SCP-239
SCP-239 (22 มีนาคม 2556)
ระดับวัตถุ Keter
มาตรการพิเศษSCP-239ถูกกักกันไว้ในห้องขนาดหนึ่งคูหาซึ่งมีเตียง 1 หลัง เครื่องวัดคลื่นไฟฟ้าหัวใจ 1 เครื่อง และเสาแขวนน้ำเกลือซึ่งใส่เพนโทบาบิทัลผสมกับ[ข้อมูลปกปิด]ที่ต้องเปลี่ยนใหม่ทุกวัน ห้ามไม่ให้พาSCP-239ออกจากห้องกักกันของเธอโดยเด็ดขาด ผนังห้องนั้นฉาบไว้ด้วยโลหะผสมเทเลคิลกับตะกั่ว อนุญาตให้บุคลากรระดับ2เป็นผู้มีปฏิสัมพันธ์กับSCP-239เท่านั้น บุคลากรที่ทำหน้าที่เฝ้าห้องของSCP-239ทุกคนจะต้องสวมหมวกเทเลเคิล (SCP-148) ชื่อจริงของวัตถุนั้นคือ Sigurrós Stefánsdóttir ห้ามมิให้ปลุกวัตถุโดยเด็ดขาด หากพบว่าใครก็ตามพยายามปลุกSCP-239จะถูกกำจัดทิ้งทันทีลักษณะSCP-239มีลักษณะเป็นเด็กหญิง อายุ 8 ปี สูง 1 เมตร หนัก 20 กิโลกรัม วัตถุมีผมสีบลอนด์ยาวเคลียไหล่ เมื่อมองดูอย่างใกล้ชิดนั้น ตาของวัตถุจะ"ส่องประกาย"สีเขียวเทา วัตถุนั้นดูเหมือนจะแผ่รังสีชนิดที่ไม่เคยมีการค้นพบมาก่อน ซึ่งได้รับชื่อว่า ███████████ ในระดับต่ำนั้นมันก็ไม่มีอันตรายใดๆ แต่หากมีความหนาแน่นมากก็จะทำให้สสารแตกสลายได้ถึงระดับต่ำกว่าอะตอม
SCP-239นั้นดูเหมือนจะสามารถทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ พูดง่ายๆว่า วัตถุสามารถทำอะไรก็ตามที่เธออยากทำจริงๆในระดับจิตวิทยาพื้นฐานตราบเท่าที่เธอยังรู้สึกตัว โชคดีที่ดูเหมือนว่าเธอจะมีผลต่อตัวเองและสิ่งแวดล้อมใกล้ตัวเท่านั้น หรือว่า"ถ้าเธอเห็นมัน เธอก็เปลี่ยนแปลงมันได้" ถึงกระนั้น การจะทดลองดูว่าเธอสามารถใช้พลังได้ขนาดไหนก็ไม่ใช่การกระทำที่รอบคอบแน่ เธอสามารถสร้างและส่งผลกระทบต่อสิ่งมีชีวิตได้ ตัวอย่างเช่น ตอนที่Dคลาสคนหนึ่งทำให้เธอเจ็บโดยไม่ตั้งใจ ก็ก็เพียงแต่อยากให้เขาหายไปซะ เคราะห์ดีที่เมื่อวัตถุรู้สึกผิดในสิ่งที่เธฮทำลงไป เธอก็คิดให้เขากลับมาอีก สัญชาตญาณการป้องกันตัวของSCP-239นั้นทำให้ตอนที่เธฮรู้สึกตัวนั้นจะแทบอยู่ยงคงกระพัน ไม่มีอะไรทำให้ผิวหนังของเธอเกิดบาดแผลได้นอกจากSCP-148เท่านั้น
เพื่อควบคุมความสามารถของวัตถุ เธอจึงได้รับการบอกว่าเธอเป็นแม่มด ซึ่งทำให้กำลังใจดีขึ้นมาก ทำให้เธอคิดว่าเธอไม่สามารถใช้ความสามารถอื่นได้นอกจากพวก"คาถา"ที่สถาบันSCPมอบให้เธอเท่านั้น หวังว่าสิ่งนี้จะช่วยหยุดการพยายามหลบหนีได้ทั้งหมด แต่ก็ต้องพยายามให้วัตถุอยู่ในสภาพอารมณ์ปกติเสมอ เพื่อไม่ให้เธอทำร้ายตัวเองหรือผู้อื่นด้วยจิตใต้สำนึก
ที่มา
สถาบันรู้เรื่องงของSCP-239ในเวลาไม่นานหลังจากที่เธอเกิดใน█████████, ███████ ประมาณสามชั่วโมงหลังจากที่วัตถุคลอดออกมา โรงพยาบาล███████ █████ก็ถูกทำลายโดยการระเบิดที่ไม่ทราบสาเหตุ โดยสื่อมวลชนนั้นได้รับข้อมูลไปว่าเกิดจากก๊าซรั่ว หน่วยSCPได้เข้าตรวจค้นในพื้นที่อย่างรวดเร็วเพื่อหาสิ่งผิดปกติ ผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวที่พบก็คือSCP-239 ซึ่งตลอดแปดปีต่อมานั้น เธอก็โตขึ้นจากการเลี้ยงดูของสถาบัน
ณ วันที่████████ █, 20██ ให้เก็บวัตถุไว้ในสภาพโคม่าจนกว่าจะมีคำสั่งเป็นอื่น มตินี้เป็นของ[ข้อมูลปกปิด]
ให้กักกันSCP-239ไว้ที่ศูนย์17เป็นการถาวร
หมายเหตุจากดร.████████ ลงวันที่ 12/26/04
ไอ้ตัวไหนมันคิดว่าการเล่าเรื่อง"ซานตาคลอส"ให้เธอฟังแล้วบอกว่ามันเป็นแค่เรื่องเล่าเป็นความคิดที่ดีฟะ? ตอนนี้เราก็เลยมีสิ่งที่อาจเป็นSCPอยู่ข้างนอกนั่น แต่เราจับเขาไม่ได้เพราะเขาเป็น"ผู้วิเศษ"น่ะ
รายงานของดร.เคลฟ
จากการวิเคราะห์สถานการณ์ของผม ทำให้สรุปได้ว่าSCP-239นั้นไม่ใช่มาตรการกักกันที่เหมาะสมและเสี่ยงต่อความปลอดภัย ถึงจะมีข้อเสนอต่างๆ อย่างการใช้เธอกักกันSCPตัวอื่นๆ ตัวอย่างจากSCP-953และอื่นๆนั้นเป็นสิ่งที่ช่วยย้ำเตือนได้ถึงอันตรายที่อาจเกิดจากการประเมินความสามารถในการกักกันSCPที่มีความสามาถเปลี่ยนแปลงสภาพความเป็นจริงสูงเกินไป
ผมขอเสนอดังนี้ ให้สร้างอุปกรณ์เจาะที่ทำจากSCP-148ซึ่งสามารถแทงเข้าไปในผิวหนังซึ่งนอกจากนั้นแล้วไม่สามารถแทงทะลุได้ของSCP-239 ให้ใช้อุปกรณ์นี้ฆ่าSCP-239ขณะที่เธอหลับและไม่มีความสามารถ เนื่องจากมีโอกาสที่SCP-239อาจตื่นขึ้นและขัดขืนการกำจัด ผมจึงเสนอให้ผู้ปฏิบัติการพกSCP-668ด้วยเพื่อลดความแปรปรวนลง
อันตรายที่อาจเกิดได้ประการหนึ่งคือ SCP-239อาจตื่นขึ้นและเห็นผู้ปฏิบัติการเป็นเพื่อนหรือ"คนดี"และทำให้สภาพความเป็นจริงเปลี่ยนไปตามนั้น สิ่งนี้ทำให้ผมขออาสาเป็นผู้ปฏิบัติการกำจัดด้วยตนเอง การตรวจสอบแฟ้มบุคคลของผมจะบ่งชี้ได้ว่า[ข้อมูลปกปิด]ของผมนั้นจะช่วยให้ลงมือตามปฏิบัติการได้แม้สภาพความเป็นจริงจะเปลี่ยนไปแล้ว
-เคลฟ
