Legion
ในทุกเมือง ในทุกที่ ไปยังสิ่งปลูกสร้างซึ่งผู้นำประเทศของเจ้าทำงาน เมื่อเข้าไปแล้ว มองหาโต๊ะต้อนรับแล้วถามหาผู้ซึ่งเรียกตนเองว่า "ผู้ถือครองแห่งกอง" สีหน้าของพนักงานจะแข็งค้างและเขาจะบอกให้เจ้าออกไป อย่าเชื่อฟัง แต่จงถามอยู่อย่างนั้น นาทีละครั้ง หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง อาจจะเป็นหลายนาที อาจจะเป็นหลายชั่วโมง พนักงานผู้นั้นก็จะยอมแพ้ในที่สุด ถึงตอนนี้เขาก็แทบจะร่ำไห้ออกมาแล้ว แม้แต่อาจจะล้มพับด้วยแรงกดดันที่เจ้าให้เขาเพียงแค่เอ่ยนามของผู้ถือครองนั้น
เขาจะลุกขึ้นอย่างหดหู่แล้วพาเจ้าไปในส่วนที่ผู้อื่นนั้นไม่รู้ตัวว่าอยู่ด้วยซ้ำไปของสิ่งปลูกสร้างนั้น มันก็ดูเหมือนส่วนอื่นๆที่ที่ทำการนั้นควรเป็น-เมื่อผ่านไปสักหลายพันปีแล้ว ผนังทั้งแตกและโย้ เสาค้ำโอนเอียงอย่างน่ากลัว ภาพวาดจางและเกือบจะหลุดล่อนจากผนังหมดแล้ว ภาพถ่ายถูกฉีก จาง และแขวนอย่างหมิ่นเหม่ พรมใต้เท้านั้นก็ทั้งผุและเต็มไปด้วยแมง เจ้าจะถูกพาลึกเข้าไปในทางเดินนั้น ลึกลงไปใต้ชั้นผิวดิน พนักงานผู้นั้นจะพาเจ้าไปยังประตูซึ่งอยู่ต่ำกว่าประตูอื่นใดของสิ่งปลูกสร้างนั้น อาจจะเป็นสักร้อยเมตรใต้ชั้นใต้ดินลงไปอีก นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่เจ้าจะถอยกลับไป หากเจ้าผ่านประตูนี้เข้าไปแล้วชะตากรรมของเจ้าก็จะปิดตาย ไม่มีแม้แต่หนทางที่เจ้าจะกลับออกมาโดยมีชีวิตได้ หันกลับไปถ้าเจ้าต้องการหาวัตถุอื่น ไม่เช่นนั้นแล้ว...เอาเถอะ ก็บอกพนักงานให้ปลดล็อกประตูนั้น เขาจะขอร้องให้เจ้ากลับไป น้ำตาจะไหลอาบแก้มของเขา และแม้แต่ตะโกนใส่เจ้าหากว่าเจ้าแหย่เขา แต่เขาจะยอมจำนนหากว่าเจ้าตั้งใจจริง เขาจะเปิดประตูนั้นให้
เข้าไปซะ มันจะปิดลงแล้วล็อกเบื้องหลังเจ้า ตอนนี้เจ้าไม่มีทางถอยกลับไปแล้ว และไม่ว่าเจ้าจะทำอย่างไรที่สุดแล้วเจ้าก็ต้องตายอยู่ดี สิ่งที่คืบคลานอยู่ในเงามืดของห้องนั้นได้เริ่มสูบเอาชีวิตไปจากร่างกายของเจ้าแล้วและเจ้าจะรู้สึกว่าตนชราขึ้นทุกวินาที วิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่เจ้าทำได้ไปยังประตูที่อยู่อีกด้านแล้วเข้าไป สิ่งที่อยู่ในนี้เป็นเพียงปิศาจชั้นต่ำซึ่งไม่มีปัญญาแม้แต่จะทำให้เด็กตัวเล็กๆกลัว ตามเส้นทางสีแดงที่เจ้าเห็นไปแล้วไม่นานนักเจ้าก็จะไปถึงประตูไม้บานหนึ่ง
เคาะมันสามครั้ง หากเจ้าโชคดีแล้ว ใครคนหนึ่งก็จะบอกให้เจ้าอยู่ตรงนั้น แล้วความตายของเจ้าก็จะรวดเร็ว แต่หากว่าเขาบอกให้เจ้าเข้าไปแล้วก็ทำตามนั้น ความรู้สึกของเจ้าไม่สำคัญเลย เมื่อเจ้าเข้ามาในห้องนั้นแล้วก็ไม่มีอะไรสำคัญอีก ที่นี่ เจ้าจะเห็นพวกมัน ทั้งหมดนั่นอยู่เบื้องหลังสนามพลังบางอย่างที่ผลักไสทุกสิ่งซึ่งเข้าไปใกล้ เจ้าจะเห็นพวกมันทั้งหมดสองพัน สองพันชิ้นพอดี หรือจะพูดให้ถูกแล้ว หนึ่งพันเก้าร้อยกับเก้าสิบเก้าชิ้น ชิ้นสุดท้ายนั้นถือครองอยู่โดยผู้ที่อยู่กลางห้องนั้น แต่เจ้าก็จะเห็นสิ่งที่ถ้อยคำของมนุษย์ไม่อาจบรรยายได้ด้วยเช่นกัน สิ่งซึ่งเห็นได้ในห้องนั้นคงเป็นเศษส่วนหนึ่งของขุมนรก สิ่งที่จะทำให้เจ้าวิปลาสหากว่าเจ้ามองดูมันนานเกินไป เดินเข้าไปหาผู้ซึ่งอยู่กลางห้อง เขา, เธอ, มัน ไม่สำคัญหรอกว่าตัวตนที่อยู่ตรงนั้นเป็นอะไร ถามออกไป "ทำไมเจ้าถึงซ่อนพวกมันไว้?" เขาจะตอบเจ้า เขาจะเล่าให้เจ้าฟังว่าเขาได้ชิ้นแรกมาและหาสิ่งอื่นๆที่เจ้าเห็นอยู่รอบตัวเจ้าอย่างไร เรื่องราวนั้นอาจทำให้เจ้าคลุ้มคลั่ง อาจจะฆ่าเจ้า มันอาจทำสิ่งใดๆกับเจ้าก็ได้ทั้งนั้น แต่หากว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้ว เขาจะบอกให้เจ้าเอาวัตถุของเขาไป มันติดอยู่ที่หน้าอกของเขา แต่อย่าแม้จะเข้าใกล้มัน บอกเขาไปว่า "ฉันเพียงแต่มาดู ไม่ใช่แตะต้อง ตอนนี้คุณให้ฉันออกไปได้แล้ว"
เขาจะหัวเราะ เขาจะหัวเราะอย่างเลวร้ายยิ่งกว่าปิศาจ ชั่วร้ายกว่าสิ่งใดๆในโลก แล้วเขาจะพูดอย่างเรียบง่าย "โชคชะตาของเจ้าถูกปิดตายแล้ว" วัตถุที่หน้าอกของเขาจะเรืองแสงแล้วเจ้าจะรู้สึกถึงความเจ็บปวด ตามด้วยความวิปลาส และในที่สุด ความตาย
เจ้ามีทางเลือกสามประการในที่นี้ หนึ่งคือยอมรับชะตากรรมของเจ้าแล้วลงสู่ก้นบึ้งของอเวจีไปตลอดกาล สองคือฆ่าเขาเสีย อย่างรวบรัดและรวดเร็ว แต่นั่นจะทำให้เจ้ากลายเป็นผู้ถือครองแห่งกองแทนเขา ทำให้การแสวงหาทั้งหมดของเจ้าไร้ซึ่งความหมายไป
ทางที่สามคือเอาวัตถุชิ้นแรกออกมา
หากเจ้าทำเช่นนั้นเขาจะกรีดร้องและพยายามทำร้ายเจ้า อย่าวิตกไปเลย เขาผ่านวัตถุนั้นมาไม่ได้หรอก ที่สุดแล้วเขาก็จะละลายไป ในตอนที่เขาโถมตัวใส่สนามพลังที่เกิดจากสัญลักษณ์แห่งความบ้าคลั่งที่เจ้าถืออยู่ในมือนั่น อย่าลืมตาขึ้นจนกว่าจะไม่มีเสียงใดๆให้ได้ยินอีก
เหวี่ยงวัตถุแรกออกไปแล้วมองดู ตรงที่ซึ่งสิ่งนั้นเคยยืนอยู่จะมีเพชรเม็ดใหญ่โตวางส่องแสงระยิบระยับอยู่ที่พื้น เก็บมันมา
มันจะฝังตัวเองลงไปในหน้าอกของเจ้า กลายเป็นส่วนหนึ่งของเจ้าเหมือนที่สมองหรือหัวใจของเจ้าเป็น
ตอนนี้เจ้าคือวัตถุชิ้นสุดท้ายจาก 2538 นำพวกมันมารวมกัน ให้เราได้เห็นรอยยิ้มของเจ้า