SCP-347

SCP-347 (15 พฤศจิกายน 2555)

ระดับวัตถุ Euclid (อาจเปลี่ยนเป็น Safeได้ในอนาคต ถ้ามีการปรึกษากันมากพอ)

มาตรการพิเศษปัจจุบัน SCP-347อยู่กักตัวที่ศูนย์17ในห้องขนาด5x5เมตรที่มีกล้องอินฟราเรดจับตาดูอยู่ พร้อมห้องน้ำที่มีฝักบัวกับอ่างอาบน้ำให้ ตกแต่งตามที่ขอมา ซึ่งมีเตียงนอนขนาดควีนไซส์ เฟอนิเจอร์ยี่ห้อSUMOหลายชิ้น เก้าอี้เท้าแขนสองตัว โต๊ะกับเก้าอี้หมุน ชั้นหนังสือ โทรทัศน์และเครื่องเล่นDVD ชั้นหนังสือนั้นบรรจุหนังสือไว้ต่างๆกัน ส่วนใหญ่แล้วเป็นนิยายผจญภัย นิยายรัก แล้วก็หนังสืองานศิลป์ เธอได้รับอนุญาตให้ดูDVDของภาพยนตร์และรายการโทรทัศน์ที่เผยแพร่ก่อนการถูกกักกันได้ และอาจยื่นคำร้องขอของใหม่ๆได้เป็นระยะ แม้ว่าปกติแล้วSCP-347จะไม่สวมเสื้อผ้า แต่เธอก็มีตู้เสื้อผ้าที่มีเสื้อผ้าตามที่ขอมา และเครื่องสำอางกับวิกผมให้ใช้เล่นสนุก เธอจะได้รับอาหารสามเวลาตามปกติ และอาจยื่นคำร้องขออาหารพิเศษที่ต้องการได้ เธอชอบขนมปังแอปเปิล ทับทิม และช็อกโกแล็ตแช่แข็งให้ล็อกห้องของSCP-347เมื่อเธออยู่ในห้องเสมอ และให้พนักงานอย่างน้อยสองคนตรวจสอบสภาพของกุญแจทุกชั่วโมง อาจปลดล็อกประตูได้เมื่อพนักงานจะเข้าหรือออกจากห้อง SCP-347ชอบพูดคุยกับคนอื่นๆ และมักหยอกล้อกับพนักงานที่เอาอาหารหรือของฝากอื่นๆไปให้ แต่ให้พนักงานทุกคนระวังตัวอย่าให้ผูกพันธ์กันมากนักSCP-347ได้รับอนุญาตให้ออกจากห้องได้ถ้ามีบุคลากรระดับ2ขึ้นไปอย่างน้อยหนึ่งคนตามไปด้วย และต้องทาหน้ากับสวมถุงมือ เพื่อบอกตำแหน่งของมือทั้งสองข้างและแสดงสีหน้า ขอแนะพนักงานทุกคนว่าไม่ต้องพูดอะไรถ้าเธอจะเปลือยกายออกจากห้อง และการใช้คำหยาบโลนนั้นก็ไม่เหมาะสมด้วย หากSCP-347พยายามใช้กำลังหลบหนี ให้จับตัวไว้ทันทีและพากลับไปล็อกขังไว้ในห้องถ้าSCP-347หายตัวไปโดยที่พนักงานไม่รู้ตัวได้ ให้ดำเนินการแจกจ่ายกล้องอินฟราเรด และให้รายงานเหตุการณ์ประหลาดในศูนย์ทันทีโดยถือว่าเป็นร่องรอยของเธอ ในขณะนี้ SCP-347ไม่ได้รับอนุญาตให้พบSCPตัวอื่นๆด้วยเหตุผลด้านความปลอดภัยลักษณะ

SCP-347เป็นหญิงสาวหรือเด็กสาว สูง164ซ.ม. หนัก55ก.ก. แม้จะดูเหมือนว่าเธอจะเป็นผู้หญิงธรรมดาอายุประมาณ19-25ปี แต่SCP-347นั้นล่องหนอยู่ ซึ่งรวมถึงอะไรก็ตามที่อยู่ในตัวเธอด้วย แม้ว่าสิ่งขับถ่ายกับน้ำลายจะสามารถมองเห็นได้เมื่อออกมาจากตัวแล้ว แต่ตัวอย่างของเลือด ผิวหนัง และเส้นผมนั้นจะยังล่องหนอยู่ จากการทดสอบระบุว่าเธอมีสายตาปกติ แม้ว่าจริงๆแล้วกรวยประสาทตาของมนุษย์นั้นต้องมองเห็นเพื่อจะใช้ดูอะไรๆได้ก็ตาม SCP-347บรรยายว่าเธอเป็นผู้หญิงเชื้อสายผสมธรรมดา ตาสีน้ำตาล ผมดำเป็นลอน และชื่อคลอเดีย แต่เชื่อได้ว่านั่นเป็นชื่อปลอมที่เอามาจากคล็อด เรน นักแสดงนำในเรื่อง มนุษย์ล่องหน ตัวจริงของเธอนั้นยังไม่ได้รับการยืนยัน

นอกจากการล่องหนแล้ว SCP-347ไม่มีความสามารถพิเศษอื่นอีก นอกจากฝีมือสะเดาะกุญแจชั้นยอด การลักขโมย และมีการพบเห็นเธอกลืนของเล็กๆเพื่อให้มันล่องหน ซึ่งเธอสามารถขย้อนมันออกมาภายหลังได้โดยไม่อาเจียนทุกอย่างในท้องออกมา เป็นลูกเล่นที่เธอบอกว่าได้มาจากที่เห็นสตีวี สตาร์ แสดงในรายการรอบดึก

SCP-347นั้นถูกพบที่████████████ หลังจากที่ข่าวท้องถิ่นและเสียงร่ำลือเรื่องบ้านร้างผีสิงทำให้เจ้าหน้าที่ของสถาบันสนใจ หลังจากที่ใช้กล้องอินฟราเรดพบว่าเธอยังมีความร้อนจากร่างกายเหมือนมนุษย์ SCP-347ก็ถูกจับอย่างรวดเร็ว และหลังการพูดคุยกันก็ยอมให้สถาบันควบคุมตัวอย่างเต็มใจ โดยแลกกับอาหารอุ่นๆกับที่พักหลบแดดหลบฝน เชื่อว่าเธอใช้ชีวิตข้างถนนและตามบ้านร้างมาหลายปีแล้ว แม้ว่าSCP-347จะปฏิเสธไม่ยอมพูดเรื่องนี้อย่างแข็งขัน เชื่อว่าเธอน่าจะมีความเกี่ยวข้องกับ’ปรากฏการณ์ผี’หลายๆกรณีและการเสียชีวิตของคนสองคนด้วย

ตอนที่เจอครั้งแรกนั้น SCP-347มีสภาพจิตใจที่แปรปรวนและฉุนเฉียว รวมทั้งชอบลักขโมยและไม่ยอมพูดอะไรอยู่หลายวัน การให้คำปรึกษาตามปกติช่วยลดความถี่และความรุนแรงของอาการเหล่านั้นได้ และเชื่อว่าที่สุดแล้วเธอก็จะหายจากสภาพจิตใจบอบช้ำซึ่งเกิดจากการที่ไม่มีใครมองเห็นและอยู่โดดเดี่ยวมาหลายปี

มีข้อเสนอให้เธอได้พบกับSCPอื่นๆ เพราะการพบปะกับมนุษย์นั้นน่าพอใจ และเธอก็ดูจะมีความสุขมากที่มีคนรู้จักเธอโดยไม่เห็นเธอเป็นตัวประหลาด ตอนที่ไม่มีคนสนใจนั้น SCP-347ก็ไม่ได้เรียกร้องความสนใจ แต่มักแกล้งโดยแอบย้ายหรือซ่อนสิ่งของต่างๆ ถ้าเธออยู่คนเดียวกับคนที่หลับอยู่หรือสนใจอย่างอื่น เธอจะชอบลูบตัวคนที่หลับ พับผ้าห่ม และทำเรื่องเล็กน้อยอื่นๆ SCP-347บอกว่าที่ทำไปนั้นเป็นสิ่งที่เธอคิดว่าน่าทำ แต่คนที่โดนเข้าบอกว่า”สะดุ้ง”เลยทีเดียว

แม้ว่าจะมองไม่เห็นSCP-347ในสภาพแสงปกติ ก็ยังใช้แสงอินฟราเรดหรืออุลตราไวโอเล็ตสังเกตการณ์เธอได้

ข้อมูลเพิ่มเติม

ดร.ไรท์ขอให้บุคลากรชายทุกคนที่ข้องแวะกับSCP-347ปฏิเสธการเกี้ยวพาราสีใดๆ (ดู เอกสาร 347-01)

เอกสาร 347-01

แม่นั่นเป็นมนุษย์ล่องหนจอมมือไวนะ เมื่อคุณออกมาหลังจากนั้น คุณจะรู้ตัวช้าไปสามวินาทีว่ากุญแจไม่อยู่ในกระเป๋าคุณแล้ว และคุณต้องรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น อีกอย่างนึง สิ่งสุดท้ายที่เราอยากให้มีก็คือการตั้งครรภ์ล่องหน – ดร.ไรท์