1205

Άννα η Φράγκα ~ Άγκνες ντε Φράνς

le drapeau de France = η σημαία της Φραγκίας,

την εποχή των Καπέτων (987-1328)

Ως συνεργάτης των Λατίνων κατακτητών, ο άρχων (= μπαρών) Αδριανουπόλεως & Άπρου, Θεόδωρος Βρανάς, διευρύνει τις ήδη απέραντες κτήσεις του στην Θράκη, γύρω από την Αδριανούπολη και το Διδυμότειχο, ενώ νυμφεύεται επισήμως και την Φράγκα αριστοκράτισσα Άννα (Αγνή) των Καπέτων, αδελφή του Φιλίππου Β΄Αυγούστου, ρήγα της Φραγκίας, χήρα των αυτοκρατόρων Αλεξίου Β΄ Αγγέλου και Ανδρονίκου Α΄ Κομνηνού! Πάντως, Φράγκοι που επισκέπτονται την επιφανή συμπατριώτισσά τους, την ιμπερατόρισσα, φρίττουν διαπιστώνοντας ότι έχει λησμονήσει πια την ιθαγενή της λαλιά, γαλλική, ή ότι έτσι ισχυρίζεται, επιμένοντας να συνεννοείται μαζί τους μέσω διερμηνέως!

το οικόσημο του θρακιώτικου οίκου των

Βρανάδων, που αποτελείται από την πορφυρή παντιέρα,

περιστοιχίζουσα το έμβλημα της Άννας της Φράγκας, δηλαδή

το οικόσημο των Καπέτων, των Βαλουά (που μειώνουν τα κρινάκια σε τρία),

και των Βουρβώνων (που επαναφέρουν τα πολλά κρινάκια,

αλλά μεταβάλλουν και το χρώμα πεδίου, ήτοι το φόντο, από μπλε σε λευκό)

και εθνόσημο των Γάλλων πριν από την Γαλλική Επανάσταση. Συμφώνως των εραλδικών κανόνων,

η εν λόγω σύνθεση οικοσήμου σημαίνει ότι ο Βρανάς διεκδικεί το κύρος των Καπέτων μέσω του γάμου του

με την Αγνή/Άννα: inescutcheon of pretence, representing his claim to the Capets' lineage by right of marriage to empress Agnes/Anna.

Ο Λατίνος στρατηγός Ερρίκος της Φλάνδρας, διασχίζει την Προποντίδα, κατακτά το Αδραμύττιο και νικά τις δυνάμεις του Ρωμιού αφέντη της Φιλαδελφείας, Θεοδώρου Μαγκαφά. Εν τούτοις, τα Δημοτικά (Διδυμότειχο) γίνονται μήλον της Έριδος ανάμεσα στον ήδη δυσαρεστημένο Λομβαρδό ρήγα της Θεσσαλονίκης, Βονιφάτιο ντ’Αλεράμο, και τον Φλαμανδό αυτοκράτορα της Ρωμανίας, Βαλδουίνο. Φράγκοι άρχοντες (βαρώνοι & ιππότες) καταφέρνουν να τους ηρεμήσουν, ενώ στη συνέχεια όλοι μαζί προωθούνται μέσω της Σαλονίκης, για να κατακτήσουν την Ελλάδα.

Αντιθέτως με ό,τι νομίζεται είχε και η Ρωμανία οικόσημα, όπως τα δυτικοευρωπαϊκά Coat-of-Arms, με Heraldry και με Blazon (η τυποποιημένη περιγραφή των οικοσήμων αυτών). Μάλιστα η Εραλδική αποτύπωση των αριστοκρατικών οίκων εμφανίζεται πολύ συγκεκριμένα κατά την διάρκεια του 12ου αι, ανάμεσα στην Πρώτη και την Τρίτη Σταυροφορία, και ακριβώς λόγω της επαφής των βασιλέων και των βαρώνων τους με τους Κομνηνούς και την οικογενειακή τους ευνοιοκρατία.

-

θυρεός της λατινικής αυτοκρατορίας της Ρωμανίας

με αφθονία από ελληνικούς σταυρούς

-

scutcheon of the latin empire of Romaniae

with greek crosses galore

Ο άρχοντας Λέων Σγουρός προσπαθεί μάταια να ανακόψει την προέλαση των Φράγκων στις Θερμοπύλες. Εν τούτοις, ο ρήγας της Θεσσαλονίκης, Βονιφάτιος, καταφτάνει τελικά στην Ελλάδα, όπου κατακτά την Βοιωτία, την Αττική και την Εύβοια, ενώ πολιορκεί τις δυνάμεις του Σγουρού στον Ακροκόρινθο και το Ναύπλιο. Από τους βασσάλους του Βονιφατίου, ο Βουργουνδός ιππότης (=σεβαλιέ), Όθων ντε λα Ρος, επικρατεί στην κεντρική Ελλάδα, ιδρύοντας ισχυρή φραγκική βαρωνία, που σύντομα θα εξελιχθεί στο επιφανές και κυρίαρχο μεγαλοκυράτο των Αθηνών (δουκάτο από το 1260 κ'εξής).

Οι επίσης Φράγκοι, Γουλιέλμος Σαμπλίτης και Γοδεφρείγος Βιλλεαρδουίνος (ο «μισίρ Ντζεφρές», για τους Ρωμιούς), με δύναμη κάμποσων εκατοντάδων βαριά οπλισμένων ιπποτών, νικούν δύναμη 4.000 αντρών, που στέλνει ο δεσπότης Μιχαήλ Δούκας Κομνηνός, στην μάχη στον ελαιώνα του Κούντουρα στην Μεσσηνία, και κατακτούν το μεγαλύτερο μέρος του Μορέα (Πελοπόννησος), ενώ ένας υποτελής τους, ο Φράγκος κόμης Θωμάς ντ’Ωτρεμονκουρ ιδρύει κομιτάτο (ήτοι κομητεία) με ορμητήριο τα Σάλωνα (η αρχ. Άμφισσα). Κατά τα επόμενα έτη, κι ενώ ο δεσπότης Μιχαήλ Δούκας Κομνηνός απαγκιστρώνει σταδιακά τις δυνάμεις του από την περιοχή, οι φραγκικές κατακτήσεις στον Μορέα οργανώνονται ως το «πριγκηπάτο της Αχαΐας», με έδρα την Ανδραβίδα, την πόλη όπου κλήρος & λαός υποδέχτηκε φιλοφρόνως τους κατακτητές.

Έτσι ο Μοριάς υποπέφτει σε καθεστώς Φραγκοκρατίας, με την εξαίρεση του Αρακλόβου, απ'όπου ρωμέικες δυνάμεις θ'αντιστέκονται μέχρι το 1210, με επικεφαλής τον τοπικό προύχοντα, Δοξαπατρή Βουτσαρά.

θυρεός του πριγκηπάτου της Αχαΐας,

εμπνευσμένος από το σύνηθες έμβλημα της Ρωμανίας

Η Εύβοια, που είχε παραχωρηθεί στον εκλιπόντα Ιάκωβο του Avesnes, βαρώνο του κραταιού ρηγάτου της Θεσσαλονίκης, ο οποίος κι έκτισε το κάστρο της Χαλκίδας, περνάει τώρα υπό την επικυριαρχία του Φράγκου μέγα κύρη των Αθηνών, Όθωνα ντε λα Ρος, και οργανώνεται σε βαρονία με τρεις άρχοντες. Είναι ο Ραβανο ντελλα Καρτσερι, ο Γκουιμπέρτο ντελλα Καρτσέρι και ο Πεγκοράρο ντα Μερκανουόβο. Στην Φθιώτιδα, ο Γκυ (Γουίδος) Παλλαβιτσίνι ιδρύει το μαρκεζάτο της Βοδονίτσας.

Στην γνωστή και ως Λαντζαυρα (Μακριά Αυλή, λατινιστί), Βουλγαρία, ο οίκος Ασάν έχει αποδεχτεί την κυριαρχία του πάπα, με αντάλλαγμα την αναγνώριση του νέου κράτους.

Όμως, ο τσάρος & αυτοκράτωρ Καλογιάν/Καλογιάννης (1197-1207), διασχίζει το Αιμιμόντο (= το όρος Αίμος), μαζί με Κουμάνους ιπποτοξότες, όψιμους συμμάχους από την ουκρανική στέπα (που έχει λάβει μέσω της Κουμάνισσας συζύγου του, Κουμανκάτα ή Άννας της Κουμάνας), εισβάλλει στα εδάφη των Λατίνων, κατακτά την Αδριανούπολη και υποκινεί τους Ρωμιούς ιθαγενείς των πέριξ σ'εξέγερση.

Θορυβημένοι, ο Λατίνος αυτοκράτωρ Βαλδουίνος και ο δόγης της Βενετίας Δάνδολος εκστρατεύουν εναντίον του στην Αδριανούπολη, όμως ο στρατός τους καταστρέφεται. Ο Βαλδουίνος αιχμαλωτίζεται και αργότερα εκτελείται, ενώ ο Ερρίκος Δάνδολος πεθαίνει σύντομα από γήρας, και θάβεται στον ναό της Αγίας Σοφίας.

~Λαντζαύρα~

η Βουλγαρία των Ασάν

Ο Προσακός (σλαυιστί Προσεκ/Προceκ) απεικονίζεται ως έδρα αυτονόμου θύλακος,

υπό την αυθεντία του Ντόμπρομιρ Χρυσού (Добромѝр Хриз, 1196-1202),

στην κοιλάδα του π. Βαρδάρη (αρχ. Αξιός), ανάμεσα

από το Πετρίτσι και το Πρίλαπον.

Ακούγοντας για την πανωλεθρία της Αδριανούπολης, ο Βονιφάτιος αφήνει τις επιχειρήσεις στον Μοριά, και σπεύδει στον Βορρά για να υπερασπίσει το βασίλειό του και την λατινική αυτοκρατορία. Εν τω μεταξύ, σε γράμμα του ο πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ αναγνωρίζει τον Γουλιέλμο Σαμπλίτη ως «πρίγκηπα της Αχαΐας», παραβλέποντας ότι ολόκληρος ο Μοριάς είχε αποδοθεί στο μερίδιο της Βενετίας.

Στη συνέχεια, ο Καλογιάννης κυριεύει τις Σέρρες, τα Σκόπια, τα Μογλενά, λεηλατεί την Θεσσαλία, ενώ πολιορκεί και την Σαλονίκη. Ο Βονιφάτιος επιστρέφει στην Μακεδονία και σώζει την Σαλονίκη, όμως δεν καταφέρνει να αντιμετωπίσει ολοκληρωμένα τις επιθέσεις του Καλογιάννη. Αλλά και οι Ρωμιοί της Νίκαιας απωθούν τους Λατίνους από την Ασία. Όμως οι Ρωμαιοκαθολικοί της λατινικής Ρωμανίας συνάπτουν ανίερη συμμαχία με τους Μουσουλμάνους της τουρκικής Ρωμανίας. Οπότε με ορμητήριο την πόλη Πηγαί (σημ. Karabiga) επί της ασιατικής ακτής της Προποντίδας ο στρατός των Δυτικών επαναδραστηριοποιείται στην περιοχή, και θα δίνει άγριες μάχες εναντίον των Ρωμιών σε συντονισμό με τους Σελτζούκους Τούρκους.

Ο δεσπότης Δαυίδ Κομνηνός στέλνει δύναμη που πολιορκεί την Νικομήδεια, όμως ο Θεόδωρος Λάσκαρης Τζαμάντουρος ενεδρεύει, και αιχμαλωτίζει τον αρχηγό της δύναμης. Την ίδια στιγμή ο αδελφός του Δαυίδ, ο Αλέξιος, πολιορκεί την Σαμψώ (αρχαία Αμισός) που υπερασπίζει ο άρχοντας Σάββας Ασιδηνός, ο οποίος καλεί για βοήθεια τον σουλτάνο Καϊ Χοσρού. Σε μάχη που διεξάγεται κάτω από τα τείχη της πόλης, ο Αλέξιος Κομνηνός κατατροπώνεται και αναγκάζεται να υποχωρήσει. Στην Νίκαια, πεθαίνει ο αυτοκράτωρ Ρωμαίων, Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Λάσκαρης.

το βάνδον, δηλαδή η σημαία της ασιατικής Ρωμανίας, των αδελφών

Κωνσταντίνου & Θεοδώρου του οίκου Λάσκαρη, βασισμένη στα χρώματα

του αρχικού αυτοκρατορικού cημείου, αυτού του ιμπεράτορα Ηρακλείου

Στην Ουγγαρία, με τον θάνατο του ανήλικου ρήγα Λάζλο Γ΄ (Λαδισλαύος), γιου του Εμέριχου, ξεκινάει η επιζήμια βασιλεία του Ανδρέα Β΄. Παρόλο που ο νέος βασιλιάς είναι ευλαβής και γαλαντόμος, γίνεται ιδιαιτέρως μισητός στον λαό, επειδή μεταξύ άλλων, παραχωρεί εδάφη στην Βενετία, αλλά και στους Τεύτονες Ιππότες, ενώ απασχολεί και Μουσουλμάνους, με τους οποίους και κλείνει εμπορικές συμφωνίες. Επίσης, με την πολιτική του, οι Δυνατοί οδηγούν την χώρα σε κατάσταση απόλυτης ασυδοσίας. Για προσωπική ωφέλεια, καλοπιάνει την αριστοκρατία, που όμως ισχυροποιείται καταστροφικά, τόσο που δε σέβεται ούτε τον ίδιο τον βασιλιά. Ενώ, λοιπόν ο Ανδρέας Β΄ θα εκστρατεύσει για να κατακτήσει την ρωσική ηγεμονία της Γαλικίας, οι ευγενείς της χώρας θα δολοφονήσουν την Γερμανίδα σύζυγό του, Γερτρούδη ντε Μέρα, για να μειώσουν την επιρροή της οικογένειάς της, και των Γερμανών της χώρας γενικότερα. Όσον αφορά τις σχέσεις του με την ευρύτερη Ρωμανία, ο Ανδρέας Β΄ θα συμμαχήσει με τους Ασάνες της Βουλγαρίας, οπότε η κόρη του, Μαρία, θα παντρευτεί τον Ιωάν Ασέν Β΄. Η μητέρα του Λάζλο Γ΄, η Κωνσταντία, κόρη του Αλφόνσου Β΄ της Αραγώνος δραπετεύει από την χώρα και νυμφεύεται τον Φρειδερίκο Β΄ των Χοενστάουφεν. Επωφελούμενοι από την κρίση στην Ουγγαρία, οι Βενετοί κατακτούν την Δημοκρατία της Ραγούσας, την οποία και θα την κρατήσουν υποταγμένη μέχρι το 1358.

Ο Γιγιαθαντιν Καϊ Χοσρού επιστρέφει στην Κόνυα και αναλαμβάνει πάλι σουλτάνος των Ρωμιών.

Στους Αγίους Τόπους, πεθαίνει ο Αμαλάριχος Β΄ (Αμορί ντε Λουζινιάν), αδελφός και διάδοχος του Γουίδου (Γκυ) και 4ος σύζυγος της βασίλισσας Ισαβέλλας, οπότε τον διαδέχεται στην Κύπρο ο γιος του, Ούγος των Λουζινιάν, ενώ το ρηγάτο της Ιερουσαλήμ αναλαμβάνει η Μαρία η Μομφερρατική, κόρη της Ισαβέλλας και του 2ου συζύγου της, Κορράδου του Μομφερρατικού.

Ο μέγας ηγεμών (βέλικιυ κνυάζ) του Βλάντιμιρ, Βσγέβολοντ Γ΄ εκστρατεύει για 3η φορά εναντίον των Καμαίων Βούλγαρων (προγόνοι των Τσουβάσιων), και των ουραλικών φυλών των Μορντβίνων και των Τσερεμισσών. Την ίδια εποχή η επίσης ρωσική ηγεμονία του Ρυαζάν συντρίβει τους Κουμάνους. Όμως ο ηγεμών της Γαλικίας και της Βολυνίας, Ρωμανός Μστισλάβιτς ο Αυτοκράτωρ, σκοτώνεται κατά την διάρκεια εκστρατείας εναντίον του Λεσκα του Λευκού, της Μικρής Πολωνίας, και του αδελφού του, Κορράδου της Μαζοβίας. Έτσι θα αναζωπυρωθεί η διαμάχη των δύο ρωσικών οίκων, Ροστισλάβιτσι και Ολγκόβιτσι, με αφορμή την κυριότητα της παλαιάς πρωτεύουσας, δηλαδή του Κιέβου, που επίσημα λογίζονταν στην επικράτεια του Ρωμανού.

~Χορασμία~

Στην Κεντρική Ασία, με την μάχη του Αντχουϊ, ο Μουχάμμαντ Σαχ της Χορασμίας τσακίζει τον Σιχαμπαντίν Μουχάμμαντ των Σανσαμπανί της αυτοκρατορίας των Γουριδών (1148–1215), κι επεκτείνεται στο Χωρασάν (ήτοι, δυτικό σημ. Αφγανιστάν & βορειοανατολικό Ιράν).

13ος αι

1204

1206

πίσω στην αρχική σελίδα