110es.htm

Mi jam kontaktis per retmesaĝo kun Elmer Escoto, esperantisto en San Pedro Sula, la dua plej granda urbo de Honduraso, ekde kiam Ruben Torres in Kolombio lin prezentis al mi en septembro de la pasinta jaro. Lastatempe Elmer ĉefe laboris en Kostariko, tamen, li foje revenas al Honduraso. Post mi eniris en Honduraso, li denove restis en Honduraso dum du semajnoj. Do mi rajdis al San Pedro Sula por vidi lin laŭkutime semajnfine, en vendredo. Tuj kiam mi regisriĝis en hotelo, mi telefonis al Elmer en la oficejo. Ĉar li estis ekstere, mi lasis mian mesaĝon kaj finis telefonadon.

Mi jam ankaŭ havis kontakton kun alia esperantist en San Pedro Sula Reynaldo Lopez, kiun Elmer min prezentisantaŭ mia vizito al Honduraso. Reynaldo eklernis Esperanton en 1998. Li fariĝis flua parolanto de Esperanto en kvarjaroj. Li nun estas delegito de UEA. Li origine estis termezuristo, sed li nun instruas anglan lingvon . Eble kaŭze de tiufakto, li ellernis Esperanton pli rapide. Li aĝas 52 jarojn kaj estas preskaŭ la sama aĝa al mi. Estis antaŭ pli da 10 jaroj kiam eklernis Esperanton. Rilate al nur la tempo, mi estas pli veterana ol li. Sed, mi ankoraŭ ne povas paroli la lingvon bone. Mi devas honti min mem.

Ĉar mi ne povis kontakti kun Elmer, mi telefonis al Reynaldo. Pro tio ke mi ne povas paroli Esperanton bone, mi ĉiam sentas iom da timo por havitelefonan konversacion. Mi denove estis nervoza, kvankam mi jam telefonis lin antaŭ la vizito al San Pedro Sula. Reynaldo respondis la telefonon.Mi laŭkutime parolis en stranga Esperanto miksita kun hispanaj vortoj. Tamen, li komprenis tion kion mi diris. Reybnaldo venis al mi hotelo post laboro je 7:30. Li havis karton kun verda stelo, la simbolo de esperantistoj, metitan sur sia brusto. Ni babilis esperante y angle ĝis 9:00. Li forlasis la hotelon, dirante, ke devus esti danĝere ir eksteren malfrue en la nokto.

Sekvanttage Reynaldo revenis al la hotelo kun junulo nomata Alan por vetriĝi min per la aŭtomobilo de Alan je iom post la tria posttagmeze. Alan ne estas esperantisto. Dum Elmer estas en Kostariko, Reynaldo estas sola esperantisto en San Pedro Sula. Li diris min, ke li ĉiam parolas esperante al sin mem en la speguro ĉar li ne havas alian esperantiston. En tiu tago li havis la intencon rekomendi Esperanton al Alan. Mi komprenis lian ideon. Krom tiuj du esperantistoj, Honduraso havas nur unu alian esperantiston en Tegucigalpa. En la komenco ni parolis esperante y hispane. Tamen, eble pro mia malbona Esperanto, ni baldaŭ ŝanĝis al angla. Alan ankaŭ parolis anglan lingvon. Alan parolis usonan anglan, sed Reynaldo, kiu antaŭe restis en Anglio, havis britan akcenton, kvankam ĝi ne estis tre forta. Mi preferis la anglanconversacion ĉar mi parolas anglan pli bone ol Esperanto, tamen mi pensis, ke tiu estas iome nenormala. Alan akompanis nin por manĝi supon namatan "mondongo". Malsame al la kvartalo de la hotelo, kie mi resits, la areo ĉirkaŭ la restoracio estis distrikto con netaj loĝejoj.

Dum ĉi tiu vojaĝo mi plejparte pasigis la tempon interne de ĉambro de hotelo escepte de la tempo, kiam mi iris al proksima restoracio aŭ kafejo de la Interreto, kaj do mi ne vidis multe. Mi iris eksteren kaj vidis la malsaman parton de urbo nur kiam mi renkontis esperantistojn. Mi diris al Reynaldo, ke mi volas iri al cafejo de la Interreto. Alan vetrigis nin al la centro de San Pedro Sula kaj malaperis. En la cafejo, kie Reynaldo gvidis min, mi ne sciis la kialon, sed mi ne povis ligi mian computilon kun la reto. Mi havas malsanon, en kiu mi ne povas vidi aliajn aferojn ĝis kiam mi finas unuaferon se mi iam ekfaras la aferon. Reynaldo forlasis la kafejon, seniluziigite de mi, kiu vane penis konekti la computilon kun la reto dum tri horoj. Mi devas lin pardonpeti.

Ĉar Elmer forigis la telefonon de sia hejmo, mi ne povis kontakti por renkonti lin en semajna fino. Mi telefonis lin en la oficejo kelkaj fojoin ekde lundo. Li ŝajnis esti reale okupata kun sia laboro, eble tial ke lia kompanio lastatempeekregiĝis per la kapitalo de unu usona kompanio. Mi esperis renkonti lin en la nokoto de lundo, sed mi ne povis. Niarenkonto prokrastiĝis ĝis mardo, sed tio ne funkciis. Je la sesa vespere en ĵaŭdo li venis al mia hotelo. Mi atendadislin en mia ĉambro. Sed, unu akceptistino de la hotelo diris, ke mi ne estas en la hotelo, kaj li reiris, lasinte mesaĝon en Esperanto. Mi telefonis en vendredo kaj ni promesis renkonti en sabato, sed tio ne realigiĝs. Mi tre bedaŭris pri tio.

En dimanĉo la provizo de elektro estis ĉecigita tutan tagon en la hotelo. En lundo mi forlasis la varmegan urbon de San Pedro Sula al Santa Barbara kun malavarmeta nokto, esperante renkonti la du esperantistojn denove aŭ sekvanta foje, kiam mi revenos al la urbo iam.