The Path
ในทุกเมือง ในทุกที่ ไปที่โรงพยาบาลโรคจิตที่ไหนก็ได้ที่คุณไปได้ เมื่อถึงโต๊ะหน้า ให้ถามหาคนที่เรียกตนเองว่า “ผู้ถือครองแห่งเส้นทาง” พนักงานจะพยายามคงสีหน้าอันเฉยเมยของเขาไว้แล้วยื่นกุญแจให้คุณ ซึ่งเขาจะอธิบายว่ามันเป็นของตู้เก็บของที่ไม่ใช้แล้วในอาคารนั้น ง่ายๆแค่นั้น เมื่อคุณหาประตูที่ถูกต้องพบ คุณจะเจอถนนแคบๆที่ลดเลี้ยวไปมาอยู่กลางความว่างเปล่าไร้ขอบเขต มีสิ่งแปลกปลอมเพียงเงาร่างขนาดใหญ่ของสิ่งที่ไม่ควรบรรยายถึงจะดีกว่า
การพลัดตกจากเส้นทางนั้นก็คือการหลุดออกจากความเป็นจริง ตัวตนอันเป็นฝันร้ายของความสยดสยองที่ไม่อาจเข้าใจได้รอทุกคนที่พลัดตกจากเส้นทางโดยความผิดพลาดของตนเอง หรือไม่ก็ถูกอสุรกายผู้อยู่เหนือกาลเวลาที่หลบซ่อนอยู่ ณ ชายขอบของสรรพสิ่ง หากคุณรู้สึกว่าถูกจ้องมองระหว่างที่เดินผ่านความเวิ้งว้างนี้ โอกาสของคุณก็คือจงหยุดนิ่งแล้วกลั้นหายใจ ทำอย่างนั้นจนกว่าพวกที่มองคุณจะเลิกสนใจ หรือไม่ก็เข้ามาเอาตัวคุณไป หากสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอย่างหลังก็เชิญกรีดร้องได้ตามใจ แต่ไม่มีใครสนใจเสียงของคุณหรอก
ในที่สุด เส้นทางนั้นก็จะยุติลงที่ประตูบานหนึ่ง เมื่อเปิดมันเข้าไป คุณก็จะพบกับห้องที่เปรอะเปื้อนด้วยโคลนแห้ง ศพที่แห้งกรังพิงอยู่กับผนังอีกด้าน ผิวหนังที่เหลืออยู่นั้นเป็นสีดำด้วยเนื้อตาย ไม่มีอะไรผิดปกติจากนั้นอีก จนกว่าคุณจะเข้าไปแล้วถามว่า “พวกมันหาผู้พิทักษ์มาได้อย่างไร?”
หากคำถามนั้นถูกถาม “ศพ”นั้นก็จะลุกขึ้น แสงสีแดงสลัวจะเรืองรองจากเบ้าตาขณะที่มันเงยหน้าขึ้นแล้วเริ่มกระซิบความเป็นมาอันยาวนานและน่าสะพรึงกลัวของผู้ถือครอง มันจะพูดถึงพันธะอันชั่วร้ายและความโหดร้ายที่ไม่อาจเอ่ยได้ ในไม่ช้า เรื่องราวของมันก็จะครอบคลุมความชั่วร้ายทุกประการที่มนุษย์หรือพระเจ้าจะรู้จัก (และอื่นๆมากกว่านั้นอีกเล็กน้อย) นอกจากนั้น หากบอกชื่อของผู้ถือครองคนใดๆไป มันก็จะเล่าความเป็นมาและความหมายของวัตถุที่มันปกป้อง
จริงๆแล้ว มันแค่พูดถึงผู้ถือครองเกือบทุกคน มันจะไม่พูดถึงรายละเอียดของตัวมันเอง เพราะมันคาดหวังว่าผู้มาเยือนจะไม่ถามถึงสาเหตุที่มันไม่มีวัตถุ แท้จริงแล้ว วัตถุนั้นอยู่ในกะโหลกของมัน และแสงที่เห็นฉายจากเบ้าตาของมันก็คือแสงที่สาดส่องออกมาของวัตถุนั้น
นั้นคือวัตถุหมายเลข 7 จาก 538 ผู้ถือครองมันจะทำทุกอย่างไม่ให้คุณเอามันไปได้