SCP-1616

SCP-1616 (18 มกราคม 2556)

ระดับวัตถุ Keterมาตรการกักกันพิเศษ SCP-1616ถูกขังไว้ในกรงระบายอากาศขนาด 60 x 30 x 30 เซนติเมตรซึ่งมีด้านล่างเป็นตะแกรงเล็กๆสำหรับถ่ายของเสีย พื้นที่ที่ใช้วางกรงนี้จะต้องถูกจับตาดูตลอดเวลาเผื่อกรณีที่กรงเกิดช่องโหว่ และต้องอยู่ในสภาพที่แสงสลัวที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ หากเกิดการกักกันรั่วไหล ให้เปิดประตูที่เชื่อมต่อกับตระแกรงอาหารด้านล่างซึ่งจะปล่อยมันลงไปในกรงที่เหมือนกัน ต้องเตรียมกรงสำรองไว้เสมอ ปัจจัยดำรงชีพต่างๆจะถูกใส่ในกรงตามเวลารายวันทางท่อให้อาหารเล็กๆ ท่อนี้จะย้ายตำแหน่งได้ในกรณีที่กรงมีช่องโหว่เล็กน้อย ห้ามไม่ให้SCP-1616มองเห็นภาพถ่ายหรือภาพวาดเด็ดขาด จาก การทดลอง1616-T3 ห้ามไม่ให้ใช้ผู้ทดลองที่มีรอยสักเข้าไปในพื้นที่

ลักษณะ

SCP-529เป็นหนูแฮมสเตอร์ธรรมดาซึ่งไม่มีความผิดปกติทางพันธุกรรมใดๆ มันมีพฤติกรรมปกติเหมือนที่แฮมสเตอร์เป็น

ลักษณะผิดปกติของมันจะปรากฏให้เห็นเมื่อSCP-1616กินอาหาร แก้มข้างหนึ่งหรือทั้งสองข้างจะขยายออกและมีวัตถุที่SCP-1616เคยเห็นอยู่ในนั้น ถ้าของที่อยู่ข้างในเป็นอนินทรีย์วัตถุ SCP-1616ก็จะคายออกมาแล้วไม่สนใจ พฤติกรรมแบบนี้ก็เห็นได้จากอินทรีย์วัตถุหมือนกัน ยกเว้นไม้ ซึ่งมันจะไม่กินหมด แต่เก็บไว้คอยแทะเพื่อรักษาสภาพฟันเหมือนแฮมสเตอร์ทั่วไป

SCP-1616จะกินอินทรียวัตถุซึ่งอยู่ในแก้มของมันเป็นเวลานานเท่าที่ทำได้ มีบันทึกว่าSCP-1616นั้นเคยสร้างแครอต อาหารแฮมสเตอร์ ลูกกวาด และเนื้อปริมาณพออิ่มได้จากแก้มของมัน แก้มของSCP-1616นั้นจะขยายได้ตามอะไรก็ตามที่อยู่ข้างใน มีกรณีหนึ่งที่แก้มมันขยายพอจะใส่ลูกช้างแรกเกิดหนัก105กิโลกรัมได้ SCP-1616นั้นไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆจากการขยายแก้ม ดูเหมือนว่าแก้มของมันจะรักษาองค์ประกอบและความหนาแน่นไว้ได้ตามการขยายตัว

กรามของSCP-1616นั้นจะเพื่อเอาของในปากออกมา ถ้ามันเป็นของที่ใหญ่เกินกว่าแรงของSCP-1616จะเอาออกมาได้ มันก็จะใช้วิธีเดินถอยหลังแทน หากมันถอยไม่ได้เพราะไม่มีแรงหน่วง มันก็จะถอดกรามแล้วดึงกลับพร้อมผลักตัวเองออกไป คาดว่าSCP-1616จะมีปัญหาในการกินสิ่งที่ยังมีชีวิตแล้วแต่ขนาดของมัน

สำหรับอินทรียวัตถุที่แยกออกมาจากสิ่งมีชีวิตนั้น เนื้อเยื่อประสาทดูจะมีการตอบสนองเหมือนมันยังอยู่ในร่างเดิม ผู้ทดลองรายงานว่ารู้สึกเจ็บเหมือนมันเกิดขึ้นตามปกติและเนื้อเยื่อประสาทยังไม่ขาด ทำให้เชื่อได้ว่ามีการเชื่อมโยงระหว่างในปากของSCP-1616กับร่างของผู้ทดลอง

เนื่องจากลักษณะของมัน จึงเสนอว่าอย่าให้SCP-1616ได้เห็นภาพถ่ายหรือภาพวาดเด็ดขาด โดยเฉพาะภาพของสิ่งที่มีอันตราย ยังไม่สามารถยืนยันได้ว่าการให้SCP-1616กินสิ่งที่เป็นอันตรายได้หรือไม่

บางครั้งSCP-1616ก็จะดึงส่วนหนึ่งของผนังห้องกักกันออกไปหรือบางครั้งก็ทั้งหมด พฤติกรรมนี้จะมีโอกาสเกิดมากขึ้นถ้ามันถูกรบกวน

บันทึกการทดลอง 1616-T6

ดร.บรีน: วางกรงของSCP-1616บนโต๊ะทดลองแล้วปลดสลัก

D10293ปลดสลักของกรงSCP-1616 SCP-1616ออกจากกรงมายืนบนโต๊ะ

D10293: เรียบร้อย เฮ้ เจ้านี่น่ารักดีนะเนี่ย

ดร.บรีน: มองSCP-1616ไปจนกว่าจะมีคำสั่งอื่นนะ

D10293: ขอเล่นกับมันได้มั้ย?

ดร.บรีน: ไม่น่าเป็นไรนะ

D10293หยิบSCP-1616ขึ้นมาแล้วลูบหัว ก่อนวางมันลงแล้วนั่งดู

สิบสองนาทีผ่านไปโดยไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น

D10293: ด็อก เจ้านี่น่ารักดีนะ แต่ผมไปได้ยัง?

ดร.บรีน: ...

ยี่สิบนาทีผ่านไปโดยไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น SCP-1616วิ่งไปมาตามความยาวของโต๊ะ

SCP-1616หยุดแล้วนั่งด้วยขาหลัง แก้มขยายตัวเป็นสามเท่า

D10293กรีดร้องด้วยเสียงดัง

ตาข้างหนึ่งของD1-293ค่อยๆหายไปในเบ้าตา

D10293: เชี่ยไรวะเนี่ย! โอ พระเจ้า! โอ พระเจ้า!

D10293ร้องแล้วทุบประตูห้องขัง

D10293: เอาไอ้ริยำนี่ไปให้พ้นนะ โอ พระเจ้า ทำไมกัน!

ตาซ้ายของD10293หายไปหมดแล้ว กรามของSCP-1616หดลงแล้วอ้าออก เห็นSCP-1616คายลูกตาทั้งลูกออกมาทำความสะอาด แทะอยู่ครู่หนึ่งก่อนอมกลับเข้าไป สามารถมองเห็นใยประสาทตาที่เชื่อมกับลูกตายาวออกมาจากปากของSCP-1616ได้