غم مخور پیشت آیم
الا خوب من غم مخور پیشت آیم
برایت بسی شعرها می‌سرایم
به جایی که دورت ببینند مردم
تو را می‌کشد در درون عشق‌هایم
ز دنیا ستاندیم و راندی ز دنیام
چه غم تا چنین است حال و هوایم
دل از عشقت آغشته در خون و خسته است
صدایم بزن روح مخفی به نایم
بسی وای بر من اگر های هایم
نه بازم کشد سوی تو ای خدایم
طبیب اصفهانی
غمش در نهانخانه‌ی دل نشيند
به نازي كه ليلي به محمل نشيند
به دنبال محمل چنان زار گريم
كه از گريه ام ناقه در گل نشيند
خلد گر به پا خاري، آسان برآرم
چه سازم به خاري كه در دل نشيند؟
پي ناقه‌اش رفتم آهسته، ترسم
غباري به دامان محمل نشيند
مرنجان دلم را كه اين مرغ وحشي
ز بامي كه برخاست، مشكل نشيند
عجب نيست خندد اگر گل به سروي
كه در اين چمن پاي در گل نشيند
بنازم به بزم محبت كه آن جا
گدايي به شاهي مقابل نشيند
طبيب، از طلب در دو گيتي مياسا
كسي چون ميان دو منزل، نشيند؟