The Demon Within (5 มิถุนายน 2557)
ตอนนี้ก็เลยเที่ยงคืนไปแล้วและอีกนานทีเดียวกว่าที่ผมจะไปถึงที่หมาย เด็กสาวที่ผมรับขึ้นรถมาเมื่อชั่วโมงก่อนยังหลับอยู่ที่เบาะข้างๆผม เธอเป็นนักโบกรถ ผมปล่อยให้เด็กหนุ่มสาวอยู่คนเดียวกลางสายฝนตอนกลางคืนไม่ได้ก็เลยรับเธอขึ้นมา ดูเหมือนเธอจะดีใจที่มีใครให้เธอขึ้นรถเสียที
ผมไม่รู้ชื่อจริงของเธอ นอกจากที่เพื่อนๆเรียกเธอว่า"โจ" เธอดูสงบ ผมสีน้ำตาลนั้นบังใบหน้าที่สวยงามของเธอไว้ครึ่งหนึ่ง ริมฝีปากของเธอโค้งเป็นรอยยิ้มนิดๆ เธอคงจะฝันดีสินะ
ผมพยายามจะนึกให้ออกถึงครั้งล่าสุดที่ได้ฝัน แต่โชคไม่ดีเลย แล้วผมก็รู้สึก ความรู้สึกที่ไม่เคยมีมานานแล้ว ความรู้สึกที่น่าสะพรึงกลัวและน่าขยะแขยง ผมมองเด็กสาวขณะที่ขับรถไป ด้วยความหวังว่ารอยยิ้มบนใบหน้านั้นจะช่วยให้ผมมีกำลังเหนือปิศาจร้ายในตัวได้...แต่ผมก็รู้สึกว่ามันกำลังคืบคลานออกมาแล้ว
ผมไม่ต้องการ ผมยอมไม่ได้ ผมต้องให้เธอออกไปจากรถ แต่นั่นช้าเกินไป มันต้องเกิดขึ้นก่อนแน่
ผมพยายามขัดขืน ต่อสู้กับสงครามในตัวเอง จากนั้น...ไม่นะ ผมเก็บมันไว้ไม่ได้แล้ว มันเกิดขึ้นแล้ว ผมตดอย่างน่าสะพรึงกลัวที่สุดเท่าที่เคยปล่อยออกมา มันเป็นตำนาน เป็นสิ่งน่ากลัวที่พวกเด็กๆเล่าเพื่อขู่เด็กที่เล็กกว่าให้หวาดกลัว
ผมมองอย่างลังเลว่าสัตว์ร้ายที่ผมปลดปล่อยออกมาจากตัวเองนั้นทำให้เด็กสาวตื่นหรือเปล่า มันไม่ แต่รอยยิ้มหายไปแล้วและดูเหมือนว่าเธอกำลังฝันร้ายแทน