23 En nóttin horfir enn þínum augum í hug minn
Lag: Leifur Þórarinsson
Texti: Tómas Guðmundsson
(Löng er nóttin þeim, sem birtunnar bíða.
Við brunninn ég sat, þar sem stjörnurnar komu forðum
og horfðu á okkur börnin og brostu við okkur
frá botni djúpsins. En það er svo óralngt síðan.
Nú horfðu stjörnurnar frosnum andvökuaugum,
svo ótti mig greip. Og síðan hefi ég reikað
um auðar göturnar árlangar skammdegisnætur.
Ekkert hljóð hefur þögnina miklu rofið.
Engin raust hefur borið mér boð frá mönnum.
Ei bergmáli veldur aldan, sem hnígur við klettinn.
Skóhljóðið, fótatak sjálfs míns, hverfur í húmið
og hljóðir svífa næturvindarnir framhjá.)
En nóttin horfir enn þínum augum í huga minn.
Ástfanginn hvísla ég nafn þitt út meðal blómanna.
Og þegar döggin drýpur úr þungum krónunum,
þá dreymir sál mína fótatak þitt í runnanum.
(Die Nacht ist lang für diejenigen, die auf die Helligkeit warten.
Ich sass beim Brunnen, wo man früher die Sterne sehen konnte.
Damals sahen sie uns Kinder an und haben zu uns
vom tiefblauen Himmel gelächelt. Aber es ist so lange her.
Jeztst sahen uns die Sterne an mit grossem gefrorenem Augen,
so das ich Angst hatte. Zeit dem bin ich Jahrelang in
der Dämmerung durch die öden Strassen gegangen.
Kein Laut hat die Stille gebrochen. Keine männschliche Stimme auch nicht.
Wenn die Welle an die Klippen stösst, dann hört man auch kein Echo.
Der Geräusch von meinen Schuhen, mein eigenes Fusstritt verschwindet
in die Dunkelheit und sagte schweben die nächtlichen Winde vorbei.)
Aber die Nacht schaut immer mit ihren Augen durch meinen Sinn.
Verliebt lisple ich an die Blumen deinen Namen.
Und venn der Tau von den schweren Zweigen fällt,
dann träumt meine Seele deinen Fusstritt in dem Busch.
Übers. Elísabet Erlingsdóttir
(The night is long, for those who are waiting for the light.
I was sitting by the spring, where we used to look at the stars.
In those days they looked at us children and smiled at us
from the deepblue heaven. But that was so long ago.
Now the stars looked with frozen, waking eyes,
so that I became afraid. Since then I have spent the years
walking through empty streets in the twilight.
No sound has disturbed the great silence, nor have any voices given me sign of human presence.
When a wave from the ocean falls on a cliff,
we can not hear any echo. The sound from our shoes,
my own footsteps, disappear into the darkness
and quietly the nightwinds are passing by.)
But the night still looks with with your eyes in my mind.
In love I will whisper your name to the flowers.
And when the dew falls from the heavy blooms,
then my soul will dream of your footsteps in the thicket.
Transl. Elísabet Erlingsdóttir