30 Á sofinn hvarm þinn
Fjölnir Stefánsson, Þrjú sönglög
Við kvæði úr “Tíminn og Vatnið” eftir Steinn Steinarr
Á sofinn hvarm þinn
fellur hvít birta
harms míns.
Um hið veglausa haf
læt ég hug minn fljúga
til hvarms þíns.
Svo að hamingja þín
beri hvíta birtu
harms míns.
Í sólhvítu ljósi
hinna síðhærðu daga
býr svipur þinn.
Eins og tálblátt regn
sé ég tár þín falla
yfir trega minn.
Og fjarlægð þín sefur
í faðmi mínum
í fyrsta sinn.
Ég var drúpandi höfuð,
ég var dimmblátt auga,
ég var hvít hönd.
Og líf mitt stóð kyrrt
eins og kringlótt smámynt,
sem er reist upp á rönd.
Og tíminn hvarf
eins og tár, sem fellur
á hvíta hönd.
Die weisse Helligkeit
meiner Trauer fällt
auf deine schlafende Wange.
Meine Gedanken lasse ich
über das endlose Ozean an
deine Wange fliegen.
Damit dein Glück
die weisse Helligkeit
meiner Trauer trägt.
Im sonnenhellen Licht
der schneerieselnden Tage
wacht deine Gestalt.
Wie ein fälschlich blauer Regen
sehe ich deine Tränen
über mein Bedauern fallen.
Obwohl du fern von mir bist
ist es als ob du zum ersten mal
in meinen Armen schläfst.
Ich war ein senkendes Haupt,
ich war ein dunkelblaues Auge,
ich war eine weisse Hand.
Und mein Leben stand stille
wie ein rundes Kleingeld,
was man auf den Rand gestellt hat.
Und die Zeit verschwand
wie eine Träne, die auf
eine weisse Hand fällt.
Übers. Elísabet Erlingsdóttir
The white light
of my lament is falling
on your sleeping cheek.
I let my thoughts fly
to your cheek
over the endless ocean.
So that your happiness
will carry the white light
of my lament.
In the white sunlight
of long-haired days
your face dwells.
Like a deceitful blue rain
I can see your tears
fall over my grief
Your distance
sleeps in my arms
as if it were the first time.
I was a drooping head,
I was a darkblue eye,
I was a white hand.
My life stands still
like a small round coin,
raised on its ridged edge.
And time passes by
like a tear, which falls
onto a white hand.
Transl. Elísabet Erlingsdóttir