A Calculated Risk
ประตูห้องสังเกตการ221-Dถูกเปิดออกแล้วปิดลงด้วยเสียงกริ๊กแทบเงียบกริบ ชายผู้เล็ดลอดเข้าไปอย่างเงียบเชียบนั้นเดินช้าๆข้ามห้องไปยังโต๊ะที่วางไว้หน้าหน้าต่าง แล้วมองเครื่องคิดเลขเก่าๆคร่ำคร่าซึ่งเปิดหงายหน้าขึ้นไว้อย่างคิดถึง
"สวัสดี" ชายผู้นั้นกล่าวทักทาย
ข้อความ นั่นนายเหรอ? ปรากฏขึ้นบนจอดิจิตัลอย่างกระตุกๆ ราวกับว่ามันกำลังตื่นเต้น
ชายคนนั้นนิ่งครู่หนึ่งก่อนตอบ "ใช่ ถูกแล้ว"
นายไปอยู่ที่ไหนมาเนี่ย? ขึ้นมาบนจอ รู้มั้ยว่าฉันรออยู่นานขนาดไหนน่ะ?
"ถูก" เขากระซิบ ความเศร้าปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
เงียบงัน ราวกับว่าห้วงแห่งนิรันดรผ่านไปภายใต้เข็มนาฬิกาบนผนังที่ขยับช้าๆ
นายโตแล้วสินะ ปรากฏขึ้น
"ใช่ ฉันก็ว่างั้น"
หยุดไปอีกพัก
นี่แปลว่าเรากลับบ้านไม่ได้แล้วสิเนี่ย
"...ใช่"
ตอนนี้นายเป็นคนสำคัญแล้วด้วย มาอยู่ตรงนี้ไม่ปลอดภัยนะ
"ฉันรู้ ฉันแค่...อยากจะมาหาแล้วบอกว่าฉันขอโทษน่ะ"
เรื่องอะไรเหรอ?
เขาหยุดไปอีก "ทุกอย่างเลย คิดว่านะ หลักๆก็ที่เห็นแก่ตัว ที่ไม่ได้คิดถึงอนาคต"
ไม่เป็นไรหรอก ตอนนั้นนายเป็นเด็กนี่
พวกเขายืนเงียบๆอีกหลายนาที ไม่มีใครที่เรียบเรียงความคิดในใจเป็นความได้
"ฉันควรจะไปแล้วล่ะ" เขาเอ่ยขึ้นในที่สุด "ฉันอยู่นานมากไม่ได้"
นายจะมาหาฉันอีกมั้ย? ปรากฏขึ้น ช้าๆ
"ฉันจะมา สัญญาเลย คราวนี้จริงๆล่ะ"
นายน่าจะไปหาเจ้าไหมพรมนะ เขาคิดถึงนายน่ะ
ชายคนนั้นมองไปที่เครื่องคิดเลขคร่ำคร่าอีกเพียงครู่หนึ่งก่อนออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ ยามที่เฝ้าประตูสะดุ้งในตอนที่เขาเดินผ่านไป ราวกับตื่นจากฝัน
"คะ-ครับท่าน" ยามตะกุกตะกักขณะทำความเคารพ ตาของเขาไปหยุดอยู่ที่บัตรประจำตัวขอบทองที่ติดอยู่บนอกของชายคนนั้น "ผมไม่ได้คิดว่า..."
"ทำงานต่อไปเถอะ เจ้าหน้าที่"