Ρεπουμπλικανισμός, Σοσιαλισμός, Πρόοδος, και οι παρεκτροπές αυτών

Eστί o άνθρωπος το πλέον καλόβολον ζώον;

Η υιοθέτηση του αναβολέα από κάποιο έθνος-καταλύτη (π.χ Σαρμάτες, Ούννοι, Χιονίτες, ή Άβαροι), είχε εκρηκτική επίδραση στις εξελίξεις της Ευρασίας κατά τον πρώιμο Μεσαίωνα, παρόμοια με αυτήν που είχε η σιτοκαλλιέργεια για τους Αρίους, για τους Σημίτες, αλλά και για τους Κινέζους. Το γεγονός ότι μία φαινομενικά απλή ευρεσιτεχνία, αλλάζει τελείως τον ρουν της Ιστορίας της Ανθρωπότητας, τελικά δεν είναι κάτι το σπάνιο. Ουσιαστικά, όλα τα ιστορικά γεγονότα μπορούν ν'αναχθούν σε βασικά αίτια, ποικίλα μεγέθη ενός πολυπαραμετρικού συστήματος, που όμως συνήθως είναι απλά και προβλέψιμα, όπως π.χ είναι η σιτοκαλλιέργεια, και για την ακρίβεια, ο συνδυασμός κτηνοτροφίας και της καλλιέργειας των «Οκτώ Σπαρτών Καρπών» ([11.000] 9.000 - 7.000 π.Χ). 

Άλλο παράδειγμα καταλυτικής εφεύρεσης, αποτελεί η διάδοση της χρήσης του σιδήρου στους Κογκο-Νιγηρικούς λαούς, οι κυριότεροι εκ των οποίων είναι οι Μπαντού. Σε συνδυασμό και με την βοοτροφία, η σιδηροχρησία, επέτρεψε στους ομιλούντες την Μπαντού ομογλωσσία να εξαπλωθούν σε αχανείς εκτάσεις της Αφρικής, από τις ζώνες Σαχελ και Σουδάν μέχρι το Ζιμπάμπουε και άλλα βασίλεια των Σόνα. Στον Βορρά εκτοπίζουν τους Νειλο-Σουδανούς (= πρωτοπόροι στον Μεγαλιθικό Πολιτισμό, αλλά και οι «Αιθίοπες» των Ελληνικών Μύθων), και στον Νότο εκτοπίζουν τους λιτούς και ταπεινούς Χοϊσάνους, μιαν φυλή εκ των οποίων πρωταγωνιστεί στην ταινία «Και οι θεοί τρελάθηκαν». 

Χόιχοϊ φαμίλια, 1804

Οι Χόιχοοι υιοθέτησαν την κτηνοτροφία απ'τους Μπαντού. 

Απ'τον συγχρωτισμό τους με Μπόερς, θα προκύψουν και μικτοί πληθυσμοί όπως οι Coloureds, Oorlams, Griquas, κλπ. 

Παρεμπιπτόντως, οι Χόι-Σάν, ή Ζουτβάσοι ή Χοϊσάνοι στον Νότο της αφρικανικής ηπείρου, έχοντας σχηματίσει ειρηνικές κοινωνίες, σχεδόν ιδανικές, και σε πλήρη αρμονία με το φυσικό περιβάλλον, έχουν προβληματίσει τους κοινωνιολόγους, αφού δικαιώνουν τους θεωρητικούς Αναρχικούς και τις απόψεις τους για το πως θα έπρεπε να ζούμε. Αν βέβαια μας άρεσαν οι ανέσεις της Παλαιολιθικής Εποχής, ιδίως όσον αφορά την υπομάδα τους, τους κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες Σαν, που όπως και οι Αβορίγινες [οι αυτόχθονες της αφιλόξενης αυστραλιανής υπαίθρου], και ποικίλοι ιθαγενείς της Αμερικής, όπως οι Τουπι-Γκουαρανί, οι Σαν εξακολουθούν να διαβιούν ως τροφοσυλλέκτες στις ερήμους Καλαχάρι και Ναμίμπ, παρά τις ..άκομψες οχλήσεις των υπολοίπων εθνών.

Σαν

Γιατί, κατά τις απαρχές της Ιστορίας, οι περισσότεροι λαοί του Κόσμου, επιλέξαμε την βλαβερή, αλλά απολύτως βολική «Πρόοδο», λαοί φημισμένοι όπως π.χ:

• οι Άριοι,

• οι Χαμιτοσημίτες (Αφρο-Ασιανοί),

• οι Κογκο-Νιγηρανοί (--> Μπαντού),

• οι Αυστρονήσιοι (Έτερος υποθετικός πρωτολαός με κοιτίδα την νήσο Φορμόζα, σημ Ταϊβάν, μα και την απέναντι περατεία, ήτοι τις χώρες των Εκατό Γιούε/Yue, BaiYue, στον νότιο τομέα της κατοπινής Κίνας, τον Σινικό. Π.χ. Πολυνήσιοι (όπως οι Χαβανέζοι και οι Μαοροί), Μικρονήσιοι, Μαλαίοι, οι μη-Χαν αυτόχθονες της Ταϊβάν, και οι [εκ του Βορνεο προερχομενοι] Μαδαγασκαρηνοί),

• οι Αυστρο-Ασιανοί (οι αρχικοί αυτόχθονες σε Ινδία και Ινδοκίνα, κυρίως Χμερ, Βιετναμέζοι, και Μον & Μουντα),

• οι Ιάπωνες

• οι Κορεάτες

• οι Χμογκ-Μιεν, 

• οι Καμ-Τάι, 

• οι Σινο-Θιβετανοί (π.χ οι Χαν Κινέζοι και οι Θιβετανοί), 

• οι Δραβίδες (π.χ οι Ταμίλ), και

• τ'αμερικανικά έθνη (όπως π.χ. οι Ολμέκοι, οι Νάζκα, οι Τολτέκοι, οι Μάγιας, οι Ανασάζοι, οι Καραλ, οι Μότσε, οι Κέτσουα κλπ).

Γλωσσικό χαρακτηριστικό των Χόισαν είναι η χρήση κλικαριστικών φθόγγων, των ιδιαίτερων ήχων κλικ «!». Μιαν διαφοροποίηση που δίχασε τους Χοϊσάνους και που προέκυψε από την αλληλεπίδρασή τους με τους Μπαντού κατακτητές από τον Βορρά, υπήρξε η υιοθέτησή της Κτηνοτροφίας από μερίδα τους, τους Χόι-Χόι, από τους οποίους αργότερα προήλθαν και οι Γκρίκουα ή Μπάστερς, αρωγοί των Μπόερς στον αποικισμό νέων εδαφών μετά από την κατάκτηση του Κέιπ Τάουν από τους Βρετανούς (Kapstadt und Kapkolonie, 1806). Μάλιστα μερίδα τους ίδρυσε ακόμα και ανεξάρτητη δημοκρατία, την Griqualand [West] (1826-1861), βραχύβια βεβαίως αφού διαπιστώθηκε ότι στην χώρα αυτή κείτονται αδαμαντοφόρα πεδία! Ενώ η χώρα κατέστη μήλον της έριδος μεταξύ των Μπόερς της Ελευθέρας Πολιτείας της Οράγγης και των Βρετανών της Αποικίας του Ακρωτηρίου, οι Γκρίκουα μεταναστεύουν εκ νέου, ξαναστήνοντας κράτος πέραν από τα όρη Ντράκενσμπεργκ, την Νέα Griqualand (1862-1879), που επίσης θ'απορροφηθεί από το Ηνωμένο Βασίλειο.

Για να μην κατηγορούμε μόνο τους Βρετανούς όμως, αυτοί που έβλαψαν περισσότερο τους λαούς αυτούς, είναι οι Γερμανοί, που το εγχείρημά τους για την αποικιοποίηση της Νοτιο-Δυτικής Αφρικής (1882 κι εξής), εστέφη με διαδοχικές γενοκτονίες ( = μεθοδικές εξολοθρεύσεις) των μπαντούφωνων Χερέρο, και των χοϊσανών Νάμα (1904-07).

πολεμιστής των Γκρίκουα, γύρω στο 1800

Οι Χοϊχόοι υπήρξαν καθοριστική παράμετρος για την έκβαση των Μεθοριακών Πολέμων (1779-1879).

Αυτοί που παρέμειναν τροφοσυλλέκτες, αποτραβήχτηκαν στις ερήμους (Καλαχάρι, Ναμίμπ κ.α), και αναφερόνται ως Σαν (Βουσμάνοι), με διάσημη υπομάδα τους, τους Νάμα, από τους οποίους και προέρχεται η ονομασία της παραλιακής ερήμου Ναμίμπ.

Πάντως, και από γλωσσική άποψη, και από φυλετική, οι Χόι-Σάν είναι πολλοί περισσότεροι από τους απομονωμένους τροφοσυλλέκτες Σαν εντός των ερήμων Καλαχάρι και Ναμίμπ! Αρκετά από αυτά τα έθνη της νοτίου Αφρικής (γλωσσικές υπομάδες: Kwadi–Khoe, Kx'a, Tuu, με τους Sandawe και τους Hadza να αποτελούν μακρινούς συγγενείς πέραν στην Τανζανία), έχουν έρθει σε επιμειξία με άλλες ράτσες, τόσο με μαύρους που μιλούν λαλιές Μπαντού, όσο και με λευκούς, από Τανζανία, μέχρι Κέιπ Τάουν. Μάλιστα το πιο ενταγμένο [στην κουλτούρα των Μπόερ] από τα μαύρα έθνη της Νοτίου Αφρικής, οι Griqua, βασίζεται σε χοϊσανό υπόστρωμα! Από τον καιρό της Αποικιοκρατίας, οι άδολοι Χοϊσανοί κοσμήθηκαν με ποικίλα απαξιωτικά προσδιοριστικά:

• Βουσμάνοι (= «άνθρωποι της υπαίθρου» κατά μίαν έννοια, ονομασία που κυρίως αναφέρεται στους Σαν),

• Οττεντότοι (συλλογικός προσδιορισμός των Χοϊσάνων, που αναφέρεται και στους κτηνοτρόφους Χόι-Χόι, και στους τροφοσυλλέκτες Σαν),

• Mπάστερς (= μπάσταρδοι, ολλανδική ονομασία που αναφέρεται σε όσους Χόι-Χόι συγχρωτίζονται με τους Μπόερς. Είναι οι Γκρίκουα, και κυρίως όσοι από αυτούς μεταβαίνουν στην Ναμίμπια, όπως π.χ οι Οορλαμ)..

Κάτι ανάμεσα σε Οττενόντους και Κάφρους είναι το έθνος Xhosa. Οπτικά μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας ότι αίμα από Χοϊσάνους, έχει π.χ και ο Nelson Mandela (της μπαντουφώνου φυλής Θέμπου, που ανήκει στο έθνος Xhosa (!Χόζα), που επίσης διαθέτει ήχους κλικ (!), μέσω αλληλεπίδρασης με Χοϊσάνους, αν και ανήκει στην Νιγηρο-Κογκό ομογλωσσία, με συνάφεια και μερική κατανόηση με την γειτονική μπαντού γλώσσα των Ζουλού, η οποία επίσης έχει ήχους κλικ (!)), αλλά και ο ηθοποιός Jamie Foxx..

Βιομηχανική Επανάσταση

Με τον εκρηκτικό συνδυασμό Εθνικού Κράτους (π.χ Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία), και Επιστημονικής Έρευνας (<= πειραματισμός, καταγραφή και διαλεκτική), η τεχνολογική εξέλιξη κατά την διάρκεια του 17ου, του 18ου, και του 19ου αι, ανοίγει νέους ορίζοντες για την επιδίωξη της Γνώσης.

Ενδεικτικά, η περίφημη ατμομηχανή του Ιακώβου Βατ (James Watt), αδέξια αλλά πρακτική βελτίωση της ήδη υπάρχουσας μηχανής του Νιουκόμεν, ξεφεύγοντας από το αδιέξοδο αντίστοιχων εφευρέσεων του Ήρωνα, έρχεται για να ολοκληρώσει μια σειρά καινοτομιών που αρχικά στοχεύουν στην βελτίωση της άντλησης νερού στα μεταλλωρυχεία. Με την συντονισμένη αρωγή Κράτους, Επιστήμης και Επιχειρηματικότητας, αυτή η μηχανή θα προσαρμοστεί για χρήση σε εργασίες Εξορύξεως Ορυκτού Πλούτου (άντληση ύδατος από ανθρακορυχεία, η πρώτη εφαρμογή), την Κλωστοϋφαντουργία, τους Σιδηροδρόμους και, στη συνέχεια, στην Ναυτιλία (ατμόπλοια).

«..Εάν κάθε εργαλείο πραγματοποιούσε το έργο που του αρμόζει από μόνο του, κατά παραγγελίαν ή ακόμα και αυτοβούλως, όπως κινούνταν από μόνα τους τα δημιουργήματα του Δαιδάλου ..αν η σαΐτα έτρεχε μόνη της στο νήμα, τότε οι μάστορες δεν θα είχαν ανάγκη από εργάτες, οι αφεντάδες δεν θα είχαν ανάγκη από δούλους..», 

Τάδε έφη υποθετικά ο Αριστοτέλης, 

δικαιολογώντας την ύπαρξη του ολέθριου θεσμού της Δουλείας.

Περί Πολιτικής, Α', 1253β' 

322 π.Χ.

Στο πεδίο της Κλωστοϋφαντουργίας διαπρέπουν ιδιοφυείς Άγγλοι, όπως ο εφευρέτης Τζον Ουάιατ (John Wyatt) και ο κλωστοϋφαντουργός Τζον Καίυ (John Kay), που επινοεί ένα σύστημα αυτόματης επιστροφής της σαΐτας στον αργαλειό, αυξάνοντας την ταχύτητα και το μέγεθος της παραγωγής υφασμάτων, επιπλέον επιτρέποντας και την ύφανση πολύ μεγαλύτερου φάρδους από τον απλωμένο βραχίονα του υφαντή. Δηλαδή, εφευρίσκει την ιπτάμενη σαΐτα, αυτήν την ανέφικτη, για την οποία μιλάει υποθετικά ο Αριστοτέλης για να δικαιολογήσει την αναγκαιότητα της ύπαρξης της ...Δουλείας, κατά την Αρχαιότητα.

Με εμπειρία πολλών γενεών στην επιδίωξη της Ελευθερίας για τον πολίτη, αναζήτηση που χάρισε στην Ανθρωπότητα τον Διαφωτισμό, μα που εδώ συμβιβάστηκε ως Κοινοβουλευτικός Φιλελευθερισμός / Κοινοβουλευτισμός, η Αγγλία θα πρωτοπορεί στη συνέχεια και στις Επιστήμες και την Βιομηχανική Επανάσταση (1733-1901, το ευρύ διάστημα από την εφεύρεση της πρώτης κλωστικής μηχανής, μέχρι την εφεύρεση του τεχνητού λουλακιού), με τα υπόλοιπα εθνικά κράτη της Ευρώπης απλά να πασχίζουν για ν’ακολουθήσουν. Το μυστικό της Αγγλίας έγγυται στην διαρκή αύξηση οικονομικών μεγεθών, που καθίσταται δυνατή μέσω:

i. της εισαγωγής πρώτων υλών κυρίως από αποικίες & προτεκτοράτα,

ii. της υποβοηθούμενης από την Επιστήμη και το Κράτος, Καινοτομίας, 

iii. της αύξησης στην παραγωγή οικονομικών αγαθών 

 (σε Κλωστοϋφαντουργία, Μεταλλουργία, Κατασκευαστική, Ναυπηγική, Χημική Βιομηχανία), και

iv. της εξαγωγής τελικών οικονομικών αγαθών σε άλλες αγορές

Εκεί που θα υστερεί μόνιμα η Βρετανία σε σχέση με τους ανταγωνιστές της, είναι στη σχετικά απαρχαιωμένη Παιδεία. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι η ευρεία Ευημερία που φέρνει η Εκβιομηχάνιση στην Βρετανία, παραδόξως οφείλεται και στην κλιμάκωση του σκοτεινού θεσμού της Δουλείας σε άλλες χώρες! 

Συγκεκριμένα, η Αγγλία τροφοδοτεί με υφάσματα ολόκληρο τον Παλαιό Κόσμο, ο οποίος, τουλάχιστον από την Πορτογαλία έως την Μοζαμβίκη, και από το Ομάν έως το Μαρόκο, στηρίζεται οικονομικά στην Δουλεία, και την εξαγωγή της στις αναπτυσσόμενες αγορές του Νέου  Κόσμου. Το παγκόσμιο δίκτυο ευρωπαϊκών κτήσεων, αλλά και κυρίαρχες χώρες του Νέου Κόσμου, όπως π.χ οι ΗΠΑ και η Βραζιλία, πάλι, αποζητούν φθηνό εργατικό δυναμικό, δηλαδή σκλάβους από το από χρόνια οργανωμένο δίκτυο Δουλείας της Αφρικής, για την παραγωγή πρώτων υλών, όπως βαμβάκι και ζάχαρη, για την προώθησή τους στην Ευρώπη, κυρίως στον αγγλικό οικονομικό κολοσσό. Έτσι, ενώ η παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας χαρακτηρίζεται και από έλλειψη δούλων, η αφθονία των Αφρικανών σκλάβων είναι που επιτρέπει την άνθηση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Αυτό το τριτάχυτο, τριγωνικό εμπόριο, αποτελεί την βασική ώθηση, που παραδόξως θα εδραιώσει την Βιομηχανική Εποχή. 

Και παρά τις αντιρρήσεις επικριτών της, η Βιομηχανική Εποχή εν τέλει βοηθάει την Ανθρωπότητα. Όσο για την πινελιά που θα την κάνει πραγματικά να ζωγραφίσει αριστουργήματα, αυτή είναι η έννοια της Μαζικής Παραγωγής, η οποία διευκολύνεται από τον καταμερισμό εργασίας και την αλυσιδωτή παραγωγή. Γενικά, με την κατάλληλη ανάδειξη ευφυών εφευρέσεων, μέσω και της παράλληλα εξελισσόμενης επιστημονικής σκέψης (π.χ Carnot, Joule, Clausius, Kelvin, Rankin, Upton, Claudius), ξεκινάει η εκμηχάνιση του Κόσμου, που στην πορεία διαπιστώνεται ότι μπορεί να συμβάλλει και στην Ευημερία των μαζών, διαρρηγνύοντας το φαύλο κύκλο του Μαλθουσιανού ζόφου. Η Εργασία μπορεί πλέον να σημαίνει Πρόοδος και γι'αυτούς που απασχολούνται. Δηλαδή, η ασχολία του εργαζομένων μπορεί πια να συμβάλλει και στην Ευημερία τους. Παρ'όλη την σύγχρονη χρήση των εννοιών «δουλεύω» και «δουλειά», η Εργασία δεν είναι απαραίτητο να είναι συνυφασμένη με καταπίεση και Δουλεία. Βέβαια, απαραίτητη προϋπόθεση για μια τέτοια ισορροπία, αποτελεί η ύπαρξη ενός ισχυρού Κράτους-διαιτητή. 

Ο Νόμος του Μάλθους, το ευαγγέλιο της Πολιτικής Οικονομίας μέχρι σήμερα, κυρίως για την Νεοφιλελεύθερη Οικονομική Σχολή, ανάμεσα στα άλλα μίζερα που πρεσβεύει, είναι και το ό,τι η Εργασία ουσιαστικά δεν έχει αξία. Όσο πιο επιδέξια γίνεται μια κοινωνία, τεχνολογικά και πολιτιστικά, τόσο φθίνει η απόδοση της Εργασίας, γι’ αυτόν που δουλεύει. Αυτή η αλήθεια, ευτυχώς ανατρέπεται με τη Βιομηχανική Εποχή, αν και δυστυχώς δεν έχει συνειδητοποιηθεί ακόμα (αρχές 21ου αι!) ότι η διασφάλιση της επαρκούς ανταμοιβής της Εργασίας (την οποία πάντως και υπερασπίζεται ο ...σύγχρονος του Μάλθους, Ρικάρντο), αποτελεί την μοναδική, ικανή και αναγκαία συνθήκη για την επίτευξη κοινωνικής ισορροπίας, άρα και καθολικής Ευημερίας. Όμως, ο Μάλθους δεν πρόλαβε να βιώσει το θαύμα της Βιομηχανικής Εποχής για ν’ αναθεωρήσει το Νόμο του, ενώ στη συνέχεια οι εμπνευστές του «Επιστημονικού Σοσιαλισμού», δυσφημιστές του κανονικού Σοσιαλισμού ως «Ουτοπικού» και βασικοί πολέμιοι του Καπιταλισμού, οι Καρλ Μαρξ και Φρήντριχ Έγκελς, υιοθέτησαν πλήρως την σκοτεινή άποψη του Μάλθους, αφιερώνοντας εξ ολοκλήρου το έργο τους στο ν’ αποδείξουν ότι η εργατιά (το προλεταριάτο) είναι αδύνατον να ευημερήσει ποτέ στους κόλπους οιασδήποτε Κεφαλαιοκρατικής Οικονομίας.

Από τα μέσα του 17ου αι, ακαδημαϊκά ιδρύματα της Δυτικής Ευρώπης ξεκινούν μιαν διαρκή επιδίωξη Καινοτομίας, συστηματικά υποβοηθούμενα και από τα κατά τόπους εθνικά κράτη. Κατά την διάρκεια του 18ου αι, αυτός ο εκρηκτικός συνδυασμός Εθνικού Κράτους (π.χ Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία), και Επιστημονικής Έρευνας (με στάδια, τον πειραματισμό, την καταγραφή και την διαλεκτική διόρθωση), αναπτύσσεται ραγδαία ως η Βιομηχανική Επανάσταση, μεταξύ άλλων ανοίγοντας νέους ορίζοντες για την επιδίωξη της Γνώσης. Κατά την διάρκεια του 19ου αι, ο κόσμος είναι πια εξοικειωμένος με την έκρηξη Γνώσης, και διψά να μαθαίνει για νέες ανακαλύψεις, και να τις εντάσσει στην καθημερινότητά του, και στην κοσμοθεωρία του. Αυτό φαίνεται σε άσχετα έργα συγγραφέων της εποχής, π.χ λογοτεχνών. Έτσι όμως, υποκείμενοι και υπό εκλαϊκευμένη ματιά, ποικίλοι κλάδοι της Επιστήμης αναπτύχθηκαν με στρεβλό τρόπο που σήμερα συνήθως εκλείπει, και δικαίως. 

Παραδείγματος χάριν, η ελλιπής [κοινωνιολογικά φορτισμένη] καταγραφή της «Εξέλιξης των [Εμβίων] Ειδών» από τον Κάρολο Δαρβίνο. Άλλο παράδειγμα αποτελούν και οι διάφοροι θεωρητικοί που επιχείρησαν να παρουσιάσουν με επιστημονικοφανές κέλυφος, μέχρι και την εκδοχή τους για τον ..Σοσιαλισμό. Είναι ο «επιστημονικός» Σοσιαλισμός, ήτοι ο Κομμουνισμός, των Φρήντριχ Έγκελς & Καρλ Μαρξ, που θα διευρύνει τους ορίζοντες της Άκρας Αριστεράς, αλλά και ο Φασισμός, λαϊκιστικό όχημα των Ολιγαρχών, που θα προέλθει από τον προσεταιρισμό του υπέρ του δέοντος πατριωτικού αισθήματος όσων από τους Ιταλούς Δημοκράτες, ενστερνίζονται το απωθημένο των φιλομοναρχικών - και λοιπών Συντηρητικών - συμπατριωτών τους, για την συγκρότηση ενιαίας Ιταλίας, με φαύλη εξιδανίκευση του Παρελθόντος, και με μισολάγνον ιστορική αφήγηση. 

Πάντως το πρώτο επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι ημέτεροι ακροδεξιοί, εστί το φαιδρόν: 

«δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίδια..»

Οι φυσιογνωμιστές, που υιοθετώντας την έμφυτη επιφύλαξή μας για το «άλλο», το διαφορετικό, επιχείρησαν να κατηγοριοποιήσουν χαρακτηριστικά του ανθρωπίνου σώματος, κυρίως στο πρόσωπο, αλλά όχι μόνο, ώστε να βρουν μοτίβα που να συνδέουν την εξωτερική εμφάνιση με τον χαρακτήρα, την ευφυΐα, ακόμα και την έφεση στην παραβατικότητα και το έγκλημα. Το εγχείρημα αυτό έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τους ανθρώπους της εποχής, που διψούσαν για επιστημονική ..βεβαιότητα, όπως και για αίσθημα ασφάλειας (λόγω της ενδεχόμενης πρόβλεψης της Εγκληματικότητας). Έτσι γεννήθηκε η Ανθρωπομετρία, η επιστήμη που ταίριαζε απολύτως και με τις μισολάγνες θεωρίες περί τεσσάρων, πέντε, ή και έξι διακριτών τύπων ανθρώπινης «ράτσας» (Λευκοί, Κίτρινοι, Μαύροι, Ερυθρόδερμοι, Ατλάντειοι, ..Εβραίοι).  

Ύστερα από τα τραγικά γεγονότα των δύο παγκοσμίων πολέμων και την απο-αποικιοποίηση της Υφηλίου, η Ανθρωπομετρία τοποθετήθηκε στις σωστές της διαστάσεις. 

Αναφορά / Reference

Τι σημαίνει Φιλελευθερισμός

Ο Φιλελευθερισμός/Ρεπουμπλικανισμός, στην Πολιτική βασικά πρόκειται για την θεώρηση μιας «Αβασίλευτης Δημοκρατίας», δηλαδή Εξουσίες δίχως κληρονομική διαδοχή, με προτεραιότητα στην Ελεύθερη συνδιαλλαγή των πολιτών, με διευκόλυνση της Εφευρετικότητας, της Παραγωγής, και του Εμπορίου, όπως, όμως, τα αντιλαμβάνονται οι νοικοκυραίοι, με έξοχα παραδείγματα τους διανοητές του 17ου αι, Thomas Hobbes, John Locke, τον ριζοσπάστη ηγεμόνα Oliver Cromwell (1653-58), «άρχοντα προστάτη» της Κοινοπολιτείας (1649-60), και τους ημέτερους Ελευθέριο Βενιζέλο και Κωνσταντίνο Καραμανλή τον Πρεσβύτερο. Εννοείται, ότι γι’αυτούς τους ίδιους τους υποστηρικτές της κοινοβουλευτικής Ελευθερίας, και θιασωτες της Αβασίλευτης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, η Ισότητα των πολιτών, η Ισοπολιτεία ασφαλώς και δεν είναι απαραίτητη, ή εν πάση περιπτώσει δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Ούτε πρόκειται για θεωρητικούς Αναρχικούς, αφού οι αυθεντικοί Φιλελεύθεροι δεν εχθρεύονται την ύπαρξη του Κράτους.

Κατά την διάρκεια του 19ου και του 20ου αι όμως, οι Ολιγαρχικοί/Συντηρητικοί καπηλεύονται και τον όρο Φιλελευθερισμός, όπως και τις έννοιες Πατρίδα (γεννώντας τον εθνικισμό) και Λαός (γεννώντας τον λαϊκισμό), αρχικώς με πρόφαση την επιδίωξη οικονομικής ελευθερίας των πολιτών. Σύμφωνα με τους -  συνήθως κρατικοδίαιτους αντικρατιστές - φωστήρες πανεπιστημίων του Παρισιού, της Αυστρίας, της Freshwater Αμερικής (Chicago  Boys), ο Οικονομικός [ψευδο]Φιλελευθερισμός βασικά ευαγγελίζεται την πλήρη απεξάρτηση της Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας, όσων από τους πολίτες μιας χώρας δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά, από την κρατική «προστασία», ήτοι από τον παρεμβατισμό, αρωγή & προαγωγή (ναι, νταβατζιλίκι!) του Κράτους. Δυστυχώς κάτι τέτοιο είναι εντελώς λάθος, αν βέβαια στόχος είναι η καθολική Ευημερία των πολιτών μιας χώρας...

Διαχρονικώς, οι Εξουσίες του Κόσμου ορίζουν, δηλαδή κατά το δοκούν αλλοιώνουν και αντιστρέφουν, το νόημα και την χρήση ποικίλων νευραλγικών εννοιών, όπως π.χ η «Γνώση», η «Επιστήμη», η «Δημοκρατία», ο «Φιλελευθερισμός», τα «Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη» ακόμα και τα «Ανθρώπινα Δικαιώματα», προκειμένου να κυριαρχούν στα πατροναρισμένα πλήθη. Την διαδικασία αυτήν την περιγράφει καλά ο Εγγλέζος σοσιαλιστής George Orwell, στο «1984». Γι'αυτό άλλωστε είναι που στα τέλη του 20ου με αρχές του 21ου αι, επικρατεί ως δήθεν «σοβαρό, υπεύθυνο, συνεπές & προπαντός αποτελεσματικό», το ολέθριο οικονομικό δόγμα των λιμπερταριανών/νεοφιλελευθέρων.

 Ο Σοσιαλισμός ως η ριζοσπαστικοποίηση του Ρεπουμπλικανισμού 

Εμπνεόμενος από την Πολιτεία του Πλάτωνα, αν και με [πρωτο-] σοσιαλιστική, αντί για [πρωτο-] φασιστική, οπτική γωνία, ο Άγγλος λόρδος καγκελάριος (= πρωθυπουργός) Θωμάς Μούρος (lord chancellor Thomas More, 1478-1535) οραματίζεται το δικό του ιδανικό πολίτευμα, γράφοντας την περίφημη Ουτοπία του (Eutopia, επίσης Utopia, 1516). Η σοσιαλειδής Ουτοπία, θα επηρεάσει την παγκόσμια διανόηση, με πρώτον τον πεφωτισμένο Ισπανό επίσκοπο Βάσκο δε Κιρόχα, που θα επιχειρήσει να εφαρμόσει τις ιδέες του Μουρ, ήδη από το 1536, στην επικράτεια της επισκοπής του στο Μιτσοακάν της Νέας Ισπανίας (σημ. Μεξικό), στηρίζοντας τους μέχρι τότε κατατρεγμένους ιθαγενείς της περιοχής. 

Στα πλαίσια του Ουμανισμού που έχει γεννήσει η Αναγέννηση, και αρκετά χρόνια πριν ξεκινήσει  ο Διαφωτισμός, ο Τόμας Μουρ προάγει έναν πρώιμο Σοσιαλισμό, και στα βήματά του θα τον ακολουθήσει o Γάλλος Φρανσουά Ραμπελαί με την πενταλογία αλληγορικών πονημάτων του για τους γίγαντες Γαργαντούα και Πανταγκρυέλ (1532-64), ο Ιταλός Θωμάς [Τζιοβάνι Ντομένικο] Καμπανέλλα με την ακόμα πιο ριζοσπαστική Ηλιοπολιτεία του (1602), όπως και ο Άγγλος Γιακουμής Χάρριγκτον (James Harrington, 1611-77) με την Ωκεάνα του (1656). Άλλωστε, κατά την διάρκεια του Αγγλικού Εμφυλίου Πολέμου (1642-60), στις αγγλικές αποικίες του Νέου Κόσμου, ήδη θα πειραματίζονται με την Δημοκρατία, από τους «Ελεύθερους Τυχοδιώκτες», που το 1647 θα ιδρύσουν ανεξάρτητη κοινότητα θρησκευτικών προσφύγων από την Αγγλία και τις Βερμούδες Νήσους, στην Ελευθέρα(Ιλιουθέρα) στις Μπαχάμες Νήσους, μέχρι και την ίδρυση της Συλβανίας του Πενν (σημ. Pennsylvania), από το 1682 κι εξής.

Ωθούμενος από την κοινή λογική, αλλά και εμπνεόμενος από παραδείγματα εκ της Αρχαίας Ιστορίας, ο Γάλλος διανοητής Ετιέν ντε λα Μπουασί (Στέφανος της Βοιωτίας, 1530-63), φίλος του κατά τι διασημότερου Μισέλ ντε Μονταίν, καταλήγει σε αναρχική συλλογιστική, την οποία και καταγράφει στο δοκίμιο του, Λόγος περί Εθελοντικής Δουλείας. Μεγάλο μυστήριο της Πολιτικής αποτελεί η υπακοή των πολιτών στους κυβερνήτες τους. Γιατί ο λαός να συναινεί στο να λεηλατείται και να καταπιέζεται από διαχειριστές της κυβερνητικής Εξουσίας; Δεν είναι μόνο από φόβο! Είναι και η Ελπίδα που ευαγγελίζει ο σωτήρας/δικτάτορας, η υπόσχεση για «καλύτερες μέρες». Είναι και γιατί ο συνδυασμός σκλαβιάς και χλιδής, προτιμάται από το συνδυασμό Ελευθερίας και στερήσεων. 

Ο πρωτο- αναρχικός ντε λα Μπουασί εξηγεί ότι η συγκατάθεσή μας για την παραχώρηση της Ελευθερίας μας μπορεί και να είναι απαραίτητη. Αντιπροτείνει λοιπόν κάτι διαφορετικό, η συγκατάθεση αυτή να μπορεί ν'αναιρεθεί θεσμικά, ακόμα και με μη-βίαια μέσα...

Τι σημαίνει Σοσιαλισμός

Ως έκβαση του Διαφωτισμού, όπως και λόγω της εκβιομηχάνισης της Εργασίας, αναθερμαίνονται ουμανιστικές ιδεολογίες, που αμφισβητούν ανοικτά την δήθεν σταθερή τάξη πραγμάτων της μετά Ναπολέοντα συντηρητικής Ηνωμένης Ευρώπης. Βέβαια μπορεί να αγανακτούν και να επιζητούν ένα καλύτερο αύριο, με κοινωνική αλληλεγγύη, με Παιδεία εποικοδομητική, ήτοι με επαγγελματική προοπτική, με Οικονομία σφριγηλή, με ευκαιρίες για όλους, και σε ασφαλές περιβάλλον για την ανάπτυξη οικογένειας. Όμως, οι σοσιαλιστές, και λοιποί αριστεροί, φυσικά και δεν απαρνιούνται την ιδιωτική περιουσία! Αυτοί δεν είναι οι σοσιαλιστές, αλλά οι πρώιμοι Ιανιστές, οι πρώιμοι Βουδιστές, και οι ..Χριστιανοί, τουλάχιστον οι προ χρυσών σταυρών, τιάρας και επισκοπικής ιεραρχίας Χριστιανοί, και αυτό ώστε να καταστεί κατανοητό και το ότι κάθε χώρος γνωρίζει τις στρεβλώσεις του. Άρα είναι εντελώς άκυρος ο αφορισμός «αριστερός με δεξιές τσέπες», εξίσου ανυπόστατος, όσο και η παρανόηση του ότι οι αγρότες, οι εργάτες, οι απανταχού παρίες, «στερούνται αγάπης για τα λούσα, και έφεσης για μεγαλεία, απληστία και φιλοτομαρισμό»!  

πλούσιοι, ή και αριστοκράτες, σοσιαλιστές:

• οίκος των Carnot (Lazare, Nicolas Sadi και Lazare Hippolyte),

• Claude Henri de Rouvroy (count de St Simon),

• οίκος των Blanqui (o Γιρονδίνος Jean-Dominique και οι γιοι του, Louis Auguste και Jerome-Adolphe)

• Charles Fourier,

• Albert Brisbane,

• Horace Greeley,

• François-Noël "Gracchus" Babeuf,

• Sylvain Maréchal,

• Philippe Buonarroti,

• Robert Marcus Owen,

• Josiah Warren, υπέρ Σοσιαλισμού αναρχικού, υπό την έννοια του να σέβεται με σαφήνεια την αυτοτέλεια του πολίτου, ως βιώσιμου οικονομικού μοντέλου

• Auguste Comte (Isidore Auguste Marie François Xavier Comte)

• Louis Blanc

• Jean-Baptiste André Godin

• Ferdinand Lassalle,

• John Stuart Mill,

• Friedrich Engels, πατέρας του Μαρξισμού, μαζί με τον Καρλ Μαρξ

• Thomas Hill Green,

• Михаил Александрович Бакунин, Μιχαήλ Αλεξάνδροβιτς Μπακούνιν, εμπνευστής του κολλεκτιβικού Αναρχισμού

• πρίγκιψ Пётр Алексе́евич Кропо́ткин, Πυοτρ Αλεξέγεβιτς Κροπότκιν, εμπνευστής του κομμουνο-Αναρχισμού

• Henry George,

• ζεύγος Sidney & Beatrice Webb, Passfield,

• Herbert George Wells,

• George Bernard Shaw, & Charlotte Payne-Townshend,

• Bertrand Russell,

• οίκος των Rosseli (Carlo & Nello),

• Franklin Delano Roosevelt, FDR,

• Herbert Marcuse, 

• Σταύρος Καλλέργης, κλπ

Έτσι κατά την διάρκεια του 19ου αι, εμφανίζεται π.χ. ο Ουμανιταριανισμός, ο Θετικισμός, και κυρίως γεννιέται ο Σοσιαλισμός, που βασικά θα πει «οργανώνω το Κράτος, με γνώμονα τον άνθρωπο, με Αλληλεγγύη για την κοινωνία των ανθρώπων». Αρχικά οι ιδέες αυτές βρίσκουν απήχηση σε ανθρώπους που θεωρούνται ακραίοι γραφικοί (Σαινσιμονισμός, Καρμπονάροι, Αντέλφια, Φιλαντέλφια, Τζιόβινε Ιτάλια), οπότε θ'αναπτυχθούν περιθωριακά και με αργό ρυθμό. Εν τούτοις, θα εμποτίσουν τους λαούς με σοσιαλιστικές ιδέες, και θα συνταράξουν όλη την Ευρώπη, με μαζικές αστικές εξεγέρσεις, που κλιμακώνονται το σωτήριον έτος 1848.

Οι πρώιμοι σοσιαλιστές υστερούν σε παγίωση επιχειρημάτων, και σε πολυδιαστατική εφαρμογή των ιδεών τους. Παραδείγματος χάριν, παρά το προηγούμενο της σεξουαλικής απελευθέρωσης των γυναικών κατά την διάρκεια των Αδελφών Δημοκρατιών (1792-1804), με την μόδα αυτής της χειραφέτησης να διαδίδεται και στους εχθρούς των διεθνών Δημοκρατών, στην Βρετανία λόγου χάρη ως Regency-Era fashion (1795-1825), θα υπάρξει υπαναχώρηση των κεκτημένων ήδη από πριν από την ανάρρηση της Βικτωρίας στον θρόνο του Ηνωμένου Βασιλείου (Βικτωριανή Εποχή, με αποθέωση της σεμνοτυφίας: 1837-1901). Ενδεδυμένες εκ νέου με κορσέδες, ενδυματικούς εξωσκελετούς, και πουριτανικούς κώτσους, οι γυναίκες θα παλαίψουν γι'αρκετά χρόνια ακόμα, ως σουφραζέτες, για την πλήρη ανάληψη πολιτικών δικαιωμάτων, για την ακριβή Ισότητα, ακόμα και μέσα στις επαναστατικές πολιτείες -μαρξιστικών ή μη- σοσιαλιστών! 

Σοσιαλισμός και οι γενόσημες πληγές του

Όταν οι πανευρωπαϊκές εξεγέρσεις του 1848 θα κατασταλλούν βιαίως από το κατεστημένο σύστημα που έχουν οργανώσει οι στυγνοί Αψβούργοι, και το οποίο διατηρείται επίμονα στην Ευρώπη ύστερα από την οριστική συντριβή του εκρηκτικού -αλλά και προδοτικού ως προς τον Φιλελευθερισμό- Ναπολέοντα Βοναπάρτη, οι δημοκρατικές ιδέες θα γεννήσουν νέες αντιδραστικές κοσμοθεωρίες, σοβαροφανείς και περιβόητες, υπό την επιρροή της Φιλοσοφίας του Πλάτωνος και του Χέγκελ.  

Το δίλημμα «..ή Καπιταλισμός, ή Επιστημονικός Σοσιαλισμός..» που έθεσε ο ο Καρλ Μαρξ, δεν αποτελεί παρά ψευδές δίλημμα! Εννοείται ότι ακόμα και η δίχως χρήμα Διεθνής Οικονομία [και Ευημερία] της εποχής των Μύθων ( = Ύστερη Εποχή Ορειχαλκου, ~1550 - 1150 π.Χ), αποτελεί κεφαλαιοκρατικό επίτευγμα! Το θέμα είναι ότι η Ανθρωπότητα απλά εξελίχτηκε από τότε, και παράλληλα με την συσσώρευση Γνώσης που επέφερε την Βιομηχανική Επανάσταση:

1. με τον Ουμανισμό (της Αναγέννησης, 15ος - 16ος αι),

2. με τον [πραγματικό] Φιλελευθερισμό (Διαφωτισμός, 17ος - 18ος αι), και

3. με τον [πραγματικό] Σοσιαλισμό (19ος - 20ος αι),

βελτιώνοντας του όρους του παιχνιδιού, με Αλληλεγγύη (Ουμανισμός), Δημοκρατία (Φιλελευθερισμός) και βελτιστοποίηση των οικονομικών σχέσεων (Σοσιαλισμός)..

 Και για να ξεκαθαρίσουμε και το δεύτερο επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι ημέτεροι ακροδεξιοί, ύστερα από το φαιδρόν: 

«δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίδια, γιατί να είναι οι ..άνθρωποι;»

• άλλο φασίστες (Italia), 

• άλλο ναζιστές (Deutschland), 

• άλλο ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ (Griechenland, με ελληνοναζιστές, ελληνόψυχους, χίτες, και με ποικίλες οργανώσεις όπως η 4η Αυγούστου και ο Γ' Πολιτισμός της (κατά το γερμανικό πρότυπο της Τρίτης Αυτοκρατορίας, III Reich), ο Τρίτος Δρόμος, το καθεστως της 21ης Απριλίου, η ΕΠΕΝ, το Εθνικό Μέτωπο, το Ελληνικό Μέτωπο, ο Μαύρος Κρίνος (αναρχοφασίστες ή στρασσεριστές) κλπ)!

Όντως ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΚΡΙΤΟΤΗΤΑ, από την άποψη ότι κάθε έθνος/χώρα/αυτοκρατορία βιώνει άλλες συγκυρίες, και ακολουθεί διαφορετικές ιστορικές πορείες.

• Π.χ. ο Φασισμός προήλθε από το υπερπατριωτικό αίσθημα των Ιταλών Δημοκρατών /Σοσιαλιστών, που συμμερίζονταν το απωθημένο των συντηρητικών και των φιλομοναρχικών συμπατριωτών τους, για συγκρότηση ενιαίας και ισχυρής Ιταλίας ([1848] 1858-70). Ο άκρατος -και εν πολλοίς στείρος- πατριωτισμός των Ιταλών αποκρυσταλλώθηκε σε Φασισμό, μάλιστα αποσπώντας την εξουσία την 28η Οκτωβρίου 1922, με βασιλική εντολή, με άπαντες τους Ιταλούς να τίθονται έτσι υπό τις υπηρεσίες του τραπεζο-βιομηχανικού μπλοκ. Το Ρωμαϊκό μεγαλείο, το σύνδρομο της χαμένης Αυτοκρατορίας, αλλά και πλατωνικές ιδέες συνεισέφεραν τα μάλα σε αυτόν τον πρωτόγνωρο εθνικισμό των Ιταλιάνων, με επιτυχία που σόκαρε τους δημοκράτες, αλλά εντυπωσίασε τους απανταχού λαοπλάνους Ολιγάρχες, που έτσι βρήκαν την βέλτιστη συνταγή για μεγιστοποίηση των κερδών [για Ολίγους]. 

• Από την άλλη, ο Εθνικοσοσιαλισμός/Ναζισμός, ναι μεν δημιουργήθηκε με πρότυπο τον Φασισμό, αλλά με σαφώς προϋπάρχον πολιτισμικό υπόβαθρο, π.χ: 

η σημαία του Τευτονικού Τάγματος

i. τον εξκλουσιβισμό, μυστικισμό και μιλιταρισμό του Τευτονικού Τάγματος, με την γενικότερη αγριότητα που ..γέγονε, π.χ με την αλεμαννική συμμετοχή σε σταυροφορίες του Λεβάντε και της Βαλτικής,

ii. τον φρικαλέο Τριακονταετή Πόλεμο (1618-48),

iii. τον μιλιταρισμό και την μεθοδικότητα των Γερμανών της Πρωσίας, από τον Φρειδερίκο τον Μέγα και μετά (1740-86), παρακαταθήκη που θα συμβάλλει και στην καταστολή των Φιλελευθέρων και Σοσιαλιστών όταν αυτοί θα εξεγερθούν εναντίον της Ιεράς Συμμαχίας (1848-49), και που γενικότερα θ'αποτελέσει και την προέλευση για την στρατηγική επιτυχία του Δευτέρου Ράιχ αργότερα (1871-1918),

iv. την εθνικιστική προδιάθεση που καλλιεργείται στους πολίτες κατά την διάρκεια του 19ου αι ( = εθνική καθαρότητα),

v. την εμπέδωση του νοσηρού πατριωτισμού, δηλαδή του εθνικισμού, με τον προσεταιρισμό επιστημόνων για την σοβαροφανή διατύπωση εθνικιστικού λόγου (π.χ ο Max Weber!), 

vi. την αναχρονιστική/retrospective θεώρηση για ιμπεριαλιστική συνέχεια της ενιαίας Γερμανίας, ύστερα από τον Αυστρο-Πρωσικό Πόλεμο (1866) και τον Φραγκο-Πρωσικό Πόλεμο (1870-71), και την σύλληψη του "Δευτέρου Ράιχ" από τον καγκελάριο φον Μπίσμαρκ, υπό την σκιάν του "Πρώτου Ράιχ" (962–1806) και του Καρλομάγνου (800-814[888]), και με την αέναον επιδίωξη Ζωτικού Χώρου /Lebensraum στην επονομαζόμενη Mitteleuropa.

Ο Ναζισμός διαφοροποιήθηκε από τον Φασισμό, κυρίως επειδή έδωσε μεγαλύτερη σημασία στην έννοια της φυλετικής καθαρότητας (με πινελιές επιστημονικής εγκυρότητος, με επιστήμες μίσους του ανθρώπου για τον άνθρωπο: Βιολογική Ανθρωπολογία, Ανθρωπομετρία, Κρανιομετρία, Φυσιογνωμική, Ευγονική κλπ), αλλά και επειδή αποκόπηκε βίαια από τις σοσιαλιστικές του καταβολές, το 1934 με την «Νύκτα των Μεγάλων Μαχαιριών», κατόπιν συνεννοήσεως/κολεγιάς της κυβέρνησης του καγκελαρίου Χίτλερ, τόσο με το τραπεζικό-βιομηχανικό μπλοκ (οι συνήθεις δράστες της πανευρωπαϊκής μιζέριας: Siemens, Krupp, Thyssen, Mercedes-Benz, Porsche, BMW, HDW, Hochtief, Ferrostaal, I.G Farben (πρώην BASF, Bayer, Hoechst, Agfa, Griesheim-Elektron, Weiler Ter Meer, και νυν AGFA Gevaert, BASF, Bayer, Sanofi) κλπ: Miesens Realpolitik), όσο και με την ηγεσία της Βέρμαχτ, η οποία επανδρώνονταν από την αφρόκρεμα της παραδοσιακής αριστοκρατίας...

"Εκφυλισμένος σε ένα άθλιο μαζικό επίπεδο, το επίπεδο ενός Χίτλερ, 

ο Γερμανικός Ρομαντισμός ξέσπασε σε μια υστερική βαρβαρότητα." 

τάδε έφη ο Τόμας Μαν, χαρακτηρίζοντας το ζόφος του Γ' Ράιχ, III Reich. 

Ο Thomas Mann υπήρξε συντηρητικός του Β' Ράιχ, που κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου κατέστη σοσιαλιστής, και ένθερμος υποστηρικτής της Αστικής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (1919-33). Ύστερα από την επικράτηση του Φασισμού και στην Γερμανία, μετέβη στις ΗΠΑ, απ'όπου συνέχισε τον αγώνα του.

Όμως τα ακροδεξιά κινήματα έχουν κοινά χαρακτηριστικά: Π.χ. εξηγούν στον κοσμάκη, ότι «δεν φταίει αυτός, αλλά ο άλλος..». Δηλαδή καλλιεργούν Μίσος, για συγκεκριμένες ομάδες, ή και γενικότερα! Μίσος του ανθρώπου, για τον άνθρωπο. 

Συνήθως τ'ακροδεξιά κινήματα αποτελούν δίπολα: βούληση ομάδας εκλεκτών, μα και έκφραση λαϊκής δύναμης ως αυθύπαρκτη υπόσταση, και ενιαία και ισοπεδωτική πέραν και πάνω από κάθε ελεύθερη προσωπική βούληση και οιονδήποτε ανθρώπινο δικαίωμα. Ήτοι ελιτισμός και οχλοκρατία, εν σάρκα μία..! Με αυτό το οξύμωρον χαρακτηριστικό, μπορείς να ταξινομήσεις ως ακροδεξιά και όσα καθεστώτα καμώνονται τα κομμουνιστικά, αλλά ουσιαστικά αναλώνονται σε εκκαθαρίσεις ΔΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ (π.χ. οι σταλινικοί, οι μαοϊκοί, οι Ερυθροί Χμερ, και λοιποί ολέθριοι δυσφημιστές του «Υπαρκτού» Σοσιαλισμού), εξαναγκάζοντας την δικτατορία του προλεταριάτου, που υποτίθεται ότι εκφράζει την Λαϊκή Βούληση, να καθίσταται εκτελεστής του Λαού, παραδόξως αναιρώντας κάθε λόγο ύπαρξης ενός Σοσιαλισμού, «υπαρκτού»! 

Οι απανταχού ακροδεξιοί διαθέτουν οπλοστάσιο από λιτά σύμβολα, ελκυστικές ιδέες και λακωνικά συνθήματα, που μπορούν να έχουν απήχηση σε κάθε άνθρωπο, λόγω των αρχέγονων ενστίκτων μας, ως ζώα αγελαία θηρευτικά. Από αρχαιοτάτων χρόνων, δημιουργούνταν προϋποθέσεις και διαδικασίες επανένταξης των πολεμιστών που επέστρεφαν αιματοβαμμένοι από την μάχη, πριν ενταχθούν πίσω στο κοινωνικό σύνολο. Τον ρόλο αυτόν συνήθως τον αναλάμβανε η Θρησκεία, από τους νεολιθικούς σαμάνους, μέχρι π.χ τον Χριστιανισμό, τον Ιανισμό τον Βουδισμό, το Ισλάμ. Αντιθέτως, η Άκρα Δεξιά προσπαθεί ν'απελευθερώνει τα πιο κτηνώδη μας ένστικτα, και να τα διοχετεύει φάτσα φόρα μέσα στην κοινωνία, για να προωθεί τους παρωπιδικούς της σκοπούς.

Kαι εις τας Βρυξέλας και το Βερολίνο παίζουν με την φωτιά, αναζωπυρώνοντας πληγές που δεν σβήνουν εύκολα:

i. ελιτισμό 

ii. ικανοκεντρισμό (διάκριση λόγω έλλειψης ικανότητας, κανονικότητας ή και υγείας, π.χ δυσμορφοφοβία κλπ)

iii. ρατσισμό (διάκριση λόγω φυλετικής, θρησκευτικής ή εθνικής υπόστασης, ή τρόπου ζωής)

iv. ξενοφοβία (και μεταναστοφοβία, και προσφυγοαρνησολαγνεία, και ισλαμοφοβία)

v. μισολαγνεία

vi. υπερεθνικισμό

Όσο για την οικονομική φύση της υπόθεσης, ότι και καλά «δεν αντέχουμε να υποδεχόμαστε ξένους», απλά δεν στέκει. Η €υρωμήδεια στους επιδοτεί να τους μπάζεις και να τους κρατάς να σου δουλεύουν ατύπως ωσάν τους δούλους, για να «διορθώσεις την Ανταγωνιστικότητά σου», επί της ουσίας για ν'αμβλυνθούν οι ζοφερές συνέπειες του Προγράμματος [δημοσιονομικού κατακρημνισμού] στους καλοζωισμένους Ευρωπαίους των PIIGS. Κι εσύ, ως χώρα και δυνάμεις ασφαλείας, τι κάνεις? Γίνεσαι όσο το δυνατόν πιο μισητός!

Εκεί που στους Ολυμπιακούς του 2004 έλεγαν ότι «εμάς δεν μας χτυπούν οι απανταχού φανατικοί, γιατί αγαπούν και σέβονται την διαχρονική Ελλάδα», να είσαι βέβαιος ότι αυτό, ούτως ή άλλως δεν ισχύει πια.. Σήμερα έχουμε γίνει λαός μισητός, ως ξενόφοβος και ισλαμόφοβος.

Και όμως, ως χώρα μπορείς να εκμεταλλευτείς όχι τους ανθρώπους [που σε προστάζει Γερμανευρωπαϊκή Ένωση να ..contain εντός των συνόρων σου, βεβαίως και ως σκλάβους], αλλά τις χώρες που καταρρέουν, όπως καταρρέουν όμως και τα PIIGS από την άλλη όχθη της Μεσογείου, αρχικά για την σύσταση μιας νότιας EFTA, συντονισμός δυνάμεων των λαών που βάλλονται, μήπως και ορθοποδήσουμε συλλογικά.

Η EFTA αποτελεί καλό πρότυπο για μιαν ενιαία και αδελφωμένη Ευρώπη, μιαν οικονομική ομοσπονδία εξ ορισμού χαλαρή, για την βέλτιστη διαχείριση των Εξαγωγών των χωρών-μελών. Αυτό είναι το πρότυπο αγνά και άδολα Ηνωμένης Ευρώπης, που θα μπορούσε να λειτουργήσει αρμονικά και αποδοτικά, δίχως την σοβιετοφιλελέ σχιζοφρένεια των €υρωκομισαριων!

Ένας από τους πρώτους συνετούς ταγούς που αντιλήφθηκαν τον εκτροχιασμό που μπορεί να προκαλέσει στην Ανθρωπότητα ο Φασισμός, ήταν και ο Αμερικανός πρόεδρος Φράνκλιν Ντελάνο Ρούζβελτ (Franklin Delano Roosevelt -FDR). Το 1942 απαγόρευσε τον ναζιστικό χαιρετισμό, που καλλιεργούνταν μουλωχτά στις ΗΠΑ του Μεσοπολέμου, ως χαιρετισμός Μπέλαμυ (από το 1892 κι εξής, θεσπίζεται από τον Bellamy ο όρκος αφοσίωσης προς την Αστερόεσσα). Είναι μιαν απλή χειρονομία, σχεδόν ανακλαστική, αφού μεταφράζεται στο θυμικό με παβλώφειο τρόπο. Αντιγράφεται εύκολα και φυσικά από τον διπλανό σου, και καταγράφει ακόμα ευκολότερα την όποια ομοιογένεια του στρατευμένου πλήθους. 

• «Δωρικός» ο χαιρετισμός για τους ελληνοφασίστες από 4η Αυγούστου 1936 και δώθε, 

• «Ρωμαϊκός» για τους αυθεντικούς φασίστες της Ιτάλια («saluto romano» από το 1922), και 

• «Bellamy's salute» στις ΗΠΑ του Μεσοπολέμου. 

Σας βεβαιώνω ότι οι Δωριείς, οι Ρωμαίοι, αλλά και ο χριστιανοσοσιαλιστής Bellamy, δεν είχαν ιδέα για τις ζοφερές προεκτάσεις αυτού του παράδοξου ..χαιρετήγματος, και την εντύπωσή του στον -υπό τυρρανική χειραγώγησιν- όχλον. 

Σκεφτείτε επιτέλους χωρίς ν'αναπαράγετε μεθοδικές συλλογιστικές υστερόβουλων μπαγαπόντηδων. Γιατί πρέπει άραγε να δικαιολογούμε --ιστορικά, ιδεολογικά, εθνικοπατριωτικά, «αγαπούν/πονούν την Ελλάδα», και το διότι και το καθότι, και τα ρέστα!-- τομάρια, αιμοδιψείς λύκους; Αυτοί θα σε δικαιολογούσαν? Με την πρώτη αφορμή, θα σε πουλάγαν. Γιατί αυτή είναι η φύση της ιδεοληψίας τους. Ούτε αλληλεγγύη, ούτε εθνικός κορμός, εθνική ομοψυχία, και τα τοιαύτα, ούτε τίποτε άλλο «ευγενές». Μονάχα προδοσία του πλησίον. Δηλαδή του συμπατριώτη, του «συνέλληνος». 

Όσο και αν αρκετοί συμπολίτες μας δυσκολεύονται να το συνειδητοποιήσουν, υπάρχουν πολλοί πυρήνες που καπηλεύονται τα εθνικά μας σύμβολα: Η Γαλανόλευκη Σημαία, όπως και το Έθνος και η Ιστορία του, αποτελούν ευγενείς προφάσεις για την καλλιέργεια ιδεολογιών μίσους & ροπαλοκρατίας, από πλείστες ακροδεξιές ομάδες, που φτάνουν έως και στον άκρατο και ασυγκράτητο ναζισμό (= εθνικοσοσιαλισμός, ο σοσιαλισμός των ανόητων)...

Στις αρχές του 20ου αι όμως, και μέχρι τις φρικτές στρεβλώσεις του Στάλιν και του Χίτλερ, και την ύπουλη άλωση των σοσιαλιστικών κεκτημένων από τους οικονομοφασίστες της σχολής της Αυστρίας (Österreichische Schule), της σχολής του Freiburg, και της σχολής του Σικάγου (Chicago Boys, Trickle-down effect and the rest of the freshwater nonsense), άπαντες όσοι ήταν έστω και λίγο μορφωμένοι, τον Σοσιαλισμό τον είχαν δεδομένο:

«Κάθε λογικός άνθρωπος θα πρέπει να είναι ένας μετριοπαθής σοσιαλιστής.» τάδε έφη Τόμας Μαν

---> Σοσιαλισμός και Αναρχία (όχι εναντίον της ύπαρξης κανόνων, αλλά εναντίον της ύπαρξης και δυναστών και λοιπών νομέων Εξουσίας)

---> Σοσιαλισμός και Φιλελευθερισμός (με πολλές παραλλαγές, αναλόγως του βαθμού αλληλεγγύης προς τον πλησίον):

• • Ρικαρντιανός Σοσιαλισμός (από μαθητές του Δαυίδ Ρικάρντο)

  • Σαινσιμονισμός

  • Φιλελεύθερος Σοσιαλισμός (Carlo & Nello Rosseli)

  • Προγκρεσιβισμός / Προοδευτισμός (the American way)

  • Γεωργισμός (Henry George), 

  • Λουξεμβουργισμός (Rosa Luxemburg), αλλά και ο ζοφερός

  • Νεοφιλελευθερισμός / Λιμπερταριανισμός / Φιλοτομαρισμός με φιλελεύθερο μανδύα, ενίοτε δε και ως ..Ελευθεριακός Σοσιαλισμός:

αντικρατιστές που εξ αρχής διαστρεβλώνουν σοσιαλιστικά ιδεώδη, όντας ατομικιστές, individualists, τρόπον τινά οικονομοφασίστες, με λίγη έως καθόλου κοινωνική αλληλεγγύη, που πάντως δεν παύουν να οικειοποιούνται διαθλαστικώς ιδέες και διανοητές, και του Σοσιαλισμού του 19ου αι, και του Φιλελευθερισμού των 17ου και 18ου αι:  

• • • Αριστερός Λιμπερταριανισμός

      • Γεωλιμπερταριανισμός (οικειοποίηση και διαστρέβλωση του Γεωργισμού)

      • σχολή Steiner-Vallentyne

    • Δεξιός Λιμπερταριανισμός

• Νεοκλασικός Λιμπεραλισμός (ο κλασικός Νεοφιλελευθερισμός: σχολές Αυστρίας και Σικάγου)

• Αναρχοκαπιταλισμός (Βολουνταρυισμός)

• Ομπτζεκτιβισμός (οι φασιστικές παλαβομάρες της Ayn Rand)

  • • Ορντολιμπεραλισμός (σχολή του Freiburg, ως Τρίτος Δρόμος δήθεν, επί της ουσίας άνευ πεπραγμένων ..φασισμός, με προβιά και σοσιαλιστική, και φιλελεύθερη)

---> Σοσιαλισμός με Επιστημονική Αξιοκρατία (Μαρξισμός, o ψευδεπιστημονικός δρόμος προς τον Κομμουνισμό, όπως τον ορίζει ο Μαρξ)

---> Σοσιαλισμός με Βασιλικό Φρόνημα (o αυθεντικός Φασισμός, ο ιταλικός Fascismo)

---> Σοσιαλισμός με κρατικοκεντρικό πατριωτισμό (Πρωσσισμός, μία από τις ατραπούς που θα οδηγήσουν στον Ναζισμό)

---> Σοσιαλισμός, αλυτρωτισμός, και Εργατικό Κίνημα (Στρασσερισμός, που επίσης θα οδηγήσει στον Ναζισμό)

---> Σοσιαλισμός και επιστημονικός φυλετισμός (Εθνοκοινωνισμός, ο Ναζισμός, ήτοι ο Διεθνής Εθνικισμός, συνήθως αποκρυσταλλωμένος στα ζοφερά πεπραγμένα του Τρίτου Ράιχ)

---> Σοσιαλισμός με πολιτικό Κέντρο (ο Τρίτος Τρόπος των σοβαροφανών προδοτών του Σοσιαλισμού, των επομαζόμενων και σοσιαλδημοκρατών)

---> Σοσιαλισμός και Συντηρητισμός (ο «Ηθικός Σοσιαλισμός», ως η εκδοχή των «νοικοκυραίων», ο Λαϊκισμός ή Λαϊκοδεξιά. Το 1919, ιδρύεται το Λαϊκό Κόμμα της Ιταλίας, από τον Ρωμαιοκαθολικό ιερέα Luigi Sturzo, κατόπιν αδείας του πάπα Βενεδίκτου ΙΕ΄, για ν'ανακόψει την άνοδο των αυθεντικών Σοσιαλιστών. Το κόμμα που ίδρυσε ο «σοσιαλιστής κληρικός», είχε έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά και εξασφάλισε στις εκλογές του ίδιου έτους το 20,50% των ψήφων. Πάντως ο Στούρτσο υπήρξε ασυμβίβαστος πολέμιος του φασισμού, καθώς θεωρούσε ότι αντιστρατεύνταν τις αρχές της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Αυτήν την Δεξιά προβιά, θα την μιμηθούν και στην Ελλάδα με το Λαϊκόν Κόμμα (1920-36, 1945-58), όπως και το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (€PP, 1976-), το κατεξοχήν δίκτυο συνενοχής για την χρεωστική καθυπόταξη των χωρών-εταίρων στην Γερμαν€υρωπαϊκή Ηγεμονία.)

---> Σοσιαλισμός με Χριστιανισμό (ως εξέλιξη του Σαινσιμονισμού)

---> Σοσιαλισμός με Ισλάμ (κόμματα Μπά'αθ)

Με απλά λόγια, ο σοσιαλισμός πάει με όλα, ακόμα και με την εφηρμοσμένη Ολιγαρχία, ακόμα και για να χαιρετίσεις το Αόρατο Χέρι, και για να του βγάλεις το περιβραχιόνιο με την σβάστικα, ακόμα και για να του το ..βάλεις, όπως συμβαίνει τώρα στην Γερμαν€υρωπαϊκή Ένωση της ορντολιμπεραλικής ορθοδοξίας, όπου οι €υρωκομισάριοι ενδύονται δύο μανδύες, κατά το δοκούν:

• είτε του ισχυρού παρεμβατισμού (ψευδοσοσιαλισμός),

• είτε της ελευθερίας των Αγορών (τρίχες: οικονομική ευνοιοκρατία επί της ουσίας, όσο δεν πάει, δημιουργώντας στεγανά συνενοχής)!

• €uropean People Party's cryptonazi λαϊκισμός τύπου Visegrád Group. 

Φυσικά και ήταν ΚΑΙ σοσιαλιστές, ΚΑΙ εκλεκτικιστές (ελιτιστές, δηλαδή διανοούμενοι που ιδεοληπτικώς εκπίπτουν σε φασίστες, από ..σνομπισμό!), οι Νίτσε και Δραγούμης. Ενώ προ του Χίτλερ Εθνικοσοσιαλιστές υπήρξαν και οι Johann Plenge, Oswald Spengler, Gregor και Otto Strasser, Gottfried Feder, και άλλοι. Πάντως το πάγιο λάθος όλων των ..μαθητευομένων μάγων της εφαρμογής σοσιαλιστικών μοντέλων, είναι το έλλειμμα Δημοκρατίας, και η κατά βούληση καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

για περαιτέρω ανάγνωση:

• • Πώς πλούτισε η Δύση ~ How the West Grew Rich -

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (1986), Nathan Rosenberg & L. E. Birdzell, Jr, 

• • • ISBN: 

      • 978-960-283-095-6 

      • 0002830140 

      • [13] 9780002830140

19ος αι

πίσω στην αρχική σελίδα