Psikoanalisia

Psikoanalisia, arima edo garuna, praktika terapeutiko bat da Sigmund Freud neurologoak sortua 1896an.

Psikoanalisiatik habiatuta, eskola psikologiko sakonak sortu dira. Era berean, teoria honek influentzia eduki du beste eskola psikologiko batzuetan eta terapia psikoanalitikoetan.

"Psikoanalisiaren" kontzeptuak mekanismoen eredu teoriko eta esplikatiboa esan nahi du, giza bizitzan dauden prozesu eta fenomenoak ateratzea. Psikoanalisia Sigmund Freud-en experientzian oinarritzen da neurosi eta fobiako tratamendu psikikoetan. Psikoanalisiak bakoitzaren terapia psikoanalitikoari ere egiten dio erreferentzia. Azkenik Psikoanalisia metodo psikoanalitikoa dela esan daiteke: Psikologia klinikotik arago ikertu den metodo bat, fenomeno kulturalen analisietan, adibidez etnologian eta antropologia . Psikoanalisiaren garapena ikertzaile eta klinikoen partez hiru aspektutan iraunkorra da, psikoanalisian teoria eta praktika loturik daude bata bestearekin eman gabe. Freudek esan zuen psikoanalisiaren lorpenetako bat ikerketarekin bat egitea eta tratamenduarekin. Psikoanalisi modernoa pluralismo teorikoarekin karakterizatzen da, metodiko eta terapeutikoa. Psikoanalisia teoria zientifiko bezala kontsideratua izan balezake, zirkulu akademiko eta profesionaletan eztabaidatua izaten jarrai dezake.

Freud-en definizio klasikoak Jean Laplanche eta Jean-Bertrand Pontalisen ustez hiru aspektu hauek bereizten ditu.

A) Pertsona baten hitzen esanai inkontzientea agerian jartzea (ametsak, fantasiak...)

B) Metodo psikoterapeutiko bat ikerketa honetan oinarritua eta erresistentzia interpretazio kontrolatuetan karakterizatua, transferentzia eta nahiean.

Teoria psikologiko eta psikopatologikoen multzo bat, non metodo psikoanalitiko eta tratamenduko datuak sistematizatzen diren.

Hiru aspektuen definizio deribatuak

Psikoanalisia prozesu psikiko inkontzienteen teoria da, sexualitateari buruzko kontzeptu zabal bat errepresentatzen duena. Prozesu, fenomeno eta mekanismo hauek nahiz ediporen mitoa existitzen diren ustea, instintu eta pultsioaren arteko ezberdintasuna da; errepresioaren teoria eta erresistentziaren papela bezala, analisian Freud-en ustez bere eraikin teorikoaren mugarri dira.

Freuden definizio honek psikoanalisten artean baiezkotasun handia lortu du. Freud-en definizioari buruz Élisabeth Roudinesco historialariak honako hau esan zuen:

" Freud-ek marko psikoanalitikoari buruz definizio egokiena lortu du. Tendentzia guztietako Freudianoak beti onartu zuten psikoanalisiaren definizio honetan sinistea, ez dira beraien hartean borrokatzen geratu teknika psikoanalitiko eta psikoanalisi didaktikoaren hartean.

Freuden generazioari jarraitu zioten psikoanalistak teoria hainbat norabidetan garatu zuten, batetik bere ideiak indartuz eta bestetik puntu batzuk kritikatuz. Integrazio eta desberdintasunaren mugimendu hauek hainbat eskolen sorrera ekarri dute, orientazio ezberdinekin. Adibidez nire psikologia, objektuen harremanen teoria, harreman psikoanalisia, psikoanalisi lacanianoa. Era berean faraizko banakuntzak eskola independienteen sorrera ekarri zuen, psikologia analitikoa bezala.

Psikoanalisia ikerketa metodo bezala

Psikoanalisiak ere experientziaren ikerketarako metodo batzuk baditu, pentsamendua eta giza jokabidea, bai pertsona bakar batekin edo talde batekin.

Hazken aplikazio hau etnopsicoanalisi bezala deitzen da.

Psikoanalisiaren ideia nagusietariko bat gainazalean agertzen diren jokabide forma hantzemanak, une oro edukiak ezkutatzen dira eta motibazio inkonszienteak, non ez diren sarrera errazekoak Nia-ra eta ulerkorrak egin daitezkela psikoanalisiaren kontzeptu eta laguntzekin.

Freuden ondorengo hamarkadetan, beste psikoanalistek beste teknika batzuk garatzen dituzte psikoanalitikaren interpretaziorako: Mito eta maitagarrien ipuinetatik obra literarioetaraino.

Psikoanalisia terapia bezala

Psikoanalisia tratamendu psikoterapeutikoko tratamendu eta metodo bezala definitua egon daiteke. Ariketetan oinarritzen diren beste metodo batzuen ezberdintasunera, psikoanalisia aurkibide teknika bezala kontatzen da non gaixoak egoeren ulermen sakona lortzea den (normalean inkontzienteak) non oinarri izan diren bere arazoetan.

Psikoanalisi klasikoa urte batzuekin garatu zen. Setting klasikoan, gaixoa diban batean etzanda jartzen da eta hitzegiten hasten da, berak sentitzen duena esango du eta burura etortzen zaion guztia. Teknika hau elkarketa libre bezala ezagutzen da eta gauza garrantzitsuena osatzen du. Bera ikuskatzen hari dena bere atzean egongo da, gaixoak esaten dizkion gauzak kontuan hartuko ditu eta horren arabera berari ongien iruditzen zaiona esango dio. Analistak gaixoaren patroi emozionalak jasoko ditu eta inkontzientearen formazioak analizatzailearen ehinean atera ditzan.

Hala eta guztiz ere psikoanalisiaren euskarria teknika terapeutiko bezala elkarte librea da

Psikoanalisiaren historia

Jean-Martin Charcot Parisko Salpêtrièren: beraren ikasleei emakume bat erakusten egoera histerikoan.

Psikoanalisiaren historia bere sorkuntzatik, garapen eta ikuskatzaileengatndik dator eta konkretuki garrantzitsuenetik, Sigmund Freud.

Aurrekari garrantzitsutzat hartzen da Freud Jean Martin Charcoten ikasle izatea Salpetriere hospitalean 1885-1886 urte bitartean.

Freud histeriari buruz ikerktzen hari zen non hipnosiaren bitartez aldatu eta ezabatu litzaketen.

Hau jasaten zuten histerikek ez ziren gogoratzen zer gertatu zen. Vienara bueltan bere lagun

Joseph Breuerekin batera metodo katartikoa aurkitu zuen eta eginez psikoanalisi izena hartu zuena.

Bere artikuluan 1914 gogoratu, landu, Freud-ek bere metodoaren historia laburtzen du, bere aitzindariagatik hasita, psikoanalisia. Honetaz hitz egitean, bera bere prozesu psikikoetan erreproduzitzen zela.

Momentu batean freudek hipnosia uztea erabaki zuen, bera teknika horrekin ez zela eroso sentitzen, eta kasu guztietan aplikatzeko ez zela egokia. Beste alde batetik, terapia jaso ondoren sintomak ez zirela guztiz joaten, denbora batera berriro agertzen zirela ere esaaten da. Bestalde, metodo honek erresistentzietan lan egitea ez duela uzten esaten da.

Hirugarren lekuan, Freudek utzi egin zuen fokalizazioa arazo batengatik.

1897an, bere aitaren heriotza egunean, Freudek bere buruari aplikatu zion teknika eta bere oroitzpenen ikerketa hasi zuen bere haurtzaroa berreraikitzeko.

Itxaron gela Freuden etxean, non , bere bilerak egiten zituen

1895-1905 inguruan, freud bakartu egin zen. Horretaz gainera, freud ez zen atzera geratu, aurrera jarraitu zuen eta bi lan garrantzitsu atera zituen kampora. Ametsen azalpena eta teoria sexualari buruzko hiru entsegu. Garai honetako banantzea, Freudek bakartze zoragarria deiturikoa garatzen joan zen eta 1902an Psychologische Mittwoch-Gesselschaft jaio zen.

Talde txiki hau Vienako elkarte psikoanalitikoa sortuko zen.

Historia aurrera joan den ehinean, psikoanalisia garatzen eta obetzen joan da gauza berrien aurkipenekin. Beste ikuspegi batzuk zituzteneak ere eskolak sortzen joan dira eta bakoitza bere lekutik habiatzen hasi da. Freuden laguntzaile garrantzitsuenen hartean honako hauek ditugu nagusi:

Otto Rank, Wilhelm Reich, Paul Federn, Hanns Sachs, Oskar Pfister, Max Eitingon, Abraham Brill, Sándor Ferenczi, Karl Abraham, Ernest Jones, Marie Bonaparte, Lou Andreas-Salomé, Karen Horney, Anna Freud, Melanie Klein, Donald Winnicott, Wilfred Bion, Jacques Lacan, Erich Fromm, Erik Erikson, eta garrantzitsuenak Carl Gustav Jung eta Alfred Adler.

Teknika psikoanalitikoa

Dibana, Freudek bere psikoanalisi saioetan erabilia.

Psikoanalisiaren ustetan, sintoma historiko eta neurotikoak, beraien jatorria gatazka inkontzienteetan dute. Erreprimituta dagoenaren buelta kompromisu osakuntza bat da , non sintoma historikoa, eta normalean neurotikoa osatzen dituzten. Terapiaren helburua erresistentziak garaitzea da horrela ikertua determinazio incontzientera iritsiko da, sentimendu bai jarrera. Psikoanalisiaren gauzarik garrantzitsuena asoziazio librea da. Ikertzaileak gaixoa teknikan sartzen du eta bere pentsamendu guztiak esateko esaten dio, bai ideia, irudi... Gaixoak esandako guztia esan ondoren ez zaio iruditu behar esan duena ezatsegina dela ez ezer.

Ikertzaileak ere bere arauak errespetatu behar ditu, honako hiru hauek hain zuzen ere:

Gaixoari entzun behar dio eta gaixoak bere gauzak libreki adieraz ditzan utzi behar du eta ez dauka berarekin eztabaida egin beharrik, bere ariketa inkontzientea librekien azaltzen utzi behar dio.

Jarrera orekatsua eduki behar du, hau da, ez du sendabidea gai erlijioso, moral edo sozialetara eraman behar eta ez du juzgatu ezta gomendatu behar. Guztiz orekatsua izan behar da, ez da gauz bategatik interes gehiago erakutsi beharrik beste batengatik baino.

Interpretazioaren gaiarekin, bere lana ez da proposamen bat, desziframentu bati inguratzen zaion gauz bat baizik. Zentzumen honetan, Donald Winnicott psikoanalistak esaten du, ikertzaileak ez dauzkala erantzunak jakin beharrik gaixoak deszifratu harte, ikertzaileak pistak jasoko ditu eta interpretazio bat egingo du.

Lapsusak kontzientziarentzako ekintza okerrak dira, non inkontzientearen deskarga bat adierazten den. Freudentzat motibo pertsonal garrantzitsu bat adierazten du, kontzientearentzat ezezaguna dena.

Asoziazio askearen beste eremu bat ametsak dira, inkontzientera iristeko bide erraza deitua. Psikoanalisiarentzat, ametsak nahien gauzatzeak dira.

Freudek ametsen egituran honako hau ezberdintzen du: ageriko edukia, gehienetan zentzu gabea eta historio bat azaltzen duena; eta eduki ezkutua, ageriko ametsetik aldentzen diren elkarteak. Ametsa formakuntza bat da ametsaren lanak sortua non material ezkutu batera eraldatzen den.

Analisiaren lanaren norabidea emetsekiko alderantzizkoa da. Ametsak kontzientziara iristeko gai dira, non eralxamendu egoera honetan zentsura momentu lasaienean dago eta erresistentzia ahuldurik.

Freudek esan zuen, norbanako neurotikoak, non bere nahi sexualak ez ziren guztiz osatu, bere eskaerak agertzen zaion pertsona batengan eraman ahal izango ditu, inkontzienteak eta kontzienteak parte hartuz. Prozesu honek transferentzia izena hartzen du.

Terapian transferentziaz hitz egiten denean, gaixoak, bere bizitzan garrantzia eduki duten pertsonetaz oinarrituz hitz egiten du. Transferentziak, gazteetan eduki dituen gatazkak etab ezagutzeko aukera ematen du.

Kontratransferentzia ikertzailearen erreakzio inkontzienten multzo bat izango da aurrez aurre ikertzen hari den pertsonarekin eta transferentziarekin. Oso elementu garrantzitsua kontsideratzen da lan analitikoan.

Topikak

Jean Laplanche eta Jean-Bertrand Pontalisek bere Psikoanalisiaren Hiztegian argitu zutenari jarraituz:

- Topika kontzeptua teoria bati buruz ari da; horren arabera, sistema psikikoa bereizgarri eta funtzio ezberdinak dituzten azpisistemetan banatuta dago eta nolabaiteko errepresentazio espazial bat eman diezaiokegu.

Freuden bi topika ezagutzen ditugu:

1. Lehenengoak Inkontziente, Prekontziente eta Kontzientea bereizten ditu.
2. Bigarrenak Zera, Supernia eta Nia bereizten ditu

Lehen topika : kontzientea, inkontzientea eta prekontzientea

Artikulu garrantzitsuenak: inkontzientea eta errepresioa(psikoanalisia)

kontzientzia kualitate momentanio bat da non kanpoko nahiz barruko pertzepzioak karakterizatzen dituen. Inkontzientearen esanaia kontzientean sartzen ez diren edukien elkartea da.

Eduki erreprimituez osatuta dago non kontzientziara bueltatu nahi duten edo inoiz kontziente izan ez ziren. Prekontzienteak orainean ez dauden edukiak kalifikatzen ditu.

Estatu erreprimituak hipnosiarekin bakarrik sar dezakezu beraiengana.

Bigarren topika: zera nia eta supernia

Artikulu garrantzitsuena: zera, nia eta supernia

Zera nia eta superniako diagrama

ZERA: onairri primitiboena da, hau da, instintuen eremua da. Jaiotzetik dugu eta inkonstuentea da, bizitza osoan zehar eragina du gizakiongan.

NIA: eremu honetan pentsamenduak, iritziak, oroitzapenak eta pertzepzio kontzientea daude. Nortazunaren atal arrazionalena da, zeraren irrikak asetzen saiatzen da “errealitatea moldatzea,..”.

SUPERNIA: gurasoek eta gizarteak umeari portaera eredu ideal giza trasnititzen dizkieoten balioek osatzen dute. Super Nia-ren helburua pertsonaren portaera nolako izan beharko litzatekeen adieraztea da

Nia, superniaren eta zeraren eskakizunen arteko oreka da. Nia da gure nortasunaren zuzendaria.

Defentsa mekanismoak

Mekanismo horien bidez, barne-estutasunak lasaitzea, sentimendu penagarriak baztertzea eta jasanezinak diren kanpo-estimuluei aurre egitea lortzen dugu.

Defentsa-mekanismo horiek gehien aztertu dituztenak psikoanalistak izan dira. Sigmund Freud-ek zehaztu zituen eta haren alaba zen Ana Freud-ek aitaren lanarekin jarraitu zuen.

Defentsa mekanismo nagusienak:

Errepresioa: Mekanismo horren bidez, sentimendu desatseginak, onartezinak edo mingarriak baztertzea lortzen dugu. Gehienetan, sentimendu horiek jatorri sexuala edo oldarkorra izan ohi dute edo gure balioekin bat ez datorren beste edozein baliok eragindakoa (Adibidez, umetan eraso sexuala jasan duen norbaitek gertakizun horren oroitzapena baztertu egin dezake).

Erreakzio-eraketa. Mekanismo horren bidez, sentitzen ditugun jokabideen eta sentimenduen kontrako jokabideak eta sentimenduak izaten ditugu (adibidez, gustatzen zaigun pertsona mespretxatzea).

Desplazamendua: Irrika edo bulkada baten energia objektu batetik beste batera aldatzen da; adibidez, irakasle edo nagusi baten gehiegikeriak jasan ondoren, agresibitate guztia etxekoekin deskargatzea; ikasi ez duten gurasoek bere seme-alabek ikas dezaten nahi izatea.

Proiekzioa: Mekanismo horren bidez, besteentzako uzten ditugu jasanezinak egiten zaizkigun motibazioak eta sentimenduak. “Horrek gorrotatzen baino ez daki”.

Erregresioa: Hazkundearen aurreko estadioetara itzultzea izango litzateke. Adibidez, gernua kontrolatzen ikasi duen ume batek, beste anaia-arrebetako bat jaiotzean, berriro kontrola galtzea.

Arrazionalizazioa: Geure jokaera justifikatzeko, egoera azaltzen saiatzen garenean erabiltzen dugun mekanismoa da (Azterketa ez dut gainditu, irakasleak gorrotatzen nauelako). Arrazionalizazioan argumentu ezberdinak erabili ohi dira:

Gutxiespena: Lortu ezina den helburuari garrantzia eta balioa kentzea (Tira! Azken batean, mutil hori ez da hainbesterako!)

Zoritxarra: Helburu bat lortzen ez dugunean, zoritxarrari edo patuari edo gobernuari edo Jainkoari errua leporatzea.

Salbuespena: Apartekoa dela esanda, egoera justifikatzea (Lehen aldiz izan da, inoiz ez zait horrelakorik gertatu!).

Zorte alternatiboa: Nolabaiteko arrakasta batekin porrota justifikatzea (Matematika ez dut gainditu, baina psikologian bikain atera dut).

Aitzakiak: (Azterketa egunean buruko mina nuen… Ez nuen iratzargailua entzun…).

Hobeto egiteko agindua (Hurrengoan ez zait horrelakorik gertatuko).

Identifikazioa eta introiekzioa: Miresten ditugun pertsonekin edo taldeekin identifikatzea, beraien nolakotasunak gureganatzea (Irabazi egin dugu!).

Konbertsioa: Gure arazo psikologikoak fisikoki agertzen direnean konbertsioa gertatzen da. (Gaixotu egin nintzen azterketa egunean).

Artikulu nagusienak: irrika eta libidoa

Libidoa:

1915ean definizio psikoanalitiko hau eskaini zuen: “Libidoaren kontzeptua sexu-asalduraren esparruan prozesuak eta transposizioak neurtzea ahalbidetzen dituen kuantitatiboki aldakorra den indar bat bezala definitzen dugu” (Sexu teoriaz hiru saiakerei eginiko gehikuntza batean). Masen psikologian honela borobildu zuen: “ Libido afektibitatearen dotrinatik datorren espresioa da. Honela deitzen diogu maitasun bezala bildu ditzakegun multzoan zeregina daukaten irriken energiari, handitasun kuantitatibo –oraingoz neurtezina- legez hartuz”. Bere lanaren zehar behin eta berriz berraztertu zuen nozioa da, bai ikusmira genetikotik, bai irriken teoriari eta ikusmolde dinamiko eta ekonomikoari loturiko ikuspuntu metapsikologikotik, bai perspektiba psikopatologikotik.

Haur-sexualitateak justifikatzen du libidoaren nozioa. Bizi-eginkizun handietan sustatzen da eta horrela zehazten du: “Biologian, sexu-irrikaren bitartez, gizakiaren eta animaliaren sexu-beharren berri ematen da”. “Honetan elikatze-irrikaren analogiara jotzen da, hau da gosearena. Hizkuntza herrikoiak, alor honetan, “gosearen” baliokiderik ez dauka; zientziak libido erabiltzen du”. Autoerotismoan eta esparru erogenoetan abiatuz, gizakia “egituraketa libidinal pregenitaletik” “eraketa genitalera” daraman bilakaera bat osatu zuen Aldiak” edo aroak kateatuz: aho, uzki, faliko aldiak

“Animiko eta somatikoaren arteko muga-kontzeptu gisa, gorputzaren barrenean jaio eta arimaraino iristen diren estimuluen ordezkari bezala, arimari gorputzarekiko daukan loturagatik inposatzen zaion lanaren neurri legez agertzen da irrika” .

Irriken teorian hiru urrats bereizi zituen Freud-ek: sexualitate kontzeptuaren zabaltzea, nartzisismoaren ezarpena” eta “irriken izaera atzerakoiaren baieztapena. Guzti hori Sexu teoriaz hiru saiakera, Metapsikologia eta Plazer printzipiotik haratago lanekin burutu zuen. Aurreneko urratsean sexu-irrika oinarrizko irrika partzialetan bereizten du eta haur-sexualitatearen garrantzia frogatzen du. Bigarrenean oinarrizkoak ez diren munta handiko eraketa psikikoak sortzen ditu, Nia eta nartzisismoaren tankerakoak. Hirugarrenean bizi-irrikak eta hil-irrikak ezartzen ditu. Urrats bakoitzean esparrua handiago egiten du, aurretik lortutakoa ahantzi eta ukatu gabe.

Sexu-irrikaren izaera eta garapena sakonean aztertuz psikoanalisiaren dinamika eraikitzen du, bere eragileek honakoak direlarik: “Irrikazko bizitzaren areagotzea , arimaren dinamika, izpirituaren fenomenoen osoko zentzua eta euren determinismoa, gatazka psikikoaren teoria, gibeleratzearen izaera patogenoa, sintoma morbidoen ordezko asetze gisako ulermena, sexu-bizitzaren garrantzi etiologikoaren onarpena, batez ere haur-sexualitatearen bozetoena

Fase anala:inbertsio libidinalen antolaketaren bigarren aldia da uzki-aroa, uzki ingurua eratzen delarik esparru erogeno nagusi bezala. Harreman objektua, orduan, libratze (kanporatze-gordetze) funtzioarekiko eta gorozkien (eskaini-ukatu) balio sinbolikoarekiko esanahiez beteta dago.Freud-ek, egituratzearen aldi honekin, objektu-harreman sado-masokistaren eraikuntzako gatazka deskribatzen du, bere aurkaritza hirukoitzarekin: iharduera/pasibotasun, nagusitasun/men egite, gordetze/kanporatze.Uzki-aroa bizitzako bigarren urtean itxuratzen da. Garai honetan saiatzen da umea objektua menderatzen eta eragin-ahalmena bilakatzen. Kanporatzean edo gordetzean oinarritzen den uzki-erotismoa gatazkatsu bihurtzen da. Esparru erogenoa ez da uzkira soilik mugatzen baizik liseri-aparatuko mukosa eta gordetze/kanporatzea erregulatzen duen muskulatura osora. Irrikaren objektua gorozkietatik haratago amaren eta ingurugiroaren menderatze eta maneiatzea .

Sigmund Freudek ama bati bere semearen homosexualitateari buruz idatzitako eskutitz bat

Fase falikoa(3 - 6 urte): garapen psikosexualaren fasea da, non irrika partzialak genital esparruaren eraginpean antolatzen diren; aro honek latentzia denboraldiak banatzen dituen bi garai dauzka: haur-aroko antolaketa genitala edo fase falikoa, non zakila nagusitzen den genital organo bakar gisa; eta pubertaroan ezartzen den berariazko antolaketa genitala.Freud-ek, lehendabizikoz, antolaketa genitala pubertaroan egiten den sexu-objektuaren aurkikuntzari atxiki zion. Genitalaren nagusitasunak bi sexuen bateratzea ahalbidetzen du, umearen “perbertsio polimorfo” deituriko sexualitatearen irrika partzialak elkartuz eta aurretiazko plazerean osatuz. Bi puntu azpimarratu behar dira: 1) Jada haur-arotik objektuen hautaketak pubertarokoaren analogoak dira: “puntu honetan gerturatzen da gehien, ume-aroan, pubertarotik geroago sexu-bizitzak behin betiko hartuko duen motatik”. 2) Edipo-konplexuaren garaikidea den haur-genital eraketa hau berariazko sexu-teoria batek bereizten du: aldi horretan, umearentzat, sexu bakarra dago, gizonezko-organo genitala hain zuzen. Horregatik deitzen zaio “fase falikoa”. “…bi sexuentzako organo genital bakarra dago…Ez dago, beraz, genitalaren nagusitasuna, baizik falikoaren nagusitasuna”.Postulatu honen arabera eratzen da zikiratze-konplexuaren orokorreko teoria. Ondoren, Freud gizonezko eta emakumezko kastrazioa bereizten saiatzen da.

Psikoanalisi eskolak eta alternatibak

Clarkgo unibertsitatearen aurrean 1909ko irailean. EseritaSigmund Freud, Stanley Hall, C. G. Jung. Zutik Abraham A. Brill, Ernest Jones, Sándor Ferenczi.

Psikoanalisia, bere sorrera eta berehala adar ezberdinetan banatu zen. Alde batetik Psikoanalisi Freudiarra ontzat hartzen zuten autoreak azaldu ziren, baina ez zetozen bat Freusen ideia batzuekin eta eskola ezberdinak sortu zituzten:

Carl Gustav Jung : ez zetorren bat iragan sexuala eta libidoaren oinarriekin, ametsen interpretazioarekin eta inkontzientearen kontzeptuarekin. bere teorian kontzeptu inkontziente taldekoiak eta arketipoak zuten garrantzi gehien.

Alfred Adler : Freuden eredu sexualarekin ez zegoen ados. Neurosia sendatzeko metodo bat asmatu zuen. Lehen kontrako iritzia izan zen psikoanalisiaren historian libido eta instintuen arteko teoria bat asmatzeagatik

Otto Rank : Ediporen mitoarekin ezberdintasunak atera zituen.

Karen Horney : Sexualitateari buruzko ezberdintasunak azaldu zituen, neurosiaren oinarrienak, defentsa mekanismoenak eta zera, nia eta superniaren kontzeptuenak

Anna Freud : garapenari, funtzioei eta niaren defentsa mekanismoko beste teoria batzuk zituen.

Heinz Hartmann eta beste batzuen artean niaren psikologiako fundatzaile kontsideratzen da.

Beste alde batetik Psikoanalisi Freudiarra handitu zuten eskola batzuk sortu ziren:

Jacques Lacan eskola frantsesa

Melanie Klein eskola ingelesa

Hegoamerikar psikoanalisten artean Enrique Pichon-Rivière, Durval Marcondes eta Ignacio Matte Blanco dira aipatzekoak.

Nahaste psikologikoetako sendabideen eragina

Terapia psikodinamikoen efektuen alderakuntza. Smith, Glass eta Miller.1980.

Psikoanalisi gaizkiesaleak trastornu psikologikoak ez direla bide egokia esaten dute. Ikasketa estatistikoetan oinarritzen dira. Ikasketek erakusten dute psikoterapien maila batek onurak ekartzen dituela adierazten dute. Bestalde, psikoanalisiaren eragina gaixotasunetan mediaren azpitik dago.

elkarte psikoanalitiko internazionalak 1999an lan bat aurkeztu zuen non psikoanalisiaren eragina aztertzen zen. Emaitzek eragina handiagoa dela jende gazteengan, tratamendu luzeak eraginkorragoak direla... azaldu zituzten.

Robert Galatzer-Levy psikoanalistak 4 ikasgai ezberdin aztertu zituen gaixo helduetan eta beste hainbat umeetan eta gazterian Psychoanalysis Work liburuan? Galatzerrek psikoanalisia eraginkorra dela gaixo askorentzat dio.

Psikoanalisiari kritikak

Sigmund Freud 1926an.

Psikoanalisiaren alderdikideak eta autore batzuk, Jacques Lacan bezalakoak, psikoanalisia zientzi forma ezberdina dela kontsideratzen dute.

Kritika batzuk hauek dira:

zientziaren mugaketan, Karl Popperek psikoanalisia pseudozientziaren eredu hartu zuen, faltsukeriaren oinarria ez zuelako betetzen, Albert Einsteinen erlatibitate teoriaren kontra.

Popperek ikusi zuen Sigmund Freuden teoriak ezin zirela faltsuak izan. Nahiz eta Popperrek psikoanalisia pseudozientziatzat hartu ez du esan nahi ez dela arrazionala edo ez duela balio. Popper berak dio psikoanalisiak metafisika psikologiko garrantzitsu bat osatzen duela.

Adolf Grünbaumek dio teoria hori faltsua dela.

Alan Sokal eta Jean Bricmont esaten dute Jacques Lacanek hiztegi matematikoa oker erabiltzen duela bere teorian.

Arkady Plotnitskyk markatu zuen Sokal eta Bricmont oker zeudela beraien liburuan.

Mario Bunge epistemologoak psikoanalisia pseudozientziaren ikasbide dela baieztatzen du.

Page updated

Report abuse