مرگ
دوست دارم سخت بارد چشم‌هایم
مرگ زیبد تاک بیند هایهایم
مرگ باید قطع سازد بندهایم
مرگ شاید خشک سازد زخم‌هایم
مرگ گرچه روزهایی کرد پر از
جیغ‌هایش سوت‌هایش گوش‌هایم
لیک اکنون گرک آید اوست کز او
نیست گردد دردهای دیرپایم
مرگ را من بیشتر از رنج دارم
دوست واکنون زود رفتم دیر آیم
خواجوی کرمانی
آن لب شیرین همچون جان شیرین
وان شکنج زلف همچون نافه چین
جان شیرینست یا مرجان شیرین
نافه‌ی مشکست یا زلفین مشکین
عاقلان مجنون آنزلف چو لیلی
خسروان فرهاد آن یاقوت شیرین
عارضش بین بر سر سرو ار ندیدی
گلستانی بر فراز سرو سیمین
من بروی دوست می‌بینم جهانرا
وز برای دوست می‌خواهم جهان بین
شمع بنشست ای مه بی مهر برخیز
ناله‌ی مرغ سحر برخاست بنشین
سنبل سیراب را از برگ لاله
برفکن تا بشکند بازار نسرین
دلبران عاشق کشند اما نه چندان
بیدلان انده خورند اما نه چندین
جان بتلخی می‌دهد خواجو چو فرهاد
جان شیرینش فدای جان شیرین