111es.htm

(11) La Familio de don Mario

Mi jam vojaĝis al eksterlandoj ĉirkaŭ 30 fojojn, sed neniam vivis en alilando. Mi imagis, ke vivi en fremda urbo nin donus alian travivaĵon, kiu estas komplete malsama al tiu de la vojaĝo tra la urbo. Mi havis ideon, ke iam mi volas resti, eĉ se mi ne povas vivi, dum longa tempo en fremda urbeto.

Se mi volus, mi povus resti en urbo tiom kiom da tempo mi volis, ĉar la vojaĝo de tiu ĉi fojo estas senlima. Tamen, la plej longa periodo, kiam mi restis en unu loko, estis maksimume du semajnoj dum la vojaĝo. Mi gastloĝis kelkfoje en la loĝejoj de mia amiko, sed plejparte restis en hotelo. Post du semajnoj, mi ĉiam eksentis la deziron por translokiĝi al alia loko.

Malgraŭ tio, kvar monatoj jam pasis ekde kiam mi venis al Santa Barbara, Honduraso de Mezameriko. Dum la komencaj 55 tagoj, mi restis en apartamento. En eksterlando tio estis mia unua travivaĵo en mia vivo. Poste mi transloĝiĝis al domo, kie mi sola nun vivas, ĝuante ampleksan vidaĵon de Santa Barbara ekde la fenestro. Kiam mi translokiĝis de hotelo al la apartamento, mi aĉetis ban-mantukon, sapon kay neceseja-paperon. Ĉar estis varme tiam, mi ankaŭ aĉetis ventolilon. Ĉi tiu domo estis nove konstruata kaj estis neniaĵo en la ĉambroj. Do mi aĉetis tablon kaj seĝojn, kaj korbo por forĵetaĵoj. Ĉar komencis esti malvarme subite antaŭ unu semajno kaj mi ne povis toleri duŝadon per malvarma akvo, mi aĉetis aparaton por varmigi akvon per elektro kaj ĝin fiksigis al la duŝo. Mi ekkonis miajn proksimulojn. Malsame en hotelo, mi sentis kiel mi estus loĝanto de la urbeto.

La okazaĵo, ke mi translokiĝis de hotelo al la apartamento estis la fakto, ke Taiĉiro, la juna japano, kiu posedas japanan restoracion en ĉiu ti urbeto, ofertis min prunti sian apartamenton neuzitan tiam. Estis kvin familioj vivantaj en la apartamentaro. Kvankam la monata lupago diferenciĝas laŭ apartamento, la kosto estas inter US$55 kaj 65. La tri familioj de la kvin estas soluloj ekskluzive mi. Du de la tri familioj estas virino y viro de la "Korpuso de Paco" ekde Usono kaj alia persono estas franca viro, kiu vivis en Hispanio dum longa tempo. La posedanto de la apartamentaro estas don Mario. Don Mario antaŭe laboris por banko, tamen, li devis forlasi la bankon, kie li laboradis dum 23 jaroj, kiam li havis la aĝon de 40. Poste li gajnis malgrandan enspezon per tranĉi arbojn en la montaro.

Tiu kiu subtenis la familion estas lia edzino Leily. Ŝi daŭris fari "tortilla"-jn en la flanko de la apartamentaro dum 23 jaroj. "Tortilla" estas maldika patkuko farita de faruno de maizo aŭ tritiko knedita kun akvo. Ĝi estas populara manĝaĵo, kiu serviĝas por ĉiu manĝo en la landoj ĉirkaŭ tie. Leily vendas "tortilla"-jn de 10 cm diametre por 6 cendoj po 4 pecoj. Proksimuloj venas por aĉeti ilin. Ŝi ankaŭ vendas ilin al ĉirkaŭaj restoracioj. Ŝi donis edukadon por siaj kvar filinoj kaj, krome, konstruis la apartamentaron. Kvankam la apartamentaro provizas sufiĉan monon por sia vivo, ŝi ĉiam diras min, ke ŝi ne havas monon. Malgraŭ ŝia diro insistante pri la manko de mono, ŝi ŝparas dolarojn por sia vojaĝo al Usono. Ŝi petas min aĉeti normalan fotilon kaj video-fotilon por ŝi, se mi reiros al Japanio. Fakte ŝi devas havi multe da monon. Ŝi kutime vivas simple. Tamen, ŝi diras min, ke ŝi konstruos novan apartamenton por mi se mi revenos kaj vivir en Santa Barbara en la futuro.

Ĉiuj de la kvar filinoj de Leily estas belaj. Fany, la plej aĝa filino, kiu laboris por infanĝardeno, edziĝis kun policano Alexis kaj vivas en la najbara loko de su patrino. Rosita kaj Dania, la tria kaj kvara filino respektive, estas instruistinoj de elementa lernejo. La dua filino Armida sola helpas sian patrinon fari "tortilla"-jn. Rosita ankaŭ edziĝas kaj vivas en la sama urbeto, sed Armida kaj Dania estas fraŭlaj kaj vivas kun siaj gepatroj. Mi pasigas ĉiun matenon, lernante hispanan lingvon per legi librojn, sed posttagmeze mi iras por babili kun la familio de don Mario preskaŭ ĉiutage. Kvankam tiu estas kvazaŭ klaso de hispana conversacio por mi, mi ne devas pagi monon. Aldone, ĉiuj instruistoj de la conversacio estas virinoj. Leily kaj Armida laboras kun "tortilla" tutan jaron kaj ili estas ĉiam tie. La kvara filino revenas el lernejo ĉirkaŭ la dua en la posttagmezo. La unua filino Fany ofte unuigas ilin kaj mi parolas en hispana, ĉirkaŭata de tiuj kvar virinoj. Se tiu povas esti nomata klaso de hispana lingvo, ĝi estas ekstravaganca klaso.

Tiuj instruistinoj estis iome seriozaj en la komenco, sed ili post nelonge komencis ŝerci. Eble kaŭze de la sama aĝo al mi, Leily baldaŭ ŝanĝis siajn ŝercojn al seksaj aferoj. La unua filino Fany sekvis sian patrinon. Tio infektis la duan kaj poste kvaran filinon. Sed, ĉar mi estas kompatinda viro, kiu ne komprenas eĉ plej facilan konversacion de hispana lingvo, mi ne komprenis ilian konversacion pri sekso. Alfrontante tiun, ili uzis evidentan gestlingvon. Plue, ili ripetfoje prononcis, laŭtvoĉe, la japanajn vortojn indikantajn masklan aŭ femalan seksorganon, kiujn mi lernigis al ili kiam mi estis demandita unufoje. Al ili tiaj japanaj vortoj ne donas gravan signifon, sed mi estis vere embarasita. Samtempe, miaj fermitaj okuloj estis malfermitaj pere de la rekta malkaŝemeco de la virinoj de Latinida Ameriko. Ĉiam kiam mi estis kun ili, estis ridado inter nin.

Dum mi restis en la apartamento, Leily min servis matenmanĝon de pano, kafo kaj oranĝosuko tuj kiam mi malfermis la fenestrojn matene, kaj poste malpezan meztagmanĝon kiam mi finis mian lernadon de hispana lingvo por la mateno. La suko farita de freŝaj oranĝaj plukitaj en la montaro estis reale bongusta. Intertempe, unu el la filinoj komencis doni masaĝon al mi. Tiu estis la masaĝo donita kun ĉeestantaro de ŝia patrino kaj aliaj filinoj. Mi sentis, kvazaŭ recibanta la masaĝon en haremo. Eĉ post la masaĝo, mi restis senmove iom da tempo en ekstazo de feliĉego. Sekvante, la dua filino Armida eklavis miajn vestaĵojn. Ŝi elspezis multe da tempo por lavi la ĉemizojn kaj pantalonojn permane tiel atente kaj forte, ke ili verŝajne ellaciĝos. Nur vidante ŝian laboron, mi sentis, kvazaŭ mi mem laĉiĝas. La familio de don Mario zorgegis min kvazaŭ mi estus unu ano de la familio.

Mi devis eliri el Santa Barbara por akiri permeson de mia vizo kaj motorciklo post tia agrabla vida en la apartamento dum 51 tagoj. Mi havis ideon, ke mi revenos al la apartamento post kiam mi finos la daŭlantan vojaĝon de 2 aŭ 3 semajnoj al majaa ruino de Copan kaj kelkaj varmfontoj en la sudo de Santa Barbara. Tamen, mi informiĝis, ke kiam mi revenos Taiĉiro transloĝiĝos al mia apartamento elde la restoracio kie li vivas kaŭze de la fakto, ke sia patrino supoze revenos de Japanio. Mi parolis pri tio al Leily. Ŝi min diris, ke ŝi preparos domon por mi, ĉar sia unua filino havis novan domon lueblan, kies konstruo jam preskaŭ estis finita en la sama tero de la domo de la filino. Post eksciante tion, mi eliris el Santa Barbara kaj revenis post 2 semajnoj. Mia nova domo estis preskaŭ kompletigita, sed ne estis nur antaŭa kaj malantaŭa pordo. La patrino de Taiĉiro planis reveni post 6 tagoj.

La kompletigita domo staras sur la piedo de monto kaj donas vastan vidon de Santa Barbara el la fenestro. Santa Barbara, kiu havas domojn kun ruĝa tegolaro kaj karesiĝas de la montaro tute verda, ne estas urbeto por turistoj, sed iom alloga urbeto. En mia domo estas longa kaj granda ĉambro planita por loĝoĉambro apud la antaŭa pordo, kaj en ĝia dekstra flanko estas du dormĉambroj kun banĉambro intere. En la malantaŭa loko de la domo, estas malgranda spaco kiel teraso. Tiu estas la unua aparta domo por mi vivi en mia vida. Plue, tiu estas multe pli granda ol iaj ajn domoj kie mi jam vivis. Mi nun sentas kvazaŭ riĉulo. La kosto de la konstruo de ĉi tiu domo estas ĉirkaŭ $18,000. La tero estas nekredeble malmultekosta kompare kun Japanio. La granda tero por la domoj por Fany kaj mi, inkluzive de la ĝardeno tiel granda kiel kampo, kie kokinoj estas kurantaj, kostas nur ĉirkaŭ $5000. Tiu estas proksimume duona prezo de mia BMW. La luprezo de la domo estas ĉirkaŭ $115 monate, kiu estas la sama sumo de mono, kiun mi pagis por la apartamento de Taiĉiro.

Fany ankaŭ min servas manĝaĵojn aŭ oranĝosukon por matenmanĝo aŭ meztagmanĝo, kiel sia patrino faris por mi. Ŝi kuiras tre bone kaj mi ne havas problemon pri siaj manĝaĵoj, kvankam mi malŝatas hondurasan kuirarton. Mi havas vespermanĝon en la japana restoracio "Sakura" preskaŭ ĉiutage. Ili cuiras por mi eĉ la manĝaĵon netrovitan en la manĝokarto, se nur ili havas materialojn por ĝi. Eĉ en dimanĉo, kiam la restoracio estas fermita, mi povas manĝi kun la familio. Antaŭe mi ne drinkis pli ol unu malgrandan botelon de biero por vespermanĝo, ĉar Taiĉiro ne drinkas. Do poste, Hacue, la patrino de Taiĉiro, revenis de Japanio. Ŝi drinkas multe. Ŝi ankaŭ fumas multe same al mi. Plue, ŝia interparolado estas tre interesa. Ŝi estas la unua drinka kunulo dum tiu ĉi vojaĝo. Do, mi drinkas kun ŝi kvazaŭ freneze ĝis noktomezo ĉiutage.

Ŝi havas amikeman karakteron kaj amas feston. Ekscito alvenis al ĝia maksimumo pro la efekto de alkoholaĵo. Ni decidis havi feston de disko-danco kaj inviti junajn virojn kaj virinojn. Ni konsentis, ke mi aĉetos alkoholaĵojn kaj ŝi preparos manĝaĵojn. En la antaŭa tago de la festo, unu japana rajdanto de motorciklo nomata Kenja Iwabuĉi, kiu forlasis Usono-n kaj iros al la suda fino de Sudameriko, alvenis al Santa Barbara ĝustatempe. Li diris min, ke li restos en mia domo dum 4 aŭ 5 tagoj. Ni fine trovis bonan motivon por havi la feston. Tiu devus esti la feston por bonvenigi lin. Kiam mi estis en la necesejo matene en la tago de la festo, Kenja min diris, "Toru, kelkaj virinoj ankaŭ venos al la festo, ĉu ne? Mi pensas, ke ni bezonas pordon por la banĉambro". Mi estas tre senatentema persono kaj mi ne atentis pri tion. Mi tuj aranĝis construigi la pordon. Ni akiris la pordon ĉirkaŭ unu horon antaŭ la festo. Ĉar ĉiuj diris min, ke la festo estis absolute amuza, mi havos feston en mia domo sabate ĉiun duan semajnon.

La novaĵo, ke mi havis la feston en mia domo baldaŭ disvastiĝis inter la virinoj de la familio de don Mario. Leily decidis, ne min konsultante, havi Kristnaskan feston en mia domo en la 24-a de decembro. Post du tagoj, la 26-an, Hacue reiros al Japanio por la vonontaj tri jaroj kune kun sia filino Haruka. Mi pensis, ke mi devos havi du festojn en la sama periodo. Anstataŭe, mi decidis havi kunan feston por la du familioj. Mi pasigis Kristnaskan Antaŭvesperon en eksterlando ĉiujare ekde kiam mi estis 26-jaraĝa. Preskaŭ ĉiam mi sola estis en la ĉambro de hotelo. La tago de Kristnasko de ĉi tiu jaro estos speciala al mi.

(11) La Familio de don Mario

Mi jam vojaĝis al eksterlandoj ĉirkaŭ 30 fojojn, sed neniam vivis en alilando. Mi imagis, ke vivi en fremda urbo nin donus alian travivaĵon, kiu estas komplete malsama al tiu de la vojaĝo tra la urbo. Mi havis ideon, ke iam mi volas resti, eĉ se mi ne povas vivi, dum longa tempo en fremda urbeto.

Se mi volus, mi povus resti en urbo tiom kiom da tempo mi volis, ĉar la vojaĝo de tiu ĉi fojo estas senlima. Tamen, la plej longa periodo, kiam mi restis en unu loko, estis maksimume du semajnoj dum la vojaĝo. Mi gastloĝis kelkfoje en la loĝejoj de mia amiko, sed plejparte restis en hotelo. Post du semajnoj, mi ĉiam eksentis la deziron por translokiĝi al alia loko.

Malgraŭ tio, kvar monatoj jam pasis ekde kiam mi venis al Santa Barbara, Honduraso de Mezameriko. Dum la komencaj 55 tagoj, mi restis en apartamento. En eksterlando tio estis mia unua travivaĵo en mia vivo. Poste mi transloĝiĝis al domo, kie mi sola nun vivas, ĝuante ampleksan vidaĵon de Santa Barbara ekde la fenestro. Kiam mi translokiĝis de hotelo al la apartamento, mi aĉetis ban-mantukon, sapon kay neceseja-paperon. Ĉar estis varme tiam, mi ankaŭ aĉetis ventolilon. Ĉi tiu domo estis nove konstruata kaj estis neniaĵo en la ĉambroj. Do mi aĉetis tablon kaj seĝojn, kaj korbo por forĵetaĵoj. Ĉar komencis esti malvarme subite antaŭ unu semajno kaj mi ne povis toleri duŝadon per malvarma akvo, mi aĉetis aparaton por varmigi akvon per elektro kaj ĝin fiksigis al la duŝo. Mi ekkonis miajn proksimulojn. Malsame en hotelo, mi sentis kiel mi estus loĝanto de la urbeto.

La okazaĵo, ke mi translokiĝis de hotelo al la apartamento estis la fakto, ke Taiĉiro, la juna japano, kiu posedas japanan restoracion en ĉiu ti urbeto, ofertis min prunti sian apartamenton neuzitan tiam. Estis kvin familioj vivantaj en la apartamentaro. Kvankam la monata lupago diferenciĝas laŭ apartamento, la kosto estas inter US$55 kaj 65. La tri familioj de la kvin estas soluloj ekskluzive mi. Du de la tri familioj estas virino y viro de la "Korpuso de Paco" ekde Usono kaj alia persono estas franca viro, kiu vivis en Hispanio dum longa tempo. La posedanto de la apartamentaro estas don Mario. Don Mario antaŭe laboris por banko, tamen, li devis forlasi la bankon, kie li laboradis dum 23 jaroj, kiam li havis la aĝon de 40. Poste li gajnis malgrandan enspezon per tranĉi arbojn en la montaro.

Tiu kiu subtenis la familion estas lia edzino Leily. Ŝi daŭris fari "tortilla"-jn en la flanko de la apartamentaro dum 23 jaroj. "Tortilla" estas maldika patkuko farita de faruno de maizo aŭ tritiko knedita kun akvo. Ĝi estas populara manĝaĵo, kiu serviĝas por ĉiu manĝo en la landoj ĉirkaŭ tie. Leily vendas "tortilla"-jn de 10 cm diametre por 6 cendoj po 4 pecoj. Proksimuloj venas por aĉeti ilin. Ŝi ankaŭ vendas ilin al ĉirkaŭaj restoracioj. Ŝi donis edukadon por siaj kvar filinoj kaj, krome, konstruis la apartamentaron. Kvankam la apartamentaro provizas sufiĉan monon por sia vivo, ŝi ĉiam diras min, ke ŝi ne havas monon. Malgraŭ ŝia diro insistante pri la manko de mono, ŝi ŝparas dolarojn por sia vojaĝo al Usono. Ŝi petas min aĉeti normalan fotilon kaj video-fotilon por ŝi, se mi reiros al Japanio. Fakte ŝi devas havi multe da monon. Ŝi kutime vivas simple. Tamen, ŝi diras min, ke ŝi konstruos novan apartamenton por mi se mi revenos kaj vivir en Santa Barbara en la futuro.

Ĉiuj de la kvar filinoj de Leily estas belaj. Fany, la plej aĝa filino, kiu laboris por infanĝardeno, edziĝis kun policano Alexis kaj vivas en la najbara loko de su patrino. Rosita kaj Dania, la tria kaj kvara filino respektive, estas instruistinoj de elementa lernejo. La dua filino Armida sola helpas sian patrinon fari "tortilla"-jn. Rosita ankaŭ edziĝas kaj vivas en la sama urbeto, sed Armida kaj Dania estas fraŭlaj kaj vivas kun siaj gepatroj. Mi pasigas ĉiun matenon, lernante hispanan lingvon per legi librojn, sed posttagmeze mi iras por babili kun la familio de don Mario preskaŭ ĉiutage. Kvankam tiu estas kvazaŭ klaso de hispana conversacio por mi, mi ne devas pagi monon. Aldone, ĉiuj instruistoj de la conversacio estas virinoj. Leily kaj Armida laboras kun "tortilla" tutan jaron kaj ili estas ĉiam tie. La kvara filino revenas el lernejo ĉirkaŭ la dua en la posttagmezo. La unua filino Fany ofte unuigas ilin kaj mi parolas en hispana, ĉirkaŭata de tiuj kvar virinoj. Se tiu povas esti nomata klaso de hispana lingvo, ĝi estas ekstravaganca klaso.

Tiuj instruistinoj estis iome seriozaj en la komenco, sed ili post nelonge komencis ŝerci. Eble kaŭze de la sama aĝo al mi, Leily baldaŭ ŝanĝis siajn ŝercojn al seksaj aferoj. La unua filino Fany sekvis sian patrinon. Tio infektis la duan kaj poste kvaran filinon. Sed, ĉar mi estas kompatinda viro, kiu ne komprenas eĉ plej facilan konversacion de hispana lingvo, mi ne komprenis ilian konversacion pri sekso. Alfrontante tiun, ili uzis evidentan gestlingvon. Plue, ili ripetfoje prononcis, laŭtvoĉe, la japanajn vortojn indikantajn masklan aŭ femalan seksorganon, kiujn mi lernigis al ili kiam mi estis demandita unufoje. Al ili tiaj japanaj vortoj ne donas gravan signifon, sed mi estis vere embarasita. Samtempe, miaj fermitaj okuloj estis malfermitaj pere de la rekta malkaŝemeco de la virinoj de Latinida Ameriko. Ĉiam kiam mi estis kun ili, estis ridado inter nin.

Dum mi restis en la apartamento, Leily min servis matenmanĝon de pano, kafo kaj oranĝosuko tuj kiam mi malfermis la fenestrojn matene, kaj poste malpezan meztagmanĝon kiam mi finis mian lernadon de hispana lingvo por la mateno. La suko farita de freŝaj oranĝaj plukitaj en la montaro estis reale bongusta. Intertempe, unu el la filinoj komencis doni masaĝon al mi. Tiu estis la masaĝo donita kun ĉeestantaro de ŝia patrino kaj aliaj filinoj. Mi sentis, kvazaŭ recibanta la masaĝon en haremo. Eĉ post la masaĝo, mi restis senmove iom da tempo en ekstazo de feliĉego. Sekvante, la dua filino Armida eklavis miajn vestaĵojn. Ŝi elspezis multe da tempo por lavi la ĉemizojn kaj pantalonojn permane tiel atente kaj forte, ke ili verŝajne ellaciĝos. Nur vidante ŝian laboron, mi sentis, kvazaŭ mi mem laĉiĝas. La familio de don Mario zorgegis min kvazaŭ mi estus unu ano de la familio.

Mi devis eliri el Santa Barbara por akiri permeson de mia vizo kaj motorciklo post tia agrabla vida en la apartamento dum 51 tagoj. Mi havis ideon, ke mi revenos al la apartamento post kiam mi finos la daŭlantan vojaĝon de 2 aŭ 3 semajnoj al majaa ruino de Copan kaj kelkaj varmfontoj en la sudo de Santa Barbara. Tamen, mi informiĝis, ke kiam mi revenos Taiĉiro transloĝiĝos al mia apartamento elde la restoracio kie li vivas kaŭze de la fakto, ke sia patrino supoze revenos de Japanio. Mi parolis pri tio al Leily. Ŝi min diris, ke ŝi preparos domon por mi, ĉar sia unua filino havis novan domon lueblan, kies konstruo jam preskaŭ estis finita en la sama tero de la domo de la filino. Post eksciante tion, mi eliris el Santa Barbara kaj revenis post 2 semajnoj. Mia nova domo estis preskaŭ kompletigita, sed ne estis nur antaŭa kaj malantaŭa pordo. La patrino de Taiĉiro planis reveni post 6 tagoj.

La kompletigita domo staras sur la piedo de monto kaj donas vastan vidon de Santa Barbara el la fenestro. Santa Barbara, kiu havas domojn kun ruĝa tegolaro kaj karesiĝas de la montaro tute verda, ne estas urbeto por turistoj, sed iom alloga urbeto. En mia domo estas longa kaj granda ĉambro planita por loĝoĉambro apud la antaŭa pordo, kaj en ĝia dekstra flanko estas du dormĉambroj kun banĉambro intere. En la malantaŭa loko de la domo, estas malgranda spaco kiel teraso. Tiu estas la unua aparta domo por mi vivi en mia vida. Plue, tiu estas multe pli granda ol iaj ajn domoj kie mi jam vivis. Mi nun sentas kvazaŭ riĉulo. La kosto de la konstruo de ĉi tiu domo estas ĉirkaŭ $18,000. La tero estas nekredeble malmultekosta kompare kun Japanio. La granda tero por la domoj por Fany kaj mi, inkluzive de la ĝardeno tiel granda kiel kampo, kie kokinoj estas kurantaj, kostas nur ĉirkaŭ $5000. Tiu estas proksimume duona prezo de mia BMW. La luprezo de la domo estas ĉirkaŭ $115 monate, kiu estas la sama sumo de mono, kiun mi pagis por la apartamento de Taiĉiro.

Fany ankaŭ min servas manĝaĵojn aŭ oranĝosukon por matenmanĝo aŭ meztagmanĝo, kiel sia patrino faris por mi. Ŝi kuiras tre bone kaj mi ne havas problemon pri siaj manĝaĵoj, kvankam mi malŝatas hondurasan kuirarton. Mi havas vespermanĝon en la japana restoracio "Sakura" preskaŭ ĉiutage. Ili cuiras por mi eĉ la manĝaĵon netrovitan en la manĝokarto, se nur ili havas materialojn por ĝi. Eĉ en dimanĉo, kiam la restoracio estas fermita, mi povas manĝi kun la familio. Antaŭe mi ne drinkis pli ol unu malgrandan botelon de biero por vespermanĝo, ĉar Taiĉiro ne drinkas. Do poste, Hacue, la patrino de Taiĉiro, revenis de Japanio. Ŝi drinkas multe. Ŝi ankaŭ fumas multe same al mi. Plue, ŝia interparolado estas tre interesa. Ŝi estas la unua drinka kunulo dum tiu ĉi vojaĝo. Do, mi drinkas kun ŝi kvazaŭ freneze ĝis noktomezo ĉiutage.

Ŝi havas amikeman karakteron kaj amas feston. Ekscito alvenis al ĝia maksimumo pro la efekto de alkoholaĵo. Ni decidis havi feston de disko-danco kaj inviti junajn virojn kaj virinojn. Ni konsentis, ke mi aĉetos alkoholaĵojn kaj ŝi preparos manĝaĵojn. En la antaŭa tago de la festo, unu japana rajdanto de motorciklo nomata Kenja Iwabuĉi, kiu forlasis Usono-n kaj iros al la suda fino de Sudameriko, alvenis al Santa Barbara ĝustatempe. Li diris min, ke li restos en mia domo dum 4 aŭ 5 tagoj. Ni fine trovis bonan motivon por havi la feston. Tiu devus esti la feston por bonvenigi lin. Kiam mi estis en la necesejo matene en la tago de la festo, Kenja min diris, "Toru, kelkaj virinoj ankaŭ venos al la festo, ĉu ne? Mi pensas, ke ni bezonas pordon por la banĉambro". Mi estas tre senatentema persono kaj mi ne atentis pri tion. Mi tuj aranĝis construigi la pordon. Ni akiris la pordon ĉirkaŭ unu horon antaŭ la festo. Ĉar ĉiuj diris min, ke la festo estis absolute amuza, mi havos feston en mia domo sabate ĉiun duan semajnon.

La novaĵo, ke mi havis la feston en mia domo baldaŭ disvastiĝis inter la virinoj de la familio de don Mario. Leily decidis, ne min konsultante, havi Kristnaskan feston en mia domo en la 24-a de decembro. Post du tagoj, la 26-an, Hacue reiros al Japanio por la vonontaj tri jaroj kune kun sia filino Haruka. Mi pensis, ke mi devos havi du festojn en la sama periodo. Anstataŭe, mi decidis havi kunan feston por la du familioj. Mi pasigis Kristnaskan Antaŭvesperon en eksterlando ĉiujare ekde kiam mi estis 26-jaraĝa. Preskaŭ ĉiam mi sola estis en la ĉambro de hotelo. La tago de Kristnasko de ĉi tiu jaro estos speciala al mi.

(11) La Familio de don Mario

Mi jam vojaĝis al eksterlandoj ĉirkaŭ 30 fojojn, sed neniam vivis en alilando. Mi imagis, ke vivi en fremda urbo nin donus alian travivaĵon, kiu estas komplete malsama al tiu de la vojaĝo tra la urbo. Mi havis ideon, ke iam mi volas resti, eĉ se mi ne povas vivi, dum longa tempo en fremda urbeto.

Se mi volus, mi povus resti en urbo tiom kiom da tempo mi volis, ĉar la vojaĝo de tiu ĉi fojo estas senlima. Tamen, la plej longa periodo, kiam mi restis en unu loko, estis maksimume du semajnoj dum la vojaĝo. Mi gastloĝis kelkfoje en la loĝejoj de mia amiko, sed plejparte restis en hotelo. Post du semajnoj, mi ĉiam eksentis la deziron por translokiĝi al alia loko.

Malgraŭ tio, kvar monatoj jam pasis ekde kiam mi venis al Santa Barbara, Honduraso de Mezameriko. Dum la komencaj 55 tagoj, mi restis en apartamento. En eksterlando tio estis mia unua travivaĵo en mia vivo. Poste mi transloĝiĝis al domo, kie mi sola nun vivas, ĝuante ampleksan vidaĵon de Santa Barbara ekde la fenestro. Kiam mi translokiĝis de hotelo al la apartamento, mi aĉetis ban-mantukon, sapon kay neceseja-paperon. Ĉar estis varme tiam, mi ankaŭ aĉetis ventolilon. Ĉi tiu domo estis nove konstruata kaj estis neniaĵo en la ĉambroj. Do mi aĉetis tablon kaj seĝojn, kaj korbo por forĵetaĵoj. Ĉar komencis esti malvarme subite antaŭ unu semajno kaj mi ne povis toleri duŝadon per malvarma akvo, mi aĉetis aparaton por varmigi akvon per elektro kaj ĝin fiksigis al la duŝo. Mi ekkonis miajn proksimulojn. Malsame en hotelo, mi sentis kiel mi estus loĝanto de la urbeto.

La okazaĵo, ke mi translokiĝis de hotelo al la apartamento estis la fakto, ke Taiĉiro, la juna japano, kiu posedas japanan restoracion en ĉiu ti urbeto, ofertis min prunti sian apartamenton neuzitan tiam. Estis kvin familioj vivantaj en la apartamentaro. Kvankam la monata lupago diferenciĝas laŭ apartamento, la kosto estas inter US$55 kaj 65. La tri familioj de la kvin estas soluloj ekskluzive mi. Du de la tri familioj estas virino y viro de la "Korpuso de Paco" ekde Usono kaj alia persono estas franca viro, kiu vivis en Hispanio dum longa tempo. La posedanto de la apartamentaro estas don Mario. Don Mario antaŭe laboris por banko, tamen, li devis forlasi la bankon, kie li laboradis dum 23 jaroj, kiam li havis la aĝon de 40. Poste li gajnis malgrandan enspezon per tranĉi arbojn en la montaro.

Tiu kiu subtenis la familion estas lia edzino Leily. Ŝi daŭris fari "tortilla"-jn en la flanko de la apartamentaro dum 23 jaroj. "Tortilla" estas maldika patkuko farita de faruno de maizo aŭ tritiko knedita kun akvo. Ĝi estas populara manĝaĵo, kiu serviĝas por ĉiu manĝo en la landoj ĉirkaŭ tie. Leily vendas "tortilla"-jn de 10 cm diametre por 6 cendoj po 4 pecoj. Proksimuloj venas por aĉeti ilin. Ŝi ankaŭ vendas ilin al ĉirkaŭaj restoracioj. Ŝi donis edukadon por siaj kvar filinoj kaj, krome, konstruis la apartamentaron. Kvankam la apartamentaro provizas sufiĉan monon por sia vivo, ŝi ĉiam diras min, ke ŝi ne havas monon. Malgraŭ ŝia diro insistante pri la manko de mono, ŝi ŝparas dolarojn por sia vojaĝo al Usono. Ŝi petas min aĉeti normalan fotilon kaj video-fotilon por ŝi, se mi reiros al Japanio. Fakte ŝi devas havi multe da monon. Ŝi kutime vivas simple. Tamen, ŝi diras min, ke ŝi konstruos novan apartamenton por mi se mi revenos kaj vivir en Santa Barbara en la futuro.

Ĉiuj de la kvar filinoj de Leily estas belaj. Fany, la plej aĝa filino, kiu laboris por infanĝardeno, edziĝis kun policano Alexis kaj vivas en la najbara loko de su patrino. Rosita kaj Dania, la tria kaj kvara filino respektive, estas instruistinoj de elementa lernejo. La dua filino Armida sola helpas sian patrinon fari "tortilla"-jn. Rosita ankaŭ edziĝas kaj vivas en la sama urbeto, sed Armida kaj Dania estas fraŭlaj kaj vivas kun siaj gepatroj. Mi pasigas ĉiun matenon, lernante hispanan lingvon per legi librojn, sed posttagmeze mi iras por babili kun la familio de don Mario preskaŭ ĉiutage. Kvankam tiu estas kvazaŭ klaso de hispana conversacio por mi, mi ne devas pagi monon. Aldone, ĉiuj instruistoj de la conversacio estas virinoj. Leily kaj Armida laboras kun "tortilla" tutan jaron kaj ili estas ĉiam tie. La kvara filino revenas el lernejo ĉirkaŭ la dua en la posttagmezo. La unua filino Fany ofte unuigas ilin kaj mi parolas en hispana, ĉirkaŭata de tiuj kvar virinoj. Se tiu povas esti nomata klaso de hispana lingvo, ĝi estas ekstravaganca klaso.

Tiuj instruistinoj estis iome seriozaj en la komenco, sed ili post nelonge komencis ŝerci. Eble kaŭze de la sama aĝo al mi, Leily baldaŭ ŝanĝis siajn ŝercojn al seksaj aferoj. La unua filino Fany sekvis sian patrinon. Tio infektis la duan kaj poste kvaran filinon. Sed, ĉar mi estas kompatinda viro, kiu ne komprenas eĉ plej facilan konversacion de hispana lingvo, mi ne komprenis ilian konversacion pri sekso. Alfrontante tiun, ili uzis evidentan gestlingvon. Plue, ili ripetfoje prononcis, laŭtvoĉe, la japanajn vortojn indikantajn masklan aŭ femalan seksorganon, kiujn mi lernigis al ili kiam mi estis demandita unufoje. Al ili tiaj japanaj vortoj ne donas gravan signifon, sed mi estis vere embarasita. Samtempe, miaj fermitaj okuloj estis malfermitaj pere de la rekta malkaŝemeco de la virinoj de Latinida Ameriko. Ĉiam kiam mi estis kun ili, estis ridado inter nin.

Dum mi restis en la apartamento, Leily min servis matenmanĝon de pano, kafo kaj oranĝosuko tuj kiam mi malfermis la fenestrojn matene, kaj poste malpezan meztagmanĝon kiam mi finis mian lernadon de hispana lingvo por la mateno. La suko farita de freŝaj oranĝaj plukitaj en la montaro estis reale bongusta. Intertempe, unu el la filinoj komencis doni masaĝon al mi. Tiu estis la masaĝo donita kun ĉeestantaro de ŝia patrino kaj aliaj filinoj. Mi sentis, kvazaŭ recibanta la masaĝon en haremo. Eĉ post la masaĝo, mi restis senmove iom da tempo en ekstazo de feliĉego. Sekvante, la dua filino Armida eklavis miajn vestaĵojn. Ŝi elspezis multe da tempo por lavi la ĉemizojn kaj pantalonojn permane tiel atente kaj forte, ke ili verŝajne ellaciĝos. Nur vidante ŝian laboron, mi sentis, kvazaŭ mi mem laĉiĝas. La familio de don Mario zorgegis min kvazaŭ mi estus unu ano de la familio.

Mi devis eliri el Santa Barbara por akiri permeson de mia vizo kaj motorciklo post tia agrabla vida en la apartamento dum 51 tagoj. Mi havis ideon, ke mi revenos al la apartamento post kiam mi finos la daŭlantan vojaĝon de 2 aŭ 3 semajnoj al majaa ruino de Copan kaj kelkaj varmfontoj en la sudo de Santa Barbara. Tamen, mi informiĝis, ke kiam mi revenos Taiĉiro transloĝiĝos al mia apartamento elde la restoracio kie li vivas kaŭze de la fakto, ke sia patrino supoze revenos de Japanio. Mi parolis pri tio al Leily. Ŝi min diris, ke ŝi preparos domon por mi, ĉar sia unua filino havis novan domon lueblan, kies konstruo jam preskaŭ estis finita en la sama tero de la domo de la filino. Post eksciante tion, mi eliris el Santa Barbara kaj revenis post 2 semajnoj. Mia nova domo estis preskaŭ kompletigita, sed ne estis nur antaŭa kaj malantaŭa pordo. La patrino de Taiĉiro planis reveni post 6 tagoj.

La kompletigita domo staras sur la piedo de monto kaj donas vastan vidon de Santa Barbara el la fenestro. Santa Barbara, kiu havas domojn kun ruĝa tegolaro kaj karesiĝas de la montaro tute verda, ne estas urbeto por turistoj, sed iom alloga urbeto. En mia domo estas longa kaj granda ĉambro planita por loĝoĉambro apud la antaŭa pordo, kaj en ĝia dekstra flanko estas du dormĉambroj kun banĉambro intere. En la malantaŭa loko de la domo, estas malgranda spaco kiel teraso. Tiu estas la unua aparta domo por mi vivi en mia vida. Plue, tiu estas multe pli granda ol iaj ajn domoj kie mi jam vivis. Mi nun sentas kvazaŭ riĉulo. La kosto de la konstruo de ĉi tiu domo estas ĉirkaŭ $18,000. La tero estas nekredeble malmultekosta kompare kun Japanio. La granda tero por la domoj por Fany kaj mi, inkluzive de la ĝardeno tiel granda kiel kampo, kie kokinoj estas kurantaj, kostas nur ĉirkaŭ $5000. Tiu estas proksimume duona prezo de mia BMW. La luprezo de la domo estas ĉirkaŭ $115 monate, kiu estas la sama sumo de mono, kiun mi pagis por la apartamento de Taiĉiro.

Fany ankaŭ min servas manĝaĵojn aŭ oranĝosukon por matenmanĝo aŭ meztagmanĝo, kiel sia patrino faris por mi. Ŝi kuiras tre bone kaj mi ne havas problemon pri siaj manĝaĵoj, kvankam mi malŝatas hondurasan kuirarton. Mi havas vespermanĝon en la japana restoracio "Sakura" preskaŭ ĉiutage. Ili cuiras por mi eĉ la manĝaĵon netrovitan en la manĝokarto, se nur ili havas materialojn por ĝi. Eĉ en dimanĉo, kiam la restoracio estas fermita, mi povas manĝi kun la familio. Antaŭe mi ne drinkis pli ol unu malgrandan botelon de biero por vespermanĝo, ĉar Taiĉiro ne drinkas. Do poste, Hacue, la patrino de Taiĉiro, revenis de Japanio. Ŝi drinkas multe. Ŝi ankaŭ fumas multe same al mi. Plue, ŝia interparolado estas tre interesa. Ŝi estas la unua drinka kunulo dum tiu ĉi vojaĝo. Do, mi drinkas kun ŝi kvazaŭ freneze ĝis noktomezo ĉiutage.

Ŝi havas amikeman karakteron kaj amas feston. Ekscito alvenis al ĝia maksimumo pro la efekto de alkoholaĵo. Ni decidis havi feston de disko-danco kaj inviti junajn virojn kaj virinojn. Ni konsentis, ke mi aĉetos alkoholaĵojn kaj ŝi preparos manĝaĵojn. En la antaŭa tago de la festo, unu japana rajdanto de motorciklo nomata Kenja Iwabuĉi, kiu forlasis Usono-n kaj iros al la suda fino de Sudameriko, alvenis al Santa Barbara ĝustatempe. Li diris min, ke li restos en mia domo dum 4 aŭ 5 tagoj. Ni fine trovis bonan motivon por havi la feston. Tiu devus esti la feston por bonvenigi lin. Kiam mi estis en la necesejo matene en la tago de la festo, Kenja min diris, "Toru, kelkaj virinoj ankaŭ venos al la festo, ĉu ne? Mi pensas, ke ni bezonas pordon por la banĉambro". Mi estas tre senatentema persono kaj mi ne atentis pri tion. Mi tuj aranĝis construigi la pordon. Ni akiris la pordon ĉirkaŭ unu horon antaŭ la festo. Ĉar ĉiuj diris min, ke la festo estis absolute amuza, mi havos feston en mia domo sabate ĉiun duan semajnon.

La novaĵo, ke mi havis la feston en mia domo baldaŭ disvastiĝis inter la virinoj de la familio de don Mario. Leily decidis, ne min konsultante, havi Kristnaskan feston en mia domo en la 24-a de decembro. Post du tagoj, la 26-an, Hacue reiros al Japanio por la vonontaj tri jaroj kune kun sia filino Haruka. Mi pensis, ke mi devos havi du festojn en la sama periodo. Anstataŭe, mi decidis havi kunan feston por la du familioj. Mi pasigis Kristnaskan Antaŭvesperon en eksterlando ĉiujare ekde kiam mi estis 26-jaraĝa. Preskaŭ ĉiam mi sola estis en la ĉambro de hotelo. La tago de Kristnasko de ĉi tiu jaro estos speciala al mi.