ยึดพื้นที่
ความมืดกลายเป็นแสงสว่างอีกครั้งหนึ่ง แสงสีแดงร้อนแรงจนทำให้มองอะไรไม่เห็น ตอนแรกมันก็มหัศจรรย์อยู่ พระอาทิตย์ขึ้นมาต้อนรับสายตาของเขา ทำให้กระดูกอบอุ่น แต่ก็เหมือนทุกอย่างนับจากอุบัติเหตุคราวนั้น มันเป็นความอบอุ่นปลอมๆ ความรู้สึกของความหวังปลอมๆ
ปล่อยไปสิ
แน่ล่ะว่าสองสามครั้งแรกที่เขาหันหน้าไปเห็นโลกได้นั้นเขาเต็มไปด้วยความหวังว่าจะได้กลับไป ว่าสหายของเขาจะพบเขาแล้วพาเขากลับบ้าน ส่วนตอนนี้ เขาดีใจที่พวกนั้นทำไม่ได้ มันจะหมายถึงจุดจบของพวกเขาเอง
แกกลับบ้านได้นะ
มันแทรกเข้ามาในวิทยุได้ด้วย ตลอดหลายปีมานี้เขาได้ยินการกระจายเสียงจากบ้านอยู่เรื่อยๆ โอ โลกนี้เปลี่ยนไปขนาดนั้น แต่นั่นก็คงเป็นมันหลอกล่อเขานั่นล่ะ ให้เขาตกลงไป แต่เขาไม่ ไม่ใช่ตอนนี้ ไม่มีวัน
พวกเขาอยากให้แกกลับบ้าน ดูสิว่าพวกเขาพยายามแค่ไหน...
เขาไม่รู้ชัดๆเหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง หรือว่ามันเป็นอะไรแน่ วันหนึ่งเขาอยู่บนกระสวย เที่ยวบินลับสู่อวกาศ แล้วจากนั้น...ตอนนี้เขาก็มาอยู่ตรงนี้แล้วน่ะนะ แล้วไอ้สิ่งนี้ที่อยู่กับเขา
แกยึดไว้ได้อีกไม่นานนักหรอก...
ตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นเพียงจินตนาการของเขา กลไกที่ทำให้เขายังสติดีอยู่ในห้วงอวกาศอันหนาวเย็น แต่ตอนที่เขาเริ่มลอยเข้าไปหาโลกนั้นเขาก็รู้ตัว เขาไม่ได้ลอย เขาถูกดึงไป และยิ่งเขาเข้าใกล้ สิ่งนั้นก็ยิ่งแรงขึ้น และมัน...ผิด
ผิด ผิด ผิด
เขาก็เลยหยุดมัน เขาไม่แน่ใจว่าทำได้ยังไงเหมือนกัน เขาหยุดตัวเอง หยุดแรงเฉื่อยอันผิดธรรมชาติของเขา ยึดตัวเองไว้ในวงโคจรของโลก โอ สิ่งนั้นโกรธมากเลย...แต่ที่เขาไม่คาดคิดก็คือมันป้องกันตัวเองได้ดีมาก
หยุดไม่ได้หรอก...ไอ้สิ่งอ่อนแอน่าสมเพช
มันห่อหุ้มตัวเองไว้รอบเขากับชุด ไม่ใช่อะไรที่จับต้องได้ ก็แค่มีอยู่ และก็เป็นที่มีอยู่นั่นล่ะที่ทำให้ไม่อาจหยุดเขาได้ ทุกสิ่งที่เขาสัมผัสจะแตกหักต่อหน้าความเร็วและความหนาแน่นของเขา แม้แต่พวกที่มาเก็บเขาไปก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากล้มเหลวแล้วก็ตาย แต่คุณก็รู้อยู่นี่นะ...
แกจะตกลงไป
ผมหยุดมันได้แล้ว ผมช่วยเหล่าสหายของผมได้แล้ว ผมช่วยพวกเราไว้ หรือให้ถูกก็คือยั้งสิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ แต่ผมไม่ปล่อยไปหรอก ถึงผมจะติดอยู่ในร่างกายนี้ ในชุดนี่ ผมก็จะไม่ปล่อยไป บางครั้งผมก็ควบคุมตัวเองได้ ผมก็ทุบกระจกหน้าตัวเอง จะให้มันได้สัมผัสกับสุญญากาศตอนที่มันฝังอยู่ลึกในตัวผมจะได้ตายไปกันทั้งคู่ แต่มันฉลาดเกินไป เก่าแก่เกินไป และฉลาดเกินไป ผมก็เลยยึดไว้ต่อไป ผมจะเป็นผู้นำมาซึ่งความตายที่ใบมีดอยู่เหนือคอหอยของโลกต่อไปอย่างนี้ แล้วสักวันไอ้ชาติหมานี่จะตาย ในวันที่สิ่งนี้รู้ว่ามันเอาชนะเราไม่ได้...ผมก็จะได้กลับบ้านสักที
บ้าน