οίκος Δευκαλίωνος

Προσοχή!

Με σεβασμό, αλλά και με βεβαιότητα για την ορθότητα και της κατά τον Καρλ Γιουγκ ερμηνείας των Μύθων, ακολουθεί ανάλυση με ευημέρειο λογική:

Είναι όντως αξιοθαύμαστο, ότι παρά την διαστρεβλωμένη τους αντίληψη, οι Αρχαίοι Έλληνες υπήρξαν σε πλήρη επαφή με το παρελθόν τους.

Η ιστορικότητα των μύθων τους, αποτελούσε γι'αυτούς αναμφισβήτητη βεβαιότητα. Ασφαλής ένδειξη για την ορθότητα της αντίληψής τους αυτής, είναι η περίπτωση του Κάδμου και των απογόνων του. Με απολύτως μη-ελληνικό όνομα, άρα χωρίς υποψία μεταγενέστερης μυθοπλασίας, ο Κάδμος υπήρξε ένας Δαναός πρίγκηπας εκ της Φοινίκης.

Οι Δαναοί είναι οι Ταναγια, και αργότερα οι Ντανουνα/Ντενγεν των ιστορικών πηγών της Εποχής του Ορειχάλκου, ενώ όσοι από αυτούς έχουν εγκατασταθεί στην Αφρική, διαφοροποιούνται στους Ελληνικούς Μύθους ως «Φοίνικες», που δεν είναι άλλοι από τους Σαρντάνα των αιγυπτιακών πηγών. Λαός θαλασσοπόρων, οι Δαναοί έχουν σχηματιστεί στην ασαφή χώρα των ανέμων, την Αερία, επί της ουσίας ένας ενιαύσιος προσοδοφόρος περίπλους της Ανατολικής Μεσογείου.

Αερία

Το αφρικανικό τμήμα αυτής της θρυλικής χώρας, δηλαδή οι ακτές της Κυρηναϊκής και της Μαρμαρικής, συναποτελούν την «Φοινίκη» των Ελληνικών Μύθων, την πατρίδα του Κάδμου και της Ευρώπης. Εννοείται ότι αυτοί οι Σαρντάνα/Φοίνικες/νότιοι Δαναοί της Ύστερης Εποχής του Ορείχαλκου, δεν σχετίζονται άμεσα με τους ιστορικούς Χανανίτες/Χαναναίους/απογόνους Χαναανιτών/Φοίνικες, τόσο της Ύστερης Εποχής του Ορείχαλκου, όσο και της Κλασικής Αρχαιότητας!

ο φαραώ Ραμσής Β' με το ενιαίο στέμμα, υποδέχεται πρεσβεία Χετταίων,

περιστοιχιζόμενος από φρουρούς Σαρντάνα, τω έθνος Δαναούς της Λιβύης

Μέσω της νήσου Ρόδου είναι που ο Κάδμος εισβάλλει στην Ελλάδα, που κυριαρχείται από το ήδη αρχαίο κράτος του Άργους (με άρχουσα τάξη πελασγική, αν και τώρα πια κυβερνάται από την δυναστεία του Περσέως), ως σύμμαχος του γαμπρού του, του Αχαιού κόσμου της Κρήτης, Αστερίονος Α' («Ζεύς Δ'»), γιου του Τεκτάμου και συζύγου της Ευρώπης, της επιφανούς αδελφής του Κάδμου.

φαραώ με πολεμικό στέμμα (το Μπλε),

ετοιμάζεται για μάχη

Στην γενιά του φαραώ Αμένωφι (Αμενχοτέπ) Γ' και του μεγάλου λαβάρνα Τουδαλίγια Β', και ενώ οι στόλοι του Αστερίου κυριαρχούν στο Αιγαίο, με τον Ζαγρέα στις Κυκλάδες και τις Αιγές (μτγ Κύμη Ευβοίας), και τον Αιακό Α' στην Αίγινα, ο Σαρντάνα πρίγκιπας Κάδμος, προωθείται στην καρδιά του αντιπάλου, κατακτώντας και την βόρεια πρωτεύουσα του Άργους, την ονομαστή Θήβα. Η Θήβα έχει ήδη λειτουργήσει ως έδρα του κράτους Άργους, κατά την διάρκεια της βασιλείας του Άβα του Κατακτητή. Ο Κάδμος οργανώνει την Θήβα ως την ανακτορική του έδρα, με την βοήθεια πέντε αυτοχθόνων αρχόντων, των Σπαρτών: Εχίων, Ουδαίος, Πέλωρ, Υπερήνωρ, Χθόνιος. Κάπως έτσι αυτή η Θήβα θα συσχετιστεί σε μεγαλείο και σε πλούτο με την Ουασέτ, τις περίφημες «πολύχρυσες Θήβες» της Αιγύπτου.

Με έδρα την Θήβα, και κτήσεις διάσπαρτες από την Ρόδο έως την Εύβοια και το Παγγαίον, το χρυσοτόκον όρος,

ο Κάδμος θα εδραιώσει ισχυρό κράτος, με ατυχή όμως δυναστεία.

Τέκνα του με την Αρμονία:

1. Πολύδωρος (όνομα που σκαμπάζει ως πιθανό προϊόν μυθοπλασίας), με βραχύβια βασιλεία

2. Αγαυη, σύζυγος του Σπαρτού άρχοντα Εχίονα, υποτίθεται ότι φονεύει τον διατελέσαν βασιλικά καθήκοντα γιο της, Πενθέα, κατά την διάρκεια βακχικών οργίων.

3. Ινώ, σύζυγος του Αθάμαντα, του "Αιολίδη" άνακτα των Μινύων, στον γειτονικό, και πιθανότατα υποτακτικό στην Θήβα, Ορχομενό.

Η Ινώ φέρεται να φονεύει το βρέφος -γιο της, Μελικέρτη (εκ του σημιτικού θεού Μέλκαρθ <-- «Μελκ Καρθ» = «Μελικ -ήτοι Άνακτας- Πόλεως» χαναανιστί & φοινικιστί - Δεν αποκλείεται εντελώς η ιστορικότητα γι'άλλη μιαν από τις φρικαλέες ιστορίες, οι οποίες και τόσο εξίταραν τους αρχαίους:

Η εξορκιστική ανθρωποθυσία υπήρξε κοινό πολιτιστικό χαρακτηριστικό για τους κατά τ'άλλα προοδευμένους λαούς της Μεσογείου, όπως οι Χαναάν, οι Κρήτες (Μινωίτες) και οι Αχαιοί, αν και μόνο οι απόγονοι των βορείων Χαναανιτών, δηλαδή οι Φοίνικες, είναι που θα το κλιμακώσουν αποτρόπαια και συστηματικά, κατά την διάρκεια των Κλασικών Χρόνων (Μπαάλ Μολώχ κλπ), και δη ως βρεφοθυσία, κατά πως υπαινίσσεται και ο μύθος της Ινούς και του Μελικέρτους).

4. Αυτονόη ή Αντινόη, σύζυγος του Αριστέως ή Αρισταίου, γιου του Φοίνικα (ή «Απόλλων»),

άνακτα των Σαρντάνα, και ανηψιού του Κάδμου, μητέρα του τεντιμπόη Ακταίωνα

μαινάδα,

ήτοι μαινόμενο μέλος του Θιάσου,

δηλαδή της τελετουργικής ακολουθίας του θεού Διονύσου/Βάκχου

(και Ίακχος, ένας θεός μινωικός --> Ιαβέ, Γιαχβέ)

από υπέροχη λευκή αττική κύλικα,

490-480 π.Χ

5. Σεμέλη, σύζυγος του γιου του Αστερίου, και τοποτηρητή του Αιγαίου, Ζαγρέως (ή «Ζεύς»), και μητέρα του Διονύσου Α'.

Το εκτεταμένο κράτος που θα κληρονομήσει ο Διονυσεύς Α', σύντομα θα κατακερματιστεί αφήνοντας στην Θήβα, περισσότερο αίγλη, παρά δύναμη.

αναπαράσταση κρητικότροπης τοιχογραφίας,

από το ανάκτορο του Δαναού άνακτα Άβα του Κατακτητή,

επί της θηβαϊκής ακροπόλεως, η οποία και θα ονομαστεί Καδμεία, ύστερα από την κατάληψή της από τον Κάδμο

Πάντως, από τις οικογένειες που πρωταγωνιστούν δυναμικά στις εξελίξεις στο Αιγαίο κατά την Ύστερη Εποχή του Ορείχαλκου, οίκοι αρίστων που καμαρώνουν από τα prestigious πολεμικά τους άρματα, μία μπορεί να χαρακτηριστεί με σιγουριά ως «ελληνική». Είναι οι απόγονοι του μυθικού Ιαπετού και της Κλύμενης! Αντιθέτως με ότι συνήθως πιστεύεται για τις προσωπικότητες που πρωταγωνιστούν στους ελληνικούς μύθους, ο άρχων Ιαπετός όντως ήταν ιστορικό πρόσωπο, παρά την ελλιπή καταγραφή του βίου και της πολιτείας του. Ο φαραώ Τούθμωσις Α' και ο μεγάλος λαβάρνας Χαντίλις Β', υπήρξαν σύγχρονοι αυτού του άρχοντα. Συγκλονιστική, αν και μάλλον συμπτωματική, η ομοιότητα του ονόματος «Ιαπετός», με το βιβλικό «Ιάφεθ».

Ο Ιαπετός ήταν Αχαιός μισθοφόρος για λογαριασμό της Κρήτης, που διορίζεται «Τιτάνας» -ήτοι «κυβερνήτης»- στην νήσο Κάρπαθο (εξού και «άρχων του Κάτω Κόσμου» για ένα τέρμινο, σύμφωνα με κάποιο μισοξεχασμένο μύθο, κάτω νότια, «Down Under», που λέγεται και για τους Αντίποδες), από τους Μινωίτες εργοδότες του. Εκεί, θα προσκαλέσει και θα φιλοξενήσει και τους -αρχικά- καλούς του φίλους, τους ..Ολύμπιους Θεούς! Ως «Τιτάνες», διασώζεται στην Μυθολογία η φευγαλέα ανάμνηση της ύπαρξης μιας άρχουσας τάξης από εύπορους εμπόρους/βιοτέχνες, που διαφέντευαν συλλογικά τις κοινότητες εντός της σφαίρας επιρροής της μινωικής Κρήτης, μέσω αιρετού και αποκεντρωτικού τρόπου διακυβέρνησης.

Επίσης, η απουσία της έννοιας του «εμπόρου» στις κατ'άλλα λογιστικές καταγραφές με γραφή Γραμμικής Β', στα επηρεασμένα από την Κρήτη αχαϊκά ανάκτορα, φανερώνει ότι ενδεχομένως η ιδιότητα αυτή, βρισκόταν ενσωματωμένη στα καθήκοντα του «άνακτος» (σύμφωνα με επιγραφές της Κλασικής Αρχαιότητας: υάναξ ή Fάναξ).

άναξ θρονιασμένος στην Καδμεία ~ anax ex cathedra ab Cadmeiam

πηγή/source:

A. Salimbeti and R. D'Amato and drawn by G. Rava

is published by Osprey in the warrior series n. 153

BRONZE AGE GREEK WARRIOR 1600-1100 BC

Ιστορικά ανάλογα αυτής της Τιτανοκρατίας αποτελούν τόσο οι εμπορικές δημοκρατίες της Κλασικής Ελλάδας, της Μεσαιωνικής Ιταλίας, και της Αρχαίας Ινδίας, όσο και ο Πολιτισμός της κοιλάδας του π. Ινδού ([3300] 2600 - 1900 π.Χ), όπου η ύπαρξη μεγάλων αστικών κέντρων, όπως η Χαραππα, το Μοχέντζο Ντάρο, και το Λοθαλ, με μαζικές υδρευτικές & αποχετευτικές υποδομές, με προφανώς τεράστιες επισιτιστικές ανάγκες, αλλά και με δίχως ίχνος από μνημειώδεις ηγεμονικές ή θρησκευτικές κατασκευές, επίσης υποδεικνύουν την ύπαρξη δημοκρατικής διακυβέρνησης από τάξη εμπόρων/πριγκήπων.

Ιστορικό ανάλογο των Τιτάνων, ως -αντιφατικά δυναμικής, αξιοζήλευτης, φιλελεύθερης αλλά και μισητής- άρχουσας τάξης από προκομμένους αστούς, αποτελούν και οι μπόιλα/μπολυάροι/μπογιάροι/βοϊλάδες/βολιάδες/βογιάροι του Σλαβικού Κόσμου, και δη οι βογιάροι των Σλοβένων που διαβιούν ανάμεσα στην λίμνη Ίλμεν και τον π. Νέβα, και που θα μετατρέψουν το κράτος τους, από τυπική ρωσική ηγεμονία, στην εκτεταμένη & ευημερούσα Δημοκρατία του [Βέλικιυ] Νόβγκοροντ ([859] 1136-1478 μ.Χ).

Σύμφωνα με τους μύθους, παιδιά του Ιαπετού είναι:

• ο Μενοίτιος, ο παρορμητικός,

• ο Προμηθεύς, ο προνοητικός ευεργέτης της Ανθρωπότητας,

• ο Επιμηθεύς, ο επιπόλαιος σύζυγος της Κρητικιάς Πανδώρας,

• ο Άτλας, ένας από τους πολλούς με αυτό το όνομα, όλοι συγχωνευμένοι σε έναν, ο βίος του οποίου έχει συγκρητιστεί και με το λουβικό -άρα και λελεγικό- θεό Ουμπελερις!

Παιδί του Προμηθέα είναι ο Δευκαλίων, που νυμφευόμενος με την Πύρρα, αντιμετωπίζει θεομηνία και παροιμιώδη «κατακλυσμό», καταλήγοντας πάνω στο όρος Παρνασσός, ή στον Όρθρυ, εν πάσει περιπτώσει στην κεντρική Ελλάδα. Η ιστορία συνεχίζει με το ζευγάρι να ανασταίνει την Ανθρωπότητα, φτιάχνοντας νέους ανθρώπους, άνδρες ο Δευκαλίων, ρίχνοντας λίθους πίσω από την πλάτη του, και γυναίκες η Πύρρα, αντίστοιχα ρίχνοντας και αυτή λίθους πίσω από την πλάτη της. Ουσιαστικά όμως, το ηγεμονικό ζεύγος του Δευκαλίονος και της Πύρρας στήνουν βασίλειο, μαζεύοντας ως υπηκόους -και πολεμιστές, αστοιχείωτους ποπολάρους, τους καταφρονημένους Λέλεγες, τους οποίους και δεν τους είχαν και πολύ σε υπόληψη, ούτε οι Μυκηναίοι/Αχαιοί, αλλά ούτε και οι Μινωίτες/Κρήτες και οι Πελασγοί, όπως φαίνεται γενικά από τους Μύθους, εξού και το «ντουβάρια», λιθάρια <-- λαυς <-- λαός (τότε η λέξη «λαός» δεν είχε την έννοια του δήμου πάντως, αλλά του στρατού!).

Έτσι ομιχλωδώς, καταγράφεται η εδραίωση κλάδου των Ιαπετιδών στην κεντρική Ελλάδα (ήτοι στην Φωκίδα, την Λοκρίδα και την Φθιώτιδα), ως «οίκος του Δευκαλίωνος», γύρω στο 1460-30 π.Χ. Μάλλον μέσω της δραστηριότητας αυτής της οικογένειας, και μέσω της ηγεμονίας της επί του λαού των Αχαιών, θα εξασφαλιστεί τελικά η ελληνικότητα του αμαλγάματος των λαών που αλληλεπιδρούν στην περιοχή του Αιγαίου.

εγχάρακτη αναπαράσταση πολεμιστή από το Αιγαίο, ενδεχομένως Αχαιού,

στο εσωτερικό αγγείου που βρέθηκε στην Χαττούσα,

την έδρα της Αυτοκρατορίας των Χετταίων (Χάττι, Κάτειοι, Κήτειοι, αλλά και ...Αμαζόνες)

~Bittel, Kurt, "Tonschale mit Ritzzeichnung von Bogazköy", Revue Archaeologique, Vol. 1 (1976) 11~

Κάποια στιγμή, ένας γόνος της οικογενείας, ενδεχομένως και αυτός αρχικά μισθοφόρος στην υπηρεσία των Τιτάνων (αφεντάδες της Κρήτης και των Κυκλάδων ύστερα από την έκπτωση της ιθαγενούς δυναστείας των Κρονιδών γύρω στο 1500 π.Χ), ο Τέκταμος, γιος του Δώρου, θα επιβληθεί ως «κόσμος» στην Κρήτη (~1380 π.Χ), καταλύοντας οριστικά το πολίτευμα των Τιτάνων.

«Κόσμος» ονομάζονταν ο επικεφαλής των Τιτάνων, με έδρα στην Κνωσσό (= Σύγκλητος, Κνεσσέτ), στις όχθες του π. Καίρατου, αρχικά αιρετό αξίωμα με εννεαετή θητεία (= «εννεάωρος»), που κατά περιόδους μεταλλάσσεται σε αιρετό ισόβιο κυβερνήτη, ακόμα και σε κληρονομικό δυνάστη, με τελετουργική μονάχα ανανέωση της εννεαετούς θητείας.

Λίγα χρόνια αργότερα, οι απόγονοι του συγκεκριμένου κλάδου από τον οίκο του Δευκαλίωνος θα εξαπλώσουν την κυριαρχία τους προς τον Βορρά, με ορμητήρια σε νευραλγικά σημεία του Αιγαίου: Αίγινα (Αιακός Α'), Νάξος (Ζαγρεύς), όπως και Αιγές, απ'όπου και θα προέλθει η ονομασία του Αιγαίου Πελάγους, κοντά στην μεταγενέστερη Κύμη στην Εύβοια (Ραδάμανθυς Α' + Διονυσεύς Α' Ζαγρέως & Σεμέλης).

Ιστορικά ανάλογα αποτελούν:

i. από την κλασική Αρχαιότητα,

• η Σάμος του Πολυκράτη, και αργότερα

• η Συμμαχία της Δήλου.

ii. από την ελληνιστική Αρχαιότητα,

• η πτολεμαϊκή ηγεμονία σε Ανατολικό Αιγαίο, Κυκλάδες, Κρήτη, Θρακική Ακτή & Προποντίδα κατά την διάρκεια του 3ου αι π.Χ,

• η ηγεμονία της Ρόδου, και ύστερα από τον υποβιβασμό της από τους Ρωμαίους,

• το βασίλειον της Περγάμου, με ναύσταθμο στην Ελαία, κυριαρχία σε Άνδρο και Αίγινα, και προγεφυρώματα στην Εύβοια.

iii. από τον Μεσαίωνα, το αμιράτο της Κρήτης (824-961 μ.Χ), με έδρα το αλ Χαντάκ (= Χάνταξ, από το 1922 Ηράκλειο), και με ορμητήρια σε Πάρο και Αίγινα.

iv. από τον ύστερο Μεσαίωνα, το Αρχιπέλαγος κυριαρχείται από την Γαληνοτάτη Δημοκρατία του Σαν Μάρκου, με βασικό ορμητήριο την Κάντια (<--Χάνταξ).

ελληνιστική απεικόνιση του μυθικού Θιάσου,

δηλαδή της τελετουργικής πομπής του θεού Διονύσου με την ακολουθία του

γρύπας και λεοπάρδαλη

σε τοιχογραφία από το ανάκτορο της Πύλου

Στην ελληνικότητα του Αιγαιακού Κόσμου, θα συμβάλλει και μια σειρά από Ελληνο-Λέλεγες άρχοντες, «Αιολίδες» σύμφωνα με τους μύθους, αλλά όχι απαραίτητα συγγενείς μεταξύ τους, που κατά την γενιά του Τρωικού Πολέμου, θα κυβερνούν σε:

• • Πύλο <--- περίπου ο σημ. νομός Μεσσηνίας

<-- Νέστωρ & υιοί (οίκος Νηλειδών)

• • Ιθάκη <--- η κατοπινή Λευκάδα

<-- Οδυσσέας (άνακτας των Κεφαλλήνων σε Ιθάκη (Λευκάδα), Σάμη (= "Βαθύ" στην λελεγική λαλιά, το

σημ. Θιάκι), Δουλίχιο (Κεφαλονιά) και Ζάκυνθο)

<- Λαέρτης (ο οποίος μάλλον εξαναγκάστηκε σε παραίτηση όταν απώλεσε τμήμα από την Κεφαλονιά)

<- Αρκείσιος (="Αρκουδίσιος" )

<- Κέφαλος (συμπολεμιστής του Αμφιτρύωνος, ο οποίος και του παραχώρησε τα κατακτημένα εδάφη,

ύστερα από την επιτυχή έκβαση της εκστρατεία τους εναντίον των Ταφιων και των Τηλεβόων)

• • Δουλίχιο & Εχινάες Νήσους <--- οι κατοπινές Κεφαλονιά & Εχινάδες Νήσοι

<-- Μέγης (μέλος κλάδου Αιολιδών από την Ήλιδα. - Ιστορικό ανάλογο της διχοτόμησης της Κεφαλονιάς, αποτελεί και η μτγ αντιπαλότητα Αργοστολίου - Ληξουρίου)

• • Ήλιδα <--- στον σημ. νομό Ηλείας

  • Φυλάκη <--- ανάμεσα στους σημ. νομούς Φθιώτιδας και Μαγνησίας

  • Ιωλκό & Φερρές <--- στον σημ. νομό Μαγνησίας

  • Μαγνησία <--- σημ. νομός Πιερίας

Κεφτιού/Κρήτες/Μινωίτες

προσκομίζουν τάλαντον, ρυτόν, άμβυκα, και άλλα δώρα,

στην Χεμ/Μισρ/Αίγυπτο, την εποχή του φαραώ Τουτμοσε Γ'/Τούθμωσι Γ'/του Τυφώνος,

σε τοιχογραφία από τον τάφο του βιζίρ/βεζύρη/πρωθυπουργού του, Ρεχμιρε

Εν τούτοις, μόνο Ιαπετίδες, και πιο συγκεκριμένα απόγονοι του Δευκαλίωνα (σύγχρονος του φαραώ Τούθμωσι Γ' και του μεγάλου λαβάρνα Χουζζία Β'), γιου του Προμηθέα (σύγχρονος των φαραώ Τούθμωσι Β' & Χατσεψουτ και του μεγάλου λαβάρνα Ζιντάτα Β'), συνδέονται με το εθνωνύμιο "Αχαιοί", και φέρονται ως "ηγεμόνες Αχαιών". Μονάχα από την γενιά του Τρωικού Πολέμου (συμβατικά: 1210~1180 π.Χ. Η Άλωση της Τροίας συνέβη κατά την διάρκεια της φαραώ Θουόριδος/Ταουζέρτ: [1197]1191-1189) και μετά, οι Ατρείδες (του ολέθριου δυναστικού οίκου που ηγεμονεύει από τις Μυκήνες το μεγαλοπρεπές αρχαίο κράτος, το ιδρυθέν από Πελασγούς και κυβερνηθέν και από Δαναούς, με διαδοχικές έδρες στις πόλεις: Άργος --> Θήβα --> Τίρυνθα --> Μυκήνες) διατυμπανίζουν την παντοδυναμία τους, υιοθετώντας καταχρηστικά και τον τίτλο "ηγεμόνες Παναχαιών", έχοντας όμως ήδη προσεταιριστεί τους περισσότερους (i. ii. iii. και iv.) από τους απογόνους του Δευκαλίωνα:

i. Αχιλλεύς, του Πηλέα και της Θέτιδας - έδρα: Φθία - χώρα: Φθιώτις Αχαΐα, η Φθία και Ελλάς των ομηρικών επών, ένα δυναμικό κράτος που τουλάχιστον κατά την εποχή του Τρωικού Πολέμου κυριαρχεί επί των υπολοίπων ανακτόρων του Βορρά:

• • Αργίσσα (ως έδρα της Λαπιθίας, της ανακτορικής χώρας που καταλάμβανε το μεγαλύτερο τμήμα από τον σημ. νομό Λαρίσσης, με επίνειο στα Τέμπη. Η Λαπιθία αποτέλεσε κοιτίδα & ορμητήριο για την αίρεση των Κενταύρων -και των Κενταυρίνων, πριν αυτοί εξολοθρευτούν άτιμα κατά την διάρκεια του δήθεν συμφιλιωτικού γάμου του άνακτος Πειρίθου με την κενταυρίνα Ιπποδάμεια, μια γενιά πριν από τον Τρωικό Πόλεμο.),

κένταυρος αντιμετωπίζει

τίγρη με κοτρώνα κενταυρέσσα με σάτυρο, από την Πομπηία, 1ος αι η αρχαιότερη αναπαράσταση κενταύρου,

Ύστερη Γεωμετρική Τέχνη, 8ος αι π.Χ

• Τρίκκη (νομός Τρικάλων),

• Οιχαλία (νομός Καρδίτσας),

• Φυλάκη (ανατολικά του Όρθρυ),

• Ιωλκός και Φερρές (νομός Μαγνησίας, Βόλος και πέριξ),

• Ορμένιο (Πήλιο),

• Μελίβοια (Κίσσαβος),

• Κύφος (Καμβούνια και π. Τιταρήσιος) και

• Μαγνησία (νομός Πιερίας).

Δηλαδή οι άνακτες του Βορρά υπακούουν τον Αγαμέμνονα, μονάχα μέσω του Αχιλλέως ο οποίος φυσικά και τους αποσύρει όλους από τις μάχες, όταν τσακώνεται με τον Αγαμέμνονα, και όχι μόνο τους 2.500 Μυρμιδόνες του, που μνημονεύει η Ιλιάδα. Πάντως, η ανάμνηση της σοκαριστικής εξασθένησης του στρατεύματος, εξαιτίας της επιζήμιας οργής του Αχιλλέως, επιβιώνει γλαφυρά στο έπος της Ιλιάδας. Ιστορικό ανάλογο της σχέσης που έχει αυτήν την εποχή η Φθία με τις Μυκήνες, αποτελεί η φεουδαλικά ιεραρχημένη λατινική Ρωμανία, η τόσο εύθραυστη λόγω της ρευστότητας που πήγαζε από συνεχή παιχνίδια εξουσίας βασσάλων ηγεμόνων (Θεσσαλονίκη, Αχαΐα, Αθήνα).

ii. Αίας ο Μικρός, του Οϊλέως και της Αλκιμάχης - χώρα: Λοκρίς. Οι Λοκροί δημιουργούνται από την μείξη Αχαιών με Λέλεγες αυτόχθονες. Ο Αίας ο Λοκρός θα καταστεί περιβόητος εξαιτίας του βιασμού της "καλλίστης πασών (ομορφότερη απ'όλες)", της πριγκίπισσας Κασσάνδρας, κάτω από το ξόανο της θεάς Αθηνάς, αμάρτημα που παρά και το μετέπειτα θράσος του Αίαντα, δεν θα μείνει ατιμώρητο.

iii. Αίας ο Μέγας, του Τελαμώνος από την Περίβοια, και ο Τεύκρος του Τελαμώνος από την Ησιόνη - έδρα: η νήσος Σαλαμίς ή Κούλουρη - χώρα: επικράτεια Αιακιδών (σε νήσους και χερσονήσους του Αργοσαρωνικού). Ο Τελαμών και ο Αίας κυβερνούν αυτόνομα από την Σαλαμίνα. Όμως, η Αίγινα και ο κύριος κλάδος των Αιακιδών που την κατέχει, υπάγονται πλέον απευθείας στην Αργειακή ηγεμονία των Ατρειδών, την οποία και υπηρετούν οι Αιακίδες αυτοί ως ιερατείο, με μια επιρροή που αποτελεί προπομπό για την Αμφικτυονία της Καλαύρειας της Αρχαϊκής & Κλασικής Εποχής, όπου όμως θα πρωτοστατεί μια Αίγινα, ανεξάρτητη και θαλασσοκράτειρα.

Οι Μύθοι βεβαιώνουν ότι κατά την ίδρυση της ηγεμονίας, ο ιδρυτής Αιακός Α', νόθος γιος, ψυχογιός ή απλά στρατηγός του κόσμου της Κρήτης Αστερίονα Α'/Δία Δ', είχε στην διάθεσή του και Μυρμιδόνες, προδίδοντας ίσως άψογες σχέσεις και με τους Αχαιούς της ηπειρωτικής Ελλάδας.

Οι δυο επόμενες ηγεμονίες, διεκδικώντας τα ίδια εδάφη στο ανατολικό Αιγαίο, αποτελούν από κοινού την Αhhijava (Aχχιγιάβα, ήτοι Αχαΐα) για τα χετταϊκά αρχεία:

iv. Ιδομενεύς, του Δευκαλίωνα και της Μήδας - έδρα: Κνωσσός - χώρα: Κρήτη, μια κρητική Αχαΐα.

Μιαν ξεχασμένη συνεισφορά της "αχαϊκής Κρήτης" προς την Ανθρωπότητα, αποτελεί η εγκατάλειψη της Γραμμικής Β', αυτού του τόσου ασύμβατου με την ελληνική γλώσσα τρόπου γραφής με 87 συλλαβικά σύμβολα, για χάριν ενός εύχρηστου νεοπαγούς τρόπου γραφής με μόλις 22 σημεία, που έχει εφευρεθεί κάπου στην Χαναάν. Πρόκειται για την αυτονόητη πια αλφάβητον! Η αλλαγή πραγματοποιείται κάποια στιγμή ανάμεσα στα τέλη του 13_ου και τα τέλη του 11_ου αι π.Χ, όταν οι Φοίνικες αποδεδειγμένα έχουν καταργήσει το Θήτα και το Ξι, ενώ οι Έλληνες το διατηρούν..! Είναι η περίοδος που το ενιαίο κράτος της Ανακτορικής Εποχής, το διαδέχεται χαλαρή ομοσπονδία πρώιμων πόλεων[-κρατών], που μέχρι την Κλασική Εποχή, θ'ατροφήσει στο υποτυπώδες πολιτικό σχήμα του Συγκρητισμού. Εάν οι Έλληνες είχαν συνεχίσει την χρήση της Γραμμικής Β', θα είχαν το προβλήματα των σύγχρονων Ιαπώνων, που λόγω παράδοσης διατηρούν μέχρι τις μέρες μας συλλαβικό τρόπο γραφής, αν και επίσης δεν ταίριαζε εξ αρχής με την λαλιά τους.

μορφή αλφαβήτου του λαού Χαναάν,

όπως υιοθετείται από τους Κρήτες της Παλαιστίνης, τους Χερεθίτες

v. Ραδάμανθυς Δ΄, διάδοχος του Διονύσου Γ΄ και της Αριάδνης, - δυναστεία των Μακάρων, όχι απαραίτητα κληρονομική - έδρα: Αιγές, η κατοπινή Κύμη της Εύβοιας - χώρα: Νήσοι Μακάρων, Αιγαίο. Στην επικράτειά του περιλαμβάνονται απευθείας η Κυδωνία, η Υπερβορεία (Χαλκιδική και Παγγαίον Όρος), η Νάξος (και πέριξ), και εμμέσως η Κύρνος (Σαμοθράκη), η Μαρώνεια (Θάσος και περατεία της), η Λήμνος, η Πεπάρηθος (και λοιπές Βόρειες Σποράδες, οι μσν Δαιμονόνησοι), η Δήλος (μαζί με Ρήνεια, Μύκονο και Τήνο), η Άνδρος, η Πάρος (και πέριξ), οι Ερυθρές (χερσόνησος Τσεσμέ), και η Χίος, μέσω εννέα ανάκτων-εταίρων.

Δεν είναι βέβαιο το πως εξελίσσεται αυτό το κράτος στην μετανακτορική εποχή, αν και μάλλον ο καιρός κυλάει λιγότερο επώδυνα, απ'ότι στις υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδας, αφού εδώ οι άνακτες δεν ανατρέπονται βίαια. Αν και δεν χαίρουν περασμένων μεγαλείων και πολυτέλειας, μαζί με την αυλή τους και την γραφειοκρατία τους, οι άνακτες του αιγαίου κράτους επιβιώνουν ως πρίγκιπες/έμποροι που, μέσω και της διοικητικής χαλαρότητας, διασφαλίζουν την επιβίωση και την ευημερία των νησιωτών που έχουν παραμείνει στις εστίες τους. Έτσι, ενώ οι κρατικές δομές σβήνουν σταδιακά, ακολουθώντας την συρρίκνωση οικονομικών μεγεθών που θα υφίσταται μέχρι τα τέλη του 9_ου αι π.Χ., εν τούτοις παραμένει θετική εικόνα στην μνήμη του λαού, για τους Διονύσους & Ραδαμάνθυες, τους παροιμιώδεις Μάκαρες. Βέβαια δημιουργούνται νέες γεωπολιτικές ισορροπίες, π.χ. με την Αθήνα που κατά την διάρκεια των Σκοτεινών Χρόνων (11_{ος -} 9_ος αι π.Χ) αποκτά και διατηρεί ηγεμονικό ρόλο στην επικράτεια του οίκου των Μακάρων, και κυρίως στην κατοπινή Ιωνία, μέσω της δράσης των υιών του Κοδρίδου Νηλέως, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις Αθήνες, όταν ηττήθηκε από τον χωλό αδελφό του Μέδονα (Α' Αποικισμός)!

Σταδιακά η Οικονομία στο Αιγαίο ανακάμπτει, καθιστώντας απαραίτητη και την γραφή, για καταγραφή της Παραγωγής και του Εμπορίου. Κάποια στιγμή λοιπόν, ίσως συγχρόνως με την ίδρυση αποικιών σε Βόρειο Αιγαίο και Δυτική Μεσόγειο, κατά την διάρκεια του 8_ου αι π.Χ., ο τρόπος αποτύπωσης της ελληνικής γλώσσης με 22 χαρακτήρες, αντιγράφεται και στην νήσο Εύβοια, με πρότυπο βέβαια την τεχνογνωσία της αδελφής Κρήτης. Έτσι εμφανίζεται και το ευβοϊκό αλφάβητο, εκ του οποίου θα προέλθει το χαλκιδικό, όπως και τα ιταλικά, διασημότερα εκ των οποίων, το ετρουσκικό και το λατινικό!

Όμως, εκεί που πρωτοτυπούν οι Ευβοείς, δεν είναι στο αλφάβητο, αλλά στην μετατροπή των απανταχού υπερποντίων εγκαταστάσεών τους, που λίγο πολύ διατηρούν από την Ανακτορική Εποχή, από διαμετακομιστικά κέντρα λήψης πρώτων υλών (εμπορεία, πληθυσμιακώς ταπεινά), σε ολοκληρωμένες αποικίες, με ενδοχώρα και με μεγάλο αγροτικό πληθυσμό (Β' Αποικισμός)!

η νήσος Θηρασία ή Θέρμεσσα, το σημ. Vulcano των Αιολίδων Νήσων

πολεμιστές

Υστεροελλαδικής Εποχής ΙΙΙ Γ

Οπότε η αργειακή ηγεμονία, μία γενιά πριν από τον Τρωικό Πόλεμο, έχει ήδη προσεταιριστεί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, τις τέσσερις από τις έξι δυναστείες Αχαιών αρχόντων (i. ii. iii. και iv.). Από τους αχαϊκούς οίκους απομένει αυτός του Διονύσου (οίκος Μακάρων), που υπό την ηγεσία του Ραδάμανθους Δ΄, θα παραμείνει ουδέτερος κατά την διάρκεια του Τρωικού Πολέμου, άρα είναι τελείως αδέσμευτος από την αργειακή επιρροή, όπως και ο οίκος του Αιόλου στην Δύση, ο οποίος βρίσκεται αρκετά μακριά ώστε να μην επηρεάζεται άμεσα από τις εξελίξεις στο Αιγαίο.

Η απώλεια για τους αχαϊκούς οίκους, της περιοχής του Ανατολικού Αιγαίου (i. Ρόδος, ii. Σύμη, iii. Κως και Καλυδνές Νήσοι, και iv. μικρασιατικοί θύλακες Μιλήτου, Ζεφυρίας, Κνίδου, Ιασούντος, και Σάμου), πρέπει να συνέβη κατά την διάρκεια της εμφύλιας σύρραξης μεταξύ του Κατρέα και του γιου του, Αλθαιμένη, που κυβερνούσε από την Ρόδο, κάπως σαν «αντιβασιλιάς» ενδεχομένως, ολόκληρη την προς Ανατολάς μεθόριο. Ιστορικό ανάλογο αποτελεί η διένεξη του Γιοάο (Ιωάννης) Στ΄, βασιλιά σε Πορτογαλία, Βραζιλία και Αλγκάρβες, με τον γιο του, Πέδρο ντε Αλκανταρα, ο οποίος θ'αποστατήσει ως «αυτοκράτωρ της Βραζιλίας» το 1822.

Αναφέρεται ότι ο Κατρεύς τελικά φονεύτηκε «ακουσίως» από τον υιό του, τον Αλθαιμένη, ενώ πρωτύτερα είχαν ψυχρανθεί οι σχέσεις τους. Τότε μάλλον είναι που πρέπει ν'απωλέσθηκαν από την κρητική κυριαρχία οι νότιες Σποράδες και οι μικρασιατικοί θύλακες (Μίλατος, Ιασούς, Ζεφυρία (η κατοπινή Αλικαρνασσός = αλς + καρνασσός, δηλαδή το «κέρατο» -ήτοι η γλώσσα γης- στην ακροθαλασσιά), Κνίδος (= τσούχτρα), όπως και η νήσος Σάμος, που με το όρος Κέρκη ή Κερκετέα, ενδεχομένως αποτελούσε το απόρθητο «ύστατο καταφύγιο» των ιθαγενών της Ανατολίας εναντίον της χετταϊκής επεκτατικότητας: το όρος Αριννανδα!), την ίδια ταραγμένη εποχή που η εξουσία στην Κρήτη περνά στον τεταρτότοκο γιο του Μίνωα Β΄, και πατέρα του Ιδομενέως, τον Δευκαλίωνα.

Τα παιδιά του άνακτα της κρητικής Αχαΐας, Κατρέα, κατά την διάρκεια της βασιλείας του οποίου, η Κρήτη καθίσταται προτεκτοράτο της ηγεμονίας του Άργους - Μυκηνών:

Κατρεύς => Αερόπη (Νυμφεύτηκε τον Ατρέα, τον μέγα άνακτα της Αργειακής ηγεμονίας. Μητέρα του Αγαμέμνονα και του Μενέλαου)

=> Κλύμενη (Νυμφεύτηκε τον Ναύπλιο, σύνδεσμο κατά κάποιο τρόπο («προμηθέας» ή επίτροφος ή προβλεπτής ή απλά πρέσβης) της Κρήτης με το Άργος)

=> Αλθαιμένης (Κυβερνήτης της Ρόδου, ο οποίος και φονεύει τον πατέρα του, Κατρέα)

=> Απημοσύνη

~~~ ~~~ ~~~ ~~~

Σύμφωνα με πεποίθηση των ίδιων των Αρχαίων Ελλήνων, απόγονοι της οικογενείας των Ιαπετιδών θα συνεχίσουν να άρχουν επί των κοινών θνητών της Ελλάδας, τουλάχιστον μέχρι και κατά την διάρκεια της Κλασικής Εποχής.

η αίγλη του Ελληνισμού