The Noose
ในทุกเมือง ในทุกที่ ไปที่โรงพยาบาลโรคจิตที่ไหนก็ได้ที่คุณไปได้ เมื่อถึงโต๊ะหน้า ให้ถามหาคนที่เรียกตนเองว่า “ผู้ถือครองแห่งบ่วง” หากพนักงานไม่สนใจคุณก็จงออกมาซะ มันยังไม่ถึงเวลา แต่หากพนักงานฟุบไปแล้วล่ะก็ จงหลับตาเสีย คุณจะได้ยินพนักงานคนอื่นวิ่งเข้ามาด้วยความสับสน เสียงจะถามคุณว่าเกิดอะไรขึ้น อย่าตอบและหลับตาไว้ หาไม่แล้วคุณจะได้พบกับความทรมานที่จินตนาการของมนุษย์ไม่อาจหยั่งถึง เมื่อทุกอย่างเงียบก็ปลอดภัยแล้ว ลืมตาขึ้น หากคุณทำสำเร็จ คุณก็จะยืนอยู่หน้าบันได
ขึ้นบันไดไป ระหว่างนั้นคุณจะได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือดังจากข้างล่าง อย่าทำเป็นไม่สนใจ แต่จงตอบไปว่า "ไม่มีอะไรช่วยเจ้าได้แล้ว" หากเสียงร้องยังดังอยู่ ก็ยืนนิ่งรับความตายอันโหดร้ายที่จะมาหาคุณแต่โดยดีเถอะ หาดมันหยุดก็จงก้าวต่อ ในที่สุดแล้วคุณก็จะไปถึงประตูที่มีสัญลักษณ์สลักไว้ ที่ธรณีประตูมีกริชอยู่ คุณจะเข้าไปในนั้นได้โดยกรีดสัญลักษณ์นั้นบนมือข้างหนึ่ง แล้วใช้มือข้างนั้นดึงลูกบิด มันควรจะเปิดออก แต่ถ้าไม่เป็นเช่นนั้น ก็ภาวนาให้ใครที่คู่ควรกว่าคุณมาสานต่อการเดินทางของคุณด้วย คุณจะไม่ได้กลับบ้านแล้ว
เมื่อประตูเปิดออก คุณจะเห็นเด็กหญิง เด็กชาย แล้วก็บ่วงเชือก ไม่ต้องสนใจเด็กหญิง ถามเด็กชายว่า "เกิดอะไรขึ้นกับคนอื่นๆ?" ถ้าพูดอย่างอื่น คุณจะต้องเสียใจที่ไม่ได้ใช้บ่วงนั่นแขวนคอตัวเองให้ตายๆไปซะตอนที่ยังทำได้ เด็กชายจะพูดให้คุณฟังที่ "ผู้มาเยือน" คนอื่นๆหายตัวและถูกลืมไปตามกาลเวลา เรื่องนี้จะทำให้จิตวัญญาณของคุณรู้สึกสมเพช ขยะแขยง และไร้ค่า จนคุณต้องเถียงกับตัวเองว่าควรจะฆ่าตัวตายเสียตรงนั้นเพื่อไม่ให้อนาคตผิดพลาดอีกหรือไม่ เมื่อเขาเล่าจบ เด็กหญิงจะถามว่าคุณอยากรู้อะไรอีกหรือไม่ ทำเป็นไม่รู้ว่าเธออยู่ตรงนั้น เมื่อเป็นที่ชัดเจนว่าคุณจะไม่พูดอะไรแล้ว เด็กชายจะบอกให้คุณหันหลัง อย่าทำตาม จงดูเขาคล้องบ่วงและบังคับให้เด็กหญิงลอดหัวของเธอเข้าไป เธอจะกรีดร้องขอความช่วยเหลือด้วยน้ำตาที่อาบแก้ม เดินเข้าไปแล้วยื่นกริชให้เด็กชาย ทำลายความหวังของเธอจนราบคาบ
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เด็กชายจะตัดผมของเธอออกมาปอยหนึ่ง แล้วยื่นให้คุณโดยห่อมาในหมวกที่จารึกด้วยสัญลักษณ์แบบเดียวกับที่เลือดไหลจากมือคุณและบนประตูนั้น กลับไปทางที่คุณมา คุณจะรู้สึกตัวที่ห้องเดียวกับที่คุณเริ่มต้น แต่ที่นั่นไม่มีใครอื่น และพนักงานก็จะยังฟุบอยู่
หมวกกับผมนั้นคือวัตถุหมายเลข 296 จาก 538 อย่าดึงผมนั่นออกเพราะมันเป็นเหมือนชีวิตของคุณ