Page start up on 18.02.2025_19:45 (UTC+1 / Paterna, Valencia, España). 16ºC, Humedad 94%, Viento 16 km/h 39°30'24.1"N 0°26'40.3"W
Constantin Mosor > 6 h (16.02.2025_11:38 UTC +2)
Iertați-mi lipsa modestiei! Vă rog să distribuiți spre a fi citită ce cât mai mulți iubitori ai trecutului nostru, ai traiului simplu de altădată când ochii copiilor nu erau forțați să devină dependenți de ecrane! Și eu mă folosesc de acest așa zis progres, dar forțat fiindcă nu-mi permit multe cărți pe hârtie din cauza costului pe care îl suport din buzunar!
___________________________________________
GHIOZDANUL CU MIROS DE MARMELADĂ
Mi s-a făcut iar dor de clasa-ntâi!
Am mai avut asemenea dorință,
Dar timpul mă tot trage de călcâi!
Întinerirea nu e cu putință!
Mi-e tare dor de băncile de lemn,
De tocul bând albastru din cerneală,
De-nțelepciunea primului îndemn,
De sărăcia veșnic triumfală!
Era să uit de cel mai mare dor
Pe care-l port în mine cu mândrie!
Nu mai trăiește domnu-nvățător...
Poate ne-om întâlni în veșnicie.
Printre săraci mă număram și eu.
Ghiozdanu-mi mirosea a marmeladă,
Doar rareori a biscuiți de-un leu!
Noi nu intram în bănci ca la paradă!
Sunt mândru când dau timpul înapoi!
La aritmetică noi număram pe bile
Trecutul a pierdut și-acest război...
Numărătoarea a murit cu zile!
Școala modernă se învață-altcum!
Numărătoarea nu-și găsește traiul!
Copiii șterg ecranele de fum...
Și sunt mințiți c-așa arată raiul!
Constantin Mosor, 04 februarie 2021, București.
Rog distribuiți! Vă mulțumesc mult!
Constantin Mosor > 6 h (16.02.2025_11:38 UTC +2)
¡Perdona mi falta de modestia! ¡Por favor, comparte para que puedan leerlo tantos amantes de nuestro pasado, de la vida sencilla de antes, cuando los ojos de los niños no estaban obligados a volverse adictos a las pantallas! Yo también aprovecho ese supuesto progreso, pero de manera forzada porque no puedo permitirme muchos libros en papel debido al coste que tengo que asumir de mi bolsillo.
______________________________________________
LAS BOLSAS CON OLOR A MERMELADA
¡Me perdí el primer grado otra vez!
He tenido tal deseo antes,
¡Pero el tiempo sigue arrastrándome hacia abajo!
¡El rejuvenecimiento es imposible!
Extraño mucho los bancos de madera,
Por el talón bebedor de tinta azul,
De la sabiduría de la primera exhortación,
¡De la pobreza eternamente triunfante!
Estaba a punto de olvidarme de mi mayor anhelo.
¡Que llevo con orgullo!
El maestro ya no está vivo...
Quizás nos encontremos en la eternidad.
Yo estaba entre los pobres.
Mi mochila olía a mermelada,
¡Sólo en raras ocasiones cuesta un centavo!
¡No entramos en los bancos como si estuviéramos en un desfile!
¡Estoy orgulloso cuando retrocedo en el tiempo!
En aritmética contamos con bolas.
El pasado también perdió esta guerra...
¡La cuenta regresiva está muerta desde hace días!
¡La escuela moderna enseña de manera diferente!
¡El conteo no encuentra su camino!
Los niños limpian las cortinas de humo...
¡Y les mienten diciéndoles que así es el cielo!
Constantin Mosor, 4 de febrero de 2021, Bucarest.
¡Por favor comparte! ¡Muchas gracias!
Constantin Mosor > 6 h (16.02.2025_11:38 UTC +2)
¡Perdonad mi falta de modestia! ¡Por favor, compartes para que puedan leerlo cuantos mas amantes de nuestro pasado, de nuestra sencilla vida de antes, cuando los ojos de los niños no estaban obligados a volverse adictos a las pantallas! Yo también aprovecho ese supuesto progreso, pero de manera forzada porque no puedo permitirme muchos libros en papel debido al coste que tengo que asumir de mi bolsillo.
______________________________________________
LAS MOCHILLAS CON OLOR A MERMELADA
¡Ángelo ser el primer grado otra vez!
He tenido tal deseo antes,
¡Pero el tiempo sigue arrastrándome por el talón!
¡Y rejuvenecer es imposible!
Extraño mucho los bancos de madera,
La pluma bebedora de tinta azul,
La sabiduría del primer impulso,
La pobreza eternamente triunfante!
Estaba a punto de olvidarme de mi mayor anhelo.
¡Que llevo en mi con todo el orgullo!
El maestro ya no está vivo...
Quizás nos encontremos en la eternidad.
Entre los pobres figuraba y yo.
Mi mochila olía a mermelada,
¡Sólo en raras ocasiones a galletas de un centavo!
¡No entramos en los bancos como en un desfile!
¡Estoy orgulloso cuando retrocedo en el tiempo!
En aritmética contábamos con bolas.
El pasado también perdió esta guerra...
¡El ábaco ya se murió!
¡La escuela moderna enseña de manera diferente!
¡El ábaco ya no encuentra su utilidad!
Los niños limpian las pantallas de humo...
¡Y les mienten diciéndoles que así es el paraiso!
Constantin Mosor, 4 de febrero de 2021, Bucarest.
¡Por favor comparte! ¡Muchas gracias!
Ayord says:
Din toată această cădere a autorului (și a celor care îl aplaudă) în butoiul cu melancolie, rămânem cu asta:
"Și eu mă folosesc de acest așa zis progres, dar forțat fiindcă nu-mi permit multe cărți pe hârtie din cauza costului pe care îl suport din buzunar!"
Rezultă absurditatea că... autorul vrea fructul progresului, dar nu progresul :)
Ayord says:
De toda esta caída del autor (y de quienes le aplauden) en el barril lleno con melancolía, nos quedamos con esto:
"Yo también aprovecho ese supuesto progreso, pero de manera forzada porque no puedo permitirme muchos libros en papel debido al coste que tengo que asumir de mi bolsillo."
Al final nos resulta la absurdidad de que... el autor quiere el fruto del progreso, pero no progreso :)
Eu am o carte. O anume carte. Fiind refugiat in Spania de peste 20 de ani, ce carti am gasit, si mi-am permis pastra (in valizele unui calator nu incape mai mult decat el poate duce), am pastrat. Daca vreau ca pe vreuna din cartile mele, sa le "compart" cu cineva, solutia clasica este... imprumutul. Am nepoti in Romania, Spania, Anglia... printre altele. Daca respectiva carte o digitalizeaz, si asa digitalizata o asez intr-un articol de blog, sau de pagina web, acea carte devine accesibila nepotilor mei, fara ca in mod fizic, cartea sa iasa din mana mea. Daca optiunea de vizibilitate pe care o aleg, este "publica" (si nu "privata"), atunci respectiva carte este accesibila oricui da clid sa o acceada. Cartea este ca si "painea". Tot o hrana. Digitalizarea chiar permite multiplicarea acestor adevarate "paini", mai ceva ca in biblica parabola cu "Inmultirea painilor". Eu inmultesc "paini" din astea, de foarte multi ani. https://sites.google.com/.../%C3%AEnmul%C8%9Birea-p%C3...
Adi Iordache (Păcureți) - Înmulțirea pâinilor / Multiplicación de panes > 5 minutos (16.02.2025_20:50 UTC+1)
Eu... am o carte. O anume carte. Fiind eu un refugiat în Spania, de peste 20 de ani, ce cărti am găsit, și mi-am permis păstra (în valizele unui călător nu încape mai mult decât el poate transporta), am păstrat. Dacă vreau ca pe vreuna din cărțile mele, sa o "compart" cu cineva, soluția clasica este... fizicul... împrumut. Am nepoți în România, în Spania, în Anglia, în Italia, în Germania... printre altele. Dacă respectiva carte o digitalizez, și așa digitalizată o așez într-un articol de blog, sau de pagina web, acea carte devine accesibilă nepoților mei, fără ca în mod fizic, cartea să iasă din mâna mea (fără să mă despart de ea). Dacă optiunea pentru vizibilitate pe care o aleg, este "vizibilitate publică" (și nu "vizibilitate privată"), atunci respectiva carte este accesibilă oricui dă clic să o acceadă, indiferent la ce latitudine/longitudine se află acea persoana, pe această planetă. Cartea este ca și "pâinea". Tot o hrană. Digitalizarea chiar permite multiplicarea (la infinit) acestor adevărate "pâini", mai ceva ca în biblica parabolă...cea cu "Înmulțirea pâinilor". Eu înmulțesc "pâini" din astea, de foarte mulți ani (de cel puțin 12-13 ani).
Yo... tengo un libro. Un libro determinado. Como refugiado en España durante más de 20 años, conservé todos los libros que encontré y pude conservar (la maleta de un viajero no puede contener más de lo que él mismo puede llevar). Si quiero “compartir” uno de mis libros con alguien, la solución clásica es… el préstamo… físico. Tengo nietos en Rumania, en España, en Inglaterra, en Italia, en Alemania... entre otros. Si digitalizo ese libro y luego lo coloco en un artículo de un blog o en una página web, ese libro se vuelve accesible para mis nietos, sin que el libro salga físicamente de mis manos (sin que yo me separe de él). Si la opción de visibilidad que elijo es "visibilidad pública" (y no "visibilidad privada"), entonces ese libro es accesible para cualquiera que haga clic para acceder a él, sin importar la latitud/longitud en la que se encuentre en este planeta. El libro es como el "pan". Sigue siendo un alimento. La digitalización permite incluso la multiplicación (infinitamente) de estos verdaderos “panes”, un poco como en la parábola bíblica... la de la “Multiplicación de los Panes”. Llevo muchos años (al menos 12-13 años) criando estos "panes".
Yo... tengo un libro. Un determinado libro. Como refugiado en España, desde hace más de 20 años, conservé todos los libros que encontré y pude conservar (las maletas de un viajero no puede contener más de lo que él mismo puede transportar). Si quiero “compartir” alguno de mis libros con alguien, la solución clásica es… el físico préstamo. Tengo nietos en Rumania, en España, en Inglaterra, en Italia, en Alemania... entre otros. Si digitalizo ese libro y luego lo coloco en un artículo mio de blog o en una página mía web, ese libro se vuelve accesible para mis nietos, sin que el libro salga físicamente de mis manos (sin que yo me separe de él). Si la opción de visibilidad que elijo es "visibilidad pública" (y no "visibilidad privada"), entonces ese libro es accesible para cualquiera que haga clic para acceder a él, sin importar la latitud/longitud en la que se encuentre aquella persona, en este planeta. El libro es como el "pan". Un alimento. La digitalización permite incluso la multiplicación (infinita) de estos verdaderos “panes”, mucho mas que en la bíblica parábola... la de la “Multiplicación de los Panes”. Yo llevo muchos años (al menos 12-13 años) así multiplicando estos "panes"-
De copil am simțit mirajul cărții.
Mirajul bibliotecii mă atrăgea, cum pe unii îi atrage mirajul bisericii, sau pe alții mirajul barurilor, sau al discotecilor, sau al stadioanelor, sau al festivalurilor, sau al altor locuri publice.
De la bibliotecă, cărțile, se puteau lua numai prin metoda împrumutului. Doar de la librărie cartea se putea lua prin metoda cumpăratului.
Metoda împrumutului, îți crea, ca persoană, anumite obligații: trebuia să returnezi cartea într-un timp dat, neînrăutățind în niciun fel, starea cărții. Iar în realitate se puteau întâmpla multe lucruri, iar mie ultimul lucru pe care mi-l doream, era... să mă fac de rușine, pentru bunul avut în păstrare.
Îmi convine infinit mai mult forma asta digitalizată a cărților, pe care o trăim în actualitate, pentru că în acest fel, nici nu mai depinzi de orarul bibliotecii, nici nu trebuie să te mai deplasezi tu, fizic, până la cartea din bibliotecă, pentru că... cartea de bibliotecă publică, vine la tine de oriunde din lumea asta.
Acum, este suficient să existe la modul fizic, o carte, pentru că acea carte, prin digitalizare, poate fi multiplicată la infinit, fără să mai fie nevoie, pentru asta, de tone de hârtie, de tone de cerneală, de tone de... camioane (pentru transport), de tone de timp afectat.
Pentru mine orice articol (precum articolele de Wikipedia) este o carte, iar orice carte... este deja, sau poate deveni, un articol (ca de Wikipedia), iar pentru mine, Wikipedia reprezintă biblioteca publică cea mai amplă, mai gratuită, și mai accesibilă... din Lume. Spre un exemplu, chiar am în scaner o carte, un volum, un manual spaniol de filosofie, publicat prin 1958, un manual de "Filosofie de clasa a 6-a", bun... zic eu, pentru anumite comparații (cam ce se preda la noi, în aceeași vreme, spre un exemplu).
La momentul ăsta nici nu știu dacă aș dispune de timpul necesar spre a-i aplica tratamentele necesare digitalizării, și mai ales... hipertextualizării, acestui volum, nici nu știu dacă "drepturile de autor", mi-ar permite, nici nu știu dacă o mai fi existând pe undeva acest volum, nici nu știu... multe.
Spun doar că... doar digitalizându-l, ar exista posibilitatea să devină atât de public, încât... numai cine nu ar vrea, nu l-ar cunoaște, sau nu l-ar recunoaște.
Hai mai întâi să-i fac o captură copertei principale, să o public aici, și abia mai apoi să fac oaresce săpături mai adânci, pentru niște prime luări de contact.
Una peste alta... așa (și nu altfel) se înmulțesc pâinile.
Cuando era niña, sentí el espejismo del libro.
El espejismo de la biblioteca me atraía, del mismo modo que algunas personas se sienten atraídas por el espejismo de la iglesia, o otras por el espejismo de los bares, o las discotecas, o los estadios, o los festivales, u otros lugares públicos.
Los libros sólo se podían tomar prestados en la biblioteca. El libro sólo se puede comprar en la librería.
El método de préstamo creaba ciertas obligaciones para usted como persona: tenía que devolver el libro en un plazo determinado, sin empeorar de ninguna manera su estado. Y en realidad podían pasar muchas cosas, y lo último que quería era... sentirme avergonzada por la propiedad que tenía guardada.
Estoy infinitamente más satisfecho con esta forma digitalizada de los libros, que vivimos actualmente, porque de esta manera, ya no dependes del horario de apertura de la biblioteca, ni tienes que desplazarte físicamente a la biblioteca para conseguir el libro, porque... el libro de la biblioteca pública te llega desde cualquier parte del mundo.
Ahora, basta con existir físicamente, un libro, porque ese libro, a través de la digitalización, se puede multiplicar infinitamente, sin necesidad de toneladas de papel, toneladas de tinta, toneladas de... camiones (para el transporte), toneladas de tiempo.
Para mí, cualquier artículo (como los artículos de Wikipedia) es un libro, y cualquier libro... ya es, o puede llegar a ser, un artículo (como Wikipedia), y para mí, Wikipedia representa la biblioteca pública más grande, más libre y más accesible... del mundo. Por ejemplo, yo tengo en mi escáner un libro, un volumen, un manual de filosofía española, publicado hacia 1958, un manual de "Filosofía de 6º grado", bueno... digo, para algunas comparaciones (sobre lo que se enseñaba en nuestro país, en la misma época, por ejemplo).
En este momento, no sé si tendría tiempo para aplicar los tratamientos necesarios de digitalización, y sobre todo... hipertextualización, a este volumen, no sé si el "copyright" me lo permitiría, no sé si este volumen todavía existe en algún lugar, no sé... mucho.
Sólo digo que... sólo con digitalizarlo, habría una posibilidad de que se volviera tan público que... sólo aquellos que no quisieran, no lo sabrían o no lo reconocerían.
Permítanme primero tomar una captura de pantalla de la portada principal, publicarla aquí y solo entonces hacer una investigación más profunda para tener algunos primeros contactos.
En definitiva… así es como (y no de otra manera) se multiplican los panes.