His Kind Eyes (10 กุมภาพันธ์ 2557)
ขาฉันไม่รู้สึกอะไรแล้ว ฉันพอจะจำได้ลางๆว่ามีมันตอนที่ใช้แขนปีนขึ้นไปนี่
ฉันคงทนไปต่อไม่ได้ถ้าไม่มีเขา เขาคอยอยู่เป็นเพื่อนฉัน ฟังที่ฉันพูด แล้วก็รู้ด้วยว่าจะพูดอะไรดี แต่ที่ทำให้ฉันยังไปต่อได้ก็คือดวงตาของเขา ตาของเขาดูอ่อนโยนจริงๆ
ตอนนั้น เขามาหาฉันบอกว่ามีคนมาแล้ว! ตอนนั้นฉันดีใจมากแต่ก็กลัวด้วย ฉันกลัวว่าเขาจะหาฉันไม่เจอ ฉันเริ่มเรียกคนนั้น เขามองฉันแล้วบอกว่าเขาจะไปพาคนๆนั้นมา แล้วเขาก็ไป ฉันสบายใจขึ้น แต่ก็ยังเรียกแล้วก็ปีนต่อไป สักพักหนึ่ง เขาก็กลับมา เขามองฉันเศร้าๆแล้วขอโทษ บอกว่าคนๆนั้นหนีไปแล้ว ฉันหมดแรง เขาก็ดูเศร้ามาก
ไม่นานจากนั้น เขาก็บอกฉันว่ามีอีกคนมาแล้ว พวกเราลองอีกครั้ง แต่ก็เหมือนเดิม เขาหนีไป ฉันทั้งปีน ทั้งตะโกนแล้วก็ร้องไห้ เขาดูอารมณ์เสียที่เห็นฉันเป็นแบบนั้น
ตอนที่คนที่สามมา เขาสัญญาว่าเขาจะพาคนนั้นมาหาฉัน เราลองกันอีก แล้วฉันก็ได้ยินคนนั้น! ฉันได้ยินเสียงฝีเท้า คนนั้นอยู่ใกล้ๆแล้ว! แต่พอฉันได้ยินเสียงกระแทก ฉันก็รู้ว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแล้ว เขากลับมา บอกฉันว่าคนนั้นมาแล้ว แต่หกล้มจนตัวเองเจ็บ เขาไม่รู้ว่าคนๆนั้นจะฟื้นขึ้นอีกมั้ย? ฉันร้องไห้ ปีนต่อไม่ไหวแล้ว เขาก็ร้องไห้เหมือนกัน
แล้วก็มากันอีก หลายคนด้วย เขาไม่แน่ใจว่าพวกนั้นต้องการอะไร แต่เขาบอกว่าพวกนั้นมีอาวุธและเขาเป็นห่วงฉัน เขาบอกให้ฉันอยู่ที่เดิมแล้วเขาจะไม่ให้พวกนั้นเข้าใกล้ฉันได้ เขากันพวกนั้นไว้นาน นานมากเลยทีเดียว แต่พวกนั้นก็ยังเข้ามาเรื่อยๆ เขาก็เลยบอกว่าต้องทำอะไรแรงๆแล้ว
เขาทำให้พวกนั้นไป
ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมพวกนั้นอยากทำร้ายเรา? ทำไมแค่มาช่วยไม่ได้ล่ะ?
ฉันปีนต่อไป แล้วก็ปีนต่อไป แล้วก็ปีนต่อไป และแล้ว ฉันก็มาถึงชั้นบนสุด ฉันไม่อยากเชื่อเลย แล้วเขาก็ดีใจกับฉันด้วย
ประตูไม่ยอมเปิด
ฉันพยายามแล้ว ฉันทุบมันเต็มแรง แล้วก็ทุบอยู่อย่างนั้น แต่มันไม่เปิด หมดสิ้นแล้ว ฉันติดอยู่ที่นี่ ตลอดไป
อย่างน้อยฉันก็ยังมีเขาอยู่ ดวงตาของเขาดูอ่อนโยนจริงๆ