Challenge Accepted! (12 มิถุนายน 2556)
เสียงแตรโหยหวนนั้นดั้งแทรกมากับเสียงตะโกนอู้อี้กับเสียงฝีเท้าทึบๆที่ลอดมาทางประตู ภายในห้องนั้นนิ่งสนิท ชั้นวางของยาวที่เต็มไปด้วยกล่องโลหะกับลิ้นชักนั้นมิได้ถูกรบกวนจากความวุ่นวายด้านนอกแต่อย่างใด แต่เสียงฝีเท้านั้นก็ดังขึ้นเรื่อย ด้วยว่าอะไรก็ตามที่ทำให้เกิดเสียงนั้นเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที
แล้วผนังด้านหนึ่งก็พังลงมา
สิ่งที่พุ่งออกมาจากท่ามกลางฝุ่นและเศษปรักหักพังนั้นก็คือสัตว์เลื่อยคลานตัวใหญ่ มันหันหัวซ้ายขวามองหาสิ่งที่อาจเป็นอันตรายหรือไม่ก็คนที่กินได้ เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว มันก็ปีนขึ้นไปบนกองของสิ่งที่เคยเป็นผนังเพื่อสำรวจห้องมองหาเส้นทางที่อาจขึ้นไปสู่เบื้องบนได้
เสียงปืนที่ดังจากอีกด้านของโพรงบนผนังทำให้มันผงะหัวขึ้น กระสุนหลายนัดที่เจาะเข้าข้างตัวมันทำให้มันส่งเสียงคำรามหูแทบหนวก หลังจากสองสามนัดแรก ผิวหนังของมันก็มีโทนสีแบบโลหะและกระสุนก็สะท้อนออกไปโดนผนัง
"ไอ้พวกถุงเนื้อน่าขยะแขยง แล้วข้าจะกินเครื่องในของลูกแกก่อนจับแกมากินไขกระดูก!"
เจ้าสัตว์เลื้อยคลานวิ่งไปทางผนังที่อยู่ตรงข้าม กระแทกชั้นวางของล้มลงและทำให้สิ่งที่อยู่บนนั้นหล่นกระจัดกระจาย ผนังที่ขวางมันอยู่นั้นพังลงตอนที่มันพุ่งเข้าไป
กลุ่มชายหญิงติดอาวุธหนักเข้ามาทางโพรงที่เจ้าสัตว์เลื้อยคลานพังเข้าไป ก่อนเดินหน้าอย่างระมัดระวังไปอีกด้าน
"682ไปถึงทางเดินB6-17แล้วกำลังมุ่งหน้าไปทางห้องวิจัย พวกเราจะตามไปเดี๋ยวนี้ เตรียมกำลังซู่มโจมตีไว้ที่B6-17-103ด้วย"
รองเท้าบู้ตหนักของหน่วยรบบดขยี้เศษปูน กระจก และโลหะที่กองอยู่ขณะที่พวกเขาผ่านไปยังอีกด้านของห้องและโพรงที่เจ้าสัตว์ร้ายพังออกไป หลังจากตรวจดูให้แน่ใจว่ามันไม่ได้ซุ่มรออยู่แล้ว ทั้งทีมก็ตามออกไปอย่างเร่งรีบ
เสียงคำรามและเสียงปืนค่อยๆเบาลงอีกครั้งพร้อมกับที่การต่อสู้ห่างออกไป ฝุ่นในห้องค่อยๆจางลงท่ามกลางความเสียหายที่เกิดจากความบ้าคลั่งเมื่อครู่
ห้องนั้นนิ่งสนิท
เสียงที่เงียบๆดังขึ้น ตอนแรกนั้นมันก็ค่อยมากจนแทบไม่ได้ยิน ถ้ามีใครอยู่ฟังมันแล้ว เขาก็คงคิดว่าได้ยินเสียงบี๊ปเบาๆจากตู้นิรภัยที่ถูกกระแทกล้มลงกับพื้น มันวางตะแคงอยู่ และประตูครึ่งหนึ่งก็ถูกบิดออกจากบานพับ
"เปิดโหมดป้องกันตัวเอง อย่าทำให้เจ้าหุ่นยนต์เสียหาย การทำให้เจ้าหุ่นยนต์เสียหายจะทำให้ประกันของดร.วันเดอเทนเมนต์เป็นโมฆะ การพยายามให้เจ้าหุ่นยนต์ทำงานนอกเหนือจากที่ระบุในคู่มือ รวมถึงการเปิดหรือซ่อมแซมเจ้าหุ่นยนต์ อาจทำให้เจ้าหุ่นยนต์ทำงานผิดปกติได้ ดร.วันเดอร์เทนเมนท์จะไม่รับผิดชอบใดๆต่อความเสียหาย หรือการถูกทำลาย ต่อบุคคลหรือทรัพย์สินที่เป็นผลจากการใช้งานของเจ้าหุ่นยนต์อย่างไม่เหมาะสม สวัสดี สหายหุ่นยนต์"
บานพับที่เหลืออีกข้างนั้นเริ่มส่งเสียงฉ่าๆ จนกระทั่งมันอ่อนตัวลงมากเพราะกรดที่ฉีดใส่ น้ำหนักของประตูที่บู้บี้นั้นจึงทำให้มันหลุดออกมา
หุ่นยนต์ของเล่นเดินออกมาจากตู้นิรภัยและยืนอยู่กลางซากปรักหักพัง มองหาสิ่งที่ทำให้มันทำงาน รูปร่างทรงกล่องของมันเคลื่อนไหวไปตามเศษเหล็กเศษปูนได้ลำบากทีเดียว แต่ในที่สุดมันก็หาจุดที่เป็นพื้นราบที่ไม่ค่อยมีอะไรเกะกะได้
"สหายหุ่นยนต์?"
ร่างหนึ่งเริ่มเคลื่อนไหวอยู่ท่ามกลางม่านฝุ่น เจ้าหุ่นของเล่นหันไปทางเสียงนั้น
"สวัสดี สหายหุ่นยนต์ วันนี้อยากเล่นสนุกแบบโรโบๆกับเจ้าหุ่นยนต์ยังไงล่ะ?"
"ใครมันกล้าเรียกข้าว่าสหายหุ่นยนต์ ข้าคือครัชมาสเตอร์ ความหายนะแห่งสรรพสิ่งที่ข้ามองเห็น จงมองดูความแข็งแกร่งของข้าแล้วคร่ำครวญซะ บอกนามเจ้ามา เพื่อข้าจะได้รู้ว่าความพินาศที่ข้าจะหว่านไปนั้นเป็นของผู้ใด"
ร่างนั้นเคลื่อนที่ผ่านม่านฝุ่นมาจนมันจางไปเอง มันก็เป็นหุ่นยนต์เหมือนกัน แต่ดูเหมือนจะประกอบกันมั่วๆกันจากของต่างๆจนดูไม่เหมือนเครื่องกลที่ใช้งานได้ด้วยซ้ำ ส่วนหัวเป็นมาตรวัดไฟพังๆที่กลับหัวอยู่ แขนของมันเป็นประแจที่ยื่นออกไปจากกระบอกไฟฉาย และขาที่ดูเหมือนจะทำจากสปริง ท่อเหล็ก แล้วก็ส้อมตัก
"ฉันคือเจ้าหุ่นยนต์น่ะ สหายหุ่นยนต์ ฉันติดตั้งอุปกรณ์โรโบเพื่อความสนุกสนานกว่าสามร้อยชิ้น"
ครัชมาสเตอร์เดินโงนเงนไปมาทางเจ้าของเล่นพลาสติก เกือบจะสะดุดล้มลงสองสามครั้ง ก่อนจะหยุดห่างไปสักเมตรได้ มันสูงกว่าเจ้าหุ่นยนต์ตัวน้อยประมาณสี่ถึงห้าเท่าตัวเลยทีเดียว และถ้ามีใครมองอยู่ เขาก็คงคิดว่ามันน่าจะพยายามเขย่งยืนด้วยส้อมตักให้สูงกว่าเมื่อกี้ด้วย
"ข้าคือหมัดหายนะจอมกระหายเลือด และข้าจะสนุกกับการบดขยี้เจ้าใต้รองเท้าอันทรงพลังของข้า จงเตรียมรับความพิโรธของข้าเถอะ"
เจ้าหุ่นยนต์ก้มลงมองที่เท้าส้อมตักก่อนเงยหน้าขึ้นมา
"เจ้าหุ่นยนต์จะแสดงโรโบแดนซ์เพื่อให้คุณได้สนุกแบบโรโบได้เต็มที่นะ"
เจ้าหุ่นยนต์เริ่มใช้โรโบแดนซ์
"ก็ได้ เจ้าจอมปวกเปียก ข้า สปาร์คลอร์ดยอดคนเถื่อน จะเอาชัยเหนือโรโบแดนซ์ของเจ้า เพื่อนำความอัปยศใหญ่หลวงมาสู่ตัวเจ้าและเผ่าพันธุ์ของเจ้า ก่อนที่ข้าจะฉีกกระชากวิญญาณของเจ้าเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย"
สปาร์คลอร์ดเริ่มหมุนรอบตัวเองอย่างน่าหวาดเสียว ท่วงท่านั้นไม่เข้ากับเสียงเพลงที่ดังจากลำโพงตรงไหนสักแห่งในตัวเจ้าหุ่นยนต์เลยสักนิด
"เจ้าหุ่นยนต์ตรวจพบการท้าโรโบแดนซ์ รับคำท้า เปิดโหมดโรโบแดนซ์กระจาย"
"เปิดอะไรก็ตามใจเจ้า แต่ชะตาของเจ้าถูกผนึกไว้แล้ว คิลโอทรอนไม่มีวันพ่ายแพ้ ข้าจะทำให้เจ้าเป็นฝุ่นธุลีด้วยท่าเต้นสุดบ้าคลั่งของข้า"
มนุษย์เครื่องกลทั้งสองเต้นสุดเหวี่ยง เจ้าหุ่นยนต์เปิดโปรแกรมการเต้นระดับสูงสุด เพิ่มความสามารถในการเต้นระบำถึงขีดสุดของมัน คิลโอทรอนสะดุดไปมารอบๆพื้นที่เปิดนั่น ล้มลงไม่น้อยกว่าเจ็ดครั้ง แถมทำประแจข้างหนึ่งหลุดไปได้ยังไงก็ไม่ทราบ
สามสิบนาทีผ่านไป เสียงดนตรีก็หยุดลง หุ่นยนต์ทั้งสองก็หยุดนิ่ง คิลโอทรอนดึงง่ามส้อมตักออกจากลวดที่พันมันไว้ได้
"โรโบแดนซ์เสร็จสิ้นแล้ว สหายหุ่นยนต์"
"ฮะ เจ้าสิ่งน่าสมเพช เจ้าเพิ่งได้รับการสั่งสอนศาสตร์แห่งการเต้นรำจากเมคาโนแบชเชอร์ ผู้นำความวิบัติสู่โลกานับพัน จงคุกเข่าต่อหน้าข้า ก่อนที่ข้าจะนำจุดจบมาสู่การคงอยู่ที่ไร้ค่าของเจ้า"
เมคาโนแบชเชอร์ ผู้นำความวิบัติสู่โลกานับพัน ยกแขนขึ้นประกาศชัยชนะ คีมที่เหลืออีกข้างโบกไปมาให้ฝูงชนในจินตนาการ
"เจ้าหุ่นยนต์ใช้โปรแกรมกรรมการโรโบแดนซ์เพื่อตัดสินหาผู้ชนะแล้ว ผู้ชนะคือเจ้าหุ่นยนต์ ยินดีด้วยนะ เจ้าหุ่นยนต์"
"อวดดียิ่งนัก จงเตรียมสัมผัสเหล็กไนของด็อกเตอร์ ฟอน ฟรูม บริกรแห่งความหายนะ"
"เจ้าหุ่นยนต์ตรวจพบพวกขี้แพ้ชวนตี เจ้าหุ่นยนต์จะใช้ไฮโดรเจนแคนน่อนเพื่อสังสอนสหายหุ่นยนต์ให้เข้าใจถึงน้ำใจนักกีฬา"
ช่องที่หน้าอกของเจ้าหุ่นยนต์เปิดออก ก่อนที่สายน้ำจะฉีดออกมาใส่ฟอน ฟรูม ส้อมตักของฟอน ฟรูมลื่นกับพื้นเปียกแล้วหงายหลังล้มลง
"กล้าดียังไง จงจับข้าตั้งเดี๋ยวนี้ เพื่อที่เจ้าจะได้ลิ้มรสการทำลายล้างจากน้ำมือของซูพรีมสแตบบิเนเตอร์"
เจ้าหุ่นยนต์ยืนมองซูพรีมสแตบบิเนเตอร์นอนหงายหลังแกว่งแขนขาไปมาและก็ทำให้บนพื้นเป็นวงเล็กๆ แต่ก็ลุกขึ้นบนพื้นคอนกรีตเปียกๆไม่ได้
"ถ้าเจ้าไม่จับข้าตั้งเดี๋ยวนี้ล่ะก็ ข้าจะทำลายเจ้าแบบอณูต่ออณูจนกว่าจะไม่เหลือไว้ซึ่งร่องรอยของตัวตนอันไร้ค่าของเจ้าบนโลกนี้ นี่คือวาจาของข้า เดธคิล เดสทรัคชันเนเตอร์ ราชาแห่งเหล่าราชาและผู้ปกครองแห่งเหล่าผู้ปกครอง"
"อย่าขู่เจ้าหุ่นยนต์นะ"