บันทึกการกำจัด SCP-316

ผู้สัมภาษณ์: คุณรู้เรื่องลักษณะที่แท้จริงของSCP-316ตอนไหนเหรอครับ?

เคลฟ: ก็ตอนที่ผมออกรอบน่ะ ผมรู้สึกว่า...

ผู้สัมภาษณ์: ขอโทษนะครับ สำหรับการบันทึกครั้งนี้ ช่วยขยายความคำว่า"ออกรอบ"ของคุณหน่อย

เคลฟ: อ้อใช่ คือ หลังเรื่องคราวเจ้า SCP-531-Dนั่น ผมได้รับคำสั่งให้ช่วยประเมินSCPมนุษย์ตัวอื่นๆด้วย ผมว่าเพราะประสบการณ์ของผม พวกเบื้องบนเลยคิดว่าผมคงได้กลิ่นพวกSCPมนุษย์ที่ควรตายได้แล้วน่ะนะ...ไม่ว่ายังไง ผมก็เคยคิดว่า316ก็เป็นยอดมนุษย์ธรรมดาๆ แล้วผมก็รู้สึกอะไรผิดปกติ หลังจบการสัมภาษณ์ครั้งแรกแล้ว

ผู้สัมภาษณ์: อะไรเหรอครับ?

เคลฟ: ผมชอบเขา

ผู้สัมภาษณ์: มันแปลกตรงไหนเหรอครับ? SCP-316มัน...เป็นคนมีเสน่ห์นะ

เคลฟ: ผมไม่ชอบใครตั้งแต่แรกพบนะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกSCP ไม่ว่ายังไง นั่นก็ทำให้ผมสงสัย ผมก็เลยเอาแฟ้มเขามาดูให้ละเอียดกว่าเดิม แล้วก็เจออะไรแปลกๆ หมอนั่นเป็นมิตรกับSCPมนุษย์ตัวปัญหาได้ทุกตัวในแฟ้ม ตั้งแต่เอเบิลไปถึงเซนต์ ดีไปหมด...เอเบิลนะเฮ้ย ไอ้ตัวต้านสังคมนั่นไม่ชอบใครเขาจริงๆนะ

ผู้สัมภาษณ์: ตอนนั้นคุณเลยคิดว่าคุณโดนเล่นงานเข้าแล้ว

เคลฟ: ใช่ แต่ผมก็ต้องมีหลักฐาน ผมจะไม่ยอมพลาดแบบคราวSCP-239อีก ผมก็เลยจัดการทดลองเล็กๆ

ผู้สัมภาษณ์: หมายถึงการฟันดาบนั่นเหรอครับ?

เคลฟ: การฟันดาบนั่นล่ะ

[มีต่อ]

คอนดรากี: เฮ้ เคลฟ เป็นไง?

เคลฟ: ก็ไม่เป็นไงหรอก คอนนี ฟันดาบเป็นไงมั่ง?

คอนดรากี: เยี่ยม! มันต้อนชั้นซะแย่เลย แต่ก็สนุกดีนะ ชั้นจิ้มมันได้ทีนึง นั่นก็พอแล้ว

เคลฟ: จริง นายคิดว่าไดน์เป็นไงมั่ง?

คอนดรากี: หมอนั่นเจ๋งว่ะ อาทิตย์หน้าค่อยดวลกันอีก ถามทำไมเหรอ?

เคลฟ: ก็แค่สงสัย เฮ้ ฉันมีคำถามเรื่องการประเมินบุคคลากรปีนี้หน่อย

คอนดรากี: ได้สิ

[ข้อมูลปกปิด]

[ต่อ]

ผู้สัมภาษณ์: มันสำคัญยังไงเหรอครับ?

เคลฟ: รู้มั้ยว่าผมก็เล่นฟันดาบนะ เซเบอร์กับฟอยล์ แต่ผมไม่เล่นกับคอนดรากี เพราะคราวที่แล้ว ผมชนะมันแต้มนึงจากแมทช์15แต้ม หมอนั่นเขวี้ยงหน้ากากใส่ผนังแล้วขอแก้มือทันทีเลย ดรากีมันแพ้คนไม่เป็นจริงๆนะ แล้วเขากลับยอมรับว่าแพ้คนแปลกหน้าด้วยรอยยิ้มเฉย

ผู้สัมภาษณ์: ตอนนั้นสินะครับที่คุณตัดสินใจกำจัด SCP-316

เคลฟ: ตอนนั้นล่ะ แต่ผมจะพลาดแบบคราวSCP-239อีกไม่ได้ ผมก็เลยใช้วิธีที่เรียบๆหน่อย แทนที่จะบุกเข้าไปทื่อๆแล้วทำงานลวกๆ ผมก็เลยรวบรวมพวกที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักมา แทนที่จะใช้บุคลากรของSCPที่คนเขารู้จักกันดีอยู่แล้ว

[มีต่อ]

จาก: ดร.เคลฟ

ถึง: ดร.กิบบอนส์; ผู้ช่วยผอ.ไอซ์เบิร์ก; เจ้าหน้าที่ "แคทเดรค"; เจ้าหน้าที่ "บัทเลอร์"; ดร.พาล์มเมอร์

Re: การประเมินบุคลากร

ช่วยติดต่อมาที่ออฟฟิศของผมทันทีที่ทำได้

ดร.เคลฟ

ผู้สัมภาษณ์: คุณเริ่มมาตรการสิบเก้าตอนนั้นสินะครับ?

เคลฟ: ถูกต้อง

ผู้สัมภาษณ์: ช่วยอธิบายเรื่องมาตรการสิบเก้าหน่อยครับ สำหรับการบันทึก

เคลฟ: มาตรการสิบเก้าเป็นขั้นตอนในการกำจัดSCPที่ดูแลยาก โดยเฉพาะพวกที่มีบาเรียร์พลังจิต ผมได้ความคิดมาจากที่สถาบันเก็บSCP-668มาน่ะ แต่ไม่ว่ายังไง มันก็เป็นขั้นตอนง่ายๆ แต่ละคนทำงานของตนไปขั้นเดียวในการกำจัด ถ้าแยกกันแล้ว ขั้นตอนพวกนี้ก็ไม่ได้เป็นอันตรายกับเป้าหมายนัก แต่พอใช้อย่างต่อเนื่องแล้ว ผลของมันก็ทำให้บรรลุเป้าหมายได้

ผู้สัมภาษณ์: แล้วคุณทำยังไงบ้างในการกำจัด316ครับ?

เคลฟ: ขอไม่พูดดีกว่านะ

ผู้สัมภาษณ์: ทำไมเหรอครับ?

เคลฟ: นักเล่นโป๊กเกอร์ที่ดีเขาไม่โชว์ไพ่ในมือหรอก ผมอาจต้องเก็บไพ่ตายนี้ไว้ใช้อีกก็ได้

316: คุณคิดว่ามันจะได้ผลจริงๆเหรอ?

เคลฟ: ฉันหวังว่างั้นนะ ใช่

316: คุณหักหลังผมได้เจ็บมากนะ แต่ผมทึ่งที่คุณคิดว่าคุณจะฆ่าผมในการดวลดาบได้มากกว่า

เคลฟ: คิดๆดูแล้ว ก็ใช่ ฉันนี่เซ่อจริง ใช่มั้ยล่ะ?

316: ผมจะฆ่าคุณเมื่อไหร่ก็ได้...แต่ผมว่าผมจะเชือดคุณช้าๆ คอยดูขณะที่คุณถูกตัดทีละชิ้น ใครจะไปรู้? บางทีผมอาจจะสนุกที่ได้เห็นคุณล้มเหลวไม่เป็นท่าก็ได้

เคลฟ: ฉันไม่ล้มเหลวหรอกนะ

316: ...ว่าไงนะ?

เคลฟ: การดวลดาบนี่ไม่ได้ฆ่านายหรอก ก็แค่เบี่ยงเบนความสนใจของนาย

316: (หัวเราะ)

316: คุณพลาดอีกแล้ว เคลฟ

เคลฟ: บ้าเอ๊ย

316: คุณคิดจริงๆเหรอว่าผมจะไม่เห็นลิ่วล้อของคุณที่พยายามเข้ามาลอบกัดข้างหลังเนี่ย? แผนการขี้ขลาดของคุณน่ะเหลว...

เคลฟ: หุบปากไปเลย

(เสียงปืน)

ผู้สัมภาษณ์: แล้วตอนนี้เองที่สไนเปอร์ยิงเขา

เคลฟ: ถูกต้อง

ผู้สัมภาษณ์: ช่วยบอกชื่อเขาหน่อยได้ไหมครับ เป็นข้อมูลน่ะ?

เคลฟ: ใครบอกว่า"เขาคนเดียว"เหรอ?

316: ...อ๊าาาา! ขาชั้น!

เคลฟ: เจ็บใช่มั้ย? แต่นั่นนายก็ใช้เวลาสักพักฟื้นตัวได้น่ะนะ ซึ่งฉันไม่ปล่อยให้นายมีโอกาสหรอก

316: ไอ้ลูกหมาเอ๊ย! กูจะฆ่า...

เคลฟ: ยิงมันอีกซิ

(เสียงปืนดังอีก เสียงกรีดร้อง)

เคลฟ: นายพลาดไปนะ ไดน์ นายคิดว่าฉันมีแผนสำรองแค่แผนเดียว ความจริงก็คือ ฉันพร้อมจะทำทุกอย่างให้กำจัดแกได้ ถ้าจำเป็นจริงๆแล้ว ไอซ์ก็จะกดปุ่มแดงนั่นทำให้นิวเคลียร์ของศูนย์นี้ระเบิด ทุกอย่างที่จำเป็นเลยล่ะ

316: ไอ้บัดซบ! แกไม่รอดหรอก! ชั้นฟื้นจากแผลได้ทุกอย่าง! ชั้นจะกลับมาจาก...

เคลฟ: ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ กิบบอนส์ ส่งที่เจาะสมองมาที

กิบบอนส์: นี่ครับ บอส

*โป้ง*

316: ...อ๊าาาาาากก!

เคลฟ: รู้สึกหรือเปล่าฮึ 316? นั่นคือความรู้สึกที่หมุดตอกรางรถไฟทิ่มทะลุกะโหลกของนายด้วยฆ้อนแรงอัดอากาศ มันทะลุสมองส่วนหน้าของนายแล้วก็ทำลายการทำงานระดับสูงส่วนใหญ่ของสมองนายไปแล้ว

316: ...อาาาาา....

เคลฟ: นายจะฟื้นตัวจากแผลนั่น รอบๆหมุดนั่นน่ะนะ แต่ส่วนนั้นจะไม่งอกกลับมาหรอก ตรงนี้ก็เหมือนกัน *โป้ง* นี่คือก้านสมอง มันเป็นส่วนที่ควบคุมการเคลื่อนไหวร่างกายของนายให้สอดคล้องกันน่ะ

316: ...นนนนน....

เคลฟ: ดูซิ...เราจะเล่นตรงไหนอีกดี? หัวใจเป็นไง? *โป้ง* กระดูกสันหลังด้วย *โป้ง* แล้วก็ เพราะแกทำให้ฉันหงุดหงิดว่ะเฮ้ย นี่ของลูกอัณฑะ *โป้ง*

ผู้สัมภาษณ์: แล้ว ตอนนี้ SCP-316เป็นยังไงล่ะครับ?

เคลฟ: ถูกกำจัดแล้ว

ผู้สัมภาษณ์: ยังไงเหรอครับ?

เคลฟ: เราโยนส่วนที่เหลือของมันเข้าไปในยานสำรวจเฮอเมสของนาซา สักอาทิตย์นึงหลังจากนี้ ยานนั่นก็จะขัดข้องระหว่างการเดินทางไปดาวพฤหัสแล้วก็ตรงไปยังดวงอาทิตย์แทนน่ะนะ

ผู้สัมภาษณ์: แล้วถ้าเขาฟื้นตัวจากการบาดเจ็บได้ขึ้นมาล่ะครับ?

เคลฟ: ใครจะไปสนล่ะ? มันจะหนีจากแรงโน้มถ่วงของดวงอาทิตย์ยังไง? ต่อให้มันฟื้นขึ้นแล้วพังออกมา มันก็อยู่ในเส้นแรงที่ตรงไปดวงอาทิตย์อยู่ดี กฏของนิวตันข้อสามน่ะ คุณต้องมีปฏิกิริยาถึงจะมีงาน หมอนั่นมีมวลไม่มากพอที่จะหลุดจากแนวโครจรหรอก

ผู้สัมภาษณ์: เข้าใจล่ะครับ ขอถามสั้นๆอีกข้อ

เคลฟ: ว่ามา

ผู้สัมภาษณ์: มีเหตุผลอะไรมั้ย ที่คุณใช้หมุดตอกรางรถไฟเจาะสมองมันด้วยตัวคุณเอง? สไนเปอร์ก็น่าจะทำได้นะครับ

เคลฟ: บำบัดจิตน่ะ

ผู้สัมภาษณ์: อธิบายหน่อยครับ

เคลฟ: ผมไม่ชอบให้ใครมาบงการผม โดยเฉพาะไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับหัวของผม การลงมือเองทำให้วิญญาณผมสงบลงหน่อย

ผู้สัมภาษณ์: ช่วยเตือนผมว่าอย่าทำให้คุณอารมณ์เสียด้วยนะครับ ด็อกเตอร์

เคลฟ: ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าคุณทำ คุณจะไม่รู้ตัวเลย

[จบการสัมภาษณ์]