1260

Γεννιέται ο Μάξιμος Πλανούδης (1260-1310), λόγιος μοναχός και μαθηματικός που θα συνιστά την υιοθέτηση των “αραβικών” (ινδικών, στην πραγματικότητα) αριθμητικών συμβόλων: Έργα του, μιαν ιστορική Γεωγραφία, μιαν εκδοχή των Μύθων του Αισώπου, ενώ είναι από τους πρώτους που θα μεταφράσει λατινικά έργα στην ελληνική. Γέννηση του Νικηφόρου Χούμνου στη Σαλονίκη. Είναι ένας λόγιος που θα γράψει για Φιλοσοφία, εκφράζοντας αριστοτελικές απόψεις, οι οποίες θα μετριάζονται με τον παραμερισμό της αποφατικής Θεολογίας. Θα ενδιαφερθεί για τις Φυσικές Επιστήμες, ενώ θα συνηγορεί υπέρ της σαφήνειας, της απλότητας και της συντομίας στο γράψιμο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο Αλέξιος Μελισσηνός, ο Στρατηγόπουλος, κινείται εναντίον του δεσπότη της Ρωμανίας (Ήπειρος + Μικροβλαχία + Μεγαλοβλαχία), του Μιχαήλ Β΄ Αγγέλου, όμως ηττάται και αιχμαλωτίζεται, για να απελευθερωθεί σύντομα μέσω ανταλλαγής του με την Άννα (Κωνσταντία), χήρα του Ιωάννου Γ΄ Δούκα Βατάτζη, η οποία κρατείται όμηρος στη Σταμπόλη επειδή είναι αδελφή του Μανφρέδου, ρήγα της Σικελίας αλλά και γαμπρού του Μιχαήλ Β΄ Άγγελου, όντας παντρεμένος με την κόρη του, την Ελένη Αγγελίνα Κομνηνή Δούκαινα.

Ο Γκυ ντε λα Ρος, o Φράγκος μέγας κύρης των Αθηνών, αναβαθμίζει το κράτος του σε δουκάτο.

Την ίδια εποχή, ο αντι-κανονικός ρήγας της Σικελίας, Μανφρέδος, συμφιλιώνεται με τον Κορραδίνο των Χοενστάουφεν, επίδοξο ιμπεράτορα της Γερμανίας και δικαιωματικό ρήγα της Σικελίας, και ενισχύει κοινότητες Γιβελίνων (η ονομασία των υποστηρικτών του οίκου Χοενστάουφεν, και γενικότερα του αυτοκράτορα της Γερμανίας, στην Ιταλία, εν ολίγοις το «φιλογερμανικό κόμμα») στη Βόρεια Ιταλία, με ορμητήριο τη Σιένα. Αν και αφορίζεται από τον πάπα Αλέξανδρο Δ', ο Μανφρέδος συνεχίζει την πολιτική του, και καταφέρνει να συντρίψει σε τακτική μάχη τους “Γουέλφους (= αρχικά επρόκειτο για γερμανικό ηγεμονικό οίκο, όμως ως όρος υποδηλώνει πλέον τους υποστηρικτές του πάπα εναντίον του αυτοκράτορα, σε Γερμανία και Ιταλία)” της Τοσκάνης, στη μάχη της Μονταπέρτι. Στη συνέχεια, διορίζει βικάριους (βοηθοί ή υπουργοί) σε Τοσκάνη, Σπολέτο, Μάρκε, Ρωμάνια και Λομβαρδία. Ειδικά η έως τότε εχθρική Φιρένζε (Φλωρεντία), θα τον αναγνωρίσει ως «προστάτη της Τοσκάνης» και «συγκλητικό των Ρωμαίων». Πανικόβλητος ο επόμενος πάπας, ο Ουρβανός Δ', θα τον αφορίσει εκ νέου, αλλά ο Μανφρέδος θα παραμείνει πανίσχυρος και δημοφιλής απ'άκρη σ'άκρη στην Ιταλική Χερσόνησο, μέχρι τον ερχομό του ολέθριου Φράγκου άρπαγα, του Σαρλ ντ'Ανζού (Κάρολος Ανδεγαυικός) το 1265, κατόπιν παπικής προσκλήσεως και αλισβερισιού.

Φλωρεντινή Δημοκρατία: 1115-1532.

Λόγω της παντοδυναμίας του τραπεζικού οίκου των Μεδίκων

στα του φιορεντινέζικου γκοβέρνου, η Φλωρεντία δυστυχώς μετατρέπεται σε κληρονομική ηγεμονία,

αρχικώς δουκάτο (1532-69), και αργότερα μεγάλο δουκάτο (1569-1801, 1815-59).

η σημαία της Φλωρεντίας με fleur-de lis,

σύμβολο που επίσης χρησιμοποιείται και από τους βασιλικούς οίκους των Φράγκων/Γάλλων:

• Καπέτοι (987-1328),

• Βαλουά/Valois (1328-1498),

• Βαλουά-Ορλεάν/Valois-Orléans (1498-1515),

• Βαλουά-Αγκουλέμ/Valois-Angoulême (1515-89),

• Μπουρμπών/Bourbon (1589-1792, 1815-48).

le drapeau de France = η σημαία της Φραγκίας επί Βαλουά,

οι οποίοι μειώνουν τα κρινάκια των Καπέτ σε τρία

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Δημοκρατία του Νόβγκοροντ προσπαθεί να πετύχει μείωση του φόρου υποτέλειας προς την Ταταρική Ορδή, την Ζότσι Ουλούς, όμως στέλνεται εναντίον τους ο μέγας ηγεμών του Βλάντιμιρ και πιστός υποτελής των Τατάρων, Αλέξανδρος Νέφσκι, ο οποίος με κεραυνοβόλα εισβολή αποσπάει από τη δημοκρατία ολόκληρο το ποσό του φόρου.

Ύστερα από την εμφύλια δυναστική διαμάχη στη Μογγολία, ως μέγας χαν επικρατεί ο Κουμπλάι (1260-94), αδελφός του Μέγκε και του Χουλαγκού, που όμως δεν εξουσιάζει τις ορδές της Δύσης (i. Ευρώπη (Γιότσι Ουλούς, που αρκετά αργότερα θα καταστεί η Χρυσή Ορδή), ii. Εγγύς Ανατολή (Χιουλαγκιού Ουλούς, η επικράτεια του Χιουλαγκιού, ως Ιλ Χανάτο), iii. Κεντρική Ασία (Καϊντού & Τσαντάρ Ουλούς), iv. Τουρκεστάν (Τσαγκατάι Ουλούς)), στις οποίες και σταματά την αποστολή ενισχύσεων από Μογγόλους ιππείς. Άμεση συνέπεια είναι η προσωρινή αποδυνάμωση των δυτικών ορδών, αλλά και η μαζική στρατολόγηση Τούρκων πολεμιστών, σε αυτές.

ιππέας του Ιλ Χανάτου (πηγή ~ source)

Ενώ ο Χιουλαγκιού Χαν έχει ανακαλέσει ιππείς του, για να πάρει μέρος στην εν λόγω διαμάχη, οι Μαμελούκοι, κύριοι της Αιγύπτου, καταφέρνουν να συντρίψουν μιαν τουρκομογγολική στρατιά, σταθμευμένη στην Παλαιστίνη, στη μάχη του Αΐν Τζαλουτ, κοντά στη Ναζαρέτ. Έτσι ανακόπτεται η μογγολική προέλαση προς την Αφρική, ενώ διαψεύδεται εκ νέου ο μύθος των “αήττητων Μογγόλων”. Πάντως, τον ίδιο καιρό μογγολική ορδή εισβάλλει και λεηλατεί τη ρωσική (και πρωτο- ουκρανική) χώρα της Βολυνίας.

Οι Μαμελούκοι αποτελούν πολεμική τάξη του χαλιφάτου των Αββασιδών που εμφανίστηκε τον 9ο αι μέσω στρατολογήσεως παλικαριών από έθνη Απίστων όπως οι Ρωμιοί, οι Κιμπτσάκ-Κουμάνοι, οι Καυκάσιοι, κλπ. Οι Μαμελούκοι που έχουν επικρατήσει στο Μισίρι από το 1252 είναι κυρίως Κιμπτσάκ Τούρκοι στην καταγωγή (Γραμμή Μπάχρι, 1252-1390), αν και αργότερα θα είναι κυρίως Κιρκάσσιοι (Ομοεθνία του Καυκάσου, που αυτοπροσδιορίζεται ως Αντυγαμπαζα. Γραμμή Μπούρτζι, 1390-1517).

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τον ίδιο καιρό, ο κραταιός βασιλιάς Βοημίας & Μοραβίας, Οττοκαρ (Οδόακρος) B΄ ο Μέγας, του γερμανίζοντος τσεχικού οίκου των Πρεμυσλιδών, αποκρούει εισβολή από την αναζωογονημένη πλέον Ουγγαρία και προσαρτά εδάφη της.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Όμως, το πιο ενδιαφέρον γεγονός της χρονιάς είναι η μάχη του Ντουρμπεν, όπου ο ρήγας της Λιθουανίας, Μινταγγουας, συντρίβει συνασπισμό δυνάμεων που εργάζονται, με τις ευλογίες της Αγίας Έδρας, για την υποταγή των Βαλτικών Χωρών. Η ηττημένη στρατιά που απαρτίζονταν κυρίως από Δανούς και Σουηδούς, παρουσιάζει σοβαρές απώλειες. Συγκεκριμένα σκοτώνονται γύρω στους 150 τιτλούχους ιππότες, ανάμεσα στους οποίους είναι και ο μάγιστρος του Λιβονικού Τάγματος, αλλά και ο Σουηδός δούκας-τοποτηρητής στην περιοχή. Επιπλέον συλλαμβάνονται 14 ιππότες, από τους οποίους 8 εκτελούνται στην πυρά για τον εξιλασμό των ντόπιων θεών. Με αυτήν την αφορμή, επιστρέφουν στους παλαιούς θεούς οι ιθαγενείς της Πρωσίας και της Κουρλάνδης, που αποστατούν από τον Χριστιανισμό του πάπα. Η παπική Χριστιανοσύνη τονίζει τον ιερό χαρακτήρα της παρούσας σύγκρουσης και ευνοεί την επεκτατικότητα των χριστιανών μαχητών, εις βάρος των Βαλτικών λαών. Όμως, ο Μιντάγγουας, του οποίου ο πάπας αφαιρεί το προνόμιο να φέρει τον τίτλο “βασιλεύς”, αναδεικνύεται σε προστάτη όλων των κατατρεγμένων λαών της περιοχής, περιλαμβανομένων και των Ρώσων της Βολυνίας, της Μαύρης Ρωσίας (περιοχές στην κατοπινή Ουκρανία), της Λευκορωσίας και του Πσκοφ, Χριστιανοί όλοι του Ανατολικού Δόγματος. Επιπλέον στέλνει πρεσβεία στον επιφανή υπόδουλο των Μογγόλων, το μέγα ηγεμόνα του Βλάντιμηρ, Αλέξανδρο Νέφσκι, αποζητώντας, μάταια, τη δημιουργία άξονα τόσο εναντίον του Τευτονικού Τάγματος, όσο κι εναντίον της Ταταρικής Ορδής. Τελικά, το όλο εγχείρημα της αναχαίτισης των επιτιθέμενων δυνάμεων, θα ναυαγήσει με την καθυπόταξη από το Τευτονικό Τάγμα, των Πρώσων, των Κούριων, των Σουδοβών, των νότιων Λεττονών και άλλων κάμποσων γηγενών εθνών, έως το 1283.

Πάντως, ενδυναμωμένη από την διακυβέρνηση του πανέξυπνου Μινταγγουα, η Λιθουανία θ'ακμάσει για αιώνες παράδοξα, και σε πείσμα της ηγεσίας της Δυτικής Χριστιανοσύνης, με την συνεργασία του μαγιαρικού/ουγγρικού, του ρουθηνικού/ουκρανικού, αργότερα και του πολωνικού έθνους.

13ος αι

1259

1261

πίσω στην αρχική σελίδα