A Day in the Life of a Holder
หลังจากที่มีการสร้างสรรค์อินเทอเน็ตขึ้นมา พวกเราผู้ถือครองก็ได้รับอนุญาตให้โพสต์คำแนะนำเรื่องวิธีการเก็บวัตถุของเราไปได้ ชั้นดูปฏิกิริยาที่พวกแกมีต่อโพสต์ของผู้ถือครองคนอื่นๆแล้ว จะบอกอะไรให้นะ พวกแกมันเด็กขี้แยกันทั้งนั้น! พวกแกผู้แสวงหาคิดว่าพวกแกต้องทนลำบากยากเข็ญ ด้วยการทารุณกรรมกับจิตหลอนอะไรพวกนั้น แต่พวกเราผู้ถือครองเจอหนักกว่านั้นเยอะเลย ดูชั้นเป็นตัวอย่างนี่
ชั้นพิมพ์ข้อความนี้จากโรงพยาบาลโรคจิต ทำไมต้องเป็นโรงพยาบาลโรคจิตด้วย? ชั้นสติดีนะ! ถ้าพวกนั้นอยากได้บรรยากาศขนลุกล่ะก็ ชั้นว่าคฤหาสถ์หรือปราสาทร้างที่อยู่ไกลผู้คนดีกว่าเยอะเลย แต่ว่า อำนาจเบื้องบนตัดสินแล้วว่าโรงพยาบาลโรคจิตนั้นเป็นสัญลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบของจิตใจที่ค่อยๆแตกสลาย ซึ่งได้รับการบรรยายว่าเป็น "ธีมหลักในการเดินทางของผู้แสวงหา" และนั่นก็ทำให้ชั้นติดอยู่ในห้องเล็กๆหลังโรงพยาบาลโรคจิตเก่าๆที่มีแต่พวกผู้แสวงหามาเยี่ยม
มันก็คงไม่เป็นไรหรอกถ้าชั้นมีใครสักคนให้คุยด้วย แต่พวกนั้นไม่มีให้ชั้นด้วยซ้ำ! ไม่เลย พวกนั้นตกลงให้ห้องของชั้นเข้าถึงยากที่สุดเท่าที่ทำได้ ถึงกับบิดเบือนกฏฟิสิกส์เพื่อให้ใครก็ตามที่มาถึงห้องชั้นต้องเหนื่อยเชียวนา ไม่ได้โม้นะเนี่ย มันเป็นข้อบังคับเลย เวทมนตร์ที่สาปใส่โรงพยาบาลโรคจิตนี่ทำให้ระยะทางจากประตูหน้าถึงห้องของชั้นยืดหดได้ตามแรงกายของผู้แสวงหาน่ะ เมื่อพวกนั้นมาถึงนี่ก็จะเหนื่อยเกินกว่าจะพูดอะไรออก แล้วชั้นก็ต้องฆ่าพวกนั้นเพราะไม่ได้ถามคำถามให้ทันเวลา เป็นไปตามคำสาบานงี่เง่าของผู้ถือครอง
แน่นอน นั่นก็หมายความว่าผู้ถือครองต้องมาถึงห้องชั้นก่อนน่ะนะ คืองี้ ไอ้คาถาที่สาปใส่โรงพยาบาลโรคจิตนี่มันดึงพวกปิศาจกับอสูรจากนรกที่เดินหาอาหารกันเต็มทางเดิน แน่นอนว่าพวกมันมีจุดอ่อน ชั้นว่าก็เป็นจำพวก "พวกมันจะมองไม่เห็นคุณถ้าคุณกลั้นหายใจได้ตลอดทาง" แต่ถามจริง พวกแกจะรู้ได้ยังไงฮะ? ทำเป็นลืมๆไปว่าคนส่วนใหญ่เขาเดินไกลๆแบบนั้นโดยไม่หายใจไม่ได้ไปก่อนนะ ชั้นพนันได้ว่าคนที่มานี่แปดในสิบคนไม่รู้ว่ามีสัตว์ประหลาดอยู่ที่ทางเดินนั่น ในเมื่อต้องปิดตามาตลอดทางด้วย
อ้อใช่ ชั้นไม่ได้บอกล่ะสิ? ผนังของที่นี่น่ะเต็มไปด้วยภาพที่แค่มองผ่านก็จะทำให้แกสติแตกแล้ว ก็เลยต้องปิดตาเดินมา แกคิดอยู่ล่ะสิว่า "นั่นไงล่ะ พวกเราผู้แสวงหาลำบากกว่าเห็นๆ!" พวกแกผิดแล้ว ภาพพวกนั้นกับอสุรกายไม่ได้มีไว้แค่ไม่ให้พวกแกมาหาชั้น ชั้นก็ออกไปไม่ได้เหมือนกัน! ชั้นก็เดินที่ทางเดินนั่นยากพอๆกับพวกแกนั่นล่ะ!
ไม่! ชั้นติดอยู่ที่ห้องนี่ ตลอดกาล ติดกับห้องของไอ้บ้าที่ไม่รู้จักหุบปากสักที มันไม่ได้พูดกับชั้นด้วยซ้ำ เพราะตอนนี้ชั้นพร้อมจะคุยอะไรยังไงก็ได้ทั้งนั้น ไม่เลย หมอนั่นเอาแต่สวดมนตร์เป็นภาษาสุเมเรียน 24 ชั่วโมงต่อวัน เจ็ดวันต่อสัปดาห์ เวลาที่มันหยุดสวด ก็เป็นเพราะมันจะออกไปฆ่าผู้แสวงหาผู้น่าสงสารซึ่งทำอะไรไร้สาระพลาดอย่างเหยียบแผ่นกระเบื้องผิดระหว่างทางมานี่ ทำให้ชั้นอดคุยกับคนอีกตามเคย
แปดสิบปีมานี่ ชั้นเคยเจอแค่คนเดียวที่มาถึงห้องนี้แบบยังมีลมหายใจพอจะถามคำถามได้ ชั้นดีใจมากก็เลยสาธยายยาวเหยียดเป็นชั่วโมงๆเรื่องวัตถุของชั้น เรื่องผู้แสวงหาที่ล้มเหลวคนก่อนๆ แล้วก็เรื่องของหลักฟิสิกส์อันลึกซึ้งเกี่ยวกับวัตถุของชั้น...ปรากฏว่าหมอนั้นเสียสติไปตั้งแต่สิบนาทีแรกแล้ว ชั้นมารู้ว่าอำนาจเบื้องบนสาปให้เสียงของชั้นทำให้คนเป็นบ้าด้วย เจ๋งว่ะ ให้ตายเถอะ หมายความว่าใครก็ตามที่จะมาเอาวัตถุของชั้นแล้วกลับไปแบบเป็นๆก็ต้องไม่สนใจที่ชั้นพูดสิเนี่ย ชั้นแน่ใจเลยว่าพวกนั้นหาเรื่องชั้นน่ะ ไม่งั้นก็ไม่รู้จะทำไปทำไมนี่หว่า
อ่าฮะ เอ่อ...วัตถุของชั้นคือหมายเลขที่...อันไหนสักอันจาก 538 นี่ล่ะ รีบๆมาเถอะ ชั้นอยากคุยกับคนเต็มแก่แล้ว