รับสมัครสิ่งวิปริต
ชายผู้อยู่หลังโต๊ะมองเจ้าสิ่งสยองขวัญแห่งอวกาศที่อยู่ตรงหน้าเดินไปมา พล่ามถึงสิ่งที่บรรยายได้เพียงว่าวกวนสิ้นดี "ข้าคือสุดยอดแห่งจิตสำนึกรวม อิทธิพลของข้ามีอยู่ทุกที่ แต่เจ้ามิอาจรู้สึกได้ ข้าคือผู้รออยู่หลังกำแพง เมื่อข้าทลายรอยแยกเล็กๆในความเป็นจริงของเจ้าแล้ว ข้าก็คือตัวตนแห่งการเสื่อมสลายและการทำลายล้าง เมือกสีดำ ระยางมหึมา เลือดที่ไหลออกจากตาเจ้า ปากทั้งหกของข้าจะกรีดร้องเสมอ และปากที่เจ็ดก็จะร้องเพลงซึ่งทำให้โลกนี้จบสิ้น สายตาของข้าก็เพียงพอจะทำให้มนุษย์วิปลาส" มันขยับเข้ามาใกล้ โบกหนวดระยางอย่างน่าเกรงขาม
"ไม่มีอำนาจใดเทียบกับข้าได้ เมื่อข้าเห็นว่าโลกของเจ้าควรแตกสลาย มันก็จะจบลง อำนาจของข้าเหนือกว่าสิ่งใดๆที่เจ้าคิดได้" มันขยับตัวเองลงไปในเก้าอี้ไม้ และมองไปที่ชายคนนั้น "ข้าคือการเสื่อมสลาย และข้าคือความวิบัติ ข้าคือซาลโก และข้ากำลังมา"
ระยางหลายเส้นทุบโต๊ะ "แล้วทำไมข้าถึงเป็น SCP ไม่ได้ล่ะ?"
ผู้อำนวยการของสถาบันSCPไม่มีท่าทีตกใจกับอสุรกายไร้ร่างสีดำที่นั่งตรงหน้า แสงสีแดงจากห้วงลึกในก้อนมวลสีดำนั้นไม่ได้ทำให้เขาจับจ้อง มันเพียงแต่สะท้อนกับแว่นตาและหัวล้านของเขาขณะที่เขาก้มลงมองที่โต๊ะ
"ฟังนะ" เขาเริ่มพูดพลางเปิดกระดาษ "นี่เป็นครั้งที่ห้าแล้วที่นายพยายามขอสมัครรับสถานะSCP ฉํนจำไม่ได้แล้วว่าบอกนายไปกี่ครั้ง ฉะนั้นฟังให้ดีๆ นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว เราไม่สนใจจะรับนายเข้ามา นายใช้การไม่ได้"
"ไม่ได้ยินที่ข้าพูดเรอะ?" ซาลโกเรียกร้อง ร่างกายมีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อย "ข้าคือสุดยอดแห่งจิตสำนึกรวม และ..."
"ช่าย ช่าย เราเคยพูดกันแล้ว นายเป็นสุดยอดอำนาจแห่งการทำลายล้าง และสามารถทำให้โลกนี้จบสิ้นได้ แล้วก็คุณสมบัติอื่นๆที่นายก็บอกทุกครั้ง ไม่ต้องพูดซ้ำก็ได้ ทีนี้ ไม่ใช่ว่าฉันเห็นดีเห็นงามด้วยนะ แต่ทำไมนายไม่ไปข้างนอกแล้วก็ทำอะไรที่เป็นอันตราย ถ้านายอยากเข้าที่นี่ขนาดนั้น?"
"ทำเรื่องอันตรายเรอะ? สิ่งที่ข้าทำในช่วงสองสามปีมานี้มันเกินคำว่าอันตรายไปแล้ว ข้าทำให้เด็กๆไร้เดียงสานับไม่ถ้วนเสียสติ ทำให้ผู้คนฆ่าตัวตายทั่วโลก แทรกเข้าไปทุกที่ที่ข้าเข้าไปได้ แล้วเจ้ามาบอกให้ข้าทำสิ่งที่เป็นอันตรายเรอะ?" เจ้าก้อนมวลดำลุกขึ้น ดึงพลังอันน่าตะลึงของมันออกมา
"ซาลโก" ผู้อำนวยการพูดเรียบๆ "นายหาการ์ตูนบนเว็บแล้วก็ทำให้มันเพี้ยน"
เจ้าสิ่งวิปริตจากดวงดาวมองผู้อำนวยการอย่างตะลึงงัน ก่อนนั่งลงราวกับพ่ายแพ้ "ทำไมนายถึงอยากเป็นSCPนักล่ะ?"
"คือว่านะ" ซาลโกถอนใจทางปากที่ไม่ได้กรีดร้อง "ไอ้เจ้าสเลนเดอร์แมนมันเอารูปตัวเองไปแจกมาพักนึงแล้ว ทำให้คนเค้าพูดกันว่ามันทำอะไรบ้าง ตัดต่อรูปมันใส่ภาพถ่าย เป็นไอเดียให้คนเขียนเรื่อง ก็เรื่องปกติเรานั่นล่ะ มันมีแม้แต่ซีรีส์บนเว็บเลยนะ! น่าเชื่อไหมล่ะนั่น?"
"ใช่" ผู้อำนวยการตอบอย่างสุขุม คอเอียงไปข้าง "แล้วมันเกี่ยวอะไรล่ะเนี่ย?"
"ข้ายังเป็นมือใหม่เรื่องสิ่งวิปริตพวกนี้น่ะ เลยต้องมีการประชาสัมพันธ์บ้าง ไอ้พวกการ์ตูนบนเว็บนี่เป็นขั้นแรก แต่ผู้คนเค้าก็ใช้วิธีของข้าได้ง่ายๆโดยไม่ต้องเอ่ยชื่อข้าเลย ขอบอกเลยนะ นั่นเจ็บมากเลยล่ะ พวกเจ้ารับข้าเข้าไป แล้วข้าก็จะดังระเบิด ไม่ดังเท่ายอกโซธอทหรืออซาธอทหรอก แต่ก็ต้องมีคนจำข้าได้แน่ ตกลงว่าไง?"
ห้องนั้นเต็มไปด้วยความเงียบอันชวนกระอักกระอ่วนขณะที่ผู้อำนวยการถอดแว่นออกแล้วใช้มือนึงเช็ดมัน ส่วนอีกมือหนึ่งก่ายหน้าผากครุ่นคิด ซาลโกนั่งยุกยิกไปมารอคำตอบอย่างกระสับกระส่าย ผ่านไปนานอยู่ ผู้อำนวยการก็วางแว่นลงแล้วพูด
"ไม่นับข้อที่ว่าฉันไม่ขอร่วมในการแข่งขันแปลกๆของพวกสิ่งวิปริตนะ มันก็มีเหตุผลข้อหนึ่งที่เรารับนายไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องเงินหรือการกักกันลำบากนะ ไม่หรอก เรามีSCPอย่างเจ้า682 แล้วที่จ่ายไปขังมันก็แค่เศษเงิน ต่อให้มันหลุดมาได้ก็เถอะ และในเมื่อนายยอมร่วมมือกับเรา การกักกันนายก็ง่ายเหมือนปอกกล้วย ไม่หรอก นายแค่ไม่น่าสนใจพอน่ะ"
ซาลโกดูเหมือนจะสะดุ้งอย่างโกรธแค้นต่อคำพูดนั้น และอ้าปากทั้งหลายเพื่อจะตอบโต้ แต่ผู้อำนวยการหยุดเขาไว้ "ให้ฉันอธิบายนะ นายมันเปี่ยมไปด้วยพลัง ทำลายโลกนี้ได้เพียงแค่คิด กับองค์กรอื่นมันก็ดีอยู่หรอก แต่ที่สถาบันSCPนี่ เรารับนายด้วยเหตุผลนั้นไม่ได้ มันมากไป นายมีพลังมากไป นายไม่มีอะไรให้ชวนติดใจ แล้วก็ไม่อ้อมค้อมล่ะนะ นายมันน่าเบื่อ พอให้สรุปแล้ว นายมันไม่เข้ากับภาพลักษณ์ของพวกเราน่ะ"
ตอนนั้น มันดูราวกับว่าซาลโกพร้อมจะสังหารผู้อำนวยการ ที่นี่น ตอนนั้น ช่วงเวลาอันตึงเครียดผ่านไป แต่ละวินาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า ก่อนที่เขาจะไหล่ตก แล้วก้อนมวลสีดำก็ถอนใจ "ก็ได้ ก็ได้ เจ้าชนะ ข้าจะไปล่ะ"
ตอนที่เก้าอี้เลื่อนไปนั้น ผู้อำนวยการก็แนะให้ "ลองไปที่แวร์เฮาส์13 หรือไม่ก็เคออสอินเซอเจนซีสิ ฉันว่าพวกนั้นผ่อนผันได้มากกว่าเรานะ" ซาลโกส่งเสียงขอบคุณ แล้วก็จากไป ละลายหายไปในกำแพง ผู้อำนวยการพักสักครู่ ก่อนจะเรียก "คนต่อไป!" และเตรียมพร้อมจะฟังเรื่องฟูมฟายอีกเรื่อง
ชายสีเขียวขนาดยักษ์ผู้มีหัวบวมๆกับเคราเป็นหนวดระยางเบียดตัวเองเข้ามาในห้องทำงาน และยัดตัวเองเข้าไปในเก้าอี้ หลังพลิกเอกสารไปสองสามหน้า ผู้อำนวยการก็เงยหน้าขึ้นถาม "ขอบคุณที่มาหาฉันวันนี้นะ คุณ...?"
"คธูลู"