The First Seed
ถ้าเจ้าพบน้ำอมฤตแห่งดาร์ไกอา เจ้าก็คงเป็นหนึ่งในพวกที่ตามหามันมาชั่วชีวิต แล้วก็คงไม่ต้องการคำแนะนำว่าจะทำอย่างไรกับมันหรอก
ก็เหมือนเดิม ง่ายๆ อย่างน้อยก็ตอนแรกนี่ จงแน่ใจว่าเจ้าจัดการธุระต่างๆเรียบร้อยแล้ว (เผื่อว่าเจ้าจะมีปฏิกิริยาที่ไม่ดีนัก) จากนั้นหรือ? ยกซดไปเลย
ช่วงเดือนแรกๆนี่เป็นช่วงที่แย่ที่สุด เจ้าจะรู้สึกว่าเจ้ากินอะไรได้ยากขึ้นทุกทีเป็นเวลานานก่อนที่เจ้าจะไม่ต้องการมันอีก การนิทราก็เหมือนกัน โลหิตของเจ้าจะมีสีประหลาด และเส้นเลือดของเจ้าก็จะแลเห็นได้ชัดขึ้นเรื่อยๆ จงเตรียมใจถึงอวัยวะที่งอกในตัวเจ้า ของเล็กๆน้อยๆ ก็แค่นิ้ว ใบหู หรือไม่ก็ฟัน ส่วนใหญ่แล้วมันก็จะเบียดผิวหนังของเจ้าขึ้นมา จงแน่ใจว่าเจ้ามียาต่างๆเก็บไว้เพียงพอ เพราะเจ้าคงจะไม่ไปหาหมอหรือสวมใส่เครื่องแต่งกายที่เปิดเผยอะไรมากกว่าเสื้อคลุมยาวอีกเลย
ที่สุดแล้ว รอยเล็กๆที่สะดือของเจ้าก็จะ"หยุดสมานตัว" กลายเป็นรอยแผลที่เต็มไปด้วยหนองภายในไม่กี่วัน ภายในสัปดาห์จากนั้นก็จะมีของสามสิ่งผุดออกมาจากที่นั่น
ของสิ่งแรกนั้นเป็นผลต้นบีชสีดำลื่นๆซึ่งอาจมีฟันสักซี่สองซี่งอกออกมาด้วย เมื่อเจ้าสิ้นชีพไปแล้ว ในที่สุดก็จะมีคนพบมันแล้วใช้มันปรุงน้ำอมฤตแห่งดาร์ไกอาชุดใหม่ ซ่อนมันไว้ให้ดีล่ะ ให้คนรุ่นหลังได้สนุกกันหน่อย
ของสิ่งที่สองนั้นเป็นกลุ่มเส้นเลือดขนาดประมาณลูกซอฟท์บอล หลายๆเส้นฉีกขาดและมีของเหลวสีดำมันไหลออกมา ทั้งหมดนั้นพันอยู่รอบสิ่งหนึ่ง สิ่งนั้นจะดิ้นและเจ้าก็จะแลเห็นตัวอ่อนไร้ผิวหนังซึ่งอยู่ตรงกลาง มันจะอยู่รอดได้สักยี่สิบวินาทีเท่านั้น เผาซากที่เหลือซะ
ของสิ่งที่สามก็คือ...เรียกมันว่า "วัตถุหมายเลข 448" ก็แล้วกัน แบบนี้ง่ายกว่านะ
เจ้าจะเอามันไปปลูกที่ไหนก็ได้ ข้าขอแนะนำว่ามันควรเป็นที่ที่เจ้าไม่ว่าอะไรถ้าจะต้องอยู่ที่นั่นตลอดเวลาและก็ไม่มีใครอื่นจะไปด้วย ถ้าเจ้าไม่มีเพื่อนร่วมบ้านล่ะก็ใช้สวนหลังบ้านหรือห้องใต้ดินก็ได้ ตราบเท่าที่ที่นั่นมีดินซึ่งปลูกพืชได้อยู่ ขุดลงไปอย่างน้อยห้าฟิต มันไม่อยากถูกฝัง แต่ก็จงเอาดินกลบมันไปเรื่อยๆเถอะ (ถ้าเสร็จแล้วเจ้ายังได้ยินเสียงของมันอยู่ ก็แสดงว่าเจ้าขุดไม่ลึกพอ)
ที่สุดแล้ว เส้นเลือดของมัน (หรืออาจจะเป็นราก ข้าว่างั้นนะ) ก็จะแผ่ไปทุกทิศทุกทาง ประมาณหนึ่งฟิตครึ่งต่อหนึ่งปีในชีวิตของเจ้า หญ้าและวัชพืชจะกระด้างและหดลีบ หรือกลายเป็นสีดำและมันเมือก หรือเปลี่ยนเป็นสีและพื้นผิวแบบแผลแมงมุมกัดหรือไม่ก็กระดาษข้าว ต้นไม้ก็จะติดเชื้อเช่นกัน ในค่ำคืนที่เงียบงันนั้นเจ้าจะได้ยินเสียงชีพจรจากผนัง พื้นดินที่เน่าเหม็นด้วยซากสัตว์และแมลง อย่าตัดหญ้าล่ะ เลือดจะสาดทั่วไปหมด
นั่นคือสถานศักดิ์สิทธิ์ของเจ้า
ไม่ว่าเจ้าจะพบอันตรายหรือได้รับบาดเจ็บอย่างใดภายนอกนั้น ที่นั่นเจ้าจะปลอดภัยและแข็งแรง ...ก็เป็นอะไรที่พอจะถือว่าเป็น"แข็งแรง"สำหรับเจ้าในตอนนี้น่ะนะ และหากเจ้าเกลียดชังผู้ใดก็จงพามันไปที่นั่น หลอกล่อพวกมันไป พวกมันจะติดเชื้อไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง สปอร์ที่อัดเข้าไปเต็มปอด หนามทิ่ม ยางไม้ที่กัดมือ พวกมันจะอาเจียนออกมาเป็นโลหิตที่มีตะขาบตัวเล็กๆอยู่ในนั้น พวกมันจะหลั่งไขสันหลังของตนเองออกมา ดวงตาของพวกมันจะถูกบีบเค้นและฟูมฟักไม้พันธุ์หนามมีเงี่ยงเล็กๆ และสัตว์อื่นๆที่จะเติบโตออกมาจากเบ้าตา พวกมันจะอยู่รอดได้เป็นเดือน หรืออาจจะเป็นปี พวกหมอจะงุนงง มันเจ๋งสุดๆไปเลยว่ะ
นั่นแค่เริ่มต้นนะ เจ้าจะได้เรียนรู้ตามเวลาไปเรื่อยๆ รู้มากกว่านี้มาก แต่ถ้าข้าบอกเจ้าตอนนี้ เจ้าอาจจะไม่ทำมันก็ได้
ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร จงปกป้องมันด้วยชีวิต ด้วยวิญญาณของเจ้า หากเจ้าคิดว่าเจ้ากำลังจะสูญเสียมันไปแล้ว ก็จงขุดมันขึ้นมา ฆ่ามันด้วยเข็มเงิน ให้ผู้อื่นทำอันใหม่สักวันหนึ่งเถอะ เจ้าจะรู้สึกเหมือนเจ้าได้แทงหัวใจตนเอง แต่นั่นยังดีกว่าจะให้มันตกไปอยู่ในมือของผู้ที่ไม่คู่ควร
เพราะเจ้าคือผู้ถือครองแล้ว
และเจ้าไม่ควรจะให้พวกมันได้รวมกัน