Devotion
จงหาบ้านอันเก่าแก่ที่สุดซึ่งมีชื่อเสียงด้านเลวร้ายในเมืองที่เจ้าอยู่ มันไม่ใช่งานที่ง่ายดายหรือรื่นรมย์เลย แต่ก็มีเพียงบ้านอันเก่าแก่ที่สุดที่ยังคงตั้งอยู่เท่านั้นที่ใช้ได้ เมื่อเจ้าไปถึงที่นั่น บอกบุคคลแรกที่เจ้าพบว่าเจ้ามีนัดหมายกับ"ผู้ถือครองแห่งความจงรัก" หากทำถูกต้องแล้ว ผู้ที่ถูกทักนั้นก็จะมองเจ้าอย่างเลื่อนลอยเหมือนอยู่ในภวังค์ จากนั้นก็จะหันกลับและเดินเข้าไปในซ่องนางโลมโดยไม่พูดอะไรเลย เจ้าต้องตามคนผู้นั้นไปตามทางเดินอันยาวที่ปกคลุมด้วยความมืด
เมื่อเจ้าเดินไปเข้าในนั้นเจ้าจะได้ยินเสียงพึมพำอันยั่วยวนกระซิบกระซาบที่หูของเจ้าถึงความสุขอันไม่เคยไม่ยินมาก่อน และเมื่อลึกเข้าไปก็จะมีมือลูบไล้พยายามพาเจ้าเข้าไปในห้องที่อยู่สองข้างทาง เว้นเสียแต่ว่าเจ้าต้องการจะล้มเลิกการเดินทางของเจ้าแล้วก็จงอย่ายอมให้ตัวเจ้าถูกล่อลวงเข้าไปในห้องใดห้องหนึ่งนั้น ด้วยว่าแม้เสียงที่เจ้าได้ยินและมือที่เจ้าได้สัมผัสนั้นจะเป็นสตรีจริงก็มิใช่มนุษย์ และความสุขที่พวกมันสัญญานั้นก็มิใช่ของให้เปล่า แต่เป็นราคาที่จะไม่มีบุรุษใดพร้อมจะจ่ายเลย
ในที่สุด เจ้าก็จะอยู่ที่ปลายทางเดินเบื้องหน้าม่านอันหนา ผู้ที่นำทางเจ้าไปนั้นจะไม่อยู่ที่นั่น หากเจ้าพร้อมก็เดินผ่านม่านไปสู่ห้องอันกว้างขวาง ผนังปกคลุมด้วยผ้าและที่พื้นก็มีเบาะอยู่เกลื่อน เมื่อตาของเจ้าเริ่มชินกับแสงเทียนอันสลัวและประสาทก็ชาด้วยกลิ่นธูปอันเข้มข้นแล้ว เจ้าก็จะสามารถแยกแยะร่างของสตรีที่ทอดกายอย่างเกียจคร้านบนเบาะที่อยู่ห่างออกไปด้านหนึ่งของห้อง ใบหน้าของนางมีผ้าคลุมอยู่ทั้งหมด นางจะเรียกให้เจ้าเข้าไปใกล้ด้วยนิ้วซึ่งเคลื่อนไหวอย่างเย้ายวน และเจ้าก็ต้องเข้าหานางอย่างไรความกังขาในใจ เมื่อเจ้ายืนต่อหน้านาง เจ้าจะรู้สึกว่านางกำลังตรวจดูรอบตัวเจ้าอย่างแข็งขันจากหลังผ้าบังนั้น จงหวังว่านางจะถือว่าเจ้าคู่ควรเถิด เพราะว่าหากนางไม่คิดเช่นนั้นแล้วนางก็จะเลิกผ้าขึ้นจากใบหน้าและจิตใจของเจ้าก็จะถูกสิ่งที่เห็นทำลาย
แต่ถ้านางถือว่าเจ้าคู่ควรแล้ว นางก็จะแสดงท่าให้เจ้านอนลงข้างนาง ทำตามนั้นและไม่กี่อึดใจนางก็จะอยู่เหนือกายเจ้า เจ้าจะรู้สึกเหมือนมีมือนับพันลูบคลำเจ้าอย่างดิ้นรน นำความสุขอันประหลาดและเหมือนไม่ใช่ของโลกนี้มาสู่เจ้า แต่ก่อนที่จิตของเจ้าจะหลุดลอยไปนั้นเจ้าต้องถามนาง "พวกมันต้องการเราเหมือนที่เราต้องการพวกมันหรือเปล่า?" หากทำถูกต้องแล้ว ในตอนที่เจ้าร่วมรักกับนางนั้น จิตใจของเจ้าก็จะได้เห็นนิมิตรอันไม่อาจบรรยายได้ของการบูชาอันแปดเปื้อนและลัทธิต้องห้ามจากห้วงเวลาอันยาวนาน ในขณะที่ความอภิรมย์อันชั่วร้ายสั่นคลอนไปทั่วร่างของเจ้า หากว่าเจ้าคงสติไว้ได้จนจบแล้ว ความสุขอันรุนแรงก็จะทำให้เจ้าหลุดจากภวังค์ให้จิตใจของเจ้าแจ่มชัด เจ้าต้องอาศัยจังหวะนี้หนีออกไปจากห้องนั้นและจากอาคารนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่เจ้าทำได้ อย่าแม้จะหยุดหยิบเสื้อผ้าของเจ้ามา เจ้ามีเวลาอันมีค่าไม่กี่วินาทีก่อนที่เจ้าจะสลบไป และเจ้าต้องแน่ใจว่าเจ้าจะอยู่ไกลแสนไกลออกไปในตอนที่เป็นเช่นนั้น
เช้าต่อมาเจ้าจะตื่นขึ้นบนเตียงของเจ้าและสงสัยว่าทั้งหมดนั่นเป็นเพียงฝันร้าย แต่วันหนึ่งเจ้าก็จะรู้ว่าเจ้าเป็นหมันเสียแล้ว และอีกวันหนึ่ง 9เดือนพอดีหลังการผจญภัยของเจ้า เจ้าจะตื่นขึ้นกลางดึกเพราะเสียงทุบดังสนั่นที่ประตูของเจ้า เมื่อเจ้าเปิดประตูเจ้าก็จะพบเปลเล็กๆที่มีเด็กหญิงแรกเกิดอาบเลือดอยู่
จงเลี้ยงดู"บุตรี"ของเจ้าอย่างรักใคร่ เพราะว่านางคือวัตถุหมายเลข 164 จาก 538 นางจะไม่เอ่ยปากหรือทำเสียงใดๆ แต่ดวงตาโตน่ารักใคร่นั้นจะจับจ้องมาที่เจ้าเสมอ ตามเจ้าไปทุกการเคลื่อนไหว ตราบใดที่นางอยู่ข้างกายเจ้า เจ้าจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวหรือหดหู่เลย และเจ้าก็จะไม่ปราถนาความรักหรือสัมพันธ์อื่นใดอีก แต่ว่า เพื่อโลกนี้และชีวิตบัดซบของเจ้าเอง อย่าให้นางได้มีชีวิตอยู่ดูวันเกิดที่สิบสี่ของนางเป็นอันขาด ขอให้โชคดีกับการสังหารตัวตนแห่งความรักของเจ้าด้วย