ในทุกเมือง ในทุกที่ ไปที่สนามบินที่ไหนก็ได้ที่คุณไปได้ เมื่อถึงเคาเตอร์ขายตั๋ว ให้ถามหาคนที่เรียกตนเองว่า “ผู้ถือครองแห่งการบอกลา” ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นจะเงียบและมองคุณด้วยสีหน้าโศกเศร้าและบอบบาง คนที่อยู่หลังเคาเตอร์จะกลั้นน้ำตา ก่อนพิมพ์ตั๋วเครื่องบินแล้วส่งให้คุณอย่างลังเล จังหวะที่คุณรับตั๋วมานั้น ทุกคนก็จะหายไปต่อหน้าต่อตาคุณ ขณะที่คุณอยู่คนเดียวนี้ จงเก็บตั๋วไว้ในที่ที่เอื้อมถึงได้เสมอ หาไม่แล้วคุณก็จะหายไปด้วย ไม่มีวันกลับมาอีก
ถึงตอนนี้ จงเริ่มเที่ยวไปตามสนามบินอันว่างเปล่า การพเนจรของคุณอาจใช้เวลาไม่กี่วัน แต่น่าจะเป็นหลายปีเสียมากกว่า ถ้าคุณหิวหรือกระหาย ก็หยิบฉวยเอาอาหารหรือเครื่องดื่มจากร้านค้าในสนามบินได้เลย ไม่มีใครขวางคุณอยู่แล้ว ถ้าคุณออกไปนอกสนามบิน คุณจะพบว่าโลกนี้กลายเป็นลานจอดรถที่รกร้างไม่มีที่สิ้นสุด ไม่มีผู้คน ไม่มีพาหนะ
หากความโดดเดี่ยวที่แสนบีบคั้นนั้นไม่ได้ทำให้คุณทำลายตัวเองด้วยการทิ้งตั๋วไป ในที่สุดแล้วคุณก็จะได้พบกับชายประหลาดผู้โบกมือไปมาให้กำแพง เขาจะไม่มีปฏิกิริยาใดๆยกเว้นต่อคำถามเดียวเท่านั้น “ฉันจะบอกลาได้อย่างไร?” เขาก็จะเพียงแต่โบกมือเร็วขึ้นอีก ถือตั๋วไว้ในมือหนึ่ง แล้วโบกอีกมือเลียนแบบชายคนนั้น กำแพงนั้นจะพังทลายลง แล้วคุณจะเห็นมนุษย์ทุกคนที่เคยมีชีวิตเบียดเสียดกันอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่า ทุกคนจะชราลงอย่างรวดเร็ว โบกมือลาให้ทุกคนที่คุณรู้จัก และอีกนับพันล้านที่ไม่รู้จัก ซึ่งแก่และตายไปต่อหน้าคุณ หากคุณหยุดโบกมือเพียงวินาทีเดียว คุณก็จะถูกดึงเข้าไปในความว่างเปล่านั้น และตายไปพร้อมกับทุกคน
หากคุณโบกมือได้โดยไม่หยุด ไม่มีชะงักหรือเหนื่อยล้า จนมนุษย์ทุกคนแตกสลายไปกับความว่างเปล่า ทั้งชายคนนั้นและสนามบินก็จะหายไป คุณจะยืนอยู่ในห้องนอนของคุณ และนอกจากตั๋วเครื่องบินในมือแล้ว โลกนี้ก็จะกลับเป็นเหมือนเดิมก่อนที่คุณไปสนามบิน มันดีทีเดียวที่ได้พักในบ้านอันแสนสบายหลังการเดินทางที่แสนเหนื่อย แต่หลังจากสิ่งที่คุณประสพมาแล้ว ชั่วชีวิตของคุณก็จะมีความไม่สบายใจว่าบ้านอันแสนสบายนั้นเปราะบางเพียงใด
ตั๋วเครื่องบินนั้นคือวัตถุหมายเลข 511 จาก 538 ไม่รับซื้อคืน