1239

Ο Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης διορίζει δεσπότη στην Μεγαλοβλαχία ( = Θεσσαλία και Φθιώτιδα), τον αδελφό του Θεοδώρου Δούκα Κομνηνού, Μανουήλ, τον εκθρονισθέντα από τον ανηψιό του, Ιωάννη (1237-44), εξόριστο βαcιλέα της Θεσσαλονίκης (1237-37).

Πεθαίνει η άτυχη αυτοκρατόρισσα Ειρήνη Λασκαρίνα, χήρα του στρατηγού Ανδρονίκου Παλαιολόγου και σύζυγος του Ιωάννη Γ' Δούκα Βατάτζη, ύστερα από μακροχρόνια προβλήματα υγείας που ξεκίνησαν με πτώση από άλογο.

Ο αντιβασιλεύς Ναρζώτος (Narjot de Toucy) ο πρεσβύτερος, γαμπρός του Θεόδωρου Βρανά και της Άννας (Αγνή) της Φράγκας, χήρος πια, νυμφεύεται την κόρη του Ιωνά, του χάνου των Κουμάνων. Όμως έχει ήδη καλοπαντρέψει τις κόρες του: Η Μαργαρίτα παντρεύτηκε το Λεονάρδο του Βερουλι, καγκελάριο του πριγκηπάτου της Αχαΐας, ενώ η αδελφή της παντρεύτηκε το ίδιο το πριγκηπόπουλο, Γουλιέλμο (Β΄) Βιλεαρδουίνο. Πάντως ο αυτοκράτωρ Βαλδουίνος Β΄ επιστρέφει από τη Δύση και αναλαμβάνει κανονικά την εξουσία.

Πεθαίνοντας, ο έκπτωτος Δημήτριος ο Μομφερρατικός κληροδοτεί τον ονομαστικό τίτλο του ρήγα της Θεσσαλονίκης στον ανηψιό του, Βονιφάτιο Β΄ ντ’Αλεράμο, μαρκήσιο του Μονφερράτου.

Ο γιος της Θεοδώρας Αγγελίνας, και δούκας της Αυστρίας, Φρειδερίκος Β' ο Μαχητικός (1230-46) των Μπάμπενμπεργκ, διαπραγματεύεται φέτος για Ειρήνη με τον ιμπεράτορα της Αλαμανίας/Γερμανίας, Φρειδερίκο Β΄ των Χοενστάουφεν, ύστερα από μιαν τετραετία εντάσεων, που είχαν κορυφωθεί με την παρουσία του αυτοκρατορικού διαδόχου, Κόνραντ/Κορράδου [Δ'] φον Χοενστάουφεν, στην Βιέννη, όπου και ανακηρύσσεται «βασιλεύς Ρωμαίων» το 1237, αλλά και με την άρνηση του Φρήντριχ Β' φον Μπάμπενμπεργκ να παραιτηθεί, πεισματικά αμυνόμενος από την Βιενέζικη Νεάπολη.

Τώρα λοιπόν με τους δυο Φρειδερίκους συμφιλιωμένους, καθίσταται ευκολότερη η σταθεροποίηση της ανατολικής μεθορίου της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Παραδείγματος χάριν, ο δούκας Φρήντριχ Β' φον Μπάμπενμπεργκ συμβάλλει στον προσεταιρισμό του βοημικού οίκου των Πρεμυσλιδών στο δίκτυο επιρροής της αυτοκρατορίας. Συγκεκριμένα τάζει την ανηψιό του, Γερτρούδη φον Μπάμπενμπεργκ στον μαργκράβο της Μοραβίας, Βλαδισλαύο, γιο & διάδοχο του βασιλιά της Βοημίας, Βενσεσλαύου των Πρέμυσλιντ και της Κουνιγούνδης των Χοενστάουφεν. Παράλληλα, ο δούκας αρχίζει να εργάζεται -διπλωματικά πια- για τον προβιβασμό της Βιέννης σε αρχιεπισκοπή, και για την αναγνώριση των εκτεταμένων κτήσεων του ως ενιαίο ρηγάτο:

i) το Ανατολικό δουκάτο (πρώην Έστμαρκ/νυν Έστεραϊχ/η κυρίως Αυστρία),

ii) το δουκάτο της Στεϋρ (Στεϋρμαρκ/Στυρία, κοιτίδα του εκγερμανισμένου -και εξαλειφθέντος πια- οίκου των Όττακαρ),

iii) το Καριντανόν δουκάτο (Καραντανία/Καρινθία),

iv) το μαργκραβάτο/μαρκεζάτο του Κράνιου/Κράινμπουργκ (Κραΐνα/Καρνιόλα),

v) το Βινδικόν μαργκραυάτο/μαρκεζάτο (Βενδία, η σημ. Σλοβενία),

vi) το πατριαρχάτο Ακυιλείας & Φριουλίας.

το αρχιδουκάτο της Αυστρίας

και εθνόσημο της Αυστρίας σήμερα

Στους Αγίους Τόπους, λήγει η μισητή δεκαετής ανακωχή της Στ΄ Σταυροφορίας και του Φρειδερίκου Β΄των Χοενσταουφεν. Οπότε ο Αγιουβίδης αμιράς του Κορακίου (Κέρακ της σημ. Ιορδανίας), και γιος του Μουαζζάμ Σαραφαλντίν της Συρίας, ο Αν Ναζίρ Νταβούτ (= Δαβίδ), προωθείται εναντίον του χριστιανικού Λεβάντε, ανακαταλαμβάνει την Ιερουσαλήμ για τις δυνάμεις του Ισλάμ, κατεδαφίζει τα τείχη της αγίας πόλης, και καταστρέφει τα ψηφιδωτά του Γολγοθά. Με αφορμή αυτά τα γεγονότα, ιππότες από την ευρύτερη Φραγκία (την πάλαι ποτέ «Ανδεγαυική Αυτοκρατορία» που ρήμαξε η ανικανότητα των αδελφών Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου και Ιωάννου) αρχίζουν να συγκεντρώνονται για νέα σταυροφορία, αλλά τελικά μαζεύονται μονάχα βασσάλοι βαρώνοι. Πριν λήξει το έτος, αποσπούν την άδεια του ρηγός της Φραγκίας, και το δικαίωμα ν'απεικονίζουν το βασιλικό έμβλημα στα φλάμμουλά τους, δηλαδή το fleur-de-lis. Οπότε ξεκινά η Σταυροφορία των Βαρώνων, μιαν σταυροφορία δίχως βασιλιάδες που όμως θ'αποδειχτεί η πιο επιτυχημένη μετά από την Α' Σταυροφορία, από καθιστώντας το βασίλειο της Ιερουσαλήμ και αποκομίζοντας εδαφικές προσκτήσεις για τον χριστιανικό Λεβάντε, χωρίς άσκοπες κοκκορομαχίες, βασιλικές (1239-41).

Στην Ανατολία ξεσπά εξέγερση Τουρκομάνων (τουρκικές φυλές που απώθησε προς την Δύση, η μογγολική λαίλαπα) υπό την αρχηγία του Μπαμπα Ισσάκ, εναντίον του σουλτανάτου της Ρωμανίας.

13ος αι

1238

1240

πίσω στην αρχική σελίδα