SCP-599

SCP-599 (19 ธันวาคม 2555)

ระดับวัตถุ Euclid

มาตรการกักกันพิเศษ

ให้ปิดกั้นSCP-599ไว้ในศูนย์██ ซึ่งได้รับการดัดแปลงให้ดูเหมือนภูเขาเมื่อมองจากภายนอก การดัดแปลงต่อเติมศูนย์██โดยไม่ได้รับอนุญาตจะทำให้มันถูกทำลายจนราบคาบ ห้ามมิให้ทำการติดต่อสื่อสารกับภายนอกจากในศูนย์██ไม่ว่าในกรณีใดๆ บุคลากรทุกคนที่เข้าไปในSCP-599จะได้รับการตรวจสภาพจิตอย่างละเอียดเมื่อกลับมาแล้ว

ลักษณะ

SCP-599นั้นเป็นเมืองเล็กๆใน[ข้อมูลปกปิด]ซึ่งมีประชากรประมาณ700คน ผู้ที่อาศัยอยู่ในSCP-599เรียกมันว่า ██████████ SCP-599นั้นไม่ปรากฏในแผนที่ใดๆในแถบนั้นหรือถนนที่ไปที่นั่นเลย

SCP-599ได้รับสถานะเป็นSCPเมื่อสถาบันพบว่าประชากรในเมืองนี้ทุกคนมีลักษณะและชื่อตรงกับบุคคลที่หายสาบสูญไปจากเมืองใกล้เคียงในช่วงสิบปีก่อนหน้า เมื่อถูกถามเรื่องนี้ คนที่อยู่ในSCP-599ยืนยันว่าตนอาศัยอยู่ที่นั่นมาตลอด ก่อนจะเสริมว่าตนกำลัง”อยากได้เพื่อนบ้านใหม่”เสมอทุกครั้ง บุคลากรของสถาบันที่เข้าไปในSCP-599จะถูกคนที่อยู่ในนั้นชวนให้ซื้อบ้านในSCP-599อย่างแข็งขัน การปฏิเสธอย่างถึงที่สุดนั้นจะได้รับการตอบสนองอย่างไม่เป็นมิตร แม้ว่าจนถึงขณะนี้จะยังไม่มีรายงานเรื่องการใช้ความรุนแรงก็ตาม

ข้อมูลเพิ่มเติม ปูมบุคคลของเจ้าหน้าที่ ██████ (รหัส เจ้าหน้าที่ อโพคาเลมูร์)

██/██/████

วันที่ 1

มาถึงเมือง██████████อันแสนลึกลับแล้ว เมืองนี้ไม่ปรากฏในแผนที่ และถนนที่มาที่นี่ก็ไม่มีป้ายบอกอะไรทั้งนั้น สถาบันได้จัดอันดับ ██████████เป็นSCPแล้ว ผมมาที่นี่เพื่อตรวจสอบระดับอันตรายของสิ่งที่ถูกเรียกว่าSCP-599นี้

พอมาถึงก็ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นทีเดียว ราวกับพวกเขารู้อยู่แล้วว่าผมจะมาอย่างนั้นล่ะ...

เดินทางมาเหนื่อยชะมัด พวกชาวเมืองให้ผมพักในโรงแรมใกล้ๆ ผมลังเลที่จะค้างคืนในSCPแต่ก็ดูจะไม่มีทางเลือก ผมเช็กอินด้วยชื่อปลอมกับบัญชีธนาคารที่สถาบันเตรียมไว้ให้ ดูจากสมุดรายชื่อแขกที่เข้าพักแล้ว ไม่มีใครมาที่นี่นานพอดู...

██/██/████

วันที่ 2

ได้ยินเสียงในโรงแรมทั้งคืน ในรายชื่อแขกยังมีแค่ผมคนเดียว

พยายามรวบรวมข้อมูลของคนที่อาศัยอยู่ในSCP-599 ที่ศาลากลางมีทะเบียนชื่อและที่อยู่ของชาวเมืองทุกคน แต่ไม่มีบันทึกวันเกิดหรือเสียชีวิต

มีคนถามผมสามครั้งเรื่องจะย้ายมาอยู่ที่██████████ ทุกครั้งผมก็ตอบไปว่า”กำลังคิดอยู่” ว่ากันแล้วก็ไม่ได้โกหกหรอกนะ ผมคิดอยู่ว่า ไม่เอาล่ะ

██/██/████

วันที่ 3

เช้านี้ประตูถูกปลดล็อก ก่อนหน้านี้ล็อกจากข้างในแล้ว มีคนรื้อของผมแต่ไม่มีอะไรหาย แต่ในนั้นก็ไม่มีอะไรที่ระบุตัวจริงของผมได้อยู่แล้ว

ผมเจอถนนในแถบที่พักอาศัยซึ่งผมแน่ใจว่าเมื่อวานมันไม่อยู่ตรงนั้นแน่ เจอบ้านหลายหลัง แต่ไม่มีใครอยู่เลย คนที่อยู่แถวนั้นบอกว่าเจ้าของบ้านพวกนั้น”ย้ายไปแล้ว” และเสริมว่า”หลังจากนั้นที่นี่ก็เงียบเหงาจริงๆ” เหมือนเดิม ที่ศาลากลางไม่มีข้อมูลการย้ายออก

██/██/████

วันที่ 4

เมื่อคืนเห็นคนมาทำอะไรลับๆล่อๆที่รถของผม ต้องตั้งสัญญาณเตือนภัยทุกครั้งที่จอดมันไว้สินะ

วันนี้ผมต้องหาอะไรบางอย่างในเมือง ก็เลยลองหาแผนที่ดู ปรากฏว่าไม่มีแผนที่ของเมืองริยำนี่เลยแฮะ แม้แต่ที่ห้องสมุดก็ไม่มี พูดถึงห้องสมุดแล้ว นี่คงเป็นห้องสมุดที่ว่างที่สุดที่ผมเคยเห็นมาเลย ไม่มีอะไรสักอย่างที่ให้ข้อมูลเกี่ยวประวัติของกับเมืองนี้ได้ ไม่มีแม้แต่แฟ้มหนังสือพิมพ์เก่า

แต่ผมได้เจอกับเจ้าหน้าที่███████ที่ห้องสมุดนั่น เจ้าหน้าที่███████เป็นคนที่สถาบันส่งมาที่นี่หลังมันได้รับสถานะSCPแล้วก็ไม่เคยรายงานกลับไปเลย ดูเหมือนว่าเขาจะจำผมหรือสถาบันไม่ได้เลย แต่ว่าเขากระตือรือร้นที่จะชวนให้ผมย้ายมาอยู่ที่นี่มาก พร้อมกับแนะนำให้ผมรู้จักภรรยากับลูกๆของเขาด้วย คนที่เด็กสุดน่าจะอายุห้าขวบเป็นอย่างน้อย เจ้าหน้าที่███████หายตัวไปแค่หกเดือน

ท่ามกลางเรื่องพวกนี้ ผมก็ลืมไปเลยว่าตอนแรกผมกำลังหาอะไร

██/██/████

วันที่ 5

จำได้แล้วว่าเมื่อวานผมหาอะไร ผมรู้สึกตัวว่ามีอะไรหลายๆอย่างหายไปจากที่นี่ ที่นี่ไม่มีสุสาน ไม่มีโรงเผาศพ ไม่มีโรงเก็บศพ ไม่มีคนทำป้ายหลุมศพ แล้วก็ไม่มีโรงพยาบาลด้วย

██/██/████

วันที่ 6

นี่มันเกิดบ้าอะไรวะเนี่ย? ผมเปิดก๊อกน้ำในโรงแรมจะแปรงฟัน น้ำไม่ไหล ที่ผมได้คือเสียงซู่ๆกับกลิ่นก๊าซธรรมชาติ ตอนเปิดฝักบัวกับกดชักโครกก็เหมือนกัน

พอกันที ผมจะไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้!

██/██/████

ผมเขียนส่วนนี้จากที่ปลอดภัยในโรงแรมที่มีชื่อเสียงใน[ข้อมูลปกปิด] ให้ผมเล่าย้อนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตอนที่ผมพยายามออกมาจากSCP-599หน่อยนะ

อันแรก สลักประตูห้องพักของผมไม่ยอมขยับเขยื้อน ผมต้องพังหน้าต่างหนีออกมา ตอนที่ออกมานั่น ผมแน่ใจว่าได้ยินเสียงฝักบัวกับก๊อกน้ำไหล...

รถของผมย้ายไปอีกด้านของลานจอดรถได้ยังไงก็ไม่ทราบ

ทันทีที่ผมออกจากลานจอดรถก็มีพายุฝนฟ้าคะนอง ตั้งแต่ผมไปที่นั่นก็เพิ่งเจอลมเป็นครั้งแรก

ถนนหลักสองสายถูกปิด สายแรกเพราะ”อยู่ระหว่างการก่อสร้าง” อีกสายเป็นเพราะ”สายไฟขาดตกลงมา”

รถสักโหลได้เสียอยู่กลางสี่แยก

สุดท้าย ที่สี่แยกสุดท้ายก่อนออกจากเมือง จู่ๆไฟจราจรก็กลายเป็นไฟแดงโดยไม่ขึ้นไฟเหลืองก่อน แล้วก็ค้างไว้แบบนั้นครึ่งชั่วโมง ในที่สุดผมก็ตัดสินใจว่าช่างหัวมันแล้วก็เหยียบคันเร่งจนมิด สายเคเบิลที่ดึงไฟนั่นขาดตอนที่ผมขับรถลอดผ่านไป ไฟสัญญาณเฉียดรถผมไปนิดเดียว

ถ้าสถาบันยังหวังว่าจะให้ผมทำงานแบบนี้อีกล่ะก็ พวกคุณต้องจ่ายค่าแรงผมมากกว่าตอนนี้เยอะเลยล่ะ

หมายเหตุ ไม่อนุมัติการขึ้นเงินเดือน ขอต้อนรับสู่สถาบัน ทำตัวให้ชินไว้ล่ะ – O5-6