دیده‌ی بیدار
زندگی خویش در ره آن یار
یارِ سرِ دار می‌کند ایثار
تاب نیارد بنده‌ی بیمار
دور ز خانه زین همه اجبار
بین جماعت سوی فقط دوست
می‌گذرد دوست وه چه سبکبار
زاهد عاشق می‌رهد از بند
می‌گسلد چون حلقه‌ی زنار
عاشق بینا دل به فقط او
می‌دهد این بار زین همه آثار
غافل بدبخت غرق در انگار
آن چه ببیند می‌کند انکار
خواجوی کرمانی
نرگس مستت فتنه‌ی مستان
تشنه‌ی لعلت باده پرستان
روی تو ما را لاله و نسرین
کوی تو ما را گلشن و بستان
زلف سیاهت شام غریبان
روی چو ماهت شمع شبستان
در چمن افتد غلغل بلبل
چون تو درآئی سوی گلستان
طلعت زیبا یا قمرست این
لعل شکر خا یا شکرست آن
دست بخونم شسته و از من
هوش دل و دین برده بدستان
باده صافی خرقه صوفی
درکش و برکش در ده و بستان
پرده بساز ای مطرب مجلس
باده بیار ای ساقی مستان
خواجوی مسکین بر لب شیرین
فتنه چو طوطی بر شکرستان