من اگر نقاش بودم در فضای خانه‌ی دوست
تک سوار عاشقی در یکه تازی می‌کشیدم
یار برین
چون‌توانم زد دمی با عشق او از غیر او دم
من که دیگر عشق آن یار برین مجنون نمودم
در طلاقی با زمین اکنون امیدی پرورد دل
بلکه زان رخسار پر گل نرگسی هم من ربودم
شاید آن دلدار رحمی بر منِ دلزار آرد
کز ازل در شوق دیدارش دمی نغنوده بودم
دلفریبا بَچّه‌سان در شوق بازیهای تو من
از جوانیّ و ز عقل و دین و دنیا دل زدودم
ای نگارا دل ز رویت شاد و در عمق وجودت
با تو یکتا و ز دو دنیا رها بادا وجودم
علی اکبر دلفی
دوست دارم شمع باشم در دل شبها بسوزم
روشنی بخشم میان جمع و خود تنها بسوزم
شمع باشم اشک برخاکستر پروانه ریزم
یا سمندر گردم و در شعله بی پروا بسوزم
لاله ای تنها شوم در دامن صحرا برویم
کوه آتش گردم و در حسرت دریا بسوزم
ماه گردم در شب تار سیه روزان بتابم
شعله ی آهی شوم خود را ز سر تا پا بسوزم
اشک شبنم باشم و بر گونه ی گلها بلغزم
برق لبخندی شوم در غنچه ی لبها بسوزم
یا ز همت پر بسایم بر ثریا همچو عنقا
یا بسازم آنقدر با آتش دل تا بسوزم