18ος αι

Ιερά Μονή Γρηγορίου, Άγιον Όρος, δια χειρός Γαβριήλ ιερομονάχου και Γρηγορίου από την Καστοριά, με την συνδρομή και του αρχιμανδρίτου Γαβριήλ

Με την αναγραφή του ΡΝ'/150ου ψαλμού «Αινείτε αυτόν εν ήχω σάλπιγγος, αινείτε αυτόν εν ψαλτηρίω και κιθάρα, αινείτε αυτόν εν χορδαίς και οργάνω», χορεύουν τέσσερα αμούστακα παλληκάρια και τρεις κοπέλες. Στις άκρες της σύνθεσης άλλα παλληκάρια παίζουν μουσική, με πνευστά, κρουστά και άλλα όργανα. Μάλιστα ο πρώτος χορευτής είναι και τυμπανιστής. Ο δέυτερος τω χορώ κρατάει μαντήλι, όπως στους τωρινούς παραδοσιακούς χορούς. Γενικά επικρατεί τόνος εξίσου δοξολογικός, όσο και χαρούμενος, με ζωηρή κίνηση και χρώματα χαρακτηρίζουν και όλες τις τοιχογραφίες του ναού αυτού, παραστάσεις που ζωντανεύουν αυθεντικά το λαϊκό αίσθημα. Η Ρωμιοσύνη είναι ζωντανή, παρά το ζόφος της Τουρκοκρατίας!

Η χρονολόγηση της τοιχογραφίας στο διάστημα 1768-79 είναι ασφαλής λόγω του ότι το κτίριο κτίστηκε από τον Γρηγοριάτη μοναχό Ιωακείμ Ακαρνάνα, αμέσως μετά την ολοσχερή καταστροφή του από πυρκαϊά το 1761, κατά την οποία κάηκε όλη σχεδόν η Μονή.

Το 1704, η διακυβέρνηση της Μεσοποταμίας/Ιράκ, ανατίθεται από τον Οθωμανό σουλτάνο σε γεωργιανική/καρτβελική γραμμή Μαμελούκων αρχόντων (1704-1831). Δηλαδή, η Υψηλή Πύλη αρχίζει να ..φεντεραλίζει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, υπό το βάρος της διαρκούς οικονομικής ύφεσης.

Το 1705, ένας Τουρκοκρητικός, ο Χουσεΐν, ανατρέπει τον ντέη στο Τούνεζι (σημ. Τύνιδα), και ιδρύει δυναστεία, τα μέλη της οποίας θα κυβερνήσουν την Τυνησία, είτε ως μπέηδες των Οθωμανών, είτε ως τοποτηρητές των Φράγκων, είτε ως ανεξάρτητοι βασιλείς, έως την έκπτωσή της δυναστείας από το πολιτειακό πραξικόπημα του πρωθυπουργού Χαμπίμπ Μπουργκίμπα το 1957. 

Επίσημα, δεν είναι ξεκάθαρο αν αυτοί οι Χουσεϊνίδες αισθάνονταν Τούρκοι ή Ρωμιοί. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την διάρκεια του 19ου αι, μέλη της δυναστείας των Χουσεϊνιδών θα εμπιστευτούν ανώτερα αξιώματα της χώρας τους στον εκ της [σφαγής της] Χίου απελεύθερο δούλο, Μουσταφά Χαζναντάρ, γεννημένο Γιώργη Χαλκιά Στραβελάκη. Κατά το διάστημα 1837-78, ο Χαζναντάρ θα συμμετέχει συνεχώς στην διακυβέρνηση της Τυνησίας, από υπεύθυνες θέσεις, όπως θησαυροφύλακας, πρωθυπουργός, και πρόεδρος του Μεγάλου Συμβουλίου. 

Το 1707, στην Αίγυπτο/Μισίρι ανατρέπεται η ισορροπία δυνάμεων υπέρ των Μαμελούκων αρχόντων/μπέηδων. Από την οθωμανική κατάκτηση το 1517, οι Μαμελούκοι μπέηδες αρκούνταν στην άσκηση καθηκόντων τοπικής αυτοδιοίκησης στους 12 νομούς/σαντζάκ της Αιγύπτου. Τώρα όμως, ο εκάστοτε Μαμελούκος άρχων που θ'αποδείξει εαυτόν ισχυρότερο των συναδέλφων του, αποκτά και την οθωμανική έγκριση για την διαχείριση ολόκληρης της επαρχίας της Αιγύπτου/Μισίρ Εγιαλέτ, ως φοιδεράτος μπεϊλέρμπεης. Μ'ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, δηλαδή, για την Υψηλή Πύλη, που έτσι εξοικονομεί αμυντικές δαπάνες για την προστασία της νοτίου μεθορίου, αλλά συγχρόνως εφαρμόζει το διαίρει & βασίλευε για να κρατά τους Μαμελούκους σε έριδα, άρα και εξασθενημένους. Οι γραμμές των Μαμελούκων θα παραμείνουν έτσι ταραχώδεις, αλλά και διαιρεμένες, μέχρι την εξολόθρευσή τους από τον χεδίβη Μοχάμεντ Άλι την επαύριον της έκρηξης του Οθωμανο-Σαουδικού Πολέμου, το 1811. 

To 1711, ύστερα από δεκαετίες άναρχης στρατοκρατίας, η διακυβέρνηση σε Τρίπολη (Τριπολιτανία) και Μπάρκα (Κυρηναϊκή) επιδικάζεται στον λαοφιλή Τουρκοάραβα αξιωματικό του Ιππικού, Αχμάντ του οίκου Καραμανλή, από την κοινότητα των Χουλουχλί, οι οποίοι έχουν δημιουργηθεί παρόμοια με τους Γερλήδες Κιριτλήδες της Κρήτης (--> Κιρίτ, αραβιστί & τουρκιστί). Ο οίκος Καραμανλί θα καταστεί δυναστεία, που θα κυβερνήσει δυναμικά την περιοχή (η κατοπινή Λιβύη), είτε ανεξάρτητα (1711-93), είτε αυτόνομα υπό την κυριαρχία της Τουρκίας (1795-1835), παραδόξως προστατεύοντας τον αραβικό χαρακτήρα της χώρας, απέναντι στην ρωμιοτούρκικη και την βερβερική ταυτότητα.  

Tο 1726 [1744], ξεκινά την νοσηρή δράση του ο oίκος των ιμπν-Σαούντ, που όχι μόνο ενθαρρύνει, αλλά υποκινεί άπασα την δραστηριότητα των απανταχού τζιχαδιστών, ως εξτρεμιστικό ξεχείλωμα της σχολής Χανμπαλι, συμφώνως με την σκοταδιστική παρακαταθήκη των Βαχαβιτών και των Σαλάφι. Αυτός ο Σαουδικός οίκος ξεκινά μουλωχτά ως δυναστεία των φοιδεράτων της περιοχής για λογαριασμό της Υψηλής Πύλης, αλλά στην πορεία αποδεικνύεται εριστικός, λίαν προβληματικός, αλλά -φευ!- και ανθεκτικός, ωσάν τις κακαρότσες.

Σχεδόν θα τους εξολοθρεύσει ο ημέτερος Ιμπραήμ το 1817-18, κατά την διάρκεια του Οθωμανο-Σαουδικού Πολέμου (1811-18). Και όμως, οι Σαούντ θα επιστρέψουν το 1824, ανακαταλαμβάνοντας την πόλη Ριάντ που έκαναν νέα πρωτεύουσά τους. Τους συνέτριψαν εκ νέου οι εχθροί τους, οι διαλλακτικοί αρ-Ρασίντ, που θα ιδρύσουν ανταγωνιστικό κράτος, Σαμάρ, το 1834. Και πάλι θα επιβιώσουν οι Σαουδάραβες όμως, ανακτώντας το Ριάντ το 1902, σταδιακώς εκτοπίζοντας τους αρ-Ρασίντ.

Οι ιμπν-Σαούντ θα αποσπάσουν την εύνοια των Βρετανών, αργότερα και των Αμερικανών, εις βάρος άλλων αγαπημένων οικογενειών στην περιοχή, με πιο φημισμένους τους Χασεμίτες της Χετζάτζης, τον επιφανή οίκο των σερίφηδων της Μέκκας, στον οποίο η Βρετανία θα μοιράσει ως ηθική αποζημίωση τους θρόνους της [Υπερ]Ιορδανίας και του Ιράκ [και της Συρίας για ένα φεγγάρι], όταν θα χάσουν και την δική τους χώρα από τους αχαλίνωτους Σαούντ.

~~~~~    ~~~~~    ~~~~~    ~~~~~

Το ερώτημα που αξίζει να επιλυθεί, όχι μόνο από τους Έλληνες, αλλά από ολόκληρη την Υφήλιο, είναι το γιατί την επαύριο της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 (9/11), οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, και ολόκληρος ο «Ελεύθερος» Δυτικός Κόσμος τα βάζει με χώρες, που ίσως, και μπορεί, και το διότι και το εφόσον, πιθανώς και πιθανότατα να σχετίζονται (ή απλά να υπομένουν/υποθάλπουν, όπως έπραττε η Ελλάδα με τους Κούρδους κομμουνιστές αυτονομιστές του PKK, μέχρι το 1999) τζιχαδικές δυνάμεις, και όχι την [ιδεολογική, αλλά όχι μόνο] πηγή του ισλαμικού εξτρεμισμού, Σαουδική Αραβία (και τα παραρτήματά της, ΗΑΕ, Κατάρ, Μπαχρέιν, Κουβέιτ). Έχουν χτυπηθεί/αποσταθεροποιηθεί/λεηλατηθεί Ιράκ, Αφγανιστάν, Σουδάν, Συρία, Λιβύη κ.ά, αλλά όχι η ρίζα του Κακού, ο Σαουδικός Οίκος, η μήτρα της διεθνούς ισλαμικής τρομοκρατίας!

Το ζήτημα του εκβαρβαρισμού των τωρινών Μουσουλμάνων, δεν οφείλεται σε πολιτισμικά χάσματα ή και την ύπαρξη κατώτερων φυλών. Πηγάζει από την συγκεκριμένη δυναστεία, που με την πολιτική της, χαζεύει τους πιστούς του Ισλάμ, και τους πολώνει ως προς την υπόλοιπη Ανθρωπότητα, με το πρόσχημα της παρακαταθήκης των Σαλάφι και των Ουαχαμπί (Βαχαβίτες). Ως Λερναία Ύδρα όμως, γεννά και τροφοδοτεί την αλ-Νούσρα, την αλ-Καΐντα, τους Ταλιμπάν, τους μαυροφόρους του ψευδοχαλιφάτου, το Μπόκο Χαράμ, την Χαμάς κλπ.

Δηλαδή η Σαουδική Δυναστεία, όχι μόνο ενθαρρύνει, αλλά υποκινεί άπασα την δραστηριότητα των απανταχού τζιχαδιστών. Μέχρι σήμερα αυτό αποτελεί εξαγώγιμο προϊόν της χώρας, μαζί με το πετρέλαιο. Και είναι συγκλονιστικό το γεγονός του ότι δεν αντιδρούν οι μετά-Μπους ΗΠΑ. Άλλωστε έχουν περάσει δεκαετίες απ'όταν οκταπλασίασε την τιμή του αργού πετρελαίου, αποκτώντας με το έτσι θέλω ηγεμονική θέση στο παγκόσμιο σύστημα εξουσιών, ο πανούργος βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας (1972-78)! Πότε επιτέλους θα τιμωρηθούν οι Σαουδάραβες για την πλεονεξία τους, την αλαζονεία τους, την Ύβρη;

Στις 23 Μαρτίου του 1711, ο τσάρος & αυτοκράτωρ πασών των Ρωσιών, Πέτρος ο Μέγας, δημοσιεύει επαναστατική Προκήρυξη στα ελληνικά, «κράζοντας» τους Ρωμιούς στο [εκσυγχρονισμένο σύμφωνα με δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα] «ασκέρι του», το οποίο μάχεται από χρόνια εναντίον του χανάτου της Κριμέας και του οθωμανικού σουλτανάτου. Ο Πέτρος βεβαιώνει εγγράφως ότι «δια τη λύτρωσιν των Γραικών, εμβαίνει εις τα βάσανα», υποσχόμενος μάλιστα ότι «με τη δύναμιν του σπαθίου του, θα γλυτώσει τους Γραικούς από τους Τούρκους.»

Κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης της Τρανσδανουβίας Ρωμανίας από τους Φαναριώτες τσάτσους των Τούρκων, η χώρα θ'αναπτυχθεί, αφήνοντας όμως πικρία στον ιθαγενή λαό της κατοπινής Ρουμανίας, λόγω της ύπαρξης εθνικών αδικιών, κοινωνικών τριβών και αλαζονικής πλουτοκρατίας. Από τους ελληνικούς οίκους που υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κ/πόλεως, δραστηριοποιούνται στην συνοικία Φανάρι (Φενέρ) της Σταμπόλης, μέλη από τους ακόλουθους θα κυβερνήσουν αυτήν την εποχή στην Μολδαβία ή και την Βλαχία:

i. Κωστάκης - 

ii. Μαυροκορδάτος - χιώτικος οίκος 

iii. Ραγκοβιτζας (Racoviţă) - βλαχικος (ρουμανικος), όσο και φιλελληνικός, οίκος, που θ'αποκτήσει ερείσματα και στην κοινωνία του Φαναριού. 

iv. Καντακουζηνός - Καταγόμενοι από ομώνυμο μεσαιωνικό οίκο από τα πέριξ της Σμύρνης, ουσιαστικά αποτελούν δυο διακριτούς, αν και διαπλεκομένους, κλάδους, 

α) έναν ρουμανικό από την Βλαχία, που κατάγεται από τον πρωτοσέβαστο Δημήτριο, γιο του Ματθαίου Ασάνη Καντακουζηνού, δεσπότη του Μορέως, και 

β) έναν γραικικό από το Φανάρι.

v.  Γκίκας - αρβανίτικος οίκος - Παραδοσιακοί αντίπαλοι των Καντακουζηνών, μαζί με τους οποίους αποτελούν τους μοναδικούς οίκους του Φαναριού, 

που θα συνεχίσουν να διεκδικούν την εξουσία στην Μολδαβία & Βλαχία, και μετά από το 1821, και την παύση της Φαναριωτοκρατίας στην πέραν του π. Δούναβη Ρωμανία. 

vi. Σταυράκης - 

vii. Καλλιμάχης (Călmaşu) - βλαχικός οίκος από την Μολδαβία που θα συγγενέψει με τους Υψηλάντηδες. 

viii. Μουρούζης (= Λειβαδάς) - ποντιακός οίκος, ενδεχομένως απευθείας κλάδος του οίκου Αμιρούτζη 

ix. Υψηλάντης - ποντιακός οίκος 

x. Ρουσσέτης - σταμπολίτικος οίκος

xi. Σούτζος ή Σούτσος (Suţu) - βλαχικός οίκος, με καταγωγή από την οικογένεια των Δράκων της Πίνδου

xii. Χαγκερλής - σταμπολίτικος οίκος - κλάδος των Παλαιολόγων

xiii. Μαυρογένης - Προερχόμενος από Κυκλαδίτες θαλασσινούς από την νήσο Πάρο, θ'αναδειχτεί μέσω της οθωμανικής εύνοιας, αν και θ'αργήσει να ενταχθεί 

στην κοινωνία του Φαναριού. Απόγονοι, πρόγονοι, βιλάνοι ή απλά άσχετοι ως προς τον θρυλούμενο προγονικό οίκο, τους Βενετσιάνους Μοροζίνι. 

xiv. Καρατζάς - σταμπολίτικος οίκος, ήδη από εποχή της δυναστείας των Κομνηνών

Συνθήκη της Ουτρέχτης, 1713

Παρόλο που οι Τούρκοι ανακτούν την βενετσιάνικη Ρωμανία (κατάκτηση Ρούμελης, Μοριά, αλλά και των κρητικών φρουρίων: Σούδα, Γραμπούσα & Σπιναλόγκα, το 1715), οι Βενετοί θα τους συντρίψουν κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Κέρκυρας, ύστερα από την οποία ετοιμάζουν νέα δυναμική αντεπίθεση. Καταλαμβάνοντας πόλεις, όπως η Πρέβεζα και η Άρτα, η Βενετία κλιμακώνει τις επιχειρήσεις "ανάκτησης", αναζητώντας παράλληλα και για πραγματικούς συμμάχους. Έτσι, κατορθώνει να συνασπίσει την Αγία Έδρα, το Τάγμα των Ιωαννιτών και την Πορτογαλία. Οι αρμάδες αυτού του αποφασισμένου συνασπισμού, καταφτάνουν στις ελληνικές θάλασσες, και επιτίθενται εναντίον των ναυτικών δυνάμεων της Γραικοτουρκίας, τις οποίες και αντιμετωπίζουν με σχετική επιτυχία στην πεισματώδη ναυμαχία του Ματαπά. Πάντως, παρόμοια νίκη είχε καταφέρει και από μόνη της η βενετσιάνικη αρμάδα, μόλις ένα μήνα πρωτύτερα στην Ίμβρο. 

Κατόπιν νίκης και της Αυστρίας εναντίον της Γραικοτουρκίας, οι Οθωμανοί προβαίνουν σε παραχωρήσεις εκτεταμένων εδαφών στα βόρεια Βαλκάνια. Όμως οι Οσμανλίδες απαιτούν κάποιου είδους αλισβερίσι για την εγγύηση της όποιας ειρήνης. Έτσι οι αφερέγγυοι ως προς την σύμμαχό τους, Βενετία, Αψβούργοι, τους ικανοποιούν, αποποιούμενοι των διεκδικήσεων επί της «Ρωμανίας (Romagna)» των προστατευόμενών τους, των ανίσχυρων πλέον Βενετών, οι οποίοι έχουν ξοδεύσει τα τελευταία κεφάλαια της Δημοκρατίας τους σ'αυτόν τον Η΄, και τελευταίο, Τουρκο-Βενετικό Πόλεμο (1714-18). Μέχρι και το κοσμοφημισμένο  Καρναβάλι της Βενετίας, θα «παγώσει» στην εποχή αυτή της οριστικής χρεοκοπίας.

Οι κτήσεις των Αψβούργων της Αυστρίας

Η ειρωνεία είναι ότι οι περιοχές που εξασφαλίζει η Οθωμανική Ρωμιοτουρκία ύστερα από τ'ανθελληνικά παζάρια της συνθήκης του Παζάροβιτς (1718), είναι περίπου αυτές που θα ελευθερωθούν από τον οθωμανικό ζυγό με μόχθο και άφθονο αίμα, με την Επανάσταση του 1821-29. 

Ο Κόσμος αλλάζει, γίνεται κατά τι μικρότερος, με την διηπειρωτική  αναμέτρηση ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών ηγεμονιών όπως η Ισπανία, η Αγγλία, η Γαλλία, η Ολλανδία και η Ρωσία. Το 1714 ο θρόνος της Αγγλίας καταλαμβάνεται από τον γερμανικό οίκο Άνοβερ [- Μπράουνσβαϊχ - Λυνμπουργκ, κλάδο του αρχαίου γερμανικού οίκου των Γουέλφων], ο οποίος εμπεδώνει την ομογενοποίηση των ιθαγενών υπηκόων του σ'ενιαία "Βρετανία", αν και η αρχική σύλληψη της ιδέας ανήκει στον εξίσου μη-αγγλικό σκοτσέζικο οίκο των Στιούαρτ, μέλη εκ του οποίου μάταια προσπαθούν δυο φορές εντός του αιώνα (1715 & 1745) ν'ανακτήσουν τον έλεγχο της Βρετανίας, ή τουλάχιστον να διασφαλίσουν την ακεραιότητα της πατρογονικής τους Σκοτίας, με τα τρία έθνη της. Γιατί παράλληλα με την αρωγή του Βουρβώνου βασιλιά της Γαλλίας, οι Στιούαρτ προσβλέπουν πια και στην συμπαράταξη των ορεινών ιθαγενών της Σκοτίας (= Highlanders), μέχρι πρότινος εχθρικών. 

Οι Γερμανοί ρηγάδες θα εξακολουθήσουν να κυβερνούν την Βρετανία τους με σιδηρά πυγμή, όσο και ασυλλόγιστα, εξαγριώνοντας πολίτες σε Σκοτία, Ιρλανδία, Νέο Κόσμο, και σ'αυτά ακόμα τα πληρώματα του Βασιλικού Ναυτικού, στο οποίο και βασίζεται η επεκτατική πολιτική της Γηραιάς Αλβιώνος.   

τα αντίπαλα κράτη και οι κτήσεις τους, κατά την διάρκεια του Επταετούς Πολέμου

Με το πέρας του Επταετούς Πολέμου (1756-63), ενός επίμονου και πραγματικά παγκόσμιου πολέμου, η Βρετανία αποσπά τις ανατολικές εκτάσεις της Λουιζιάνας, τον Καναδά, και την Βεγγάλη από την Γαλλία, όπως και την Μανίλα των Φιλιππίνων Νήσων και την Φλώριδα από την Ισπανία. Οι Ισπανοί παραχωρούν ευχαρίστως αυτήν την Φλόριδα, την οποία και θεωρούν ως μιαν από τις πιο αποτυχημένες τους αποικίες, αφού η αρχικά αχανής περιοχή που είχε διεκδικήσει ο Χουάν Πόνσε ντε Λεόν για ν'αναζητήσει απερίσπαστος χρυσό, αλλά και για να εντοπίσει μια υποτιθέμενη θρυλική "πηγή της Νεότητας", συρρικνώνονταν σταθερά εξαιτίας συνεχών και εξουθενωτικών επιθέσεων από Γάλλους, Άγγλους και ιθαγενείς (Ινδιάνοι), σε απέραντες αμμουδιές δίχως αξία εκείνα τα χρόνια, και αείφωτους βάλτους, τα Everglades. Μάλιστα οι Γάλλοι έχουν ιδρύσει εντός της Φλόριντας την πόλη Νέα Ορλεάνη, απ'όπου εξορμούσαν για την εξάπλωση της λατρεμένης αποικιακής τους κτήσης, της Λουιζιάνας. Αλλά και οι Άγγλοι έχουν ιδρύσει εντός της Φλόριντας τις αποικίες Γεωργία (επίσης Φραγκική Φλόριντα, κατά την διάρκεια απόπειρας των Γάλλων να την αποσπάσουν από τους Ισπανούς στα μέσα του 17ου αι), και Βόρεια & Νότια Καρολίνα.

Η Βρετανία επιθυμεί να κρατήσει την Φλόριντα για πάντα. Γι'αυτό και φροντίζει να αντισταθμίσει την απώλεια της Ισπανίας, επιστρέφοντάς της την πρωτεύουσα της Κούβας, Αβάνα, που είχε καταλάβει ο αγγλικός στόλος κατά την διάρκεια των εχθροπραξιών. Στην Ισπανία αποδίδεται επίσης και ολόκληρη η Λουιζιάνα (που τότε καταλάμβανε το μεγαλύτερο τμήμα από την "Νέα Φραγκία", με μιαν αχανή έκταση που σήμερα κατέχουν πάνω από 15 από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, στην λεκάνη του π. Μισσισσιπή). Δηλαδή το πολλά υποσχόμενο καμάρι της κύριας αντιπάλου της Βρετανίας, δηλαδή της Γαλλίας, αποδίδεται στην ραγδαίως παρακμάζουσα σύμμαχο της Γαλλίας στον πόλεμο, την Ισπανία.  

Κατά την διάρκεια της αγγλικής κατοχής στην Φλόριντα, θα ιδρυθεί εκεί η ατυχής Σμυρνέα ή Νέα Σμύρνη (1768-77), από έναν πρώην πρόξενο της Βρετανίας στην Σμύρνη, το δόκτορα Andrew Turnbull, έναν Σκωτσέζο γιατρό που λέγεται ότι προσέβλεπε σε μιαν αναγεννημένη και ελεύθερη Ρωμιοσύνη, εκτιμώντας να εγκαταστήσει στην Αμερική 500 Γραικούς αποίκους. Άλλωστε, είχε παντρευτεί Ρωμιά και Σμυρνιά, την Μαρία Ρουμπίνη. Ο Turnbull θα δυσκολευτεί να συγκεντρώσει αποίκους από την Ανατολική Μεσόγειο, εξαιτίας της εχθρικότητας των κατά τόπους αρχών (π.χ οθωμανικές και βενετσιάνικες), αλλά και της αγγλικής εμπορικής εταιρίας Ανατολή ή Τουρκία (Levant or Turkey Co), και την απροθυμία όλων τους, από το ν'αποχωριστούν τους προσοδοφόρους υπηκόους τους. 

Εν τούτοις, κατορθώνει να βρει εθελοντές στα σημεία συγκέντρωσης της Δυτικής Μεσογείου, Λιβόρνο, Γιβραλτάρ, αλλά και στις Κανάριες Νήσους, οπότε τελικά με 1403 αποίκους στοιβαγμένους σε 8 πλοία, ο Turnbull κατέχει πρωτιά ως προς το γεγονός του μαζικότερου αποικισμού που διεξήχθη ποτέ στην Αμερική από το Αγγλικό Στέμμα:

1. HMS Charming Betsy: 232 

2. HMS Henry & Carolina: 142 

3. HMS Elisabeth: 190 

4. HMS Friendship: 198 

5. HMS New Fortune: 226 

6. HMS Hope: 150 

7. HMS American Soldier: 145 

8. HMS Betsey: 120 

σύνολο αποίκων: 1403

Ο πληθυσμός της Νέας Σμύρνης θ'απαρτίζεται από: 

• ~900 Σπανιόλους (κυρίως από την --μέχρι πρόσφατα αγγλοκρατούμενη-- Μινόρκα, που ανακτήθηκε απρόσμενα από τους Βουρβώνους με το ξεκίνημα του Επταετούς Πολέμου, το 1756, μιαν ατυχής & ντροπιαστική στιγμή για τα βρετανικά όπλα. Αναφέρεται ότι μεταξύ των φιλοβρετανών προσφύγων εκ της Μινόρκας, υπήρχαν και Ρωμιοί πάροικοι, που ευχαρίστως ακολούθησαν στο εγχείρημα για μια καινούργια ζωή στον Νέο Κόσμο. Επίσης προσφέρονται και εθελοντές από Μαγιόρκα, έτερες Βαλεαρίδες Νήσους, όπως και από την ηπειρωτική Ισπανία). 

• ~400 Γραικούς (από μέρη όπως η Σμύρνη, η Μάνη, η Κορώνη, η Μεθώνη, η Μήλος, η Σαντορίνη και η Κρήτη), και 

• ~200 Ιταλούς (από Κορσική, Λιβόρνο και Σικελία). 

Όμως το εγχείρημα του Turnbull έπασχε σοβαρά από έλλειψη οργάνωσης και επιμελητείας (logistics). Οι άποικοι θα διαπιστώσουν ότι οι προμήθειες είναι ελλιπέστατες, οι εγκαταστάσεις είναι ανεπαρκείς, και ότι ουσιαστικά είναι αβοήθητοι, και ευάλωτοι στα στοιχεία της φύσης, τις δυσμενείς κλιματικές συνθήκες, τις ορέξεις των επιστατών, αλλά και την σκληρότητα του ίδιου του Turnbull. Και όμως, όσοι από τους αποίκους θα επιβιώσουν της υψηλής θνησιμότητας των πρώτων χρόνων, θα καταστήσουν την αποικία της Σμυρνέας κερδοφόρα, μέσω της καλλιέργειας καννάβεως, λουλακιού και ζαχαροκάλαμου, παράγοντας π.χ σχοινοπλεκτικά προϊόντα, λουλάκι και ρούμι. 

Τελικά όμως, το 1777 ένα παιδάκι κρυφακούει Εγγλέζους επισκέπτες ότι "..εάν τούτοι γνώριζαν τα δικαιώματά τους, δεν θ'ανέχονταν τέτοια μεταχείριση..". Έτσι τρεις άποικοι δραπετεύουν από την αποικία, με την πρόφαση ότι πάνε να κυνηγήσουν χελώνες, βαδίζουν 70 μίλια (~110 km) βορειότερα, φτάνοντας στο Σαν Αουγκουστίνο (Άγιος Αυγουστίνος), την πρωτεύουσα της Φλόριντας, όπου ζητούν δυσαρεστημένοι καταφύγιο από τον Βρετανό κυβερνήτη, Πάτρικ Τόνυν, ο οποίος και θ'αποδεχτεί το αίτημά τους, προσκαλώντας το σύνολο των αποίκων να μεταβεί και να παραμείνει στην πόλη του. Είναι που όντας μεγαλοκτηματίας και ο ίδιος, ο Τόνυν ήδη βρίσκεται σε διένεξη με τον Turnbull, ενώ παράλληλα ως κυβερνήτης επιθυμεί να ενισχύσει και την άμυνα της δικαιοδοσίας του, από την επανάσταση των 13 αποικιών, που μόλις έχει ξεσπάσει, λίγο βορειότερα.

Οι τρεις άνδρες, επέστρεψαν και ενημέρωσαν τους υπόλοιπους ότι τους ανέμενε η ελευθερία και η προστασία του κυβερνήτη. Οπότε ένα βράδυ και με άκρα μυστικότητα, ξεκίνησε το σύνολο των αποίκων, για να μεταβεί στον Σαν Αυγουστίνο με τα πόδια! Οι επιστάτες επιχείρησαν να τους καταδιώξουν με άλογα, αλλά απέτυχαν να τους προλάβουν λόγω της λάσπης και των βάλτων. 

Ο Τιουρνμπουλ θα επιχειρήσει μάταια να πετύχει δικαστικά την βίαιη επιστροφή των αποίκων. Φυσικά και θα χάσει, αφού οι άποικοι λογίζονται ως συμβασιούχοι υπήκοοι και όχι ως δούλοι (όπως π.χ. είναι οι Μαύροι σκλάβοι που έχει φέρει από την Ντομένικα, για τις δικές του φυτείες, ο κυβερνήτης Τόνυν). Ύστερα από άλλη μιαν δικαστική διαμάχη, αυτήν την φορά με την εταιρία του, την East Florida Society, ο Turnbull, θα εκτεθεί από τις πράξεις του κατά την διάρκεια της διοίκησης της πρώην κοινότητας της Νέας Σμύρνης, και τελικά θα καταφύγει ανυπόληπτος με την οικογένειά του στην Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας, των νεοσύστατων ΗΠΑ. Οι Σμυρναίοι θα παραμείνουν στον Άγιο Αυγουστίνο, αλλά ο τόπος της αρχικής αποικίας κατοικείται σήμερα, ως New Smyrna Beach, ωραιότατος τουριστικός προορισμός, αν και περιβόητος για την παρουσία καρχαριών.

Πάντως η αγγλοκρατούμενη Φλόριντα επιστρέφεται στην Ισπανία, μέσω ανταλλαγής της με τις Μπαχάμες Νήσους, σύμφωνα με την συνθήκη των Βερσαλιών (1783), η οποία και βεβαιώνει την ήττα της Βρετανίας στην καταστολή των 13 εξεγερμένων ηπειρωτικών αποικιών της στην Αμερική (1776-83), διασφαλίζοντας την ανεξαρτησία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (ΗΠΑ, Αμερικανική Συμπολιτεία), με την εγγύηση του οίκου των Βουρβώνων, ο οποίος πλέον ηγεμονεύει τόσο στην κραταιά Γαλλία, όσο και στην παρακμάζουσα σύμμαχό της, την Ισπανία.

η προκυμαία της πάλαι ποτέ γραικικής Μεσσίνας, με την παλατσάτα, 

ζωγραφισμένη από τον Φράγκο περιηγητή Louis François Cassas (1756–1827), 

πριν από την καταστροφή της με τους σεισμούς του 1783 

Βρισκόμαστε στον αιώνα κατά τον οποίο ανατέλλει δειλά και η Βιομηχανική Επανάσταση, με παράλληλη εντατικοποίηση της Επιστημονικής Έρευνας, και οργανωτικών καινοτομιών στο θεμέλιο λίθο της Κεφαλαιοκρατικής Οικονομίας, ήτοι την Εργασία. Επίκεντρο αυτών των εξελίξεων, αποτελεί η Αγγλία. 

Στα πλαίσια τόσο της επιστημονικής Έρευνας, όσο και της ιμπεριαλιστικής τους Επεκτατικότητας, η Γαλλία και η Βρετανία οργανώνουν αποστολές για την παρατήρηση της διάβασης του πλανήτη Αφροδίτη μπροστά από τον Ήλιο (1761 & 1769). Με αφορμή την παρατήρηση του αστρονομικού φαινομένου από τις Νότιες Θάλασσες, γνωστές από χρόνια σε Πολυνήσιους, Πορτογάλους και Ολλανδούς, ο καπετάν Τζαίημς Κουκ της βρετανικής αποστολής του 1769, χαρτογραφεί εκτενώς τον Ειρηνικό Ωκεανό, ανοίγοντας την όρεξη για τον αποικισμό και αυτής της γωνιάς του Κόσμου, που προσεχώς θα βαπτιστεί Ωκεανία.    

Θε μου, και δώσ' μου φώτιση, καρδιά σαν το καζάνι, 

παράκληση για τσι Ρωμιούς κάνει στην Παναγία..

....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~ ναυτικές παντιέρες & διακριτικά όλης της Οικουμένης, εν έτει 1783, όπως καταγράφονται από Βρετανό χαρτογράφο ~

Απουσιάζει ακόμα η παντιέρα των ρωμέικων εμπορικών κοινοτήτων που προστατεύονται υπό ρωσική απαίτηση.

Τελευταία προσθήκη αποτελεί η Αστερόεσσα (Stars & Stripes) των ΗΠΑ, μια όμορφη εκδοχή δεκατριών αστέρων, 

έναν για κάθε πολιτεία -μέλος της νεοσύστατης Αμερικανικής Δημοκρατίας.  

Η Αμερικανική Συμπολιτεία μόλις φέτος έχει αναγνωρισθεί ως ανεξάρτητη και κυρίαρχη κρατική οντότητα, 

με την καθοριστική ενίσχυση του ρήγα Λουδοβίκου ΙΣτ' των Βουρβώνων, της Φραγκίας, κατόπιν επταετούς σύρραξης (1776-83).

Οι σημαίες της δέκατης σειράς αποτελούν μπαϊράκια των Οθωμανών, των στόλων τους, και των κτήσεών τους:  

Οι τρεις πρώτες αποτελούν ναυαρχικές παντιέρες, ενώ οι δυο τελευταίες, 

όπως και οι πέντε πρώτες της επόμενης σειράς (ενδέκατη) είναι της Μπαρμπαριάς (Αλγερία). 

Οι επόμενες τρεις σημαίες της ενδέκατης σειράς είναι και αυτές διακριτικά των κουρσάρικων στόλων 

της Βορείου Αφρικής (Μαγκρίμπ (Μαρόκο) και Μαμελούκοι του Μισιριού (Αίγυπτος)).

Τα επίσημα μπαϊράκια του Μαρόκου, ως εμβλήματα της δυναστείας των Αλαουιτών, 

απεικονίζονται στην δωδέκατη σειρά, στην 7η & 8η θέση.

Τα τρία μπαϊράκια του Salée, αναφέρονται στους στόλους της ιδιότυπης πειρατικής πολιτείας στην Σάλα του Μαρόκου, που τελεί υπό παρακμή 

(ύστερα από φρενήρη εγκληματική δραστηριότητα εναντίον Καθολικών & Ορθοδόξων στόχων, κατά την διάρκεια του 17ου αι, 

με ορμητήριο ακόμα και στα Βρετανικά Νησιά), επανδρωθείσα κυρίως από Ολλανδούς, Βρετανούς, 

Μόρους (= Μαυριτανοί πρόσφυγες από Ισπανία), Βερβερους, και Άραβες κουρσάρους, 

αν και υπό την περιοριστική κηδεμονία του οίκου των Αλαουιτών, πια. 

Για την Ελληνική Ιστορία, ενδιαφέρον παρουσιάζουν: 

i. το ερυθρολευκέρυθρο διακριτικό του στόλου των Τουρκοκρητικών 

(ίδιο με το φλάμπουρο της ..Αυστρίας των Μπάμπενμπεργκ και των Αψβούργων), 

ii. το διακριτικό "Turks Bashaw", ήτοι "Τούρκου πασά" αορίστως, 

το οποίο εκτός από την συνήθη τριάδα ημισελήνων, διαθέτει και σταυρό! 

iii. αλλά και η ύπαρξη πορφυρού διακριτικού, ίσως απομεινάρι από το ρωμέικο στόλο του Μαρμαρά.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

η παντιέρα που παραχωρείται προς χρήση 

στους Ρωμιούς υπηκόους του σουλτάνου, υπό την απαίτηση του τσάρου, 

ανεμίζει το 1791 στην "Παναγιά της Ύδρας", το πίγκον του καραβοκύρη Νικόλα Γιακουμάκη, 

γενάρχη του υδραίικου οίκου Τομπάζη 

(απόγονός του, ο συνώνυμος κορυφαίος σχεδιαστής αγωνιστικών Ferrari & McLaren της F 1). 

~~~~     ~~~~     ~~~~

Όπως ο μικρο-καραβοκύρης Ανδρέας Βώκος, θα υιοθετήσει το παρωνύμιο "Μιαούλης", όταν θα αγοράσει πλοίο τύπου μπρίκι, ονόματι "Μιαούλ", 

ομοίως και ο μεγαλο-καραβοκύρης Γιακουμάκης θ'αρχίσει να υπογράφει ως "Τομπάζης", παρατσούκλι για την απόκτηση και πλοίου τύπου τουμπάζι.

Την ίδια εποχή που ένα μέλος τους, ο Γιακουμής (Ιάκωβος) Τομπάζης, θα οριστεί αρχηγός του Ναυτικού της Ύδρας, 

οι Τομπάζηδες θα βρεθούν με υπολογίσιμο μάχιμο στολίσκο στον Ξεσηκωμό του 1821, με πλοία γοργά και αρματωμένα, όπως τα εξής:

-|-  γολέτα "Τερψιχόρη", γνωστή και ως "Σεϊτάν Γεμισί", ήτοι το "Διαολοκάραβο", λόγω της ταχύτητάς του 

-|-  μπρίκι "Λεωνίδας"

-|-  "Θεμιστοκλής"

-|-  "Κίμων"

περί Γιακουμή Τομπάζη: 

«Παιδείαν μεν βάσιμον οι αδελφοί Τουμπάζιδες δεν έσχον διά τε την έλλειψιν καταλλήλων σχολείων τότε. 

Αμφότεροι εισήλθον εις τα πλοία, παίδες έτι όντες, αμφότεροι όμως ήσαν λίαν φιλομαθείς, φιλόκαλοι και περίεργοι. 

Οι αδελφοί Τουμπάζιδες προηγούντο εις πάσας τας επί το βέλτιον μεταρρυθμίσεις είτε των Υδραϊκών πλοίων, 

είτε τού είδους τού βίου, είτε τού καλλωπισμού των οικιών και των ενδυμάτων. Αυτοί πρώτοι εισήγαγον 

εις τό ελληνικόν ναυτικόν, τα θωράκια εις τούς ιστούς των πλοίων (κόφας), 

αυτοί πρώτοι λέγεται επίσης, ότι κατεσκεύασαν καί γολέταν... 

Αμφότεροι οι αδελφοί ηγάπων τήν ζωγραφικήν και ο μεν Ιάκωβος ηρέσκετο εις το να σχεδιάζη μάλλον, 

ο δέ Εμμανουήλ εις το να σκιαγραφή τα πλοία. Ένεκα δε τής μεγάλης αυτών περιεργείας εις παν ότι απέβλεπεν, 

είτε την τελειοποίησιν του πλοίου, είτε τήν οχύρωσιν λιμένων, είτε την κατασκευήν πυρπολικών ή κανονιοφόρων. 

Είχον θησαυρίσει και πρακτικάς τινας προς τούτο γνώσεις... 

Ηγάπα πολύ τον κήπον του, όν επεμελείτο ιδίαις χερσί καί τόν τόρνον του, εις όν ειργάζετο 

εν τε τώ πλοίω και τώ οίκω αυτού, περιποιούμενος όσους ηδύναντο να τον οδηγήσωσιν εις τούτο. 

Η εκλογή των βιβλίων της βιβλιοθήκης του, τα χειρόγραφα μαθήματά του περί τής ναυτικής, 

τα δωρηθέντα παρά των υιών του εις το Μουσείον τού Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου, 

αι σημειώσεις του περί πυροβολικού, περί εμπρηστικών σφαιρών, περί τού τόρνου, περί βερνικίων, 

αι διαρκείς προς την φιλομάθειαν προτροπαί εις τα τέκνα του, εις ά συνήθως έλεγε: 

"Προκόψατε και είμαι ευχαριστημένος να τρέχω με τον σάκκον του επαίτου". 

Ταύτα πάντω αποδεικνύουν ότι ο Ιάκωβος Τομπάζης δέν ήτον άνθρωπος υλικός ούτε ιδιοτελής, αλλ' ανήρ της προόδου.»

Αναστάσιος Γούδας - Βίοι Παράλληλοι, Εν Αθήναις 1871

~~~~     ~~~~     ~~~~

Η δεύτερη Εθνική Επανάσταση (1789-92), για ευνόητους λόγους, είναι λιγότερο παλλαϊκή, αν και θ'αποδειχτεί εξίσου ζόρικη για τους Τούρκους. Δυστυχώς όμως, ειλικρίνεια για πραγματική & πλήρη απελευθέρωση της Ρωμιοσύνης επιδεικνύει μονάχα ο Γρηγόρης Πακιόμκιν (Ποτέμκιν), ο όμορφος "Κύκλωπας" (με επιρροή στην ποδιά & Αυλή της Αικατερίνης Β' κατά το διάστημα: [1772]1774-89[-91]), προστατευόμενος του οποίου υπήρξε ο Λάμπρος Κατσώνης, όπως βεβαιώνει το 1792 ο ίδιος ο Κατσώνης στην «Φανέρωση» του: 

«γνωρισμένος από τον αξιοθαύμαστον πρίγκηπα Ποτεμκίνον τον Ταυρικόν 

και αγαπημένος από αυτόν δια τας αξίας και εκδουλεύσεις μου 

(στον πόλεμο εναντίον της Περσίας) 

και ύστερα από αρκετάς αποδείξεις της ανδραγαθίας μου 

(στις εκστρατείες κατά των Οθωμανών, στην Μαύρη Θάλασσα), 

εστάλη από τον αυτόν πρίγκηπα εις το Αιγαίο δια να ενεργήσω κατά του εχθρού.»

Ο Λάμπρος Κατσώνης αναδεικνύεται σε λαμπρό πρωταγωνιστή των επιχειρήσεων εναντίον των Οθωμανών. Όμως σε ναυμαχία στην Άνδρο (Απρίλης του 1790), 20 "βυζαντινά(οθωμανικά)" πλοία, ανταμώνουν με 11 "μπαρμπαρέζικα (αλγερινά)", και στριμώχνουν 9 γραικικά, της περήφανης αρμάτας του Κατσώνη. Ύστερα από πολύνεκρη σύρραξη (3.000 νεκροί αυτοκρατορικοί, έναντι 565 νεκρών και 53 αιχμαλώτων επαναστατών), ο Κατσώνης καταφέρνει να διαφύγει ηττημένος στο Πόρτο Κάγιο της Μάνης.

«Όσ’άστρα στον ουρανό, τόσα σαρίκια στο γιαλό, κι Αλλάχ Αλλάχ φωνάζουν!», 

λένε οι κατ'άλλα πικραμένοι επαναστάτες

«Σαν σ’αρέσει μπάρμπα Λάμπρο, ξαναπέρνα από την Άνδρο!», 

λένε στα ελληνικά οι Κιριτλήδες, δηλ. οι Μουσουλμάνοι Κρητικοί  

που επανδρώνουν τον οθωμανικό στόλο

Οι πολυπράγμονες Κιριτλίδες ασχολούνται και με τα της θαλάσσης, π.χ ναυπηγώντας και πλοηγώντας ζηλευτά σκαριά, όπως γολέτες, τεχνογνωσία που έχουν διατηρήσει οι απόγονοί τους στην σημερινή Τουρκία. Όμως οι Κιριτλίδες/Τουρκοκρητικοί δεν είναι οι μόνοι Ρωμιοί που υπηρετούν το σουλτάνο:

O Γιώργης Δ. Βούλγαρης, πρώτος πλοίαρχος στην ναυαρχίδα του καπουτάν πασά (= αρχηγός του οθωμανικού ναυτικού), διορίζεται μπέης της Ύδρας. Ο Αναργύρου, ο ρουφιάνος που ειδοποίησε τον μπαρμπαρέζικο στόλο ότι η τουρκική αρμάδα έχει στριμώξει τα καράβια του Κατσώνη, διορίζεται μπέης των Σπετσών.

Ο Λάμπρος Κατσώνης επαναδραστηριοποιείται υπέρ του ελληνικού σκοπού, στηρίζοντας τον ρωσικό στόλο, όμως όταν συνειδητοποιεί την δεύτερη προδοσία της τσαρίνας και αυτοκράτειρας πασών των Ρωσιών Αικατερίνης Β', συνεχίζει τον αγώνα ως κουρσάρος πλέον (1791), αδέσμευτος από τις ντιρεκτίβες της ρωσικής πολιτικής, σε συνεργασία με εξίσου αποφασισμένους στεριανούς πολέμαρχους, όπως ο Ανδρέας Βερούσης, ο Ανδρούτσος, ο πατέρας του Οδυσσέα. 

Τελικά όμως, οι τελευταίοι μαχητές κατά της οθωμανικής καταδυνάστευσης θα καταφύγουν σε ρωσικά εδάφη. Απαρηγόρητοι θρηνούν οι Γραικοί στα Δώδεκα Νησιά (= Κυκλάδες), ύστερα από την αποχώρηση του Κατσώνη από την Ελλάδα το 1792:

«Κι οι Μόσκοβες (= οι Ρώσοι), οι φίλοι μου, η μοναχή μου ελπίδα,

Και τι καλό μου κάνανε σαν ήρθαν στο Λεβάντε, 

ν’αφανίσουν τα Νησιά και να με παρατήσουν,

και πάλι με τον τύραννο να κάμουνε αγάπη (συνθήκη Ιασίου)!

Ελπίδα από καμμιά μεριά να λυτρωθώ δεν έχω!»

Συγκεκριμένα, η τσαρίνα θα παραχωρήσει καταφύγιο στο απολωλός πρόβατό της, τον Κατσώνη, ο οποίος και θα ονομάσει "Λειβαδιά", όπως η ιδιαίτερη πατρίδα του στην Ελλάδα, την νέα του κατοικία στην Κριμέα (Κριμαία), δίπλα στην Ιάλιτα ή Γιάλτα: 

Εκεί θ'ανεγερθεί αργότερα το παραθεριστικό ανάκτορο των τσάρων, όπου θα φιλοξενηθούν από τον στυγνό δικτάτορα της Σοβιετικής Ένωσης (CCCP), Ιωσήφ Στάλιν, οι συμμετέχοντες στην συνθήκη της Γιάλτας (1945), ο ικανότατος Φραγκλίνος Ντελάνο Ρούσβελτ των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (USA), και ο σιδηρούς Ουίνστον Τσώρτσιλ του Ηνωμένου Βασιλείου της Βρετανίας (UK). 

Κατά την ίδια εποχή, και συγκεκριμένα το 1801, η Ρωσική Αυτοκρατορία προδίδει και προσαρτά μπαμπέσικα το βασίλειο της Γεωργίας (Καρτλί & Καχέτι), ύστερα από τον θάνατο του ειλικρινούς συμμάχου των Ρώσων στην περιοχή, του ρήγα Ηρακλή Β' των Μπαγκρατιόνι, τρία έτη νωρίτερα, το 1798. Το όνομα "Ηρακλής" έγινε και παραμένει δημοφιλές στην ευρύτερη Καυκασία, από τον Αρμένιο βασιλέα Ρωμαίων, Ηράκλειο, και μετά.

Ενώ συμβαίνουν συνταρακτικά γεγονότα, όπως π.χ. η πτώση της Βαστίλης το 1789, οι Ρωμιοί συνειδητοποιούν πλέον ότι την επόμενη φορά που "θα ξεσηκωθούν για να κάμουν Ρωμέικο", πρέπει να δράσουν εναντίον της στυγνότητας του οθωμανικού καθεστώτος, χωρίς την βοήθεια οιασδήποτε εξωτερικής δύναμης. Εξού και η σάτιρα που δημοσιεύει ένας σύγχρονος ..Κανένας, ο  «Ρωσοαγγλογάλλος»:

«Βλέπετε τούτας τας πληγάς που έχω στο κεφάλι,

κι άλλες πάνω στην καρδιά, την μια κοντά στην άλλη;

Όλας από σας τας έλαβα, χωρίς φιλανθρωπίαν,

εσείς στην ευεργέτιν σας δείξατ’ αχαριστίαν (η ευεργέτιδα Ελλάδα).

Τρεις μάχαις Ρώσος έκανε ‘ναντίον της Τουρκίας (1711, 1770-74, 1787-92),

τα τέκνα μου εσύναξε από πολλάς οικίας.

Εγγράφως το υπέσχετο, πως θα τα ελευθερώσει,

μα εχθρικώς απόβλεπε σκληρά να τα σκλαβώσει.

Δεν έφθασε που εσφάγησαν τόσ’Έλληνες μαζί του,

απ’έσβησε κι άλλους πολλούς ησύχως το σπαθί του...

Άρχισε και η Γαλλία να κηρύττη ελευθερία.

Έφθασε στα σύνορά μου (σ’ Αίγυπτο & Επτάνησα) κι αύξησε τα βάσανά μου.

Ύβριζε την τυραννία, μα διψούσε για σολδία.

Η Ρωσία κι η Αγγλία βλέποντάς τον (τον Ναπολέοντα) στην Γραικία,

έτρεξαν να τον εξώσουν για να μη μ’ελευθερώσουν.

Τρέχει η μία πληγωμένη, να κι η άλλη κομπασμένη,

τους Αγαρηνούς (Άραβες) να σώσουν και εμέ (Ρωμιοσύνη) να θανατώσουν...

Δεν είσθε εσείς που λάβατε τόσα μεγάλα φώτα

από τας βίβλους των σοφών που’ταν παιδιά μου πρώτα;

Και εάν εσείς δεν είχετε ’κείνων τας ερμηνείας,

ακόμη θέλ’ ευρίσκεστε δούλοι της αμαθείας.

Και πάλιν, αν με βγάζετε από την τυραννίαν,

ευθύς αι Μούσες άδουσι νέαν φιλοσοφίαν.

Και τότε εσείς μανθάνετε πολλά που δεν νοείτε 

από τα τέκνα μου αυτά που τώρα τυραννείτε.

Μα που φιλανθρωπία! Λείπει από σας φιλία!»  

Εξίσου σκωπτική θα είναι και η γραικική απάντηση στο επαναστατικό κάλεσμα του τσάρου & αυτοκράτορα πασών των Ρωσιών Αλεξάνδρου (εγγονός της Αικατερίνας Β') το 1807, στα πλαίσια του Θ’ Ρωσο- Τουρκικού Πολέμου (1806-12):

«Αυτόν τον χρόνον τον κακόν, αυτό το καλοκαίρι,

Μας ήλθε και ο Μόσκοβος κι έφερε το σεφέρι (= εκστρατεία),

κι έταξε πως τάχατες τη λευτεριά θα φέρη.

Μα που είναι η μαύρη λευτεριά;

Αλοίμονο σ’εμάς, παιδιά, ποτέ δεν θα τη δούμε, 

γιατί δεν επάσκισε πιστά για να ελευτερωθούμε!

Μας ήρθε και μας άναψε φωτιά απ’άκρια σ’άκρια

κι’άφησε να τη σβήσουμε με αίμα και με δάκρυα.

Ο ξένος ποτές το καλό του αλλουνού δεν θέλει,

και αλοί του που καρτερεί να φάη από ξένο καρβέλι» 

Ιδίως ο Ρήγας Βελεστινλής ή Φεραίος, ο σοφός Βλάχος, υπό την επιρροή ιδεών του ραγδαίως διαδιδώμενου ανά την Οικουμένη Διαφωτισμού, επιχειρεί να καταλύσει την τυραννία της οθωμανικής δυναστείας, αντικαθιστώντας την αυτοκρατορία της -τουλάχιστον σε Ρούμελη (Βαλκάνια), Μικράν Ασία, τις Μεσογείους Νήσους, και Βλαχομπογδανία (η σημ. Ρουμανία ή Ρωμανία)- με μιαν "Ελληνική Δημοκρατία", με κυρίαρχο τον "αυτοκράτορα λαό", ένα υποθετικό σύνολο που θα περιλάμβανε "Έλληνες, Βούλγαρους, Αλβανούς, Βλάχους, Αρμένηδες, Τούρκους και κάθε άλλο είδος γενεάς"! Θα ήταν μια φιλελεύθερη ομοσπονδία εθνών, κάτι σαν "Ηνωμένα Έθνη της Ρωμανίας", κατά το πρότυπο πετυχημένων έμπρακτων υλοποιήσεων των αρχών του Διαφωτισμού, όπως αποτελούν: 

--i. οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής: το πανίσχυρο πολυεθνικό κράτος, ιδρυθέν μεταξύ των ετών 1776-83, ύστερα από συλλογική εξέγερση 13 αγγλικών αποικιών. 

--ii. η 1η Γαλλική Δημοκρατία: 1792-1804, η οποία έχει γεννηθεί από την Γαλλική Επανάσταση το 1789. 

Προβαίνει και στην κατάλυση της αυστριακοκρατούμενης πια Γαληνοτάτης Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου το 1797, ιδρύοντας και «ανεξάρτητους» Γαλλικούς Νομούς Ελλάδος (Επτάνησος Συμπολιτεία)!

--iii. η Δημοκρατία της Αϊτής: που γεννιέται περήφανα ύστερα από εξέγερση των μαύρων δούλων στον φραγκοκρατούμενο τομέα της νήσου Ισπανιόλα (ή Σαν Δομήνικος), στην Καραϊβική Θάλασσα (1791-1804). Kατά την διάρκεια του Ξεσηκωμού του 1821, Γραικοί ομογενείς της Φραγκίας/Γαλλίας, μεταξύ άλλων και ο Αδαμάντιος Κοραής, στέλνουν έκκληση στον τότε πρόεδρο της Αϊτής, Ζαν Πιερ Μποαγέ ([1818] 1820-43). 

O Αϊτινός ηγέτης απαντά τότε με πανηγυρική επιστολή, απολογούμενος όμως που η χώρα του δεν μπορεί να στηρίξει οικονομικά τo εγχείρημα των Ελλήνων δημοκρατών, ένεκα που είναι ενδεής, και με ημιτελή τον αγώνα της, εναντίον των Γάλλων αποικιοκρατών. Πάντως θα χαιρετίζει το δικαίωμα των Ελλήνων γι’ αυτοδιάθεση και θα μιλά με θερμά λόγια για την επανάστασή τους. «Με μεγάλο ενθουσιασμό μάθαμε ότι η Ελλάδα αναγκάστηκε τελικά να αρπάξει τα όπλα, για να αποκτήσει την ελευθερία της και την θέση που της ανήκει ανάμεσα στα κράτη. Πολίτες, μεταφέρετε στους συμπατριώτες σας τις θερμότερες ευχές για απελευθέρωση, που σας στέλνει ο λαός της Αϊτής», θα γράφει μεταξύ άλλων ο Μπογέ. Συμβολικά, το Χαΐτιον θα στείλει τότε προς ενίσχυσιν της Ελλάδος, 45 τόνους καφέ προς πώληση, αλλά και 100 Αϊτινούς εθελοντές, που όμως θα χαθούν στην θάλασσα, πριν φτάσουν στον προορισμό τους.

«Ελευθερία… Ισότης 

    Ιωάννης Πέτρου Βόγερ, πρόεδρος του Χαϊτίου, προς τους Πολίτας της Ελλάδος Α. Κοραήν, Κ. Πολυχρονιάδην, Α. Βογορίδην και Κ. Κλωνάρην.

Εις τα Παρίσια

    Πριν ή δεχθώμεν την επιστολή υμών, σημειουμένην εκ Παρισίων τη 20η παρελθόντος Αυγούστου, έφθασεν ενταύθα η είδησις της επαναστάσεως των συμπολιτών υμών κατά του δεσποτισμού, του επί τρεις περίπου διαρκέσαντος εκατονταετηρίδας. Μετά μεγάλου ενθουσιασμού εμάθομεν ότι η Ελλάς αναγκασθείσα τέλος πάντων εδράξατο των όπλων, ίνα κτήσηται της ελευθερίαν αυτής και την θέσιν, ήν μεταξύ των εθνών του κόσμου κατείχε.

    Μία τόσον ωραία και τόσον νόμιμος υπόθεσις, και προ πάντων αι συνοδεύσασαι ταύτην πρώται επιτυχίαι, ουκ εισίν αδιάφοροι τοις Χαϊτίοις, οίτινες, ως οι Ελληνες επί πολύν καιρόν έκλινον τον αυχένα υπό ζυγόν επονείδιστον και δια των αλύσεων αυτών συνέτριψαν την κεφαλήν της τυραννίας.

    Ευχηθέντες προς τον ουρανόν, όπως υπερασπισθή τους απογόνους του Λεωνίδου , εσκέφθημεν ίνα συντρέξωμεν τας γενναίας δυνάμεις τούτων, ει μη διά στρατευμάτων και πολεμοφοδίων, τουλάχιστον διά χρημάτων, ως χρησίμων εσομένων διά προμήθειαν όπλων, ών έχετε ανάγκην. Συμβεβηκότα όμως, επιβαλόντα τη πατρίδι ημών μεγάλην ανάγκην. επησχόλησαν όλον το χρηματικόν, εξ ού η Διοίκησις ηδύνατο καταβάλει μέρος. Σήμερον έτι η επανάστασις, η κατά το ανατολικόν μέρος της νήσου επικρατούσα, υπάρχει νέον προς την εκτέλεσιν αυτού του σκοπού κώλυμα. Επειδή το μέρος όπερ ηνώθη μετά της Δημοκρατίας, ής προεδρεύω, υπάρχει εν μεγίστη ενδεία και προκαλεί δικαίως μεγάλην του ταμείου ημών την δαπάνην. Εάν δ’ επέλθωσι κατάλληλοι, ως επιθυμούμεν, αι περιστάσεις, τότε βοηθήσωμεν προς τιμήν ημών τοις τέκνοις της Ελλάδος, όσον δυνηθώμεν.

    Πολίται, διερμηνεύσατε προς τους συμπατριώτας υμών τας θερμοτέρας ευχάς, άς λαός του Χαϊτίου αναπέμπει υπέρ της ελευθερώσεως αυτών. Οι μεταγενέστεροι Ελληνες ελπίζουσιν εν τη αναγεννωμένη ιστορία τούτων άξια της Σαλαμίνος τρόπαια. Είθε παρόμοιοι τοις προγόνοις αυτών αποδεκνυόμενοι και υπό των διαταγών του Μιλτιάδου διευθυνόμενοι, δυνηθώσιν εν τοις πεδίοις του νέου Μαραθώνος τον θρίαμβον της ιεράς υποθέσεως, ήν επεχείρησαν υπέρ των δικαιωμάτων αυτών, της θρησκείας και της πατρίδος. Είθε, τέλος, διά των φρονίμων διατάξεων αυτών μνημονευθώσιν εν τη ιστορία οι κληρονόμοι της καρτερίας και των αρετών των προγόνων.

Τη 15η Ιανουαρίου 1822 και 19η της Ανεξαρτησίας ΒΟΓΕΡ»

η παντιέρα του φημισμένου οπλαρχηγού Ζαχαριά και των Μπαρμπιτσιωτών (Βαρβιτσιώτες) του: 

ο χρυσός σταυρός εναλλάσσεται και με γαλάζιο ή ερυθρό.

Το τρίχρωμο της σημαίας είναι αυτό που πρότεινε ο Ρήγας, 

και συμβολίζει το αναγραφόμενο ρητό: 

«ή αίμα ή ελευθερία ή θάνατος»

Εν τούτοις, οι Αψβούργοι καταστρέφουν εκ νέου την ελπίδα για μια καλύτερη Ρωμιοσύνη. Ζημιώνουν τον Ελληνισμό για 2η φορά μέσα στον ίδιο αιώνα, όταν εξαρθρώνουν την επαναστατική ομάδα του Ρήγα Φεραίου, ύστερα από αιφνιδιαστική του σύλληψη, μαζί με τον Χρυσάφη Χατζηβασιλείου (alias Χριστόφορος Περραιβός) στην Τεργέστη/Τρίεστ, στις 8 Δεκεμβρίου 1797, και την παράδοση του στις οθωμανικές αρχές, από τις οποίες και εκτελείται βιαστικά στο Βελιγράδι (Μπέογραντ, +1798). Ενώ ο Ρήγας βρίσκεται σε αυστριακό κρατητήριο, συλλαμβάνονται και όσοι αναφέρονται στα σημειωματάρια του, και τυγχάνουν να βρίσκονται σε αυστριακό έδαφος (Ευστράτιος Αργέντης από την Χίο, Αντώνης Κορωνιός από την Χίο, Δημήτρης Νικοπολίδης από τα Γιάννινα, Θεοχάρης Γεωργίου Τουρούντζιας από την Σιάτιστα, αφοί Γιάννη & Παναγιώτη Εμμανουήλ από την Καστοριά, Γιάννης Καρατζάς από την Κύπρο). Είχε αποφασιστεί να σταλούν δέσμιοι όλοι στην Πόλη για τα περαιτέρω, όμως λόγω ενδεχόμενης κίνησης για την σωτηρία τους από τον πασά του Βιδινίου, Πασβάνογλου, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του εκτελούνται βιαστικά στον πύργο Νεμπόισα στις 13/24 Ιουνίου 1798, αν και βεβαίως ύστερα από πολύμηνες ανακρίσεις μετά βασανισμού, και τα σώματά τους πετάγονται στον π. Δούναβη.

Έτσι, οι συνωμότες καταστέλλονται πριν οργανωθούν μαχητικότερα, και το ομοσπονδιακό κράτος των αδελφωμένων λαών της Ρωμιοσύνης, που οραματίστηκε ο Ρήγας φαντάζει πια ως άπιαστο όνειρο, ουτοπία, ύστερα από αλληλοσυγκρουόμενες "Εθνικές Αφυπνίσεις", κατά την διάρκεια του αιματοβαμμένου 19ου αι, αλλά και ύστερα από τον εξίσου φρικτό 20ο αι.

Τον νεαρό Περραιβό όμως κατάφερε να τον σώσει ο Ρήγας, παρουσιάζοντάς τον ως απλό συνταξιδιώτη, άγνωστο σε αυτόν. Επιπλέον, λίγο μετά από την σύλληψή τους, στον Περραιβό παραχωρείται γαλλική υπηκοότητα, και ίσως εξαιτίας αυτής της ενέργειας, είναι που τελικά αφήνεται ελεύθερος. Στη συνέχεια θα καταφύγει στην Κέρκυρα, όπου θα ξανατυπώσει όλα τα κείμενα του Ρήγα και τα επαναστατικά του τραγούδια.

Εν τω μεταξύ, στην Δυτική Ευρώπη μαίνεται η Γαλλική Επανάσταση, με τα πανανθρώπινα ιδεώδη της να εξαπλώνονται με ενθουσιασμό στις τυραννισμένες μάζες. Ξεκίνησε λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης του βασιλείου, για την οποία οφείλεται η διαρκής πολεμική προσπάθεια εναντίον της Βρετανίας (1689–97 (η κλιμάκωση του Εννεαετούς Πολέμου, ύστερα από προσχώρηση του Γουλιέλμου της Οράγγης, ηγεμόνα και της Ολλάντας, και της Μπριτάνιας, στην «Μεγάλη Συμμαχία» της Λίγκας του Άουγκσμπουρκ), 1702–13 (Πόλεμος Ισπανικής Διαδοχής), 1744–48 (Πόλεμος Αυστριακής Διαδοχής), 1756–63 (Επταετής Πόλεμος), 1778–83 (ενίσχυση των Αμερικάνων πατριωτών, που είχαν εξεγερθεί από την 4η Ιουλίου 1776)), αλλά και η πάγια σπατάλη της βασιλικής Αυλής, όπως και σύμπασας της αριστοκρατίας. Για την αντιμετώπιση της ολοένα και βαθύτερης οικονομικής κρίσης, ο ρήγας Λουί ΙΣτ' ντε Μπουρμπόν (βασιλεύς Λουδοβίκος ΙΣτ' των Βουρβόνων) αναγκάζεται τον Μάιο του 1789 να προβεί σε σύγκλιση ενός απαρχαιωμένου κοινοβουλευτικού θεσμού, των Ετάτ Ζενεράλ (Γενικές Τάξεις). Αγανακτισμένη από την αδιαφορία και την ανικανότητα της βασιλικής διακυβέρνησης, η πλειοψηφία των μελών μετατρέπει την συνεδρίαση σε Ασεμπλέ νασιονάλ (Assemblée nationale, ήτοι Εθνοσυνέλευση) στις 17 Ιουνίου. Γρήγορα, οι εξελίξεις αρχίζουν να καθορίζονται από την οργή του Λαού, ο οποίος και επιδεικνύει την βούλησή του με την κατάληψη του φρουρίου-φυλακής Βαστίλη, στις 14 Ιουλίου του 1789. Ο βασιλεύς εξαναγκάζεται σε αποποίηση Εξουσιών, στη συνέχεια σε περιορισμό, και τέλος σε φυλάκιση. Κάθε Εθνοσυνέλευση ξεπερνά την προηγούμενη σε ριζοσπαστικότητα. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του μαρκησίου Λαφαγιέτ, ήρωα του πολέμου της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας (1778–83), που ενώ στις Γενικές Τάξεις βρίσκονταν άκρα αριστερά στα έδρανα όντας προοδευτικός, βρέθηκε στην άκρα δεξιά γωνιά στις αρχές του 1792.

συνεδρίαση των Γενικών Τάξεων, 

σε υπέροχη αίθουσα με την κλασικιστική αισθητική των Βουρβώνων

Το 1793, το ριζοσπαστικό κόμμα των Ιακωβίνων αποσπά την εξουσία από το αστικό κόμμα των Γιρονδίνων, που έχει αποτύχει στην απόκρουση των φιλοβασιλικών αντεπαναστατών και των ξένων χορηγών τους. Αποδεικνύοντας ότι η «επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα», οι Γάλλοι προσαρτούν τον παπικό θύλακα της Αβινιόν, την Pauracien, την Νίτσα (αρχ Νίκαια, σημ Νις), την καρδιά της Σαβοΐας, και τις αυστριακές Κάτω Χώρες, μαζί με γερμανικά εδάφη μέχρι την αριστερή όχθη του π. Ρήνου. Κατακτούν ακόμα και υπερπόντιες κτήσεις των εχθρών τους, όπως η Κεϋλάνη (σημ. Σρι Λάνκα) και η αποικία του Ακρωτηρίου (Kapstadt, Cape Town), αμφότερες ολλανδικές. 

Διαπρεπέστερος των Ιακωβίνων αναδεικνύεται ο αυθεντικά ιδεολόγος Μαξιμιλιανός ντε Ρομπεσπιέρ. Με ηγέτη τον Ροβεσπιέρο, η Γαλλική Δημοκρατία αποφασίζει (23 Αυγούστου 1793) και προβαίνει σε μαζική επιστράτευση (Levée en masse), μέσω της οποίας συντρίβει τους εχθρούς της Δημοκρατίας εντός του 1794! Στις 4 Φεβρουαρίου 1794 ο Ροβεσπιέρος πείθει την Εθνοσυνέλευση να καταργήσει την Δουλεία στις αποικίες! Άλλα αξιόλογα στελέχη των Ιακωβίνων είναι ο Ζωρζ Ζακ Νταντόν, και ο Λουί ντε Σαιν Ζιστ, ο οποίος και περνάει νόμους για την απαλλοτρίωση της γης των αντεπαναστατών, των εμιγκρέδων ευγενών και των κτημάτων της Εκκλησίας, γη που διανέμεται σε ακτήμονες πολίτες. 

Εν τούτοις παράλληλα με την πολιτική δράση του Ροβεσπιέρου, ποικίλες εξουσίες της Γαλλίας περνάνε σε Ιακωβίνους δημαγωγούς που στην πορεία αποδεικνύονται ανήθικοι καιροσκόποι ή/και αυτοδίκαιοι σαδιστές.. Και όμως, παρά την απάνθρωπη περίοδο της Τρομοκρατίας, με τις 16.594 υπογεγραμμένες εκτελέσεις, που επιπλέον συνοδεύονται και από αγριότητες στην επαρχία, η Γαλλική Δημοκρατία επιβιώνει και πάλι, με ικανούς στρατηγούς όπως οι Jourdan, Joubert, Carnot και Bonaparte, που καταφέρνουν και συντρίβουν φοβερό συνασπισμό των συντηρητικών δυνάμεων της Ευρώπης: 

Αυστρία (περιλαμβανομένων και των κρατιδίων του Ιταλικού Βορρά και της Γερμανικής Αυτοκρατορίας), 

Ηνωμένο Βασίλειο Μεγάλης Βρετανίας & Ιρλανδίας, βασίλειο Ισπανίας, βασίλειο Κάτω Χωρών, 

βασίλειο Πρωσίας, βασίλειο Πορτογαλίας, βασίλειο Σαρδηνίας, βασίλειο Δυο Σικελιών.

οι φρανσέζικες ρεπουμπλικανικές δυνάμεις ηγούνται στην νίκη

από τους Ζαν-Μπατίστ Ζουρντάν και Λαζάρ Καρνό, 

πατέρα του λαμπρού φυσικού της Θερμοδυναμικής

Με την αρχική πρόθεση να εξαχθούν οι αξίες της Επανάστασης, περαιτέρω κατακτήσεις της Γαλλίας οργανώνονται ως αδελφές δημοκρατίες. Έτσι ιδρύονται: 

• η Δημοκρατία της Λιέγης (1789-91).

• η Ραυρακιανή Δημοκρατία (1792-93), βραχύβια δημοκρατία στα όρη Jura, με επίκεντρο την Βασιλεία.

• η πολιτεία της Μαγεντίας / Mainz (1793), πριν κλείσει το έτος θα προσαρτηθεί από την Γαλλία, αλλά αμέσως θα κατακτηθεί από τους Αψβούργους. Αργότερα θα ενταχθεί στην Δευρρηνική Δημοκρατία.

• η Δημοκρατία της Μπουϊγιόν (1794-95).

• η Βαταβική Δημοκρατία (1794-1801), η Ολλανδία, εκ του αρχ. γερμανικού έθνους των Βαταυών, 

• η Δημοκρατία της Άλμπας (1796), βραχύβιος, αφού θα καταλυθεί από το ρηγάτο της Σαρδηνίας του οίκου Σαβόυ, 

• η Λιγυρική Δημοκρατία (1796-1805), η Γένοβα, εκ του αρχ. ομώνυμου γηγενούς έθνους, 

• η Δευραλπική Δημοκρατία (Σισαλπίνα Ρεπουμπλίκα, στην Βόρειο Ιταλία, 1797-1802), 

  • • Republica Cispadana (1796–97), προπομπός της Δευραλπικής

      • Republica Bolognesa (1796), θα ενταχθεί στην Σισπαδάνα Ρεπουμπλίκα 

    • Republica di Bergamo (1797) 

    • Republica Transpadana (1797) 

    • Republica di Crema (1797)

    • Republica di Brescia (1797)

• η Επτάνησος Δημοκρατία (1797, Septinsular Republica, τα Επτάνησα). Παρά τον ενθουσιασμό των ποπολάρων, η φρατσέζικη επιρροή στην περιοχή θα εξανεμισθεί μεταξύ Οκτωβρίου 1798 και Μαρτίου 1799, κατόπιν παράδοξης ρωσοτουρκικής σύμπραξης! Οι τρεις επαρχίες της δημοκρατίας:

• • i. Corcyre/Κορκύρ/Κέρκυρα,

  • ii. Ithaque/Ιθάκ/Ιθάκη, με έδρα το Αργοστόλι, και

  • iii. Mer-Égée/Μερ-Εζέ/Αιγαίον Πέλαγος με έδρα το Ζάντε, 

• η Δευρρηνική ή Σισρηνική Δημοκρατία (1797-1802),

• η Ελβετική Δημοκρατία (1798-1803), εκ του αρχ. κελτικού έθνους των Ελβέτιων. Στο γαλλόφωνο τμήμα της χώρας, σχηματίζεται βαθμιαία η Ροδανική Δημοκρατία, που φυσικά και χαίρει της εύνοιας των Γάλλων: 

• • Lémanique Republic (1798-1802),

  • Rhodanic Republic (1802-1810), 

• Οι ηπειρωτικές κτήσεις του ρηγάτου της Σαρδηνίας μετατρέπονται στην: 

• • Πεδεμόντιον Δημοκρατία (1798-99), που στη συνέχεια εξελίσσεται σε

  • Υφαλπική Δημοκρατία (1800-02). 

• η Ιταλική Δημοκρατία δημιουργείται το 1802, από ένωση της Υφαλπικής Δημοκρατίας με την Δευραλπική (1802-05).

• η Δημοκρατία της Πεσκάρας (1799),

• η Δημοκρατία της Λούκας (1799, 1801-05), 

• η Παρθενοπαϊκή Δημοκρατία (1799), η Νότιος Ιταλία με έδρα την Νάπολη, με ονομασία εμπνεόμενη εκ της μητροπόλεως της αρχ Νεαπόλεως, της Παρθενόπης, 

• ακόμα και τα αυτοδιοικούμενα Etats l’Eglise (1798), ήτοι «κράτη της Εκκλησίας», στο πάλαι ποτέ πατριμόνιο της Αγίας Έδρας:

• • Δημοκρατία Αγκώνας (1797-98)

  • Τιβερηνή Δημοκρατία (1798-99)

  • Ρωμαϊκή Δημοκρατία (1798-1800), με προσχώρηση των δυο προηγουμένων.

Μεταξύ άλλων εδαφικών αλλαγών, η Γαλλική Δημοκρατία (Ρεπουμπλίκ Φραντσέζ) αποσπά το Ιόνιο Αρχιπέλαγος, το οποίο και το διαχειρίζεται πλέον ως "ανεξάρτητους" Γαλλικούς Νομούς Ελλάδος (από Σασώνα μέχρι Αντικύθηρα). Έχει προηγηθεί η ιταλική καμπάνια, το 1796-97, όταν οι Γάλλοι δημοκράτες τσακίζουν τους Αυστριακούς ιμπεριαλιστές, και καταργούν την Γαληνοτάτη Δημοκρατία των Ενετών, που από την συνθήκη της Ουτρέχτης και μετά, απλά τελεί ως αυστριακό προτεκτοράτο.  

Στη συνέχεια όμως, Βενετσιάνοι διανοούμενοι, όπως ο ημέτερος Ούγος Φώσκολος, που χαιρέτιζαν τον διεθνή χαρακτήρα της Γαλλικής Επανάστασης, δυσανασχετούν με την αλαζονεία του νεαρού Φρανσέζου στρατηγού Βοναπάρτη, και αγανακτούν με τον διορισμό Γάλλου νομάρχη για την διοίκηση της Βενετίας και της ενδοχώρας της, το 1797, προδοτική ενέργεια που πριν κλείσει ο χρόνος, στέφεται από χειρότερη, όταν η οψίμως γαλλική επαρχία Βενέτο, μαζί με την "Βασίλισσα της Αδριατικής", Βενέτσια, απλά παραχωρείται στην Αυστρία των Αψβούργων!

Εν τω μεταξύ, στην Γαλλία επικρατεί μεγάλη πολιτική αναστάτωση, λόγω της διαρκούς πολεμικής εγρήγορσης, της αυξημένης διαφθοράς, της γενικότερης αβεβαιότητας, αλλά και της έλλειψης σύμπνοιας και οράματος. Έτσι, καταφέρνει και αναδεικνύεται μεσσιανικά στην πολιτική ζωή της Δημοκρατίας, ο νεαρός Κορσικανός στρατιωτικός και πρωταγωνιστής της ανέλπιστα νικηφόρου Ιταλικής Εκστρατείας (1796-97), ο Ναπολέων Βοναπάρτης (Bonaparte, Μπόναπαρτ εκ του Μπουόναπαρτε). Με την βοήθεια του επιδέξιου αδελφού του, του ειλικρινώς ιδεαλιστή, αν και προέδρου της Βουλής των Πεντακοσίων, Λουκιανού, και με την στήριξη ακόμα και μελών από το κυβερνών, αν και διεφθαρμένο, Διευθυντήριο, ο Ναπολέων καθίσταται ύπατος της Γαλλικής Δημοκρατίας (με το πραξικόπημα της 18ης Μπρυμαίρ (9 Νοεμβρίου) 1799), και στην συνέχεια αυτοκράτωρ των Γάλλων (το 1804, με άγαρμπον ιδεολογική κωλοτούμπα). 

Έχει προηγηθεί και υπερφιλόδοξη εκστρατεία για την κατάκτηση της Αιγύπτου (Μισρ) και της Συρίας (Σουρίγια), ανάμεσα στον Αύγουστο του 1798 και τον Σεπτέμβριο του 1801, όταν οι γαλλικές δημοκρατικές δυνάμεις παρασύρονται και εγκλωβίζονται σε μιαν αδύνατη κατάσταση, και συγκεκριμένα βρίσκονται διαρκώς απέναντι σε ασκέρια από Μαμελούκους και Τούρκους, που ναι μεν τα νικούν σε χερσαίες επιχειρήσεις, αλλά εξίσου συστηματικά ηττώνται από τους Βρετανούς στην θάλασσα.

ο Ναπολέων Βοναπάρτης διακρίνεται σε μιαν πρώιμη νίκη της Δημοκρατίας,

την πολιορκία της Τουλών (18 Σεπτεμβρίου - 18 Δεκεμβρίου 1793)

Ο μόνος κερδισμένος από τις επιχειρήσεις στο Μισίρι, είναι ο Ναπολέων Βοναπάρτης, που εγκαταλείπει το στράτευμα τον Αύγουστο του 1799, επιστρέφοντας στην Φραγκία τον Οκτώβριο, για ν'αποκομίσει πολιτικά κέρδη από την διογκούμενη φήμη του στον γαλλικό λαό, ως στρατηγός αήττητος. Κάπως έτσι είναι που ο ψευτο-δημοκράτης Βοναπάρτης επιβάλλει την κυριαρχία του επί της Γαλλικής Δημοκρατίας, με το πραξικόπημα της 18ης Μπρυμαίρ του 1799.

Παραδόξως όμως, ο Ναπολέων θ’αποδειχτεί ο χειρότερος εχθρός της Δημοκρατίας, μετατρέποντάς την ύπουλα σε νεποτιστική & μιλιταριστική Αυτοκρατορία. Το κακό αρχίζει να γίνεται φανερό με το ξήλωμα των αδελφών δημοκρατιών, μερικές από τις οποίες προσαρτώνται απευθείας στην ολοένα και πιο ολοκληρωτική Γαλλία: 

• αναίρεση της κατάργησης της Δουλείας στις φραντσέζικες κολονίες (γαλλικές αποικίες), το 1802,

• προσάρτηση της Δημοκρατίας Valais ή Wallis, και της Βαταβικής Δημοκρατίας (Ολλανδία) το 1804, 

• προσάρτηση της Λιγυρικής Δημοκρατίας και της Πάρμας το 1805, 

• συμβιβασμός με τους μπαμπέσηδες τους Αψβούργους το 1806, και παραίτηση τους από την πανευρωπαϊκή τους ηγεμονία, μέσω της κατάργησης και της από χρόνια -ούτως ή άλλως κατατμημένης- "Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας", ύστερα από την συντριβή του Τρίτου αντιγαλλικού Συνασπισμού με την μάχη του Άουστερλιτς το Δεκέμβρη του 1805, 

• δημιουργία της Ομοσπονδίας του Ρήνου το 1806, ακόμα και 

• μετατροπή της Ολλανδίας από κατεχόμενη χώρα σε βασίλειο Ολλάντας με ηγεμόνα τον αδελφό του Ναπολέοντα, Ιωσήφ, το 1806, 

             Ενέργειες όλες που δεν αποτελούν παρά βαθύτατη προσβολή για τα ουμανιστικά ιδεώδη του Διαφωτισμού και της Δημοκρατίας.

Στα επόμενα χρόνια ([1799]1804-1812[1815]), η Γαλλική Αυτοκρατορία του οίκου των Μποναπάρτ θα επιχειρήσει αλαζονικά να κατακτήσει την Ευρώπη, την Ρωσία, την Οικουμένη ολάκερη. Όμως, η αγανάκτηση των λαών και η βούληση των ηγεμόνων της Ευρώπης, αλλά κυρίως η ναυτική ισχύς της Βρετανίας, θα υπερισχύσουν επί των φιλοδοξιών του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. 

Πάντως, η πόλωση που θα φέρει η αντιμαχία των δήθεν προοδευτικών δυνάμεων του αλαζονικού και πολεμοχαρή Ναπολέοντα, με τις δυνάμεις των συντηρητικότατων αντιπάλων του, τελικά, απλά θα καταστήσει ευκολότερη την εφαρμογή της πολιτικής των Αψβούργων, μακροπρόθεσμα. 

~~~~     ~~~~      ~~~~     ~~~~

Συμφώνως με την ολοκληρωτική ατζέντα του Ναπολέοντα, καταλύεται και η Επτάνησος Δημοκρατία (Septinsular Republica, ιδρυθείσα μόλις το 1797), που προσαρτάται στις Ιλλυρικές Επαρχίες, προτεκτοράτο που διαχειρίζεται την γαλλική κυριαρχία επί των πρώην κτήσεων της Βενετίας στην ανατολική ακτή του Αδριατικού Πελάγους. Ενώ λοιπόν οι "απελευθερωμένες" υπερπόντιες κτήσεις της καταργηθείσας Δημοκρατίας της Βενετίας, υπάγονται προδοτικά στις νεοσύστατες Ιλλυρικές Επαρχίες, ρωσο-τουρκική αρμάδα με επικεφαλής τον Ρώσο ναύαρχο Ουσακώφ κυριεύει ευκολότερα ένα ένα, τα Επτάνησα. 

Πασχίζοντας να εντυπωσιάσει την Υψηλή Πύλη (Porte Sublime), ο φιλόδοξος πασάς στα Γιάννινα, Αλής, κυριεύει την φραγκοκρατούμενη Πρέβεζα το 1798, μαζί με τον γιο του, Μουχτάρ, στέλνοντας στη συνέχεια τέσσερα σακιά με κεφάλια, ως τρόπαιο στο σουλτάνο Μαχμούτ Β'. Ο αντιφατικός Αλή Πασάς αρχίζει να ασκεί κυρίαρχη πολιτική, αδίστακτη και μακιαβελική, που θα του επιτρέψει να εξαπλωθεί στα Βαλκάνια, αλλά και να προβεί και στην άλωση της Συμπολιτείας του Σουλίου το 1803, εν πολλοίς αψηφώντας το θέλημα και του Μαχμούτ Β', αλλά και του Ναπολέοντα.

Παραδομένοι στην μεγαλομανία και τον [αρχικά] κεκαλυμμένο ολοκληρωτισμό του ψευδοφιλελευθέρου και στείρα πολεμοχαρούς Ναπολέοντα, γενικά οι Φρανσέζοι/Γάλλοι δεν στέκονται στο ύψος των προσδοκιών των Γραικών/Ελλήνων.

17ος αι

εξωτερική σύνδεση, για περισσότερες πληροφορίες: 17ος - 18ος αι

19ος αι

πίσω στην αρχική σελίδα