Protocol GATTAI
Protocol GATTAI (24 เมษายน 2557)
มันได้ผ่านห้วงลึกแห่งอวกาศมาหลายพันปีแล้ว กลุ่มของมวลสสารอันเหลือเชื่อขนาดเท่ากับทวีปหนึ่งที่เต็มเปี่ยมไปด้วยขีดความสามารถอัดน่าพรั่นพรึง เป้าหมายของมันนั้น คือเผ่าพันธุ์ชั้นเซฟาโลพอดอันทรงปัญญาที่คงจะอาศัยอยู่ในดาวเคราะห์สีน้ำเงินเขียวลำดับสามของสุริยาดวงเล็กๆซึ่งไม่มีอะไรเด่นไปกว่านั้น ตัวตนที่สร้างมันขึ้นมานั้นก็เพื่อให้ฉีกกระชากจิตใจของสิ่งที่พวกมันเชื่อว่าเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่มีหนวดหยุบหยับอันไม่น่าสนใจในโลกนี้ ซึ่งได้เป็นความผิดพลาดใหญ่หลวง ในตอนที่พวกเขาได้ผ่านมาตรวจตรานั้น สติปัญญาอันยิ่งใหญ่ของพวกเขาได้เลือกเผ่าพันธุ์ก่อนหน้าหมึกตัวเหลวๆแทนที่จะเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมหน้าตาเหมือนหนูรูปลักษณ์โกโรโกโส ว่าจะเป็นเผ่าพันธุ์ที่ครองดวงดาวในอนาคต
บัดนี้ อาวุธนั้นได้แผ่หลากลำแสงสีสันอันน่าตื่นตะลึงพร้อมกับที่มันโคจรไปตามขอบชั้นบรรยากาศของดาวดวงนี้ สาดพลังงานอันโหดร้ายเป็นสายๆใส่โลกอันเคราะห์ร้ายเบื้องล่าง หมึกนับพันล้านตัวตายทันที แต่เจ้าสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่ยืนสองขาซึ่งมีอยู่เต็มผิวโลกนั้น...ไม่ พวกนั้นอ้าปากค้างและมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายังเครื่องจักรมโหฬารนั่น และตอนที่พลังงานเพชรฆาตนั้นสาดซัดจิตใจของพวกนั้นก็มีบางอย่าง...ลั่นไก
ลึกลงไปใต้ดิน ในที่ที่เป็นความลับอย่างยิ่งยวดจนมีเพียงคน 13 คนเท่านั้นที่รู้จักมัน O5-1สูบซิการ์เข้าอย่างยาวนาน พร้อมกับจัดผ้าคลุมรุ่งริ่งลายเปลวไฟที่เขาพันไว้รอบหน้าอกเปลือยที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามให้เข้าที่
"ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ" เขาคำรามขึ้นลั่นห้อง "ตอนนี้เราแน่ใจแล้วว่า วัตถุนี้...มัน-"
O5-7 ผู้ปล่อยให้ผมบลอนด์ยาวของเธอสยายไปตามชุดทหารรัดรูปเหมือนผ้าม่านยิ้ม
"เรารู้ มันคือเพลิงแห่งหัวใจอันร้อนระอุ! มันไม่อาจขวางทางพวกเราได้หรอก!"
มีเสียงคำรามแห่งการเห็นพ้องดังจากเหล่ากรรมการ ก่อนที่มันจะถูกขัดโดยO5-1ที่ทะลึ่งลุกขึ้นแล้วชกโต๊ะประชุมหินอ่อนนั้นเป็นรูอย่างหมดจดด้วยกำปั้นสวมสนับ
"มันถูกชิงไปแล้ว...โดยเจ้าคนทำของเล่น"
แล้วก็มีเสียงสะอึกด้วยความตกใจ
ในตอนที่เจ้าอาวุธโบราณนั้นรู้สึกว่ายานอวกาศสีฉูดฉาดลำเล็กๆลงจอดบนพื้นผิว มันก็ช้าไปเสียแล้ว แอร์ล็อกของยานลำน้อยนั่นเปิดออก แล้วมนุษย์เพศหญิงตัวเล็กๆท่าทางร่าเริงในชุดอวกาศสีม่วงก็เขย่งเบาๆไปตามพื้นผิวของอาวุธนั่น แล้วด้วยท่าทีโอ้อวดเต็มที่ เธอก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋านักเรียนแบบสะพายที่มีลาย 'W' แล้วดึงเอาอุปกรณ์คล้ายกับรีโมตออกมา ผิวของมันนั้นเต็มไปด้วยแสงสีที่ดูไร้รูปแบบอย่างน่ากลัว เธอชูมันขึ้นสูงแล้วกดปุ่มเดียวบนนั้น ใต้เท้าของเธอ อาวูะนั้นสั่นสะเทือนพร้อมกับที่ระบบการยิงอาวุธถูกเธอควบคุมไว้แล้ว
"เจ๋ง" ด็อกเตอร์วันเดอร์เทนเมนท์หัวเราะแบบไม่คิดจะให้ใครฟัง "หลังจากห้าพันปีมานี้ เจ้าอาวุธโบราณนี่ก็เป็นของชั้นแล้ว! ได้เวลายึดครองโลก!"
O5-2 ผู้มีผมโทนสีเขียวน่าตกใจคำรามผ่านฟันที่กัดแน่นขณะที่มองไปยังจอภาพด้วยความโกรธ
"เป็นไปไม่ได้! ต่อให้เป็นวันเดอร์เทนเมนท์ก็ไม่มีทางมีพลังแบบนั้นได้หรอกน่า!"
ใต้โต๊ะนั้น ชายเสื้อคลุมตัวใหญ่ของO5-12สยายไปกับสายลมที่ไม่มีใครเห็น เหยียดมือข้างที่สวมถุงมือออกแล้วตะโกน "กำลังภาคฟ้าและอวกาศทั้งหมดของสถาบัน ออกตัวเพื่อความยุติธรรมอันยิ่งใหญ่ได้!"
"เจ้าโง่!" O5-1ตอกกลับ "อาวุธพวกนั้นไม่มีประโยชน์กับพลังนั่นหรอก!"
ดวงตาสีครามกับแดงของO5-4เป็นประกายใต้แว่นกันแดดสีเขียวแหลม เธอกระแทกด้ามจับคาตานะกับโต๊ะด้วยความโกรธ
"แล้วเราจะทำอะไรได้ล่ะ?!" เธอครวญ
"เราใช้มาตรการ'นั้น'ได้นี่" เสียงเบาๆพูดขึ้น มันกรีดผ่านห้องราวกับมีด ความเงียบเข้าปกคลุมแล้วสายตาทุกคู่ก็หันไปทางกลุ่มแสงที่ปลายโต๊ะ สิ่งเดียวที่เห็นนั้นจากO5-13ก็คือเงาสะท้อนจากแว่นตาคู่หนากับถุงมือเปิดนิ้ว
"นายคงไม่ได้หมายถึง-?" O5-1ตอบ ซิการ์ร่วงลงจากปาก
"แต่นั่นมันต้องห้ามนะ!" O5-7คัดค้าน สีหน้าเธอดูซีดเซียว
"มันเป็นตัวเลือกเดียวของเรา" O5-13กู่ร้อง "เราต้องใช้...มาตรการ GATTAI"
จอภาพสั่นไหว ข้อมูลทางยุทธศาสตร์ถูกแทนที่ด้วยสองคำนั้นที่ซ้ำกันไปมาไม่มีจบสิ้น เสากลไกยื่นขึ้นมากลางห้องพร้อมด้วยไอเป็นควัน ผิวหน้าที่เรียบลื่นของมันนั้นมีร่องรอยเพียงรูกุญแจสิบสองรู และปุ่มสีแดงปุ่มเดียวที่อยู่ใต้กรอบกระจกนิรภัย
"ทุกคนเห็นด้วยนะ?" O5-13พูดเนิบๆ มีเสียงประสานจอแจเป็นการยอมรับ เหล่าO5ยืนขึ้น ยกเว้นเพียง -13ที่ยังอยู่ในความมืด พวกเขาดึงกุญแจออกมาจากตัวตนอันเร่าร้อน แล้วไขล็อกนั้นทีละดอก ในตอนที่O5-12ปล่อยมือที่สั่นเบาๆด้วยความตื่นเต้นจากกุญแจของเธอนั้น ปุ่มสีแดงก็เรืองแสง
"การเตรียมการเสร็จสิ้น" O5-13ว่า "เมื่อพร้อมแล้วก็ดำเนินการได้"
สายตาทุกคู่มองมาทางO5-1ที่เพิ่งจุดซิการ์มวนใหม่ด้วยไม้ขีด เขาสูดหายใจลึก ยืนตรงหน้าเสานั้นแล้วชูกำปั้นขึ้น
"วิชาลับการกักกันต้องห้าม มาตรการสถาบัน-!"
เสี้ยววินาทีนั้นที่เขาหยุด ก่อนกระแทกกำปั้นลงปุ่มจนกระจกนิรถัยแตกกระจาย
"GATTAI!"
ด็อกเตอร์ไบรท์รู้ว่าศูนย์19เคยจัดการประกวดเครื่องแต่งกายประจำปีมาสองครั้งแล้ว ทุกอย่างค่อนข้างปกติ จริงๆ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ตอนที่เขาใช้มือดึงตัวเองอย่างเร่งรีบไปตามทางเดินที่ขึ้นแสงสีแดงกับแตรฉุกเฉินดังจากเบื้องบนนั้น เขาก็อดสะดุดใจไม่ได้ที่พวกบุคลากรที่วิ่งสวนกับเขาไปนั้นแต่งกายได้...ผิดปกติ ผมอย่างนึงล่ะ ระเบียบการแต่งกายของศูนย์19นี่นับว่าปล่อยๆพอสมควร แต่มันไม่รวมผมสีม่วงเข้มกับแท่งแหลมๆสีทองแน่ หรือว่าผ้าคลุม วันนี้มีผ้าคลุมเยอะจริงๆ พวกบุคลากรฝ่ายความปลอดภัยหลายๆคนก็มีลายมังกรบนหมวก แล้วก็ดูเหมือนจะพกดาบเพิ่มมาจากปืนด้วย
ยังไงซะ ตอนนี้มีเหตุฉุกเฉิน เขาก็ยังไม่ทราบอะไรเลยน่ะนะ ซึ่งนั่นน่ากังวลอยู่ เขาเหวี่ยงตัวเองผ่านนักวิจัยหญิงสาวผู้สวมเสื้อเปิดสีข้างกับเข็มขัดอย่างน้อยสิบห้าเส้น แล้วก็วิ่งเข้าไปในลิฟท์ที่เปิดอยู่ ทุบปุ่มปิดประตูก่อนที่ใครจะตามเข้ามาได้ ตอนที่เขากดปุ่มไปยังศูนย์บัญชาการของศูนย์19นั้นเอง จอภาพในลิฟท์ก็เปิดขึ้น เขารู้สึกดีขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าบนจอนั้น
"อกาธา! ขอบคุณพระเจ้า เกิดอะไร-อาาาา?"
โดยปกติแล้ว ใบหน้าของดร.ไรท์บนจอนั้นเป็นสิ่งที่เห็นแล้วสบายใจได้ แต่ในกรณีนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะเปลือยกายลอยอยู่ในแทงก์ของเหลวสีน้ำเงิน ผมของเธอ(มันยาวขนาดนั้นเลยเรอะ?)ช่วยปกป้องความสำรวมของเธอไว้บ้าง แต่มันก็ยังเป็นภาพที่เหนือจริงอยู่ดี เธอยิ้ม และปากของเธอก็ไม่ได้ขยับในตอนที่เสียงของเธอลอดผ่านลำโพงในลิฟท์มา มันมีสำเนียงของเครื่องจักรที่ทำให้ไบรท์กลัวลึกๆเลยทีเดียว
"ไบรท์! ขอบคุณสวรรค์ที่เราเจอคุณซะที มีการใช้มาตรการ GATTAI แล้ว! คุณต้องมาเป็นนักบินของศูนย์19นะ!"
"อะไรนะ"
"คุณไม่ได้เมโมเหรอ? ตอนที่เราพูดกันนี่ศูนย์ก็กำลังแปลงร่างเป็นหุ่นยนต์อยู่น่ะ!"
"อะไรนะ?!"
ไรท์หัวเราะคิกคักในแบบที่ดูไม่เป็นไรท์เลยจริงๆ ก่อนที่ไบรท์จะทันได้พูดอะไรมากกว่านั้น ลิฟท์ก็มีเสียงดัง ติ๊ง ประตูเปิดออกสู่ความมืดมิด แล้วก็มีบางอย่างดึงเขาขึ้นจากพื้น เขาดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์ขณะที่ร่างกายถูกห่อหุ้มด้วยชุดติดหนึบ ก่อนที่จู่ๆจะถูกปล่อยลงไปในห้องเล็กๆที่ดูเหมือนห้องบังคับของเครื่องบิน เพียงแต่มีคันบังคับสี่อัน (หนึ่งอันต่อแขนขาหนึ่งข้าง เขาคิดขึ้นมา) แล้วก็หน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ล้อมรอบแทนที่จะเป็นครอบแก้ว หน้าจอนั้นไม่แสดงอะไรนอกจากสีที่วนไปมาจนกระทั่งเขาเอื้อมที่ด้วยความลังเลออกไป(พระเจ้า นี่เขาสวมอะไรอยู่เนี่ย? ชุดรัดรูปเรอะ?)จับคันบังคับอันหนึ่ง มันก็พร่าเป็นภาพที่คมชัดของทิวทัศน์360องศารอบศูนย์19 หน้าของไรท์โผล่ขึ้นมาที่มุมหนึ่ง และเสียงของเธอก็ดังขึ้นที่หู
"คุณพร้อมแล้วล่ะ ด็อกเตอร์ไบรท์! โปรดฟัง บุคคลากรของสถาบันทุกท่าน! การเตรียมการมาตรการGATTAIเสร็จสมบูรณ์แล้ว!"
มีเสียงดังตอบเธอ มันเหมือนเสียงO5-1มาก แต่...มีอะไรยิ่งกว่านั้น
"ไรท์ เธอได้รวบรวมนักวิจัยที่มีบุคลิกโดดเด่นห้าคนแล้วรึ?"
"ค่ะท่าน! นักบิน ปิดเสียงล่ะนะ!"
"อะ-" เขาจะค้าน ก่อนที่จะถูกขัดจังหวะโดยหน้าต่างสี่หน้าที่ปรากฏบนจอ โอพระเจ้า เขารู้จักพวกนี้นี่ เจ้าคนแรก ที่มีเครารกๆ ก็คือ-
"จอมอัศวินผีเสื้อ คอนดรากี พร้อมจะทะลวงไปถึงสวรรค์แล้ว!"
คนต่อมาก็เกียร์ นั่นเขา...ยิ้มเหรอน่ะ?
"สุดยอดมันสมองอัจฉริยะ เกียร์! โอกาสที่ภารกิจจะประสพความสำเร็จ 99% การดำเนินการที่แนะนะ พังให้ราบ!"
สเตรลนิคอฟมีสีชมพูมากไปนิด แล้วก็ริบบิ้นด้วย
"Прекрасный Волшебный Солдат (นักรบเวทมนตร์น่ารัก) ดิมิทรี-คุง! ในนามแห่งมาตุภูมิ เราจะขยี้มันให้ราบ!"
เคลฟดู...ออกจะปกติ ยกเว้นหมวกนั่น กับซุป
"ชาวเดอร์เรนเจอร์ เคลฟ พร้อมเสิร์ฟความยุติธรรมให้ถึงที่...แบบร้อนๆ!"
โกลเดนรีทรีฟเวอร์ที่นั่งบนตักเคลฟเห่าขึ้น
"เคน?" ไบรท์อ้าปากค้าง "เกิดบ้าอะไรเนี่ย? นี่นายก็โดนด้วยหรือเปล่า?"
โครว์ซึ่งสวมอะไรเหมือนเสื้อรัดรูปของสุนัข เห่าอย่างร่าเริงอีกครั้งแล้วจัดแว่นให้เข้าที่
"อ้อ ฉันปกติดี ไบรท์ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ดูเหมือนจะมีผลกับมนุษย์เท่านั้นน่ะนะ แต่ตอนนี้เราก็ทำอะไรได้ไม่มากหรอก"
"นายพูดยังงั้นได้ไงวะ? นี่มันจะเป็นXKแล้วนะโว้ยเนี่ย!"
"จริงๆนะ ฉันกำลังสนุกมาาาากกกกเลยล่ะ อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดเถอะ! โฮ่ง!"
ไรท์พูดขึ้นอีก
"มาตรการGATTAIกำลังจะเข้าสู่ระดับที่สอง นักบินทุกคนเตรียมการซิงโครได้!"
ทั่วดาวเคราะห์นั้น แผ่นดินสั่นสะเทือนเมื่ออาคารทั้งหมดของสถาบัน(ซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้ออกแบบให้บินได้)ดึงตัวเองเป็นอิสระจากพื้นด้วยจรวดขนาดใหญ่ยักษ์ ทะยานข้ามโลกด้วยความเร็วอันไม่น่าเป็นไปได้ไปยังตำแหน่งของศูนย์19ที่ตอนนี้ลอยอยู่เหนือผิวดาวเคราะห์กว่าหนึ่งกิโลเมตร ตอนที่พวกมันเคลื่อนเข้าหากันนั้น อาคารต่างๆก็บิดผันตามเสียงของไรท์
"ศูนย์15 17 กับ 06 มาแล้ว! ทำการประกอบส่วนลำตัว! กำลังเครื่องยนต์เพิ่มไปที่ 125% และยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ! เปิดระบบรวมร่าง!"
ศูนย์ต่างๆกระแทกกันด้วยความเรียบลื่นที่ไม่อาจเป็นไปได้ โครงสร้างที่เปิดออกมานั้นกลายเป็นกลไกที่ยึดกันและกันก่อนดึงให้มั่นคง
"ศูนย์28! 36! 38! รวมเป็น แขนซ้าย!"
ตอนแรกนั้น สิ่งนั้นก็ดูเป็นแค่โครงหยาบๆ
"ศูนย์66! 73! 76! รวมเป็น แขนขวา!"
จากนั้น อย่างช้าๆ รูปร่างของมันก็ค่อยๆชัดขึ้น
"ศูนย์77! 103! 104! รวมเป็น ขา!"
มันส่องประกายท่ามกลางแสงอาทิตย์
"แอเรีย02! 12! 14! 149! รวมเป็น ร็อคเก็ตแพ็ค!"
มันชูแขนที่ใหญ่โตอย่างไม่น่าเชื่อขึ้น เกราะสีขาวโลหะโครมสะท้อนด้วยลายสีดำและทอง
"แล้วศูนย์19 ก็เป็น...ส่วนหัว!"
เจ้าเครื่องจักรยักษ์สมบูรณ์แล้ว หุ่นยนต์ หุ่นยนต์รูปร่างมนุษย์ที่ใหญ่โตอย่างบ้าบอ ใบหน้าของมันนั้นเป็นสีหน้าที่เคร่งขรึมและแน่วแน่ ตอนที่ไรท์พูดต่อนั้น เสียงขอเธอก็ประสานกับเสียงตะโกนด้วยความฮึกเหิมของบุคลากรทุกคนของสถาบัน แน่นอน ยกเว้นไบรท์
"มาตรการGATTAIเสร็จสมบูรณ์! บิ๊กO5!! โชว์ไทม์!"
สูงขึ้นไปนั้น วันเดอร์เทนเมนท์ยิ้มเยาะ
"สรุปคือ" เธอหัวเราะ "เจ้าพวกนั้นคิดว่าตุ๊กตาเล็กๆนั่นจะเอาชนะชั้นได้ล่ะสิ? เจเรมี มาแสดงพลังของคนทำของเล่นตัวจริงกันเล้ย!"
เบื้องล่าง ห่างลงไปนั้น สุนัขตัวเล็กๆยืนอยู่ที่เท้าของหุ่นยนต์ยักษ์เห่าขึ้น วันเดอร์เทนเมนท์ดึงไม้คทาหลากสีออกจากกระเป๋านักเรียน
"คทาแสนหรรษาอบราคาดาบราTMของดร.วันเดอร์เทนเมนท์TMเอ๋ย จงทำให้คอร์กี้ของชั้นตัวโตขึ้นเดี๋ยวนี้!"
จู่ๆหน้าจอของไบรท์ก็มีแต่สุนัข เขาส่งเสียง เจี๊ยก ด้วยความตกใจแล้วหงายหลังเมื่อเจ้าหุ่นยนต์ยกมือขึ้นป้องกันตัวจากเขี้ยวขนาดใหญ่ยักษ์ของสัตว์ร้ายที่น่ารักน่าเอ็นดูนั่น คนอื่นๆนั้น...ไม่ค่อยแปลกใจนัก
"ลูกเตะะะะ...ควบคุม!"
"หมัด...กักกัน!"
"ท่ากระแทกกกก...ผู้ปกป้อง!"
ตอนที่เขาตั้งตัวจากที่ถูกเหวี่ยงไปมาในห้องบังคับได้ เจ้าสุนัขนั่นก็ระเบิดไปแล้ว
"หะ-ห่ะอะไรวะน่ะ...?" เขาบ่นแบบมึนๆ
แล้วเจ้าหุ่นยนต์ก็ชะงักเมื่อคลื่นแห่งความเจ็บปวดสาดผ่านตัวเขา เขากัดฟัน ใช้สองมือสองเท้าจับคันบังคับไว้
"เกิดบ้าอะไรขึ้น?"
"มัน...มันโจมตีจิตของชั้น!" ไรท์กรีดร้อง
"คำเตือน" เกียร์ประกาศ "การโจมตีด้วยพลังงานทำลายล้างกำลังดำเนินอยู่ ระบบกำลังจะล่มแล้ว!"
สเตรลนิคอฟสบถออกมาเป็นภาษารัสเซีย แต่ก็ยังอุตส่าส่องประกายปิ๊งๆ
"มัน...ไม่ได้แย่ไปกว่า-กว่าชาวเดอร์ร้อนๆลวกปากหรอก!" เคลฟแค่นออกมา
"วันเดอร์เทนเมนท์! เธอหยุดพวกเราไม่ได้หรอก!" คอนดรากีคำราม
"ยัยนั่น -อึก- ก็ทำได้ไม่เลวเลยนะ!" ไบรท์เริ่มฟื้นตัว "ถ้าเราหาทางกักการโจมตีนี่ไม่ได้ล่ะก็ พวกเราเจ๊งแน่!"
คอนดรากีอึ้ง
"กักกัน? นั่นไงล่ะ!"
เคลฟชูนิ้วโป้งขึ้น ส่วนเกียร์พยักหน้า
"นายหลักแหลมมาก ไบรท์คุง!" สเตรลนิคอฟส่งเสียงหนุงหนิง ถึงมันไม่น่าจะเป็นไปได้จากชายวัยกลางคนเชื้อสายสลาวิกที่มีแผลสองสามรอยบนหน้าจะทำแบบนั้นได้ก็เถอะ ความเจ็บปวดทุเลาลงแล้ว
"ผลของพลังงานลดลงแล้ว! เพิ่มกำลังของโล่!"
"อะไรกัน?! เป็นไปไม่ได้! พวกนั้นต้านพลังของชั้นได้ยังไง! ไปเลยอาวุธของชั้น! ทำลายมันให้เละ!"
คอนดรากียืนกอดอก
"เธอมันโง่ วันเดอร์เทนเมนท์! เธอทำร้ายสถาบันได้! เธอสร้างความเสียหายให้สถาบันได้! เธออาจจะทำได้แม้แต่ควบคุมสถาบัน! แต่เธอไม่มีวัน..."
ไบรท์ร่วมด้วยขณะที่ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียว เขาไม่รู้ว่าเขารู้ได้ไงว่าจะพูดอะไร แต่เขาก็พูดไปแล้ว
"เธอไม่มีวันกักกันจิตวิญญาณของมนุษย์ได้!"
จากนั้น ปากวานรของเขาก็พ่นบางอย่างที่ปกติแล้วเขาไม่มีทางพูดออกมา ในตัวเขานั้นมีไฟลุกโหม
"มือทั้งสี่ของข้านี้กำลังลุกโชนด้วยพลังอันน่าเกรงขาม! พวกมันส่องประกายเรียกร้องให้ข้าโค่นล้มแก! จงรับไปซะ! Safeของข้า! Euclidของข้า! แล้วก็Keterทั้งหมดของข้า!
ท่าไม้ตายXKระดับTHAUMIEL! การกักกันรั่วไหลแห่งความยุติธรรม!"
เขาตะโกนคำสุดท้าย เอ็นที่คอโป่งขึ้นเหมือนสายไฟ
"ยิงงงงงงง!"
ในช่วงจังหวะเดียวของความไม่อาจเป็นไปได้ วัตถุSCPนับพันก็หลุดจากการกักกันด้วยความเร็วพอๆกับความเร็วแสง ตอนที่พวกมันพุ่งใส่นั้น เธอมีเวลาตะโกนครั้งสุดท้ายด้วยความโกรธและสยดสยองก่อนที่พลังงานของพวกมันจะโถมทับตัวเธอ
"คราวหน้าชั้นจะจัดการพวกแกให้ได้เลย สถาบันSCP! ฝากไว้ก่อนเถออออออะ-!"
ไบรท์ยิ้ม ไม่แปลกใจเลยสักนิดที่ตอนนี้เขาสูงประมาณหกฟุตและคาดผ้าพันคอที่เท่อย่างไม่อาจบรรยายได้ไว้ด้วย
"เธอถูกกำจัดแล้ว"