The Shooting Star

The Holder of the Shooting Star

ในทุกเมือง ในทุกที่ ไปที่นั่น ทำแบบนี้ แล้วก็เอานี่ไป ยอมรับมาเถอะ นั่นคือสิ่งที่ทำให้เจ้าสนใจวิถีชีวิตแบบนี้ คำสัญญาถึงพลังที่ไม่มีใครเคยพูดถึงแลกกับการผ่านการทดสอบชั้นต่ำนิดหน่อย นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้มีผู้แสวงหาหน้าใหม่มากมายที่สดใสราวกับมาจากพิมพ์เดียวกัน แล้วก็เป็นเหตุผลเดียวกันนี่แหละที่พวกผู้แสวงหาเหล่านั้นน้อยคนจะคงความไร้เดียงสาและมองโลกในแง่ดีได้เมื่อได้วัตถุไปแล้ว ปัญหามันก็อยู่ที่วัตถุนั่นทำให้ผู้คนใจฝ่อและเอาความสุขสนุกสนานไปหมด

ก็เถอะ ยกเว้นของข้าน่ะนะ จะบอกว่าแม้แต่พวกวัตถุก็มีที่ให้หลบพายุฝนอยู่ก็ได้ แต่ถ้าเจ้าเป็นผู้แสวงหาจริง เจ้าก็รู้วิถีที่มันเป็นอยู่แล้วนี่นะ ทุกอย่างมีราคาของมันและข้าก็ไม่ยอมให้สมบัติหายากแบบนี้ไปง่ายๆหรอก

ในคืนที่พระจันทร์เต็มดวงสุกใสอย่างยิ่งนั้น ไปยังแม่น้ำซึ่งอยู่ใกล้กับสถานที่ที่เจ้ารักมากที่สุด นำสิ่งของที่ทีคุณค่าต่อเจ้ามากที่สุดไปด้วย กับนาฬิกา หากว่าที่แม่น้ำนั่นไม่มีนาฬิกาที่เจ้าแลเห็นได้ เมื่อถึงห้าทุ่มพอดี ก็เผาของของเจ้าซะ ถ้าข้าอยากเจอเจ้าเจ้าก็จะพบลูกหินสีฟ้าเล็กๆอยู่ในกองขี้เถ้า ถ้าเจ้าเจอมันก็โปรยขี้เถ้าลงไปในแม่น้ำซะ

ทีนี้ก็จงอดทน ข้าไม่ใช่ผู้ถือครองที่รวดเร็วที่สุดและต้องใช้เวลาในการไปจากที่หนึ่งสู่ที่หนึ่ง แต่อย่าท้อไปเลย เพราะข้าจะปรากฏตัวในยามตะวันขึ้นเสมอ

เมื่อเจ้าเห็นข้าก็อย่าได้กังวลถึงผ้าปิดตาของข้าไปเลย ข้ามองเห็นเจ้า และข้าก็ดีใจอย่างมาก ข้าจะกางแขนต้อนรับเจ้าพร้อมกับถามเป็นประมาณว่า "เจ้าชอบเวลามันถูกแสงหรือเปล่า?" นั่นเป็นเวลาที่เจ้าจะต้องเลือก หากว่าเจ้าตัดสินใจเดินจากไปโดยปล่อยลูกหินไว้อย่างนั้นแล้ว ข้าก็จะลบล้างความปราถนาที่จะหาวัตถุอื่นจากนี้ไปจากเจ้า ถ้านี่เป็นครั้งแรกของเจ้า ข้าก็คงจะได้ช่วยเจ้าจากเภทภัยนิรันดรจากผู้ถือครองอื่น แต่ถ้าเจ้ามีวัตถุอื่นอยู่ ความกระหายของมันก็จะส่งผ่านตัวเจ้าออกมาแรงกล้ากว่าที่เคย และเจ้าก็จะไม่มีทางหลุดพ้นจากเสียงของพวกมันได้ แล้วก็ได้โปรดอย่าพยายามต่อต้านข้าโดยการโยนลูกหินนั้นลงแม่น้ำ ลูกหินนั่นเป็นความรับผิดชอบของข้าและมันก็หายากจนน่าหงุดหงิดมากทีเดียว ถึงแม้ว่าข้าจะมีท่าทีสงบข้าก็ยังเป็นผู้ถือครอง และข้าก็พอจะเอาของเล่นมาระบายความหุดหงิดได้น่ะนะ

หากว่าแม้จะมีข้อเสนอของข้าแล้วเจ้าก็ยังเลือกเดินหน้าในวิถีแห่งผู้แสวงหา ก็ให้ถามข้าว่า "เมื่อก่อนนี้พวกมันเป็นอย่างไร?" แล้วเอาลูกหินนั้นมาให้ข้า หาที่นั่งลงเพราะเรื่องของข้าใช้เวลาพอสมควร ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังถึงกาลเวลาก่อนที่เหล่าวัตถุจะถูกสร้างขึ้น ถึงที่พวกมันเคยบริสุทธิ์ แต่พวกมันก็เปลี่ยนแปลงไปแล้วตลอดกาล จิตใจของเจ้าคงไม่อาจเข้าใจรายละเอียดทั้งหมดในเรื่องของข้าได้ แต่ถ้าเจ้าทนทานมันได้ ข้าก็จะปล่อยวัตถุไว้กับเจ้า

ก็อย่างที่เจ้าคงจะเดาไว้แล้ว มันคือลูกหินสีฟ้านั่น ข้าจะกระชากดวงตาข้างหนึ่งของเจ้าออกมาแล้วใช้ลูกหินนั่นแทน เมื่อความเจ็บปวดทุเลาลงเจ้าจะแยกลูกหินนั่นกับตาเดิมของเจ้าไม่ออกเลย

ทีนี้ ตรงนี้คือความพิเศษของรางวัลของข้า ไม่ต้องสงสัยเลยว่านั่นเป็นสาเหตุที่เจ้าตามหามัน หากว่าเจ้าให้ใครดูตาใหม่ของเจ้า เขาก็จะเห็นภาพสวรรค์ในแบบของเจ้า เจ้าจะปลอบใจตนเองสักครู่ด้วยก็ได้ถ้าเจ้าหากระจกมาแล้วมองจ้องไปที่ตานั้น

แต่ลูกหินนั้นบกพร่อง เมื่อความกระหายต่อวัตถุของเจ้ารุนแรงขึ้น ผู้ที่มองในตาเจ้าก็จะเห็นนิมิตรของการรวมกัน ถ้าเจ้าไม่หาผ้ามาปิดตาไว้เจ้าก็จะเสียสหายไปสักสองสามคนด้วยเรื่องนี้ ยิ่งกว่านั้น ตัวเจ้าเองก็จะมีแต่ความหงุดหงิดกับภาพลวงตาของเจ้า ด่าว่าตนเองที่ไม่อาจนำพวกมันมารวมกันได้ แต่อย่าไปหมกมุ่นกับเรื่องพวกนั้นมากนักเลย มันคงจะเป็นเวลาหลายปีทีเดียวก่อนที่ลูกหินจะทำให้สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้นกับผู้ที่ครอบครองมัน ข้าแนะว่าเจ้าควรสนุกสนานไปกับช่วงเวลาระหว่างการครอบครองกับความวิปลาสในตอนที่ทำได้นั้นก่อนที่มันจะหายไปเถอะ

ลูกหินสีฟ้านั้นคือวัตถุหมายเลข 177 จาก 538 แม้ว่ามันอาจจะเป็นดวงดาวที่เจิดจ้าที่สุดในท้องฟ้า แสงของมันก็คงอยู่ไม่นานนัก