บันทึกส่วนตัวของกอร์ดอน ริชาร์ด

Personal Log Of Gordon Richards

บันทึกส่วนตัวของกอร์ดอน ริชาร์ด สมาชิกของทีมเคลื่อนที่เซตา-9 หนูตุ่น

วันที่ 3 มิถุนายน ████

ถูกส่งตัวมาที่"เกาลูน นครในกำแพง" เพื่อทำการกักเก็บวัตถุและบันทึกทุกอย่างที่มันมีผลกระทบ ผมไม่เคยเห็นที่ที่แย่อย่างนี้มาก่อนเลย ทุกที่สกปรกไปหมด กำแพงทั้งกำแพงหรือแม้แต่อาคารที่ทำจากขยะ ถ้าคุณเปิดชุดคุณสักวินาที คุณก็จะถูกรมด้วยกลิ่นบุหรี่ อาหาร เหงื่อ น้ำมันเครื่อง แล้วก็อึ ตอนที่ฝ่าทางเดินขยะ เฮนรีก็ตกลงไปในหลุมที่ชั้นพื้นดินใช้เป็นท่อระบายน้ำ เขาไม่เป็นไร แค่ชุดสกปรก แต่เขาอาเจียนออกมาแล้วก็ต้องพักไป ผมไม่รู้ว่าเขาจะผ่านมันไปได้มั้ย

ทุกคนหลีกห่างจากเรายังกะโรคระบาด ไม่ก็พุ่งออกมาโยนขยะหรือคำด่าทอใส่ พวกเขาอยู่กันแบบชนเผ่า แล้วก็หวงที่ด้วย ความเป็นมนุษย์ที่แตกสลายนี่น่ากลัวจริงๆ และผมก็ดีใจที่มีชุดกั้นตัวเองไว้จากพวกนั้น เจ้าวัตถุนั่นควรจะอยู่ตรงไหนที่ใจกลางของความเละเทะนี่ แต่จะไปถึงนั่นคงซับซ้อนหน่อย

วันที่ 4 มิถุนายน ████

ผู้รักษากฏหมายท้องถิ่นนำโดยเจ้าหน้าที่ทำการโจมตีหลายครั้งเมื่อคืนนี้ พาผู้คนออกไปจากพื้นที่บางส่วนที่เราจะต้องเข้าไป แต่ที่นี่มีคนเยอะแยะจนแทบไม่รู้เลย เมื่อวานทีมลาดตะเวนพบ"บ้าน"สองหลังที่ถูกผลของเจ้าสิ่งนี้ ดูไปแล้วพวกมันก็เหมือนไม่มีอะไร ก็แค่บ้านซอมซ่อเหมือนหลังอื่นๆ แต่ข้างในมันใหญ่เกินไป มันรู้สึกแปลกนะ เอามือแตะผนังไว้ แล้วคุณก็รู้ว่าถ้าทุกอย่างเป็นอย่างที่มันเป็นแล้วคุณก็จะยืนอยู่ห่างไปกลางอากาศหกฟิตนอกบ้านนั่น เฮนรีดีขึ้นแล้วแต่ยังดูตื่นๆอยู่ เลฟดึงเขาไปพูดกันสองคนเมื่อคืน แล้วผมหวังว่านั่นจะช่วยอะไรได้ ผมเป็นห่วงเขาจริงๆ วันนี้ได้ยินเขาพูดกับตัวเองทางวิทยุด้วย บอกเขาไปให้หยุดซะ แต่ไม่ได้รายงานเรื่องนี้ บางทีผมน่าจะทำมัน ผมคิดว่าหลังจากคราวนี้คงต้องขอให้เขาไปอยู่หน่วยอื่นแล้ว

คืนนี้ทำการลาดตะเวนลึกเข้าไป เราแยกกลุ่มกันเพื่อพยายามตามหาว่าเจ้าสิ่งนั้นถูกเก็บไว้ที่ไหน เลฟกับผมจับได้ไม้สั้นก็เลยต้องเดินไปตามท่อระบายน้ำ พูดจริงๆนะ มันไม่ได้เลวร้ายกว่าข้างบนนักหรอก อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องเห็นใบหน้าที่เลื่อนลอยของคนพวกนั้น

วันที่ 6 มิถุนายน ████

เฮนรีตายแล้ว กว่าพวกเราจะกลับมาได้ก็เช้านี้ วิทยุของเราใช้งานไม่ได้เสียหลายชั่วโมงเพราะถูกรบกวน ดูเหมือนว่าบริเวณที่ถูกผลจากเจ้าสิ่งนี้จะทำให้คลื่นวิทยุเพี้ยนมากทีเดียว ท่อระบายน้ำนั่นยังกะฝันร้าย แต่ไม่มีร่องรอยว่าถูกวัตถุเปลี่ยนแปลง พอลบอกข่าวให้ผมตอนที่เรากลับมา เฮนรีกับพอลไปสำรวจบริเวณใกล้กับใจกลางเมืองตอนที่พวกเขาถูกโจมตี พวกคนกลุ่มหนึ่งล้อมพวกเขาไว้แล้วลากเฮนรีไป พอลได้รับบาดเจ็บ ชุดของเขาเสียหาย แล้วก็ต้องถอนตัวไปรับการรักษาพยาบาล เฮนรีกรีดร้องมาทางวิทยุอยู่พักหนึ่งก่อนจะถูกตัดไป พอลกับตัวตุ่นอีกสองสามคนกับเจ้าหน้าที่ส่วนหนึ่งจะบุกเข้าไปช่วยเฮนรี แต่ไม่กี่นาทีต่อมา เฮนรีก็กลับมาพูดวิทยุอีก

เครื่องรับของเขาเสีย แต่เขายังส่งสัญญาณได้ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งบันทึกมันไว้ แล้วเขาก็เล่นซ้ำให้เลฟกับผมฟังว่าเป็นเรื่องเป็นราวมั้ย มันไม่เป็น เขาพูดวกวนไปมาแล้วก็ฟังดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บด้วย เอาแต่พูดถึงหัวใจที่ไม่มีสิ้นสุดของเมือง นรกกระจก เรื่องบ้าบอพวกนั้น พอลกับทีมช่วยเหลือพยายามหาเขา แต่สัญญาณก็ขาดไปอีก

เฮนรีพังทางเดินเล็กๆแห่งหนึ่งนั่นออกมา ไม่สวมหมวก แล้วก็ตะโกนเหมือนคนบ้า เขาวิ่งผ่านพอลไปเฉยๆแล้วก็ชนเจ้าหน้าที่ไปกระแทกกับกำแพงระหว่างทาง เขาวิ่งไปถึงทางตันแล้วก็ชนมันทะลุไป ออกไปจากอาคารนั่น เขาตกลงจากชั้นหกลงไปบนกองขยะโลหะ ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงจึงแกะร่างเขาออกมาได้ หมดเวลาเล่นอยู่แถวนี้แล้ว เจ้าหน้าที่ปาร์ค เลฟ แล้วก็ผม กวาดต้อนพวกที่เป็นประมาณผู้เฒ่าของเมืองนี้มา เราจะไปให้ถึงก้นบึ้งของเรื่องระยำนี่เลย

วันที่ 7 มิถุนายน ████

การสืบสวนเป็นไปด้วยดี เจ้าหน้าที่ปาร์คถามคำถาม พวกเรามีไว้ให้"ผลลัพท์ที่ไม่ดีของการไม่ให้ความร่วมมือ" คนแรก นักเลงแก๊ง ไม่ยอมพูด พอขาหักไปสองข้างแล้วเขาก็เป็นคนเปิดเผยขึ้นเยอะเลย บอกว่าไอ้สิ่งนั้นเรียกว่า"ผู้สร้าง" และไม่มีใครรู้ว่ามันเข้ามาเมื่อไหร่ เขาไม่เคยยุ่งกับมัน แค่ยืนเฝ้านอกห้องที่มันกำลังทำงานเท่านั้น เขาบอกว่าเขารู้แค่นั้น ถ้าเราอยากได้มันเราก็ต้องพูดกับผู้เฒ่าคนหนึ่ง หลงเหวิน เขาขอโทษที่เฮนรีตาย บอกว่ามันเป็นอย่างที่มันต้องเป็น ผมทำเขากรามร้าวไปสามซี่

หลงเหวินคงเป็นชายผู้ชราที่สุดที่ผมเคยเห็น แล้วก็มีจิตใจเข้มแข็งราวเหล็กกล้า เขารับทุกอย่างที่เราทำโดยไม่พูดอะไร ปาร์คบอกว่าจะแวะคุยกับภรรยาและหลานของเขา แล้วนั่นก็ทำให้เขาพูดออกมาได้ บอกเราว่ามันถูกเก็บไว้ในส่วนที่เก่าแก่ที่สุดของเมืองนี้ เป็นวัดโบราณแห่งหนึ่ง มันเติบโต สร้างสิ่งอัศจรรย์ออกมา แต่มีแต่ผู้ที่คู่ควรจึงจะได้มองมันแล้วไม่ถูกมันกลืนกิน เขาบอกว่าเฮนรีได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์ ด้วยความหวังว่าเขาจะเกลี้ยกล่อมเราไม่ให้เอาผู้สร้างไปได้ แต่เขาไม่คู่ควร แล้วก็แตกหัก

เราให้เขาพาเราไปดูที่ที่เก็บมันไว้ หลงเหวินบอกว่าไม่มีประโยชน์ มันถูกฝังไว้ลึกเกินไป พวกเขาย้ายมันเข้าไปเมื่อรู้ตัวเรื่องเจ้าหน้าที่ เขาบอกว่าเราไม่มีวันได้มันกลับไป พรุ่งนี้เราต้องทำงานลึกล่ะ แล้วเราก็จะไม่กลับออกมาโดยไม่มีมันด้วย

วันที่ 10 มิถุนายน ████

ออกมาได้ระยะหนึ่งแล้ว ที่นี่น่าทึ่งจริงๆ ตอนแรกมันก็แค่เป็นวัดที่ข้างในใหญ่เกินไป เยี่ยมแต่ไม่มีอะไรใหม่ เมื่อเราเข้าไปลึกเข้า ห้องทั้งห้อง แท่นบูชา ทุกอย่างถูกเจ้าสิ่งนี้สร้างเพิ่มแล้วก็จัดเรียงใหม่ เหมือนกับว่ามีคนสร้างวัดสักสิบสองแห่งไว้ในอาคารเล็กๆนี่ เจ้าหน้าที่ปาร์คตั้งจุดเรียกรวมพลไว้ที่โถงหลักพร้อมวางเจ้าหน้าที่คนอื่นไว้บ้างเพื่อไม่ให้ใครลอบตลบหลังพวกเราได้ เราสวมอุปกรณ์แล้วก็ไปทำงาน มันเริ่มจะแปลกๆก็ตั้งแต่ชั่วโมงที่หก ทางเดินเยอะแยะ แต่มีห้องไม่มากเท่า จากนั้นก็ ห้องแปดสิบสามห้องที่มีประตูเลื่อนเชื่อมเข้าด้วยกัน แต่ละห้องมีพระพุทธรูปเล็กๆอยู่ตรงกลางห้อง แล้วก็ไม่มีอะไรอื่นอีก เลฟหยิบมาสองสามอันเป็นตัวอย่าง เรารู้ว่ามันเริ่มพิลึกก็ตอนที่เรามาถึงห้องที่เหมือนแท่นบูชาห้องแรกเปี๊ยบ แต่ทั้งหมดทำจากไม้ชิ้นเดียว

มันช่างสวยงามแล้วก็ไม่มีรอยต่อเลย ไม่มีร่องรอยของเครื่องมือหรืออะไรทั้งนั้น พอลเจอเอกสารจำหน่วยหนึ่ง แล้วเราก็แสกนส่งกลับไปให้ปาร์ค เขาบอกว่ามันเกี่ยวกับวัตถุ ดูเหมือนว่าตอนนี้พวกเขาจะเรียกมันว่า SCP-184 แล้ว ปาร์คบอกว่ามันพูดถึงที่พวกนั้นย้าย184ลึกเข้าไปทุกครั้งที่มันสร้างพื้นที่ใหม่ พวกนั้นคิดว่ามันเป็นของขวัญจากพระเจ้าหรืออะไรทำนองนั้น ใช้มันขยายห้อง ถ้าผู้คนเพียงแต่บริจาคเงินให้วัด หรืออย่างน้อยก็ให้แก๊งที่คุมมันอยู่ในตอนนั้น

ผมไม่เคยเจอที่แบบนี้มาก่อนเลย มันเริ่มจะเคลื่อนไหวยากขึ้น ห้องโถงเริ่มจะดูแปลกๆ มุมมันดูพิกล แล้วห้องที่ผ่านมาไม่กี่ห้องก็เล็กมากด้วย ตามที่เลฟคำนวณ ตอนนี้เราคงอยู่สูงพ้นไปจากหลังคาของเมืองนี้ทั้งเมืองได้ยี่สิบฟิตแล้ว

วันที่ 12(?) มิถุนายน ████

ผมชักเบื่อที่นี่เต็มทีแล้ว เมื่อวานไปเจอทางแยกเลยต้องแยกกลุ่ม ผมจับได้ทาง"ขึ้นบน"แล้วก็ออกมา ไม่รู้เหมือนกันว่าปีนขึ้นมานานแค่ไหน ทางเดินมันไม่เป็นปกติอีกแล้ว เป็นลอนโยกไปมา เหมือนแผ่นดินไหวที่ถูกหยุดกับที่ แถวๆนี้ดูเหมือนทุกอย่างจะทำจากหิน เบียดเข้ามาในห้องข้างทางเพื่อพักหายใจได้ ตอนที่ผมมองไปรอบๆ ผมก็เห็นว่าทุกๆอย่างทำจากหยก สีถูกต้อง พื้นผิวก็ถูกต้อง แต่มันเป็นหยก เตียง เก้าอี้ โต๊ะ หนังสือ ทุกอย่างเลย ผมนั่งบนเตียงสองชั่วโมง ไม่คิดอะไร แล้วก็ลุกขึ้นทุบไอ้ตะเกียงหยกที่คงมีค่ามากกว่าชีวิตผม แล้วก็ออกมา

ผมรู้สึกไม่สบาย รู้สึกโดดเดี่ยวจริงๆ เหมือนเป็นนักบินอวกาศหรืออะไรทำนองนั้น มันไม่เหมือนที่อื่นที่ผมเคยไป ไม่เคยรู้สึกว่าตัวคนเดียวแบบนี้เลย ผมสบายดี ผมรู้ ก็เพราะที่เฮนรีตาย ไอ้เมืองเน่าเหม็นข้างนอกนั่น แล้วก็ที่ผมอยู่คนเดียวแล้วคิดอะไรๆได้มากไปหน่อย พวกตุ่นได้รับการตรวจความมั่นคงทางจิต แล้วผมก็ผ่านมาอย่างสวยงาม ก็แค่ความประสาทของผม ผมกำลังนั่งบนเก้าอี้ที่ทำจากรูปปั้นมังกรตัวจิ๋วนับพัน เขียนอยู่บนโต๊ะที่ทำจากกระดาษซูเปอร์หนา แล้วผมก็ยังสบายดี

วันที่ มิถุนายน(?)

ผมออกมานานไปแล้ว อาหารน้อย น้ำใกล้หมด ยังไม่ออกไปเลย แต่เกือบแล้วล่ะ ได้ยินเสียง เอาแต่คิดว่าผมได้ยินเสียง ปีนมาเป็นวันๆแล้ว วันนี้เห็นแสง ปลายทางเดินด้านข้างนั่น แสงสีเหลืองสดใส ผมปีนเข้าไปแล้วก็วิ่ง พังประตูเข้าไป แล้วก็เจอห้อง เทียนเป็นล้านๆเล่ม จุดไฟไว้หมด แต่มันก็แค่ห้องอีกห้อง ถอดหมวกออกมา ใช้มันทุบเทียน ทำเลนส์ ที่ปิดคอ แล้วก็วิทยุแตก ช่างหัวมัน นั่งลงแล้วร้องไห้เป็นชั่วโมงๆ วันนี้ทำที่ขุดตกลงไปในปล่อง ไม่ได้ยินมันถึงพื้นเลย เกือบโดดตามไปเอามันแล้ว แต่หยุดไว้ ต้องหาไอ้นี่ให้เจอ แล้วจะได้ทุบมันเป็นชิ้นๆ กระทืบมัน บดขยี้มัน

วันที่ มิถุนายน(?)

อาหารหมด ชุดทำน้ำไม่ได้แล้ว เห็นทางเดินที่มีประตูหมื่นบาน วิ่งเข้าไป พังมันไปบ้าง แล้วก็ปีนต่อ ทำรองเท้าหาย พื้นดูเหมือนพรม ทำจากหินคมสุดๆ ตัดชุดเป็นริ้วๆ เท้าด้วย เลือดเปื้อนเต็มปล่อง หวังว่ามันจะขอบใจนะ จะไปขยี้ไอ้สิ่งนี้ สัมผัสตอนที่มันแตกกระจายในมือผม เกลียดที่นี่ ได้ยินเสียงเฮนรีอยู่เรื่อย เอาแต่บอกเขาว่าเขาตายแล้ว ไม่ยอมฟัง

วันที่ (?)

ยอดปล่อง ทางเดินสู่นิรันดร แสงเต็มไปหมด จะไปฆ่าหัวใจ

วันที่ (?)

นรกคือสวรรค์

สวรรค์คือนรก

ชีวิตช่างมหัศจรรย์

หมายเหตุ กอร์ดอน ริชาร์ดหายสาบสูญไประหว่างการเก็บ SCP-184 คาดว่าเสียชีวิตระหว่างปฏิบัติหน้าที่ SCP-184ถูกเก็บมาโดยทีมเซตา-9 บันทึกนี้ถูกพบท่ามกลางเศษซากที่เหลือจากการทำลายวัดที่เก็บSCP-184ไว้

กอร์ดอน ริชาร์ด และ เลฟ แชทเตอร์แมน

ขณะทำการสำรวจท่อระบายน้ำใต้เมืองเกาลูน