1202

Ο βασιλεύς αυτοκράτωρ Ρωμαίων, Αλέξιος Γ΄ Άγγελος, προσπαθεί να βάλει τάξη στο χάος που αποτελεί πλέον η Αυτοκρατορία. Αφού συμφιλιώνεται με την Δημοκρατία της Γένουας, μεταφέρει δυνάμεις στην ενδοχώρα, όπου αιχμαλωτίζει τον Ντόμπρομιρ Χρυσό, κλείνοντας και συνθήκη Ειρήνης με τον τσάρο & αυτοκράτορα, Καλογιάννη, ο οποίος όμως έχει ήδη προσαρτήσει το μεγαλύτερο τμήμα από την επικράτεια του Χρυσού στην Μακεδονία. Στα πλαίσια της ρωμιο-γενοβέζικης προσέγγισης, η Υπέροχη Δημοκρατία, των Γενοβέζων, αποκηρύσσει τον κουρσάρο Λέοντα Βετράνο Καφάρο, ο οποίος όμως συνεχίζει να δρα ανενόχλητος στο Ιόνιο και το Αιγαίο.

Ο γιος του Ισαάκιου Β΄, Αλέξιος, μεταβαίνει στη Ρώμη ζητώντας την βοήθεια του Ιννοκεντίου Γ΄ για την παλινόρθωση του πατέρα του. Όμως ο πάπας αρνείται, ενώ φέρεται ότι απαγόρευσε στο Βονιφάτιο το να στρέψει την σταυροφορία εναντίον αδελφών Χριστιανών. Εν τω μεταξύ, οι σταυροφόροι καταφτάνουν στη Βενετία, όμως είναι λιγότεροι από το αναμενόμενο, όπως και το κεφάλαιο που μαζεύουν, που δεν ξεπερνά τα 51.000 ασημένια Μάρκα. Ο δόγης (= δούκας, αιρετός αρχηγός του κράτους) της Βενετίας, στον οποίο είχε απονεμηθεί και το αξίωμα του “πρωτοσεβάστου” από τους Ρωμιούς, ο γηραιός Ερρίκος Δάνδολος δηλώνει ότι συμβιβάζεται με το ελλιπές ποσό, αν οι σταυροφόροι κατακτήσουν για λογαριασμό της Βενετίας, την δαλματική πόλη-κράτος, Ζάρα, οι κάτοικοι της οποίας, όμως, προτιμούν ασυζητητί την ουγγρική κυριαρχία.

Καταφτάνει στην Βενετία και ο Αλέξιος, που διατυπώνει κι εδώ την ίδια έκκληση για βοήθεια, λίγο πριν από την αναχώρηση του στόλου των σταυροφόρων, τον οποίο θα κυβερνήσει ο ίδιος ο δόγης, συνοδευμένος μάλιστα από ολόκληρη την κυβέρνηση της Βενετίας, το Δουκικό Συμβούλιο / Consiglio Ducali (ή Consiglio Minor. Η Σινιορία, ή Συμβούλιο των Δέκα, θα ιδρυθεί το 1310), που ελέγχει και διευκολύνει την εξουσία του δόγη. Οι σταυροφόροι πάντως κυριεύουν την Ζάρα και μάλιστα αψιμαχούν με τους Βενετούς για τα λάφυρα (: Τρώγοντας έρχεται η όρεξη). Κατόπιν εντόνου διαβήματος του βασιλιά της Ουγγαρίας, Εμερίχου (Ίμρε), ο Ιννοκέντιος Γ΄ αφορίζει υποκριτικά τους Βενετούς που επιμένουν στην κατοχή της πόλης, όμως απαλλάσσει τους πραγματικούς αυτουργούς, τους σταυροφόρους.

Στη Συρία, σημειώνεται μεγάλος σεισμός. Ο σουλτάνος των Ρωμιών, Ρουκναλντίν Σουλεϊμάνσαχ Β΄ (1196-1204), προσαρτά το Ερζερούμ, σχεδόν ολοκληρώνοντας την επανένωση της επικράτειας του πατέρα του, Ιτζαντίν Κιλίτζ Αρσλάν Β΄. Όμως οι δυνάμεις του σταματούν την προς Ανατολάς επέκταση, όταν κατατροπώνονται από τις δυνάμεις της βασίλισσας της Γεωργίας, της Ταμάρας.

Η “Δεσποινίς της Κύπρου”, κόρη του στασιαστή βασιλέα Ισαάκιου Κομνηνού κι εγγονή του Θεοδώρου (Θόρος) Β΄, άρχοντα της Μικρής ή Νέας Αρμενίας, χωρίζει από το Ραϊμόνδο Στ΄, κόμητα της Τουλούζης, για να παντρευτεί τον Τιερρί της Φλάνδρας, νόθο γιο του Φιλίππου της Αλσατίας, κόμητα της Φλάνδρας.

Οι «Αραβικοί» αριθμοί και η έννοια του «μηδέν» αρχίζουν να διαδίδονται και στη Δυτική Ευρώπη.

Στις Βαλτικές Χώρες, η γερμανική Αδελφότητα των Ξιφοφόρων επιβάλλεται στο ουραλικό έθνος των Λιβονών, ύστερα από συνεργασία με το βαλτικό έθνος των Σεμιγάλλων. Παράλληλα, και ο ρήγας των Δανών, Βάλντεμαρ Β΄, αρχίζει να ηγείται αλλεπάλληλων σταυροφοριών, με πρόφαση τον εγχριστιανισμό της Λιβονίας και της Εσθονίας (1202-41).

13ος αι

1201

1203

πίσω στην αρχική σελίδα