Lag: Markús Kristjánsson
Texti: Davíð Stefánsson
Minning
Þú varst minn vetrareldur,
Þú varst mín hvíta lilja,
bæn af mínum bænum
og brot af mínum vilja.
Við elskuðum hvort annað ,
en urðum þó að skilja.
Ég geymi gjafir þínar,
sem gamla helgidóma.
Af orðum þínum öllum
var ilmur víns og blóma.
Af öllum fundum okkar,
slær ævintýraljóma.
Og þó mér auðnist aldrei
neinn óskastein að finna,
Þá verða ástir okkar
og eldur brjósta þinna
ljós á vegum mínum
og lampi fóta minna.
Þá verða ástir okkar
ljós á vegum mínum.
Ein Andenken
Du warst mir mein Winterfeuer,
du warst meine weisse Lilie
du warst, was ich mir gewünchst hatte
und auch das was ich haben möchte.
Wir haben einander geliebt
mussten uns doch scheiden.
Deine Geschenke hebe ich auf
wie alte Heilgtüme. Als ich dich
reden hörte fand ich einen
Duft wie von Wein und Blumen.
Jedes Treffen war wie im
Abenteuerglanz gebadet
Und obwohl ich nie einen
Glückstein finden werde,
dann wird unsere Liebe und
das Feuer in deiner Brust das
Licht meines Lebens.
Unsere Liebe wird mein
Wegweiser.
Übers. Elísabet Erlingsdóttir
A Memory
You were my fire in the winter,
you were my white lily.
You are what I had praid for
and always wanted to have.
We loved each other,
but were bound to separate.
I take very good care of the gifts
you gave me. When you were talking
I smelled the odor of wine and
flowers. All our meetings were like
a fairytail. Althouh I never will
find a magic stone, then our love and
your kind will, will be like
a guiding light for me.
Transl. Elísabet Erlingsdóttir