Poopstick McGee and the Flying Walruses (22 สิงหาคม 2557)
"เอาล่ะ..." ชายชราพูดเบาๆ "ได้เวลาที่ปริศนาจะจบลงสักทีได้แล้ว ใช่มั้ย?"
ตาของผู้อำนวยการเคลฟฉายแววรำคาญที่ถูกรบกวนออกมาก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว... "สวัสดี คอนนี" เขาพูดแทบเป็นกระซิบ
คอนดรากีนั่งลงบนเก้าอี้ เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ตามด้วยรอยยิ้ม "ฉันดีใจที่แกจำฉันได้ เคลฟ" เขาว่า "ฉันห่วงอยู่เลยว่าแกจะลืม คนอย่างแกลืมอะไรๆได้ง่าย ชอบงานสบายๆแสนสุขนี่หรือเปล่า? พวกเด็กๆของแกเป็นยังไงกันบ้างล่ะ?"
เคลฟหน้านิ่ว "ฉันไม่รู้ว่านายพูดถึงอะไรนะ คอ—"
"เลิกทำไก๋ได้แล้ว เคลฟ...แกก็คอยโกหกเอาตัวรอดมาได้ทุกที พูดจาโป้ปดวกวน ทำให้ใครๆต้องคาดเดาเอา...แต่ในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้ว มันใช้เวลานานพอดูเลย—นานมาก—แต่ในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้ว ฮะ ฉลาดมากเลยไอ้บัดซบ"
เคลฟเอนหลังไปบนเก้าอี้ "แล้ว?" เขาถาม
คอนดรากียิ้ม "มันง่ายนะ นี่ ฉันใช้เวลาเป็นปีๆวิเคราะห์บันทึกของแก...สิ่งที่แกฉกฉวยไปจากที่นี่ สิ่งที่แกจะทำและไม่อยากทำ ฉันใช่้เวลายาวนานคิดว่าทำไมตอนนั้นเจ้า682ถึงได้ลังเลไปครู่หนึ่ง...ทำไมมันถึงไม่ฆ่าแก ทำไมไอ้พวกนักบิดเบือนความเป็นจริงถึงไม่ทำให้แกเละเทะเหมือนที่พวกมันทำกับคนอื่น ทำไมไอ้343ถึงได้อึราดตอนที่เห็นแก"
"แล้ว?" เคลฟถาม
"มันง่ายมาก" คอนดรากีพูด "แกเป็นพระเจ้า"
เคลฟหัวเราะเสียงดัง เขาโก่งตัวไอและพยายามหายใจ หลายนาทีผ่านไปจนเขาหายใจไม่ทันและต้องหยุด เอนหลังกลับไปบนเก้าอี้
"จริงเหรอคอนนี? ฉันเนี่ยนะ? พระเจ้า?"
คอนดรากียิ้มอย่างน่าขนลุกแลพวิปลาส "แน่นอน" เขาว่า "แต่ไม่ใช่แค่พระเจ้าธรรมดา แกคือแม็คกี ไม้จิ้มอึ...และฉัน...ก็คือวอลรัสทะยานฟ้า!"
เคลฟยิ้มนิดๆ "ใช่ คอนดรากี ใช่แล้ว นายเข้าใจจนได้นะ..."
คอนดรากีหัวเราะอย่างคุมตนเองไม่ได้ในตอนที่บุรุษพยาบาลเข้ามาในห้อง "ขอโทษครับ ด็อกเตอร์เคลฟ เขาแอบหลบผมมาได้อีกแล้ว..."
เคลฟหัวเราะ "ไม่เป็นไร ร็อดนีย์ ...คอนนีกับฉันเป็นเพื่อนเก่ากันน่ะ"
"ไม้จิ้มอึ! แม็คกี ไม้จิ้มอึ!"
เคลฟผงกหัว "ถูกต้องแล้ว คู่หู!"
บุรุษพยาบาลจูงคอนดรากีออกไปจากห้องทำงานของเคลฟ พาเขากลับไปที่ห้องของตนแล้วช่วยให้เขาขึ้นไปบนเตียง รอให้เขาปลดปล่อยใส่หม้ออุจจาระ
เขาจับแขนของบุรุษพยาบาลไว้..."เขาเป็นซาตานนะ เธอก็รู้..." เขาพูดอย่างจริงจัง
บุรุษพยาบาลเพียงแต่ยิ้ม "สัปดาห์ก่อนคุณบอกว่าเขาคืออดัม" เขาว่า
ดวงตาของคอนดรากีเบิกโพลง "นั่นเป็นความลับนะ!" เขาตะโกน โยนหม้ออุจจาระใส่บุรุษพยาบาล "ปกปิดมัน! ปกปิดมัน!"
บุรุษพยาบาลก้มหัวออกไปจากห้อง ลงไปตามทางเดินนั้น อัลโต เคลฟก็หัวเราะกับตนเองเบาๆ