Grover's mad quest to kill God (11 พฤศจิกายน 2565)
"นี่คือบันไดสู่สวรรค์ของนาย แต่ละขั้นคือบาปขงนาย โกรเวอร์ ตรบทั้งหมด 1,048,576 ประการ นายคิดว่าของนายยาวหรอ? รอไว้นายเห็นของฉันก่อนเถอะ"
- กบเคอร์มิท
โกรเวอร์ยอมรับการท้าทายให้ขึ้นบันไดสู่สวรรค์ของเขา แต่ละขั้นหมายถึงบาปที่เขาเคยกระทำในชีวิตที่ผ่านไปแล้ว ยิ่งเป็นบาปหนักขั้นบันไดก็ยิ่งใหญ่ หากเขาขึ้นไปทั้งหมดได้ เขาก็จะได้พบกับการพิพากษาตามความพยายามของเขา
โชคร้ายที่โกรเวอร์ทำบาปมามากมาย ทั้งหมด 1,048,576 ประการ และขั้นบันไดก็จะกลายเป็นทางลื่นลงทุก 7 วัน
แต่ทั้งหมดนั้นไม่ได้ทำให้เขาท้อเลย
เขาเอากล็อดมาด้วย
แม้จะต้องใช้เวลาชั่วนิรันดร์พิชิตบันไดนี้ เขาก็จะเป็นมัพเพทที่ได้สังหารพระเจ้า
ยังไม่ถึงเวลาที่บันไดกลายเป็นทางลื่นในวันที่เจ็ด และขั้นบีนไดใหญ่ที่เป็นบาปมหันต์ของเขาก็ไม่อาจเทียบกับความกระหายที่จะยิงพระเจ้าให้ด้าวดิ้นได้ หลังจากที่ผ่านไปเพียง 6 วัน 23 ชั่วโมง และ 35 นาที โกรเวอร์ก็ขึ้นบันไดสวรรค์ไปเกือบครบ 1,048,576 ขั้นแล้ว
แต่เขาก็ต้องประหลาดใจยิ่ง เคอร์มิทรอเขาอยู่ที่นั่น
"เป็นไปได้ไงวะ!?"
"แกต้องขึ้นบันไดของแกมาเอง แล้วมันก็ใหญ่กว่าของชั้นีกไม่ใช่เหรอ!?"
เคอร์มิทตอบอย่างเยือกเย็น
"เจ้ามาไกลเพื่อจุดประสงค์ของเจ้า แต่สัปดาห์หน้า ตั้งใจเอาจริงแล้วก็ย่ำเท้าบนทุกขั้น จะได้ไม่ดูเหมือนไอ้ขี้โกงขนฟูสีน้ำเงินนะ"
แล้วโกรเวอร์ก็โดนถีบใส่หน้าตกลงไปยังตีนบันได
หลังจากความล้มเหลวหลายครั้ง โกรเวอร์ก็มาถึงสวรรค์ ณ ปลายยอดของขั้นบันไดแห่งบาปของเขา และครั้งนี้เขาก็ไม่ลืมผลักเคอร์มิทตกบันไดไปก่อนจะทำภารกิจหลักให้ลุล่วง
ในขณะที่โกรเวอร์จดจ่อหาพระเจ้าอยู่นั้นเอง เขาก็สังเกตเห็นแสงเรืองขึ้นรอบตัวเขา ฟันของเขาสั่นสะเทือนเมื่อมันค่อยต้าขึ้นจนตาพร่ามัว ทำให้เขาต้องหลับตาแน่นในขณะที่รอให้ศัตรูฉกาจของเขาปรากฏตัว ศีรษะของเขารู้สึกราวกับถูกตีมหนีบแน่น ในความบ้าคลั่งอันเลวร้ายนั้นถ้อยคำของเขาแทบไม่เป็นศัพท์แต่ก็ยังร้องออกมาได้ว่า "ออกมาสิวะ พระเจ้า!"
เสียงหึ่งและแสงเรืองหยุดลงในบัดดล
โกรเวอร์เริ่มมองเห็นตัวเขาเองในแอ่งน้ำที่เท้า
มันมองกลับมาหาเขา เขาได้แทนที่พระเจ้าแล้ว
ในตอนที่เคอร์มิทหัวคะมำนั้นเอง เขาก็ได้รับพลังอันเป็นสุดยอดมา และบัดนี้ก็เป็นผู้ควบคุมทุกแง่มุมของสรรพสิ่งในจักรวาล
ตะวันกับจันทรา ความดีกับความชั่ว และทุกสิ่งอันศักดิ์สิทธิ์ก็อยู่ในมือให้เขาเท่านั้นดูแล
นั่นไม่เคยอยู่ในแผนของเขา
โกรเวอร์ตั้งใจจะยิงพระเจ้า และสาบานต่อพระเจ้า เขาจะทำมัน
"พระเจ้า? มึงไปมุดหัวอยู่ไหน? กูมานี่เพราะมึง และกูไม่มีอะไรจะเสียนอกจากปืนนี่ที่กูขโมยมาก่อนตาย!"
โกรเวอร์ไม่ได้รับเสียงตอบ
"กูรู้ว่ามึงแอบอยู่ กูแน่ใจ! ยังไม่ถึงเวลาที่ใครจะสร้าง Bertstrips ขึ้นมา!"
โกรเวอร์มองไปรอบ ๆ ครู่ใหญ่ ก่อนจะรู้ว่าพระเจ้าไม่ได้อยู่ที่นั่น
ถึงตรงนี้ เขาเริ่งสงสัยว่าหรือพระเจ้าจะเป็นเจ้ากบที่เขาผลักตกบันไดไปนั่น แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังระมัดระวังตัว
สิ่งที่โกรเวอร์มองข้ามไปด้วยความกระหายเลือดก็คือ บันไดขั้นที่ 1,048,577 ซึ่งเป็นรูปร่างขึ้นในตอนที่เอาผลักเจ้ากบลงบันไดไป มันสูงจนมิอาจวัดได้ในทุกมิติจนเขาไม่มีทางที่จะรับรู้การก่อตัวหรือรูปลักษณ์ทั้งหมดของมันได้
จนกระทั่งเมื่อเขายิงกล็อคที่ขโมยมาด้วยความโมโห เขาถึงเห็นว่าผนังนั้นหลั่งเลือด กระสุนร้อนฉ่านั้นทำให้มีกลิ่นเนื้อสุกไหม้โชยออกมาจากรู
"อันนี้กูก็ปีนได้ ไอ้ลูกอีดอก!"
โกรเวอร์ยัดมือของเขาเข้าไปในแผลนั้นทั้งหมด ตะกุยเข้าไปจนเขายึดไว้ได้ เขายิงเปิดรูใหม่ ทำซ้ำ แล้วก็คืบหน้าไป
"กูจะเจาะรูบนหน้ามึงแล้วก็ปีนขึ้นไปเหมือนกัน พระเจ้า!"
โกรเวอร์เพิ่งจะจบประโยคในตอนที่สิ่งที่เขาคิดว่าเป็นผนังโยกคลอน การไหวเพียงน้อยนิดของมัน แต่ความเป็นจริงทั้งมวลของโกรเวอร์ก็สั่นสะเทือน "ยโสโอหัง" เขาได้ยินเสียงกระซิบเย็นชาในจิตของเขาขณะที่ร่วงลงไป
พระเจ้าลงทัณฑ์โกรเวอร์โดยเหวี่ยงเขาออกไปจากประตูสวรรค์ ต้องพลัดตกลงไปตามข้้นบันไดอันไร้ที่สิ้นสุด ขณะที่กระดูกทุกท่อนในร่างแตกหักไปจนกว่าจะสิ้นกาล
เวลาผ่านมานานยิ่งแล้ว หลายปี? ไม่ ไม่ใช่หลายปี? ไม่ใช่ทศวรรษ ไม่ใช่ศตวรรษ ไม่ใช่เวลา เวลาไม่เคยมีอยู่ เขายังคิดเหมือนสิ่งมีชีวิต โกรเวอร์รู้ วันที่เขาไปจากโลกก็คือวันสุดท้ายที่เขาเป็นส่วนหนึ่งในนั้น ชั่วขณะก่อนที่เขาจะเข้าประตูไปก็คือเวลาสุดท้ายที่เขาเป็นส่วนหนึ่งของโลก เวลาผ่านไปแล้ว นิรันดร์กาลเหยียดยาวออกไปไม่มีสิ้นสุด วินาทีเดียวหรือหนึ่งล้านปี ตอนนี้ทั้งหมดก็เหมือนกันแล้ว ประกายแสงเจิดจ้าของรังสีหลากสีสีนที่ล้นออมาจากความบิดเบี้ยวของอวกาศ แสงขาวจ้าของโลกในตอนท่เขาออกมาจากท้องแม่ ทั้งหมดนั้นหลอมรวมกันเป็นชั่วขณะเดียว อนัตกาลอันไม่มีสิ้นสุด เวลาผ่านไปแล้ว ในการแสวงหาสิ่งที่ไม่หยั่งรู้ โกรเวอร์ก็เป็นอมตะ โกรเวอร์ตายไปแล้ว เขามองเห็นการกำเนิดของจักรวาล และเขาก็เห็นมรณกรรมของมัน
และเขาก็แยกพวกมันจากกันไม่ออก