Ρασκίας, και
της Σερβλίας,
αλλά και το σιιτικό ισλαμικό αμιράτο του Χαλεπίου, στην Συρία (οι δυτικοί Χαμδανίδες, 962-1015/16, και οι Μιρδασίδες, 1031-57, μέχρι την κατάκτηση της περιοχής από τους Φατιμίδες),
και το σουνίτικο ισλαμικό αμιράτο της Άμιδας, στο Κουρδιστάν / Κερταστάν (Μαρουανίδες, 11ος αι).
Κατά την ίδια εποχή, στην Ρωμανία αναβαθμίζεται η μαχητική ικανότητα του αυτοκρατορικού στρατού, μέσω ανανέωσης του εξοπλισμού και της εκπαίδευσής του, αν και αυξάνεται και η πρόσληψη μισθοφόρων μαχητών σε σημαντικές μονάδες του.
πάνω από το κλιβάνιο φορούν καββάδιο
Έτσι, καθ'όλη την διάρκεια του 10ου αι σημειώνονται επιχειρήσεις εναντίον διαφόρων Μουσουλμάνων ηγεμόνων, συνήθως νικηφόρες. Όμως το 912, στ'ανοικτά της Χίου το βασιλικόν πλώιμον (= αυτοκρατορικός στόλος) με επικεφαλής το λογοθέτη του Δρόμου (= υπουργός Εξωτερικών) πλέον, Ιμέριο, επιστρέφοντας από εκτεταμένη, αλλά μάταιη, εκστρατεία εναντίον του αμιράτου της Κρήτης, πέφτει σε ενέδρα που στήνουν οι Σαρακηνοί με επικεφαλής τους Ρωμιούς εξωμότες Λέοντα Τριπολίτη και Δαμιανό Τύριο. Η γενικότερη ατυχία στην εξωτερική πολιτική είναι που θα οδηγήσει στην ανατροπή από την εξουσία της ανηψιάς του Ιμερίου, και τέταρτης συζύγου του Λέοντος Στ΄, της βασιλομήτορος Ζωής Καρβωνοψίνας (913-19), από τον Ρωμανό Λακαπηνό.
Ο νεαρός αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Ζ΄ θα επιβιώσει νυμφευόμενος την κόρη του σφετεριστή ναυάρχου, την Ελένα. Κατά την διάρκεια της κυβέρνησης του φιλόδοξου, όπως και αντισημίτη βασιλικού πεθερού, Ρωμανού Α΄ Λακαπηνού, εγκαταλείπεται η συμμαχία με τους Χαζάρους, ίσως με αφορμή το διωγμό που θα υποστούν οι Ρωμανιώτες Ιουδαίοι, πολλοί από τους οποίους και θα βρουν καταφύγιο στην Χαζαρία. Τους Χαζάρους θα τους ρημάξουν οι Ρώσοι του Κιέβου, πριν κλείσει ο αιώνας.
~ κλιβανάριοι ή κλιβανοφόροι ~
καβαλάρηδες από ειδική μονάδα καταφράκτων,
ήτοι βαριά θωρακισμένου αυτοκρατορικού ιππικού:
950 μ.X
αριστερά: ο Ιησούς Χριστός,
δεξιά: o βαcιλεύς αυτοκράτωρ Ρωμαίων
Κωνσταντίνος Ζ΄με τον διάδοχό του, Ρωμανό [Β΄]
~ τύποι βασιλικών φρουρών της Ρωμανίας, 9ος - 11ος αι ~
από περιγραφή παλατιανής τελετής, που περιγράφεται όπως συνέβη στις 31 Μαΐου 946
στο βιβλίο "περί βασιλείου τάξεως/de cerimoniis" του Κωνσταντίνου Ζ' Πορφυρογεννήτου:
πάνω αριστερά:
φρουρός του βασιλικού Μαγκλαβίου με κόκκινον σκαραμάγκιον (μσν χιτώνας) και περισκελίδες (παντελόνι),
πάνω δεξιά:
στράτωρ των Βασιλικών Ανθρώπων, αυτοκρατορικός ακόλουθος, με περίτεχνο σκαραμάγκιον, διακοσμημένο με λευκολέοντες, ίσως Αιθίοπας
κάτω αριστερά:
φρουρός της Μεγάλης Εταιρείας, σώμα μυρίων ανδρών (10.000), το πιο πιστό και εκλεκτό των Πορφυρογεννήτων, με βαρύτιμα σπαθιά και πολυποίκιλτα σκούτα (ασπίδες),
κάτω δεξιά:
Χάζαρος πολεμιστής της Μέσης Εταιρείας. Πολλοί από την Μέση και την Μεγάλη Εταιρεία είναι Χάζαροι (υπήκοοι των Χαζάρων χαγάνων, ανεξαρτήτως εθνικότητας) και
Φαργάνοι (και αυτοί ποικίλης προέλευσης, από την Κεντρική Ασία, μέσω της Χορασμίας, αν και η ονομασία προέρχεται από την κοιλάδα Φεργάνα της αρχ. Σογδιανής).
Ο πρώτος αναγνώστης του συγγράμματος "Περί Διοικήσεως της Αυτοκρατορίας (Πρὸς τὸν ἴδιον υἱὸν Ρωμανόν)", δηλαδή ο γιος και διάδοχος του Κωνσταντίνου Ζ΄, ο Ρωμανός Β΄ Πορφυρογέννητος (959-63), οργανώνει την ολοκληρωτική συντριβή και κατάκτηση του αμιράτου της Κρήτης το 961. Εν τούτοις πεθαίνει ή δολοφονείται σύντομα. Κυβερνήτης στην Ρωμανία θα καταστεί τότε ο θριαμβευτής της Κρήτης, ο ισχυρός και λαοφιλής στρατηγός Νικηφόρος Φωκάς, ο οποίος όμως θα σεβαστεί τους Πορφυρογέννητους, και θ'αποδειχτεί ένας πετυχημένος κυβερνήτης, αν και "καλόγερος-αυτοκράτωρ", δηλαδή θεούσος. Την εποχή του συμβασιλιά αυτοκράτορα Νικηφόρου Β΄ Φωκά, ψυχραίνονται οι σχέσεις της Ρωμανίας με την Γερμανία (το κράτος των Σαξόνων, ως ανταγωνιστική αυτοκρατορία πλέον, επίσης γνωστή στους Ρωμιούς και ως Νεμιτζία ή Νιμιτζία, και Αλαμανία ή Αλεμανία), αλλά αντιμετωπίζεται η Βουλγαρία και καταστέλονται διάφορα αμιράτα, της Ταρσού, της Μελιτηνής και της Γερμανικείας, μεταξύ άλλων.
960 μ.Χ971 μ.Χ
Ενώ, ο κύριος κορμός του αυτοκρατορικού στρατού δραστηριοποιείται νικηφόρα στην ευρύτερη Συρία, ο Φωκάς θα στείλει στο Κίαβον (το σημ. Κίεβο ή Κίιφ) τον Καλοκύρη από την Χερσώνα, προς το μεγάλο ηγεμόνα των Ρως, Σβιατοσλάβο, προσφέροντάς του 15.000 λίβρες, ήτοι 4.911,75 τόνους χρυσού, για να συμβάλλει στην υποταγή της Βουλγαρίας. Όμως, ύστερα από συντριβή των Βουλγάρων από τους Ρώσους, ξεσπά διαμάχη των Ρωμιών με τους πανίσχυρους Ρώσους συμμάχους τους, όχι μόνο για την κηδεμονία της Βουλγαρίας, αλλά και για την κυριότητα της ευρωπαϊκής Ρωμανίας, γενικότερα.
Για την αντιμετώπιση του αλαζονικού Σβιατοσλάβου, ο Φωκάς προσεγγίζει μεγάλη μερίδα της βουλγαρικής αριστοκρατίας, και μεταφέρει στην Προποντίδα ασιατικές μονάδες του αυτοκρατορικού στρατού. Επίσης συνάπτει εσπευσμένα σύμφωνον επιθέσεως με τον χαγάνο των Πατζινακών, ο οποίος και εντός του 968 πολιορκεί την πρωτεύουσα του Σβιατοσλάβου, Κίαβον (σημ. Κίεβ/Κίιφ), όπου της άμυνας ηγείται η βασιλομήτωρ Όλγα/Ольга/Ελένα Όλγα/Heilagr (η Αγία Όλγα, βασιλεύσασα μεταξύ των ετών 945-965). Ο Σβιατοσλάβος σπεύδει στο Κίεβο, για να σώσει την μάνα του και την καρδιά της επικράτειάς του από το μένος του ογουζικού έθνους των Πατσινακών, πάντα με το βλέμμα στραμμένο προς την Ρωμανία όμως. Εντός του 969, και αφού πρώτα θα ηττηθούν οι Πατζινάκες/Πετσενέγοι, ο Σβιατοσλάβος ανακοινώνει την μεταφορά της πρωτευούσης στο [μελλοντικό] κέντρο της επικράτειάς του, την Μικρή Πρεσλαύα (Μικρᾶ Πρεσθλάβα).
Εν τω μεταξύ, ο Νικηφόρος Φωκάς δεν προλαβαίνει να ζήσει πέραν από το 969, έχοντας ήδη μαζέψει θανάσιμους εχθρούς στο ανακτορικό περιβάλλον, κυρίως την ίδια του την σύζυγο, την αυτοκράτειρα Θεοφανώ, την χήρα του Ρωμανού Β΄ (Ελληνίδα, γεννημένη στην Λακωνία ως Αναστασώ, θυγατέρα του φτωχού κάπελα Κρατερού). Έτσι θα δολοφονηθεί από τον Αρμένιο ανηψιό του, και εραστή της βασιλομήτορος Θεοφανούς, τον Ιωάννη Τσιμισκή, που όμως επίσης θα σεβαστεί τα παιδιά της Θεοφανούς, το Βασίλειο Β΄ και τον Κωνσταντίνο Η΄ Πορφυρογέννητο. Αναφέρεται ότι στον τάφο του Νικηφόρου αναγράφτηκε σκωπτικό επίγραμμα για τον μεγάλο στρατηγό, τον φόβο της Οικουμένης, που όμως "ηττήθηκε από την ..Εύα"!
Ο σφετεριστής - συναυτοκράτορας Ιωάννης Κουρκούας, ο Τσιμισκής ή Τζιμισχής (Τσμσχκικ = Κοντούλης ή Κοκκινοστίβανος, από τον αρμενικό οίκο Καμσαρακαν), κατατροπώνει τους πανίσχυρους Ρώσους, και προσαρτά το Αιμιμόντο και το Παρίστριο. Οι Ρώσοι αυτού του αιώνα, επιδεικνύουν αξιοζήλευτη ορμητικότητα, αφού έχουν ήδη καταστρέψει την Βουλγαρία του π.Βόλγα, την μέχρι πρότινος συμμαχική Χαζαρία, την Πατζινακία, και την Ρωμιο-Βουλγαρία, ενώ τώρα μόλις προσπάθησαν να προσαρτήσουν και την ευρωπαϊκή Ρωμανία. Έτσι, οι σχέσεις μεταξύ των Ρωμιών και των Ρώσων, θα παραμείνουν ψυχρές, για πολλά χρόνια ύστερα από την συντριβή των Ρώσων από τον Ιωάννη Τσιμισκή, και ενώ ο εκχριστιανισμός του ηγεμονικού οίκου των Ρώσων το 988, θ’αναβαθμίσει τις σχέσεις των δύο κρατών, δεν θα άρει την αμοιβαία καχυποψία.
o αυτοκράτωρ Ιωάννης Τσιμισκής
ξεπροβοδίζει τον ντροπιασμένο μεγάλο άρχοντα των Ρώσων,
βέλικυι κνυάζ Σβιατοσλάβο, ύστερα από την μάχη στο Δορύστολο
ξέπεζοι Κατάφρακτοι Ρωμιοί μαχητές
ο Τσιμισκής με την συνοδεία του
Εκστρατεία οριστικής “απελευθέρωσης” της ευρύτερης περιοχής Συρίας & Παλαιστίνης δεν ολοκληρώνεται, λόγω του θανάτου του Ιωάννη Τσιμισκή στα πέριξ της Αγίας πόλεως Ιερουσαλήμ.
Ρεαλιστικές απεικονίσεις
του Ιησού του Ναυή και του Αγίου Μερκουρίου
μας υπενθυμίζουν ότι και αυτήν την εποχή,
ο πόλεμος είναι ιερή υπόθεση.
Ειδικά ο Ιησούς φορά λωρίκιον,
δηλαδή το θώρακα που μαζί με το κλιβάνιον, και την ζάβα,
αποτελούν την μεσαιωνική εξέλιξη των LORICA SQVAMATA,
LORICA SEGMETATA ή LAMINATA, και LORICA HAMATA, αντίστοιχα.
ήτοι των χαρακτηριστικών τύπων θώρακα
που φόραγαν οι λεγεωνάριοι της Ρώμης
κατά την αυτοκρατορική εποχή.
ο Ιησούς Χριστός,
απεικονίσεις σε ελεφαντόδοντο
Ο Μωυcής αλλοπαρμένος, δηλαδή με εμφανή καταγραφή της σχιζοφρένειάς του
...και ο Ηcαΐας, επίσης συνομιλών με τον Κύριον, από την νύχτα μέχρι το πρωί.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σβάστικες ως περιφερειακό, αν και διαχρονικό, μοτίβο διακόσμησης στις τέσσερις γωνιές της παραπάνω απεικόνισης, εννιά αιώνες πριν το καπηλευτεί και το ατιμάσει η Άκρα Δεξιά, ήτοι ο διεθνής Φασισμός. Με όμοια σβαστικόμορφο μαίανδρο έχουν διακοσμηθεί και τα θυρόφυλλα στον ιερό ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη ήδη από την Δυναστεία του Αμορίου, κατά τον 9ο αι.
H σβάστικα (στα ρωμαίικα γνωστή και ως τετρασκέλιον, ή τα γαμμάδια, ενδεχομένως και η αρχ. αγχεβασίην του Ηρακλείτου),
όπως και το τρισκέλιον, το κόλοβρατ, το μπορτζγαλι, και άλλα παρόμοια, αποτελούν πανάρχαια σύμβολα καλοτυχίας.
Επίσης, αποτελούν και τυποποιημένες απεικονίσεις προφανών -αν και ακατανόητα χαοτικών!- φαινομένων κίνησης στην Φύση,
για τον πρωτολαό των Αρίων, αλλά και γενικότερα ως εκφάνσεις του συλλογικού υποσυνειδήτου της Ανθρωπότητας.
Δηλαδή αυτά τα σύμβολα ανταποκρίνονται σε σχηματική προβολή για κάθε δίνη που εμφανίζεται σε ρευστά,
π.χ η πνοή ανέμου. Έτσι και τα διάφορα μαιανδρικά μοτίβα αποτελούν τυποποιημένες απεικονίσεις
υδάτινου κυματισμού, π.χ ποτάμι, θαλάσσια κύματα.
βιβλικές σκηνές απεικονισμένες
με σχεδόν ελληνιστική τεχνοτροπία
από το χειρόγραφο MS 139,
το επονομαζόμενο και "ελληνικό Ψαλτήρι",
το οποίο αποτελεί χαρακτηριστική ένδειξη
για την αναβίωση του Ελληνικού Πολιτισμού
που κορυφώνεται αυτήν την εποχή
εικονογράφηση από
ηθοπλαστική παρουσίαση
του βασιλέως του Ισραήλ,
που απεικονίζεται να φοράει τήβεννο (τόγκα)
με λωρίδες στο Χρυσό Διακριτικό της Ανατολής,
επίσης από το "ελληνικό Ψαλτήρι (MS 139)"
Παρά το πνευματικό τέλμα του Μεσαίωνα, η Ιατρική δεν αποτελεί Terra Incognita για τους σοφούς της Ρωμανίας
Οι σπουδαιότεροι γιατροί της Αρχαιότητας σε απεικονίσεις χειρογράφων της εποχής:
η Ευρώπη του 965 μ.Χ
ο μαζικός εκχριστιανισμός των Ρως
(--> i. Ρώσοι, ii. Λευκορώσοι (=Βόρειοι Ρώσοι), και iii. Ρωσυνοι/Ρουθηνοί/Ουκρανοί).
Το σωτήριον έτος 988, βαπτίζεται η άρχουσα τάξη των Ρώσων. Έτσι τα επόμενα έτη εγχριστιανίζεται ομαδικά το έθνος των Ρως, με πρωτοβουλία του μεγάλου ηγεμόνα του Κιέβου Βολόντιμυρ (Володимеръ, σκανδιναυιστί: Βάλνταμαρ, ρωσιστί: Βλάντιμιρ), εγγονού της Αγίας Όλγας. Αλλά και γενικότερα, η ενήλικη περίοδος του Βασιλείου Β΄ Πορφυρογέννητου αποτελεί "Χρυσή Εποχή" για την Ρωμιοσύνη, από πολλές απόψεις. Και όμως, στην αρχή της αποκλειστικής του βασιλείας, από το 976 και μετά, διαφαίνεται ότι οι μέρες του Βασιλείου Β' θα είναι μετρημένες, λόγω των διαρκών στάσεων και αποστασιών από ατίθασους στρατηγούς. Τότε είναι που σχηματίζεται εσπευσμένα η φρουρά των Βαράγγων, ως επικουρικό άγημα 6.000 πεζών φοιδεράτων (= αυτοδιοίκητοι ξένοι μισθοφόροι) από την Ρωσία του Κιέβου, για την καταστολή της ανταρσίας των Βάρδα Φωκά και Καλόκυρου Δελφινά. Με τα χρόνια, και ενώ εδραιώνεται πια η εξουσία του Βασιλείου Β΄ του Πορφυρογεννήτου, οι πολεμιστές από τον Βορρά αποδεικνύουν την αξία τους, ενώ καθιερώνεται και η στρατολόγηση ανδρών από την χώρα προέλευσης των Ρώσων, δηλαδή από την Σουηδία.
1014: ο Βασίλειος Β' Πορφυρογέννητος,
με κασίδα παγωνάτη, στο πεδίον του Κλειδίου,
όπου ο Νικηφόρος Ουρανός συνέτριψε τους Βούλγαρους των Κομητοπούλων.
Το παγωνάτο στέμμα που θα φορά και στην επίσκεψή του στην Αθήνα, είναι εμπνευσμένο από αντίστοιχο του βασιλέως Ηρακλείου,
που επίσης φόρεσε θριαμβευτικό στέμμα με φτερά παγονιού το 629, παραπέμποντας σε μισοξεχασμένες
σήμερα λατρείες της βορείου Εγγύς Ανατολής, απ'όπου και είχε στρατολογήσει μαζικά στην πολεμική του προσπάθεια
εναντίον των Σασσανιδών (610-629). Από αυτές οι λατρείες-απολιθώματα επιβιώνουν και μέχρι τις μέρες μας,
με τους Γιάζιντι και την εορτή Νεβροζ..!
Page updated
Google Sites
Report abuse